Sententia artis speculli orbem terrae cirumagenti ut spatitemporalem metatur.[verba obscura]
Spatitempus (-oris,n.),[1] velcontinuum spatitemporale, inphysica estcontinuum mathematicum ubicoordinatis trebus(x,y,z) quae ad directiones inspatio pertinent augetur coordinatact ut accipiamusvector quattuor dimensionum(x,y,z,ct). Punctum in hoc continuo a coordinatis istis descriptum denominatureventum.
Continuo spatitemporali autem distantia datur formula :
ubi ct quadratum non additur, sed subtrahitur!
Haec distantia quattuor dimensionum, illam distantiam tredemensionalem contra, a statu spectatoris secundumtheoriam relativitatis specialis non dependet. Luci, quae ab origine celeritatec amovet, semper aequatior = 0 valet. Inde sequiturconstantiaceleritatis luminis, principium relativitatis specialis theoriae.
Rerum exitus, quorum argumentum radicis positivum est, tantum in vices distant, ne radius lucis ab altero ad alterum pervenire possit. Hoc tantum celeritate plus quam lucis fieri posset. Cum quod ad lucem vel materiam attinet modo per lucem vel materiam referre possit materiaque secundum theoriam relativitatis numquam tam celeris quam lux esse possit, fieri non potest ut illi rerum exitus vel causa vel effectus alterius sint. Spatio quattuor dimensionum ergo biceps est: Rerum exitus distantiae imaginaris a spectatore videri possunt. Ceteri exitus nimium remoti fieri nullo modo potest ut spectentur.
