Әмеңгерлік —дәстүрлі құқықтық мәдениеттің негізгі институттарының бірі; күйеуі өліп,жесір қалған әйелдің қайын ағасына немесе қайын інісіне, не болмаса жұбайының ең жақын туыстарының біріне тұрмысқа шығуы, некелесуі. Бұл қазақ қоғамында ерте заманнан “аға өлсе, жеңге — мұра, іні өлсе,келін —мұра”, “әйел ерден кетсе де, елден кетпейді” деген қағидаға айналып, әдеттікзаң нормасы ретінде қалыптасқан. Әмеңгерлік мәселесіру ақсақалдарының басқаруымен қандас туыстар арасында мұқият талқыланған, ортақ ұйғарыммен шешілген. Әмеңгерлік институтының тек әлеуметтік-құқықтық қана емес, сондай-ақ тәрбиелік-гуманистік мәні де зор болған.
Сондықтан, аталған факторларды ескере отырып, қазақ ғұламалары “Жеті Жарғы” нормаларында ері қайтыс болған жесірдің “елден кетпеуін”, күйеуінің қандас туыстарының біріне күйеуге шығуын міндеттеген. Қаза тапқан еркектің туған-туыстары жесір әйелдің “әмеңгері” деп аталған.Қазақ қоғамында әмеңгерліктен бас тарту сирек кездескен, ол өзінің туысыныңжетім қалған балаларына, яки, өзінің қандас іні-қарындастарына мейірімсіздік, жаныашымастық ретінде бағаланған. Ал әйел әмеңгерліктен бас тартса, оған бала да, мал-мүлік те берілмеген, тек өз қалауымен күйеуге шығу еркі ғана берілген.[1]
 | Бұл мақаланы Уикипедиясапа талаптарына лайықты болуы үшінуикилендіру қажет. |
 | Бұл мақалада еш сурет жоқ. Мақаланыжетілдіру үшін қажетті суретті енгізіп көмек беріңіз. Суретті қосқаннан кейін бұл үлгіні мақаладан аластаңыз.
|
 | Бұл — мақаланыңбастамасы. Бұл мақаланытолықтырып, дамыту арқылы, Уикипедияғакөмектесе аласыз. Бұл ескертудідәлдеп ауыстыру қажет. |
