Svo sem geta má nærri um mál sem teygir sig nokkuð á landi og í tíma er greint á milli nokkurra forma; vedísk sanskrít er elst og kennd við helgirit hindúa, Rigveda, Samaveda, Yajurveda & Atharvaveda. Epísk sanskrít er kölluð mál sagnljóðabálka (Ramayana &Mahabharata) frá 8 f.Kr. - 1 e.Kr. Klassísk sanskrít hefur lifað áfram til þessa dags sem ritmál eftir að hafa dagað uppi sem daglegt talmál.
Greint er á milli eintölu, fleirtölu og tvítölu í hvort tveggja beygingu nafnorða og sagnorða.
Föll nafnorða eru 8: nefnifall, þolfall, þágufall, eignarfall, tækisfall, staðarfall, ávarpsfall og siptifall. Engin einföldun á sér stað í föllum frá vedískri sanskrít til klassískrar en hinsvegar einfaldast sagnbeygingar að mun, viðtengingarháttur til dæmis horfið eða fallið saman við boðhátt.
