Hópur stjórnarfulltrúa frá Vatíkaninu og ítalska ríkinu í Lateranhöll fyrir undirritun samninganna.
Lateransamningarnir voru samningar milliPáfagarðs ogítalska ríkisins undirritaðir11. febrúar1929 og staðfestir afítalska þinginu7. júní sama ár. Samningarnir fólu í sér lausn „rómverska vandamálsins“ og formlega gagnkvæma viðurkenninguVatíkansins og ítalska ríkisins. Samningarnir voru tvö skjöl: annars vegar samningur sem kvað á um landamæri Vatíkansins innanRómar,fullveldi þess og fébætur fyrir þau lönd sem ítalska ríkið tók eignarnámi við stofnun; hins vegar var sáttmáli sem fjallaði um samskipti Vatíkansins og ítalska ríkisins. Í sáttmálanum var kaþólsk trú gerð að ríkistrú Ítalíu og Vatíkanið skuldbatt sig til að gæta hlutleysis í alþjóðsamskiptum.
Samningarnir voru undirritaðir afPietro Gasparri, kardinála og forsætisráðherra Páfagarðs, ogBenito Mussolini, forsætisráðherra Ítalíu. Viðstaddir undirritunina voru lögmaðurinnFrancesco Pacelli fyrir hönd Vatíkansins ogDomenico Barone dómari fyrir hönd ítalska ríkisins en þeir höfðu útbúið samningana.
Stjórnarskrá Ítalíu sem var samþykkt árið 1947 kvað á um að samskipti ítalska ríkisins og kirkjunnar færu fram samkvæmt Lateransamningunum. Þannig urðu samningarnir hluti af stjórnarskránni. Ítalska ríkið getur því ekki breytt þeim einhliða nema með stjórnarskrárbreytingu. Árið 1984 var sáttmálanum (en ekki samningnum) breytt eftir langar og erfiðar samningaviðræður milli kirkjunnar og ríkisins. Með breytingunni var losað um tengsl ríkis og kirkju þannig að nýir biskupar þurftu til dæmis ekki lengur að sverja ríkinu hollustueið og kaþólsk kristnifræðikennsla í skólum varð valkvæm í stað skyldu.
