Flamenco erdans ogtónlistarstefna sem varð til og þróast að mestu leyti íAndalúsíu áSpáni, á tímabilinu á milli18. og20. aldar. Uppruni flamenco er margþættur. Hann á sér rætur í blönduspænskrar,sefardískrar ogmárískrar menningar á Suður-Spáni eftirendurheimt Spánar á 15. öld, en tengist sérstaklega flytjendum úr hópigítana, spænsksrómafólks, og dregur líklega nafn sitt af uppnefni yfir þau.[1] Flamenco naut mikilla vinsælda og þróaðist semsviðslist atvinnulistafólks á ofanverðri 19. öld. Á 20. öld. Í valdatíðFrancisco Franco, varð hann að einu helsta menningarlega einkenni Spánar, ásamtnautaatinu, þrátt fyrir að í byrjun væri dansinn litinn hornauga af stjórninni. Flamenco hefur oft verið umdeildur á Spáni og ýmist talinn of „austrænn“ og tengdur rómafólki til að teljast spænskur, of villimannslegur og hávær. Þá hefur verið umdeilt hvort eigi að túlka flamenco semalþýðutónlist ogþjóðdans eðahámenningarlist. Stjórn Francos tók dansinn upp fyrst og fremst til að selja ímynd Spánar í ferðaþjónustu. Vaxandi vinsældir urðu til þess að dansinn gekk í endurnýjun lífdaga á síðari hluta 20. aldar og fékk stórt hlutverk í kvikmyndum og sem hluti af bylgjuheimstónlistar.[2]
Flamenco þróaðist á 18. öld í Andalúsíu, sérstaklega í kringum hafnarborginaCádiz,San Fernando,Jerez de la Frontera,Sevilla og nágrenni; en líka á vissum stöðum íMúrsíu,Kastilíu-La Mancha ogExtremadúra.[3][4] Helstu þættir flamenco eru söngurinn (cante), gítarleikurinn (toque) og dansinn (baile); en menningarfyrirbærinu flamenco í Andalúsíu tengjast líka tilteknir skólar, fatnaður og lífstíll. Flamenco-dans einkennist af taktföstu stappi með sérstökum skóm, klappi og fingursmellum, smellum meðkastaníettum, og stundum hrópum flytjenda og áhorfenda.
Flamenco var skráður á listaUNESCO yfiróáþreifanlegan menningararf í nóvember 2010 að frumkvæði spænsku héraðanna Andalúsíu, Múrsíu og Extremadúra. Flamenco er líka vinsæll í öðrum spænskumælandi löndum, eins og íRómönsku Ameríku, þar sem hægt er að finna flamenco-hópa og flamenco-skóla.[5][6][7]
