Iste articulo concerne le historico Tacito. Un altere articulo essera dedicate al imperatorM. Claudio Tacito.
Publio oGaio Cornelio Tacito [tá-ci-to] (nascite circa55 E.C.; morte circa117 E.C.), esseva un historico roman. Su major obras – leAnnales e leHistorias – prendeva como subjecto le historia delImperio roman.
Tacito, como multe altere figuras litterari de su era, nasceva in un familia provincialequestre, probabilemente in le nord deItalia o le sud deGallia. Quando juvene ille studiavarhetorica in preparation pro un carriera in jurisprudentia e politica. Al etate de 20 annos ille se maritava a Julia Agricola, filia deGneo Julio Agricola. In le anno81 E.C., subTito, ille comenciava su carriera politic comoquestor. Ille avantiava per lecursus honorum e ille ganiava fama como un advocato e orator; su talento in oratorio public da ironia a sucognomineTacito. Ille superviveva le regno de terror del imperatorDomitiano (durante le qual ille serviva in le provincias desde circa89 usque circa93 – iste facto indubitabilemente le adjuvava remaner salve) e desenator ille avantiava aconsule in97 subNerva. In le mesme anno ille arrivava al summitate de su fama como orator quando ille dava le oration funerari pro le famose vetere soldatoVerginio Rufo. In le anno sequente ille scribeva e publicava su tres obras minor, depois del quales ille retornava a practicar jurisprudentia. In le anno100 E.C. ille, con su vetere amicoPlinio le Juvene, prosecutava con successoMario Prisco (proconsule de Africa) pro corruption; Plinio scribeva solmente alcun dies depois (inEpistolas, 2.11) que Tacito habeva parlate "con tote le majestate que characterisa su customari stylo de oratorio." Depois un absentia longe ab le politica, durante le qual ille scribeva su duo obras major, ille occupava le posto de governator civil le plus alte, illo del provincia roman deAsia in le west deAnatolia, in le anno112. Ille es credite haber morite circa le anno117; il non se sape si il habeva alcun filios qui le superviveva; nonobstante, le imperatorMarco Claudio Tacito pretendeva que ille esseva su ancestre eponyme.
Su duo obras major son un historia continue del prime seculo in leImperio roman, desde le morte deAugusto al morte deDomitiano; ben que partes de istos ha essite perdite, lo que remane es un memoria inestimabile del era.
Un mappa de Germania e Gallia del era delHistorias (69-70 E.C.).
DelHistorias (scripte circa 105) solmente le prime quatro libros e 26 capitulos del quinte libro ha supervivite. Illos coperi le anno69 e le prime parte de70. Le obra es credite haber continuate usque le morte deDomitiano le18 de septembre de96. Malgrado del perdita de un magne parte delHistorias, le portion supervivente ha un grande valor historic. In iste annos,Neron se habeva suicidate; un rebellion germanic e gallic erumpeva e esseva supprimite; le rebellion judee progressava; le imperatorGalba perdeva su vita in un battalia con le turba; duo guerras civil conducevaOthon,Vitellio e finalmenteVespasiano al poter. Un section ethnographic sur le judeos es importante pro illustrar un vista roman de iste populo.[1]
LeAnnales (ab excessu Divi Augusti) esseva le obra final de Tacito, que coperiva le periodo ab le morte deCesare Augusto. Tacito scribeva al minus 16 libros, ma le libros 7 a 10 e partes del libros 5, 6, 11 e 16 son perdite. Le libro 6 termina con le morte deTiberio e le libros 7 a 12 presumibilemente coperiva le regnos de Gaio (Caligula) eClaudio. Le altere libros coperiva le regno deNeron, forsan usque su morte in junio68 o usque le fin de ille anno, pro connecter leAnnales con leHistorias. Le secunde medietate del libro 16 es perdite. On non sape si Tacito completava le labor o si ille scribeva qualque altere libros. Un passage ben cognoscite mentiona le morte deChristo.[2] Scripte in 117, dece-duo annos post su altere obras, leAnnales son sin dubita le obra de Tacito le plus amar e pessimista.
Ille scribeva anque tres obras minor sur varie themas: leAgricola, un biographia de su patre-affinGneo Julio Agricola; leGermania, un monographia sur le terras e tribos del Germania barbare; e leDialogo, un dialogo sur le arte delrhetorica.
In leGermania (scripte circa le anno98 E.C.), Tacito tracta del terras, costumes, e governamentos del populos germanic. Su tractamento del tribos foras del Imperio es de valor mixte alhistoricos. Ille reporta lecharacter german como un sorte de ‘nobile salvage’ como comparation al romanos contemporanee qui esseva in su oculos ‘degenerate’. Gratias a su depiction, le obra esseva popular inGermania moderne – specialmente inter lenationalistas german e illes delRomanticismo german – delseculo XVI e depois. Malgrado iste preoccupation, illo nos provide multe detalios sur le Germania de iste periodo, pro exemplo nomines pro tribos con qui Roma habeva facite contacto. Le information de Tacito non esseva, in general, basate sur su proprie experientia, e plus recente recercas ha demonstrate que multe de su assumptiones esseva in error. In facto, historicos moderne debatte si tote le tribos esseva germanic in le sensa linguistic, viste que alcunos parlava probabilemente linguasceltic.
Tacito describe equalmente ci leBattalia del Foreste de Teutoburgo (lesaltus Teutoburgiensis) in le qual tres legiones roman sub le commando de Varo esseva destructe.
LeAgricola (De vita et moribus Iulii Agricolae, scripte circa 98) tracta del vita deGneo Julio Agricola, un eminente general roman e le patre-affin de Tacito; illo coperi anque, brevemente, le geographia e ethnographia del antique Britannia. Como in leGermania, Tacito contrastava favorabilemente le libertate del nativos britannic al corruption e al tyrannia del Imperio; le libro contine anque polemicas eloquente e acerbe contra le rapacitate e le avaritia de Roma.
Le stilo historic de Tacito, le qual in grande parte influentiarea le obra deEdward Gibbon titulateThe History of the Decline and Fall of the Roman Empire, combina varie approches al historia in un methodo distinctive (partialmente indebitate aSallustio); con descriptiones de eventos e lectiones moral immixte in un conto dramatic, su historias contine perspicacitate profunde e pessimistic sur le mente human e le natura del poter.
Tacito se concentrava primarimente in le balancia delpoter inter leSenato e leImperatores roman. Su scriptos son plen de contos de corruption e tyrannia in le classe social governante de Roma, le qual falleva adjustar se al nove regime imperial; illes guastava lor car traditiones cultural del libertate de discurso e del auto-respecto quando illes se excedeva pro placer le imperator disconcertate (e rarmente benigne).
Le exactitude factual de su obras es occasionalmente ponite in question: suAnnales son basate in parte sur secundari ressources de incognite fidelitate al factos, e su proprie experientia del regno tyrannic de Domitiano le dava un amarisate e prejudicate puncto de vista a su representation del imperatores desde Julio a Claudio. SuHistorias, scripte ab documentos original, e con su cognoscimento intime del periodo flavie (69-96), es credite esser plus exacte, ben que le odio de Tacito pro Domitiano habeva aliquanto colorate su tono e su interpretation.
Le carriera politic de Tacito occurreva in grande parte sub le imperator Domitiano; su experientia del tyrannia, corruption e decadentia tanto prevalente in le era de iste (81–96 E.C.) poterea explicar su amarisate e ironic analyse politic. Ille inveheva contra le periculos del poter sin responsabilitate; le amor al poter sin regulation per principios; le apathia popular; e le corruption, ingenerate per le ricchessa delImperio roman, le qual permitteva que tal males floresceva.
Su obra ganiava grande popularitate durante leRenascentia, quando illo esseva favorite deNiccolò Machiavelli, inter alteres. Su criticismos del tyrannia e le amor alrepublicanismo le ganiava le amor delrevolutionarios francese e le odio deNapoléon, qui essayava sin successo de discreditar su obras como un falsification. Un de su polemicas contra le males del imperio, ab suAgricola (biographia deGneo Julio Agricola, cap. 30) esseva multo citate durante le invasion de Afghanistan per le Statos Unite e le invasion de Iraq in 2003 per illes qui trovava su advertimentos tanto applicabile al era moderne como al ancian.[3] Illo dice, in parte:
Raptores orbis, postquam cuncta vastantibus defuere terrae, iam mare scrutantur: si locuples hostis est, avari, si pauper, ambitiosi, quos non Oriens, non Occidens satiaverit.... Auferre trucidare rapere falsis nominibus imperium, atque ubi solitudinem faciunt, pacem appellant.[4]
In traduction a interlingua, illo dice:
Raptores del mundo, post que le terra ha fallite lor manos devastante, illes scruta mesmo le mar; si su inimico sia ric, illes es avar; si ille es povre, illes es ambitiose; ni le est ni le west les satiava.... Illes pilia, illes massacra, e illes furta: isto illes appella un Imperio, e ubi illes face un deserto insolite, illes lo appella pace.
Le habile experientia con le latino scripte de Tacito non es superpassate; necun altere autor es considerate su equal, excepte forsanCiceron. Su stilo differe ambe ab le prevalente stilo delEpocha argentee e ab ille delEpocha auree; ben que illo ha un grandor calculate e un eloquentia (in grande parte gratias al education in rhetorica de Tacito), illo es extrememente concise, mesmoepigrammatic – le phrases son rarmente fluide o belle, ma lor puncto es sempre clar. Le mesme stilo ha essite criticate como "dur, displacente, e spinose" e anque laudate como "grave, concise, e succinctemente eloquente".
Su obras historic se preoccupa delpsyche e del motivationes interne del characteres, subinde con perspicacitate penetrante – ben que il es ponite in question quanto iste perspicacitate es accurate, e quanto illo convince solo a causa de su rhetorica experte. Ille brilla quando expone le hypocrisia e dissimulation; pro exemplo, ille seque un narration relatante le refusa deTiberio pro su titulopater patriae (patre del patria) recordante le institution de un lege prohibiente qualque discurso o scripto seditiose, e le prosecutiones frivole que resultava.[5] Alterubi ille compara le distributiones public de assistentia a causa de foco con su inhabilitate de stoppar le perversiones e abusos de justitia que ille habeva comenciate.[6]
Tacito es indebitate in grande parte aSallustio (Gaio Sallustio Crispo, 86-34 A.E.C.).Ammiano Marcellino es le historico qui plus tarde se approxima le plus a Tacito in stilo.
.jpg)
