Le modificationes pendente es presentate in iste pagina
| Latino ecclesiastic |
|---|
| instantia de:sacred language[*] |
| subclasse de:latino |
 |
Leecclesiachristianoccidental semper habeva su proprie lingua international, lelatino ecclesiastic, un idioma special derivate dellatino classic, e usate per le libros de texto delEcclesia catholic roman, leliturgia e leBiblia ipse, ma alsi per altere brancas del ecclesia christian, le quales lo rendeva alsi obligatori pro le studiantes detheologia e lo usava amplemente. Le latino ecclesiastic esseva alsi multo usate in le obras de ille scriptores christian del Occidente que interprendeva a explicar o a defender ledoctrinas christian e illo contribueva a perpetuar le hereditagegrec elatin durante invasiones barbaric. Le Latino ecclesiastic multo influentiava le linguas moderne del Occidente.
Le Latino ecclesiastic differe del Latino classic specialmente a causa del introduction de nove expressionesidiomatic e noveparolas. Pro lo que concerne lesyntaxe emethodo litterari, le scriptores christian non es differente de altere scriptores contemporari. Iste differentias characteristic es debite al origine e al proposito del Latino ecclesiastic. Originalmente le populo roman parlava le antique lingua del Latio cognoscite comoprisca latinitas. In le tertie seculo a. C.Ennio e alicun altere scriptores, instruite in le scholas grec, interprendeva le amelioration stilistic del lingua introducente elementos grec. Iste tentativa esseva incoragiate per le classes erudite aRoma, e il esseva iste classes al quales se adressava poetas, oratores, historicos e circulos litterari roman. Sub le influentia combinate de iste aristocratia politic e intellectual, on disveloppava le Latino classic, le qual esseva preservate pro nos in le plus grande puritate in le obras deCesare eCiceron. Le massa del populo simple e non erudite, tamen, remaneva foras de iste influentias hellenisante, e illo continuava parlar lor vetule lingua. Assi il eveniva que post le tertie seculo a. C. il existeva in Roma, le un al flanco del altere, duolinguas, o plus tosto, duoidiomas: illo del circulos litterari o hellenistas(sermo urbanus) e illo del illitteratos(sermo vulgaris) e quanto plus altemente le prime se disveloppava, tanto plus grande se faceva le abysmo inter le duo. Nonobstante, tamen, le effortios del puristas, le exigentias del vita quotidian portava le scriptores erudite in contacto continue con le population non erudite, e les obligava a comprender lor maniera de parlar e, a lor vice, de facer se comprender per illo. Assi illes esseva obligate, in le conversation a usar parolas e expressiones que esseva parte del lingua vulgar. Assi un tertie idioma surgeva, lesermo cotidianus, un mixtura del duo alteres, variante in su ingredientes con le varie periodo de tempore e le cultivation de illes que lo usava.
Le Latino classic non remaneva longemente al alte nivello al qual Ciceron lo habeva portate. Le aristocratia, le qual sol lo parlava, esseva decimate per leproscription e le guerra civil, e le familias que a lor vice surgeva a position de poter esseva super toto de extraction popular o estranie,[require referentia]. Quando illo oblidava le distinction classic inter le linguage delprosa e illo delpoesia, le latino litterari, parlate o scribite, comenciava a prender a presto semper plus liberemente expressiones del linguage popular. Il esseva a iste puncto que[require referentia] e isto, in illo mesme, esseva le ration proque le latino ecclesiastic differeva del latino classic. Il habeva, tamen, altere rationes: primo leEvangelio debeva esser diffundite per lepredication, illo es, per le parola parlate. Pro isto le missionarios debeva construer un idioma que poteva esser appreciate e comprendite non solmente per le classes erudite, ma per le integre populo. Viste que illes essayava de conquirer al fide le massas, illes debeva descender a lor nivello e usar un linguage familiar a lor auditores. Le episcopoAugustino deHippon diceva isto multo francamente a su auditores: “Io usa sovente,” ille dice, “parolas que non es Latino, e io lo face a que vos me comprende. Io prefere incurrer in le reproche del grammaticos plus tosto que non esser comprendite per le populo”.[1] Isto pote parer estranie, ma il non esseva aRoma que on comenciava construer le latino ecclesiastic. Usque al medietate del tertie seculo, le communitate christian a Roma parlava prevalentementegreco. Le liturgia esseva celebrate in greco, e le apologistas e theologos scribeva in greco usque al tempore deHyppolito, le qual moriva in 235. Il esseva quasi lo mesme inGallia aLyon e aVienna, in omne caso usque al tempore deIreneo. In Africa, greco esseva le lingua preferite per le clericos, in le prime tempores, ma latino esseva le lingua plus familiar pro le major parte del fideles, e isto gradualmente successava a prevaler, usque aTertulliano, le qual scribeva in greco su prime obras, ma ben tosto ille comenciava scriber in latino solmente. In iste uso ille habeva essite precedite del episcopo de RomaVictor, qui esseva alsi un africano e le qual, como certificaJeronimo, esseva le prime scriptor christian que usava le lingua latin.
Ma mesmo ante le tempore de iste scriptores, varie ecclesias local sentiva le necessitate de render in latino le textos delVetule e delNove Testamento, le lectura del quales formava le portion principal del liturgia. Iste necessitate surgeva quando le fideles de lingua latin deveniva le majoritate, e in omne verisimilantia, isto eveniva in Africa. Durante un certe tempore sufficeva traductiones oral improvisate, ma tosto traductiones scribite esseva necessari. Iste traductiones se multiplicava. “Il es possibile enumerar,” diceva Augustino, “illes que traduceva le Scripturas del hebreo in greco, ma non illes que los traduceva in latino. In realitate, in le prime tempores del fide, qui possedeva un manuscripto grec e pensava que ille habeva alicun cognoscentia de ambe linguas, esseva satis hardite de interprender un traduction”.[2] Le multiplicitate de iste traductiones, que esseva destinate a haber un influentia tanto grande sur le formulation del Latino ecclesiastic, pote explicar le multe colloquialismos que illo assimilava, e que pote esser trovate in le plus famose de iste textos, illo del qual Augustino diceva: “Inter tote le traductiones, le Itala es le preferibile, proque su lingua es le plus accurate, e su expressiones le plus clar”.[3] Benque il es ver que on dava multe renditiones de iste passage, illo que es generalmente acceptate, e illo que nos satisface reproducer hic, es que le Itala es le plus importante inter le recensiones biblic de fontes italian, le qual remonta alquarte seculo, e que esseva usate per le episcopoAmbrosio e le autores italian de ille dies, le quales ha essite partialmente preservate pro nos in multe manuscriptos e mesmo con Augustino. Con alicun legier modificationes, su version del obras deuterocanonic del Vetule Testamento, esseva incorporate in le “Vulgata” de Jeronimo.
In respecto del traductiones precoce in latino, Africa esseva plus in ante que Italia ipse. Jam in 180 a. D. se face mention in le Actos delMartyres sicilian, de un traduction delEvangelios e delepistolas de Paulo. “In le tempore deTertulliano,” diceHarnack, “existeva traductiones, si non del tote libros del Biblia, al minus del plus grande numero de illos”.[require referentia] Il es un facto, tamen, que nulle inter illos possedeva autoritate predominante, ben que alcunes comenciava ganiar un certe respecto. Assi nos trovaTertulliano eCypriano que prefereva usar illos, como appare del concordantias de lor citationes. Le puncto interessante in iste traductiones facite per plure manos es que illos forma un del elementos principal del Latino ecclesiastic: illos constitue, pro si dicer, le contribution popular. Isto on pote vider quando illes neglige inflectiones complicate, in lor tendentia analytic, e in le alterationes debite a analogia. Le litteratos pagan, como diceArnobio, exprimeva displacer pro le facto que iste textos esseva editate in linguage vulgar e basse, con un lingua vitiate e crude.[4]
In formar le Latino del Ecclesia, tamen, al contribution popular, le christianos plus erudite addeva lor parte. Si le christiano ordinari poteva traducer le “Actos de Sancte Perpetua”, le “Pastor de Herma”, le “Didache” e le “prime epistola” deClemente, on necessitava un erudito pro traducer in Latino le “Actos de Paulo” e le tractato deIreneo “Adversus haereticos”, como alsi altere obras que pare haber essite traducite in lesecunde e in letertie seculo. On non sape a qual pais iste traductores pertineva ma, in le caso de obras original, esseva Africa a guidar le processo con Tertulliano, le qual esseva justemente considerate le creator del Latino ecclesiastic. Nascite aCarthagine, Tertulliano studiava e forsan inseniava ibirhetorica. Ille studiavalege e acquireva un vaste erudition. Ille esseva convertite al christianismo, entrava in lepresbyterato, e portava al servicio del fide un ardente zelo e un potente eloquentia, al qual le numero e le character de su obra testifica. Ille tractava omne sorta de subjecto:apologetica,polemica,dogma,disciplina,exegese. Ille debeva exprimer multe ideas que le simple communitates del Occidente non ancora comprendeva. Con su temperamento focose, su rigor doctrinal, e su contempto pro canones litterari, ille nunquam hesitava de usar le parola le plus appropriate, le phrase de cata die. Hinc le exactitude meraviliose de su stilo, su vigor sollicite e alte profilo, le forte tonos como si le parolas haberea essite ibi jectate impetuosemente: hinc, super toto, un richessa de expressiones e parolas, multes del quales perveniva pro le prime vice in le Latino ecclesiastic e que remaneva desde inde. Alcun parola inter istes es parolas grec in veste latin:baptisma, charismata, extasis, idolatria, prophetia, martyr, etc. A alcunos ille poneva un termination latin:daemonium, allegorizare, Paracletus, etc. Alcunos es terminos juridic o vetule parolas latin con un nove senso:ablutio, gratia, sacramentum, saeculum, persecutor, peccator. Le plus grande parte de iste parolas es integremente nove, ma illos es derivate de fontes latin e regularmente inflectite secundo le regulas ordinari que affice parolas analoge:annunciatio, concupiscentia, christianismus, coaeternum, compatibilis, trinitas, vivificare, etc. Multes de iste nove parolas (plus que 850 de illos) moriva, ma un grande portion de illos esseva apte a exprimer strictemente ideas christian. Il non es certe que tote iste parolas debeva lor nascentia a Tertulliano, ma ante su tempore on non incontra los jammais in textos que perveniva usque a nos : multo sovente Tertulliano esseva le sol responsabile de lor naturalisation in le terminologia christian.
Le parte queCypriano habeva in iste construction del lingua esseva minus importante. Le famose episcopo de Carthagine nunquam perdeva ille respecto pro le tradition classic que ille habeva inhereditate de su education e de su precedente profession de rhetor. Ille conservava assi su interesse pro le stilo, que le conduceva al practica del methodos litterari tanto amate per le rhetores de su dies. Su linguage lo monstra mesmo quando ille tracta de themas christian. A parte de su su imitation plus tosto caute del vocabulario de Tertulliano, nos trova in su scriptos non plus que 60 nove parolas, alicun hellenismos –apostata, gazophylacium – alicun parolas o phrases popular –magnalia, mammona – o alicun parolas formate per inflectiones addite –apostatare, clarificatio.
In le caso deAugustino, il esseva su sermones predicate al populo que contribueva essentialmente al latino ecclesiastic e que lo presentava nos in su forma melior. De facto, nonobstante su contempto pro le grammaticos, su studios juvenil troppo le influentiava pro permitter le de distantiar se troppo del discurso classic. Ille esseva le primo a criticar le uso de certe parolas commun in su tempore, comodolus prodolor, effloriet proflorebit, ossum proos. Le linguage que ille usa include, in ultra a un grande parte de latino classic, e del latino ecclesiastic de Tertulliano e Cypriano, prestos ab le linguage popular de su dies –incantare, falsidicus, tantillus, cordatus – e alicun nove parolas con nove significato –spiritualis, adorator, beatificus, aedificare, inflatio (superbia), reatus (culpa) etc.
Il es, nos pensa, inutile persequer iste investigation in le area del inscriptiones christian e le obras de Victor de Vito, le ultime de iste scriptores latin, durante que ibi nos troverea un latino peculiar solmente a certe individuos, plus tosto que illo adoptate per alicun communitates christian. Nos non tractara le africanismos, i.e. characteristicas peculiar a scriptores african. Le existentia mesme de iste characteristicas, un vice fortemente supportate per multephilologos, es hodie generalmente questionate. In le obras de plures inter iste scriptores african nos trova un grande amor pro leemphase,allitterationes erhythmo, ma iste questiones affice plus tosto le stilo e non le vocabulario. Lo que merita dicer es que iste scriptores african reputa plus importante le latino parlate(sermo cotidianus) – ma isto non esseva un peculiaritate del Africa.
Ultra al scriptores african, nulle autor habeva un tal influentia sur le edification del Latino ecclesiastic comoJeronimo. Su contribution veniva principalmente sur le linea del latino litterari. De su maestro,Donato, ille habeva recipite un education grammatical que le rendeva le plus litterari e erudite inter le Patres del Ecclesia. Ille semper conservava un amor pro le correcte diction e un attraction proCiceron. Ille tanto valorisava le bon scriptura que ille semper se inragiava quandocunque ille esseva accusate de parlar in maniera incorrecte. Un medietate del parolas que ille usa es trahite de Ciceron e on demonstrava que, in ultra a usar, occasionalmente, le parolas introducite per precedente scriptores, ille mesme es responsabile pro 350 nove parolas in le vocabulario del Latino ecclesiastic, ma in iste numero il ha solmente novem o dece parolas que poterea esser appellate barbarismos, proque non se conformava al leges general del derivativos latin. “Le restante,” diceGoelzer, “esseva create per usar suffixos ordinari e esseva in harmonia con le genio del linguage”.[require referentia] Illos es parolas sia accuratemente formate, sia utile, exprimente, in grande parte, qualitates abstracte requirite per le religion christian e que antea non habeva existite in le lingua latin, p. ex.clericatus, impoenitentia, deitas, dualitas, glorificatio, corruptrix. A vices, in ultra, pro provider a nove necessitates, ille da nove significatos a vetule parolas:conditor (creator),redemptor, predestinatio, communio, etc. In ultra a iste inricchimento del lexico, Jeronimo rendeva un servicio non minor per su edition delVulgata, leBiblia latin. Sia quando ille lo traduceva del texto original o quando ille adaptava precedente traductiones post haber los corrigite, ille diminueva, assi, le autoritate de multe versiones popular que non poteva non prejudicar le correctessa del linguage del Ecclesia. Per iste mesme acto, ille popularisava un certe numero de hebraismos e manieras de parlar –vir desideriorum, filii iniquitatis, hortus voluptatis – que completava le formation del particularphysiognomia del latino ecclesiastic.
[require referentia] Si nos tracia le varie passos del processo de producer lo, nos trova que le le ritos ecclesiastic e institutiones esseva primo cognoscite per nomines grec, e que le prime scriptores christian in lingua latin prendeva ille parolas consacrate del usage e los incorporava in lor obras, sia in toto (p. ex.angelus, apostolus, ecclesia, evangelium, clerus, episcopus, martyr) o los traduceva (p. ex.verbum, persona, testamentum, gentilis). Aliquando il mesmo eveniva que parolas que un vice esseva incorporate, esseva substituite plus tarde per traductiones (p. ex.chrisma prodonum; hypostasis prosubstantia opersona; exomologesis proconfessio; synodus proconcilium).
Parolas latin esseva create per derivationes de existente parolas grec o latin, per le addition de suffixos o prefixos, o per le combination de duo o plus parolas (p. ex.evangelisare, incarnatio, consubstantialis, idololatria).
A vices es usate parolas con significato secular o profan sin modificationes in un nove senso (p. ex.fidelis, depositio, scriptura, sacramentum, resurgere etc.). Con respecto a su elementos ecclestiastic, latino consiste de latino parlate(sermo cotidianus) miscite con un quantitate de parolas grec, alcun phrases popular primitive, alcun accretiones nove e normal al lingua e, finalmente, nove significatos que surge super toto de disveloppamento o analogia.
Con le exception de alicun expressioneshebraic ohellenista, popularisate per le traductiones biblic, le peculiaritates grammatical que on incontra con le latino ecclesiastic non es debite al christianismo. Illos es resultato de un evolution trans le qual passava le linguage commun que pote alsi esser trovate inter scriptores non christian. Generalmente le revolution religiose que colorava le credentias e costumes del mundo occidental non perturbava le lingua tanto quanto on poterea supponer. Le scriptores christian preservava le latino litterari de lor dies como base de lor lingua, e si illes addeva a illo multe neologismos, on non debe oblidar que le scriptores classic,Ciceron,Lucretio,Seneca, etc. debeva, ante isto, lamentar le povressa del Latino pro exprimer ideasphilosophic, e illes mesme dava le exemplo de como on poteva cunear nove parolas. Proque scriptores plus tarde haberea debite hesitar de dicerannunciatio, incarnatio, predestinatio, quando Ciceron habeva dicitemonitio, debitio, prohibitio, eTito Liviocoercitio? Parolas comodeitas, nativitas, trinitas non es minus estranie queautumnitas, olivitas, cuneate perVarron, eplebitas, le qual esseva usate perCaton le ancian.
Non ancora le Latino ecclesiastic habeva pervenite a su maturation quando le invasiones barbaric e le cadita delImperio in le Occidente causava un grande choc a tote le cultura latin. Iste choc dava un colpo mortal al latino litterari,[require referentia] super le qual multo se appoiava le latino ecclesiastic. Assi ambes esseva subponite a un serie de cambios que completemente les transformava. Le latino litterari esseva semper de plus humiliate, e le latino popular evolveva in le varielinguas romanic del Sud, durante que in le Nord illo esseva abandonate in favor delinguas germanic.[require referentia] gratias al religion del qual illo esseva le organo e con le qual su destino haberea essite semper ligate. Il es ver que illo perdeva un portion de su poter e influentia. In le predication popular illo esseva substituite per le linguas local post leseptime seculo, ma illo poteva semper appoiar se sur le liturgia e le theologia: in istos illo serviva su function de lingua vivente. In leliturgia le latino ecclesiastic monstra su vitalitate e fructuositate. Africa ancora un vice es in position de commando conCypriano. In ultra al canto delPsalmos e al lectura in publico delBiblia, que constitueva le portion major del liturgia, illo monstra su amor pro le rhythmo in lepreces establite, le equilibrio del terminationes del parolas e pro altere optime characteristicas que debeva remaner durante seculos. Durante su processo de disveloppamento, iste amor pro harmonia se manifestava in tote le preces. Illos sequeva le regulas metric e prosodic, ma il esseva sucursus rhythmic a ganiar popularitate delquarte aldece-quinte seculo. Lecursus consiste in certe arrangiamentos de parolas, accento, e aliquando, integre phrases, per le qual se produce un agradabile effecto modulate. Le prece delAngelus es le plus simple exemplo de isto. Illo contine tote le tres typos decursus que se pote incontrar in le preces del missal e del breviario.
Tanto grande esseva lor influentia sur le linguage, que lecursus passava del preces del liturgia in alcun sermones de Sancte Leon e poc alteres, usque al bullas papal delduodecime aldece-quinte seculo e in multe litteras latin durante leMedievo.
In ultra al preces, lehymnos constitue le cosa le plus vital in le liturgia. AbHilario dePoitiers, al qual Jeronimo attribue le plus antique, usque aLeon XIII, que componeva multe hymnos, le numero del scriptores de hymnos es multo grande. Iste hymnos originava in rhythmos popular fundate super accento. Como regula illos esseva modellate sur metro classic, ma gradualmente le metro esseva substituite per pulsation o numero de syllabas e accento. Desde leRenascentia, le rhythmo esseva ancora substituite per le metro, e multe vetule hymnos esseva mesmo remodellate, subUrbano VIII pro alinear los con le regulas del prosodia classic.
In ultra a iste liturgia, que on pote considerar como official, e que esseva facite per le parolas del missa, del breviario, o del ritual, nos poterea mentionar le ricchessa del litteratura que tractava de un varietate de detalios historic como lePeregrinatio ad loca sancta, un vice attribuite aSylvia, multe collectiones de rubricas, ordines, sacramentarios, ordinarios, o altere libros religiose, del quale multes ha essite editate.
Plus ample e plus variate es le campo deltheologia in le qual latino serviva como lingua principal. Iste campo es tanto ample que nos debe limitar nos a dicer que le ressources creative que le latino del qual nos parla ha date proba desde le principio del studios detheologia speculative. Plus que in alicun altere sphera, on demonstrava quanto le latino ecclesiastic es capabile a exprimer le plus delicate subtilessas de pensamento theologic, o le sophismos delScholasticismo decadente. Le expressiones que illo creava, le significatos que illo transmitteva, es ben cognoscite. Benque le plus parte de iste expressiones esseva legitime, necessari, e successose (transubstantio, forma, materia, individuum, accidens, appetitus, etc.), il ha multe parolas que monstra un formalismo verbose e vacue, un deplorabile indifferentia pro le sobrietate de expression e pro le puressa del lingua latin (aseitas, futuritio, beatificativum, terminatio, actualitas, haecceitas, etc.).[require referentia] Con leRenascentia, le mentes human deveniva plus difficile a satisfacer, lectores de gustos erudite non poteva tolerar un lingua tanto estranie al genio del latinitate classic que habeva essite revivificate. Il deveniva necessari, mesmo pro theologos comoMelchior Cano in le prefation de suLoci theologici, altiar su voce contra le requestas de lor lectores como alsi contra le negligentia e le obscuritate de precedente theologos.
Ben que le uso de latino in le Ecclesia catholic non ha jammais cessate, le linguas vernacular ha ganiate un maxime importantia desde le Secunde Concilio del Vaticano. Latino es totevia le lingua official del textos del Ecclesia catholic, como le missa dePaulo VI, le catechismo, e le plus parte de bullas; mesmo quando istos son traducite in altere linguas, le texto latin es normative. On usa latino como le lingua official delSancte Sede (que es alsi le autoritate que governa leCitate del Vaticano). Desde 1962 leOpus Fundatum Latinitas, establite per Paulo VI, promove le uso e studia de latino e publica lexicos de vocabulos moderne pro usatores de latino.
Ultra le vocabulario specialisate que on ha notate supra, le latino ecclesiastic se distingue per normas de pronunciation ephonologia.
| Contexto | Pronunciation | Exemplo | Transcription | ||
|---|---|---|---|---|---|
| classic | ecclesiastic | classic | ecclesiastic | ||
| sc /_{e i ae oe y} | [sk] | [ʃ] | scientia | [skieːntia] | [ʃieːntsia] |
| xc /_{e i ae oe y} | [ksk] | [kʃ] | excelsum | [ekskelsũː] | [ekʃelsum] |
| c /_{e i ae oe y} | [k] | [tʃ] | Caesar | [kaɪsar] | [tʃeːzar] |
| g /_{e i ae oe y} | [ɡ] | [dʒ] | gens | [ɡeːns] | [dʒeːns] |
| gn | [ŋn] | [ɲ] | regnum | [reːŋnũː] | [reːɲum] |
| s /V_V | [s] | [z] | Caesar | [kaɪsar] | [tʃeːzar] |
| u (consonante) | [w] | [v] | uiuidus | [wiːwidus] | [viːvidus] |
| ae | [aɪ] | [e] | Caesar | [kaɪsar] | [tʃeːzar] |
| oe | [oɪ] | [e] | poena | [poɪna] | [peːna] |
| t /_iV | [t] | [ts] | natio | [naːtioː] | [naːtsioː] |
| |||||||||||||||||||||||||