Եբրայերէն (եբրայերէն՝ עִבְרִיתիվրիթ)՝ ափրիկէասիական լեզուաընտանիքի հիւսիսարեւմտեան սեմական լեզու մըն է, որով աշխարհին մէջ կը խօսուի 9 միլիոն մարդոց կողմէ[3]: Նախաեբրայերէն գրուած առաջին օրինակները կը վերաբերէն ՔԱ 10րդ դարուն[4]: Եբրայերէնը մեռած լեզուին մը իսկապէս յաջողուած վերածնունդի միակ օրինակն է[5][6]:
Եբրայերէնը որպէս ամէնօրեայ խօսակցական լեզու ըլլալէն դադարած է 200 եւ 400 թուականներու միջեւ, նուազելովՊար Քոխպայի խռովութենէ ետք: Միջնադարուն անիկա վերածնուած է որպէս հրէական կղերականութեան լեզու եւ րապպինական գրականութեան մէջ, ներհրէական առեւտրականութեան եւ քերթողականութեան մէջ: Յետագային, 19րդ դարուն, անիկա վերածնուած է որպէս խօսակցական եւ գրական լեզու մը եւ դարձաւ Պաղեստինի հրեաներու հաղորդակցութեան լեզու: Իսրայէլէն յետոյՄիացեալ նահանգներն ունեն երկրորդ ամէնախոշոր եբրայերէն խօսող համայնքը 200 հազար սահուն խօսելու տիրապետողներով, մեծ մասը՝Իսրայէլէն եկածներ[7]:
Որպէս մայրենի լեզու դառնալու եբրայերէնի վերածնունդի ձեռնարկումն սկսած է 19րդ դարուն Ելիէզեր Պէն-Եհուտային ջանքերով: Ան միացաւ հրէական ազգային շարժումին եւ 1881-ին գաղթեցՊաղեստին, որն այդ ատենըՕսմանեան կայսրութեան մաս կը կազմեր: Անոր նպատակն էր գրական եւ կղերական լեզուն դարձնել ամենօրեայ խօսակցական գործածութեան լեզու մը: Անոր կազմակերպական ջանքերու եւ դպրոցներ հիմնելու եւ դասագրքեր գրելու ներգրաւուածութիւնը խթանեցաւ լեզուին տիրապետումը վերածելու աստիճանաբար ընդունելութեան: Երբ 1922-ին բրիտանական մանտաթին շնորհիւ եբրայերէնըանգլերէնի եւարաբերէնի հետ դարձաւ Պաղեստինի երեք պաշտօնական լեզուներէն մեկը, անոր նոր կարգավիճակը նպաստեց տարածումին: Թէեւ ոմանք այս ջանքերը կը գնահատէին ցնորական,[8] (քանի որ եբրայերէնը կը համարուէր Թորահի սուրբ լեզու եւ, հետեւաբար, անիկա չէ կրնար գործածաուիլ առօրեայ կեանքին մէջ) շատեր շուտով հասկցածլ են բրիտանական մանտաթի հրեաներու շրջանին մէջ ընդհանուր լեզուի անհրաժեշտութիւնը 20-րդ դարուն տարբեր երկիրներէն մեծ թիւով ժամանած տարբեր լեզուներով խօսողներուն համար: Հիմնուեցաւ Եբրայերէնի Կոմիտէ, որԻսրայէլի հիմնադրումէն ետք դարձաւ Եբրայերէնի Ակադեմիա: Պէն-Եհուտայի ցանած սերմերը ինկած էին պարարտ հողին մէջ եւ 20րդ դարասկիզբէն եբրայերէնն իր ճանապարհը հարթեց դէպի հրեաներու հաղորդակցութեան լեզու:
Խորհրդային միութեան մէջ եբրայերէնի կիրառութիւնը հրէական այլ մշակութային եւ կրօնական գործունէութեան պէս ճնշուած էր, քանի որ կը համարուէր սիոնիզմի լեզու: Խորհրդային պաշտօնեաները եբրայերէնի գործածութիւնը կը համարէին «ռեակցիոն» երեւոյթ մը եւ անոր ուսուցումը նախակրթական եւ միջնակարգ դպրոցներէն ներս արգելուած էր Կրթութեան ժողովրդական կոմիսարութեան կողմէ[9]): Պաշտօնական հրամանագիրը կը նշեր, որ Ռուսիոյ հրեաներու հաղորդակցութեան միակ լեզու կրնայ ըլլալ Եիտիշը, իսկ եբրայերէնը պիտի համարուի օտար լեզու մը[10]: Դադարեցուեցաւ եբրայերէն գիրքերու եւ պարբերականներու հրատարակումը եւ բռնագաւուեցան գրադարաններէն, թէեւ լիթուրկիական գրականութիւնը կը տպագրուէր մինչեւ 1930-ականները: Չնայած քանի մը բողոքներուն[11] եբրայերէնի ուսուցման ճնշումներու քաղաքականութիւնը շարունակուեցան 1930-ականներէն ետք: Աւելի ուշ, 1980-ականներուն, Խորհրդային միութեան մէջ եբրայերէնի ուսուցումը նորէն յայտնուեցաւ մարդոց դէպիԻսրայէլ արտագաղթելու ցանկութեան աճման հետ միասին: Քանի մը ուսուցիչներ բանտարկուեցան, ինչպէս Եոսէֆ Պեկունը, Եփրաիմ Խոլմեանսքին, Եւկենիյ Քորոսթիշեւսքին եւ այլք ԽԸՀՄ շատ քաղաքներուն մէջ եբրայերէնի ուսուցման ցանց ստեղծելու համար:
Ներկայիս եբրայերէնը կը գրուի եբրայական տառերով, որոնք 22-ն են եւ միայն՝ բաղաձայններ: Գրելու ուղղութիւնը աջէն դէպի ձախ է: Տառերուն ձեւը կը կոչուի «քառակուսի», որ յայտնի է որպէս «Աշուրիթ» (ասորական), որն իր զարգացումն ստացած է արամէական գիրերէն: Անհրաժեշտութեան պարագային ձայնաւորները կը նշուենվանկեր արտայայտող բաղաձայններու վերեւին կամ ներքեւին տեղադրուող տարբերիչ նշաններով կամ որպէս ձայնաւորներ գործածուող բաղաձայններով:
Գոյականներն ունեն սեռեր՝ արական, իգական, կամ՝ երկուսը միասին, զորօրինակ՝ סֵפֶר[սեֆեր] «գիրքը» արական սեռի է, երբ[տելեթ] דֶּלֶת «դուռը» իգական է: Չկան սեռը բնորոշող որոշակի ձեւաբանական կանոններ, սակայն կայ միտում մը՝ ת[-թ]-ով կամ ה[-ա]-ով վերջացող բառերը համարել իգական եւ մնացած տառերով վերջացողները՝ արական: Կայ խիստ միտում մարդեր կամ որոշ անասուններ նշանակող գոյականները չեզոք սեռի համարելու: Նման գոյականները կու գան արակա եւ իգական սեռեր արտայայտող զոյգերով: Զորօրինակ՝ אִישׁ[իշ] կը նշանակէ «տղամարդ» իսկ אִשָּׁה[ի՛շա]՝ «կին»
Եզակի եւ հոգնակի թիւերէն բացի եբրայերէնին մէջ կը հանդիպի նաեւ երկու հատ արտայայտող «երկուակի» ձեւը:
Արական գոյականներու հոգնակին կը ձեւաւորուի գլխաւորապէս ים[իմ] վերջաւորութիւն աւելցնելով՝ מַחְשֵׁב[մախշեւ]համակարգիչ → מַחְשְׁבִים[մախշեւիմ]համակարգիչներ
Վերջաւորութիւն ավելցնելիս բառին առաջին ձայնաւորը երբեմն կը սղուի՝ דָּבָר[տա՛վար]բան → דְּבָרִים[տվա՛րիմ]բաներ
Շատ երկվանկանի արական գոյականներուն մէջ կ'ընդգծուի նախավերջին վանկը՝ חֶדֶר[խէտէր]սենեակ → חֲדָרִים[խատարիմ]սենեակներ
-ա-ով եւ -աթ-ով վերջացող իգական գոյականներուն սա վերջաւորութիւնները կը սղուեն եւ կ'աւելացուի -օթ, սովորաբար, առանց ձայնաւորներու որեւէ ձեւափոխութեան՝ מִטָּה[մի՛թա]անկողին → מִטּוֹת[մի՛թ:օթ]անկողիններ, צַּלַּחַת[ցա՛լախաթ]ափսէ → צַלָּחוֹת[ցալա՛խօթ]ափսէներ
-ութ-ով եւ -իթ-ով վերջացող գոյականները կը փոխարինեն սա վերջաւորութիւնները -ույօթ-ով եւ իյօթ-ով՝ חֲנוּת[խա՛նութ]խանութ → חֲנוּיוֹת[խանու՛յօթ]խանութներ, אֶשְׁכּוֹלִית[էշքօ՛լիթ]թուրինջ → אֶשְׁכּוֹלִיּוֹת[էշքօլի՛յօթ]թուրինջներ
