Աշխարհիկ կյանքում՝ ազգությամբֆրանսիացիԷդ (Օդո) դե Շատիլիյոն դե Լաժերի (իտալ.՝Odon (Otho, Otto) de Lagery)։1095 թվականին նրա կողմից հրավիրվածԿլերմոնի ժողովում հայտարարել էԽաչակրաց արշավանք ընդդեմ մուսուլմանների, խոստանալով մեղքերի թողություն արշավանքի մասնակիցներին։
Էդը ծնվել էՇամպայն կոմսությունում,Փարիզից ոչ հեռու, սովորել էՌեյմսում, Սուրբ Բրունոյի մոտ։ Կաթոլիկական վանահայր է եղել Կլյունի աբբայությունում[2]։
Գրիգոր VIIպապը մոտ1080 թվականին Էդին նշանակում է Օստիայիկարդինալ։ Նա եղել է գրիգորիանական վերափոխումների ամենանկատելի և ակտիվ կողմնակիցներից մեկը, եղել է պապական պատվիրակԳերմանիայում1084 թվականից և քչերից մեկը, ումԳրիգոր VII-ը անվանում էր իր հնարավոր ժառանգորդներից մեկը։ Գրիգոր VII-ի մահից հետո,1085 թվականին, պապ է ընտրվում Դեզիդերին՝ Մոնտե Կասինոյի վանահայրը,Վիկտոր III անվան տակ, իսկ նրա կարճատև կառավարումից հետո Էդը բարձրացվում է պապական գահին Ուրբանոս II անվան տակ, համընդհանուր հավանության հիման վրա (1088 թվականի մարտ), Տերաչինայում կարդինալների և այլ բարձրաստիճան կաթոլիկ հոգևորականների սակավաթիվ հավաքում։
Ուրբանոսը ստանձնում է շարունակելԳրիգոր VII պապի քաղաքականությունը, ընդ որում ցուցադրելով մեծ ճկունություն և դիվանագիտական նրբություն։ Ամենասկզբից նա ստիպված էր հաշվի նստել Հռոմում հակապապ Կղեմեոս III-ի ներկայության հետ։ Մի քանի ժողովների ընթացքում, անցկացված Հռոմում, Ամալֆիում, Բենևենտոյում և Տրոեում, պապը աջակցում է սիմոնիայի դեմ պայքարը և ինվեսիուրայի (պապական գահի ևՍրբազան Հռոմեական կայսրության գահի միջև պայքար) պապի իրավունքը, շարունակելով հակամարտությունը կայսրՀենրիխ IV-ի հետ։
Պապը հավանություն է տալիս դքսուհիՄաթիլդա Տոսկանացու ևՎելֆ V-ի՝ կայսրի հակառակորդի, ամուսնությանը։ Նա նաև օգնում է արքայազնԿոնրադին իր հոր դեմ ապստամբությունում և նրան թագադրում է Իտալիայի արքաՄիլանում,1093 թվականին։ Բացի այդ, Ուրբանոսը հաղթող է դուրս գալիս արքաՖիլիպ I Ֆրանսիացու հետ պայքարում, ում նա նզովել էր իր ամուսնական անհավատարմության պատճառով։
Ուրբանոս II պապի ժամանակաշրջանում սկսվում է դաժան պայքար աշխարհիկ կառավարիչների և եկեղեցականների նշանակման իրավունքի համար։ Ինվեստիտուրայի համար պայքարի ակունքները գտնվում են հենց Ուրբանոսի կառավարման և կայսր Հենրիխ IV-ի հետ պայքարի մեջ։ Խաղասեղանին դրված էր այն մասին հարցը, թե ով իրավունք ուներ եպիսկոպոսի հոգևոր աստիճանին բարձրացնել՝ արքան թե պապը[3]։
«Ուրբանոս II-ի խնդիրները կայանում էին Գերմանիայի հետ պատերազմում, Ֆրանսիայի հետ ընդհարումներում, հակապապի հետ պայքարում և Արևելքից քրիստոնյաների դուրս մղման հարցում։ Հնարավոր է, զանգվածային ուխտագնացությունը («խաչակրաց արշավանք» խոսքերը դեռևս չէին հայտնագործվել) կարող են լուծել այդ խնդիրները[4]։»
Ուրբանո II-ի խաչակրաց շարժումը առաջին անգամ իր ձևաչափն է ստանում Պյաչենցայի ժողովում, որտեղ 1095 թվականի մարտին Ուրբանոս II-ը ընդունում է բյուզանդական կայսրԱլեքսիոս Ա Կոմնենոսի (1081—1118) պատվիրակին, ով օգնություն էր խնդրում մուսուլմանների դեմ պայքարում։ Կլերմոնի ժողովում, որը կայանում է նույն թվականի նոյեմբերին, Ուրբանոս II-ի պատարագը, հնարավոր է, լինում է առավել արդյունավետ ճառը ամբողջ եվրոպական պատմության մեջ, երբ նա Ֆրանսիայի ժողովուրդին կոչ է անում ուժով պոկելՍուրբ Երկիրը թուրքերի ձեռքից։ Հենց նա է խթան տալիս խաչակրաց արշավանքներին։
Բոլոր այնտեղ գնացողներին, նրանց մահվան դեպքում, այսուհետ կլինի մեղքերի թողություն։ Թող հանդես գան անհավատների դեմ մարտում, որը պետք է առատորեն ավարներ տա, այն մարդիկ, ովքեր սովոր են մարտնչել իրենց հավատակիցների՝ քրիստոնյաների, դեմ... Այդ երկիրը ծորում է կաթով և մեղրով։ Այսուհետ թող ռազմիկներ դառնան նրանք, ովքեր նախկինում հանդիսանում էին կողոպտիչներ, մարտնչում էր եղբայրների և համացեղակիցների դեմ։ Ով այստեղ սգավոր է, այնտեղ կդառնա հարուստ
Պապի ճառը ընդհատվում էր լսողների բացականչություններով. «Dieu le veut!» («Այդպես է ցանկանում Աստված»)։ Լսողները, ոգևորված այդպիսի ճառով, երդվում են «անհավատներից» ազատագրել Տիրոջ Գերեզմանը։ Արշավին գնալ ցանկացողները իրենց հագուստին ամրացնում են կարմիր խաչ։ Այդ գործին Ուրբանոս II-ը զոհաբերում է իր փառաջան։ Այստեղից էլ ծագել է «խաչակիրներ» անվանումը։
Պապը նաև նամակներ է հղումԵվրոպայի առավել ազդեցիկ կառավարիչներին, նրանց կոչ անելով պայքարի դուրս գալ մուսուլմանների դեմ։ Նրա կոչերը լսելի են լինում, միջին խավի եվրոպական իշխանները և ֆեոդալները հետաքրքրված էին հողերի և ավարների գրավմամբ ծովից այն կողմ և մեղքերի թողության խոստումը կատարյալ արդարացում էր իսլամադավանների դեմ պատերազմի սկսման համար։ Այդպես պապի ճառը առաջ է բերում եվրոպական պատմության մեջ նոր փուլի սկսման համար՝ Խաչակրաց արշավանքների դարաշրջանի։
Ուրբանոս II-ը մահանում է1099 թվականիհուլիսի 29-ին, խաչակիրների կողմիցԵրուսաղեմի գրավումից երկու շաբաթ անց, սակայն այդ լուրըԻտալիայում ստանալուց առաջ։ Սրբազատվել է1881 թվականին։ Հիշատակի օրըհուլիսի 29-ն է։.
Ուրբանոս II պապի գերեզմանատունը գտնվում է Բադիա դի Կավա բենեդիկտյան վանքում։
Առավել ծանր էր քրիստոնեական վերահսկողության տակ Կամպանիայի և Սիցիլիայի վերադարձի պապի պայքարը, որոնք այդ ժամանակ գրավված էին հաջորդաբար Բյուզանդիայի ևԱղլաբիների ևՖաթիմյանների ամիրաների կողմից։ Սիցիլիական սահմաններին նրա դրածոն էր հանդիսանում նորմանդական կառավարիչՌոջեր I-ը։1098 թվականին, Կապուի պաշարումից հետո, Ուրբանոս II-ը Ռոջերին շնորհում է արտակարգ լիազորություններ, որոնցից մի քանիսը պապը հրաժարջում էր փոխանցել եվրոպական այլ կառավարիչների։ Այսուհետ Ռոջերը ազատ էր եպիսկոպոսների նշանակման հարցում, հավաքում էր Եկեղեցու եկամուտները և այն ուղարկում էր պապին, դատում էր եկեղեցական վեճերը[5]։ Ռոջերը փաստորեն դառնում է պապական պատվիրակը Սիցիլիայում[6]։
Ռոջերի կինը՝ Ադելաիդա Սավոյացին, վերաբնակիչներ է ներգրավումՊո գետի հովտից, որպեսզի գաղութացնի արևելյան Սիցիլիան։ Ռոջերը, որպես աշխարհիկ կռավարիչ, թվում էր հավատարիմ դաշնակից, քանի որ հանդիսանում էր լոկ իր ազգականի՝ Ապուլիայի կոմսի, վասալ, իսկ վերջինս ինքն էր հանդիսանում Հռոմի վասալը։ Այդ պատճառով պապին Հռոմի համար անվտանգ էր թվում Ռոջերին տրամադրել արտակարգ լիազորություններ, սակայն հետագայում այն առաջ է բերում Ռոջերի ժառանգների՝Հոհենշտաուֆենների, հետ դաժան պայքարի։
.png)
