| Իմիպրամին | |
|---|---|
 | |
| Քիմիական բանաձև | C₁₉H₂₄N₂ |
| Մոլային զանգված | 4,7E−25 կիլոգրամ[1] գ/մոլ |
| Քիմիական հատկություններ | |
| Դասակարգում | |
| CAS համար | 50-49-7 |
| PubChem | 3696 |
| EINECS համար | 200-042-1 |
| SMILES | CN(C)CCCN1C2=CC=CC=C2CCC3=CC=CC=C31 |
| ЕС | 200-042-1 |
| ChEBI | 3568 |
| Եթե հատուկ նշված չէ, ապա բոլոր արժեքները բերված ենստանդարտ պայմանների համար (25 °C, 100 կՊա) | |
Իմիպրամին (լատին․՝ Imipraminum), ամիտրիպտիլինի հետ միասին հանդիանում են եռցիկլիկ հակադեպրեսանտների հիմնական ներկայացուցիչները։ Պատմականորեն այն ամենաառաջին հակադեպրեսանտներից մեկն է և պայմանավորված իր բարձր արդյունավետությամբ ու կլինիկական արժողությամբ, այն կիրառվում է մինչև օրս[2]։ Թիմոանալեպտիկ (հակադեպրեսանտ) ակտիվությունը ուղեկցվում է հոգեխթանիչ ազդեցությամբ։
Իմիպրամինը սինթեզվել է 1950-ականների վերջին[3] Ciba-Geigy (այժմ՝Novartis) կազմակերպության կողմից։ Կլինիկական փորձարկումների ժամանակ այն ցուցաբերել է բարձր արդյունավետություն, նույնիսկ ամենածանրդեպրեսիաների ժամանակ[4]։ Դրա հեր կապված հասկանալի է դառնում, թե ինչու է իմիպրամինը համեմատաբար հաճախ առաջացնումմանիակալ ևհիպոմանիակալ ռեակցիաներ, հատկապեսբիպոլյար (երկբևեռ) խանգարման բուժման ժամանակ։ Ըստ արևմտյան հետազոտողների, մանիայի կամ հիպոմանիայի դրսևորման հավանականությունը իմպրամինով I տիպիերկբևեռ աֆեկտիվ խանգարման բուժման ժամանակ կազմում է մոտ 25%[5]։ Այսպիսի ուժեղ հակադեպրեսանտ ազդեցությամբ դեղը նպատակահարմար է կիրառել հատկապեսկայուն դեպրեսիայի բուժման ժամանակ։
Այժմ հակադեպրեսանտների նոր դասերի հայտնվելը, ինչպիսիք ենսերոտոնինի հետզավթման ընտրողական արգելակիչները (SSRI), բժիշկներին ընտրության ավելի մեծ հնարավորություն են տվել, հատկապես այն դեպքերում, երբ իմիպրամինի կողմնակի ազդեցությունները վատ տանելի են հիվանդների կողմից։
Ըստ ազդեցության մեխանիզմի, իմիպրամինը հանդիսանում էմոնոամինայիննյարդամիջնորդանյութերի հետզավթման արգելակիչ։ Իմիպրամինի ազդեցությունը ընտրողական չէ։ Այն միաժամանակ արգելակում էնորադրենալինի,դոֆամինի,սերոտոնինի և այլ նյարդամիջնորդանյութերի հետզավթումը, ինչը բերում է դրանց կուտակմանըսինապտիկ ճեղքում և, որպես հետևանք ուժեղացնում է դրանց ֆիզիոլոգիական ազդեցությունը։ Իմիպրամինին բնորոշ է նաևխոլինոլիտիկ ակտիվությունը։
Դեղը նպաստում էկարոտի զգացողության նվազմանը, տրամադրութան լավացմանը (թիմոլեպտիկ ազդեցություն), առույգացմանը, շարժողական արգելակման նվազեցմանը, հոգեկան և օրգանիզմի ընդհանուրտոնուսի բարձրացմանը։
Ներընդունման դեպքում իմիպրամինը լավ է ներծծվում (կենսամատչելիությունը կազմում է 30-77%), ներս ընդունելուց հետո պլազմայում դեղի առավելագույն կոնցենտրացիան հասնում է 1-2 ժամ հետո և ներմկանային ներմուծումից՝ 30-60 րոպե հետո։Կիսատրոհման պարբերությունը կազմում է 4-ից 24 ժամ, ինչը՝ դեղաչափի աստիճանական բարձրացման գործընթացում պահանջում է դեղաչափի անհատական ընտրություն։
Իմպրամինը կրառում են դեպրեսիայով ուղեկցվող տարբեր ծագման իրավիճակներում, հատկապեսասթենոդեպրեսիաների ժամանակ, որոնք ուղեկցվում են շարժողական և մտավոր ունակությունների արգելակմամբ, ինչպես նաև էնդոգեն դեպրեսիայի, ինվոլյուցիոն, կլիմակտերիկ դեպրեսիայի, ռեակտիվ դեպրեսիայի,անձի խանգարման (փսիխոպաթիա) ևնևրոզի ժամանակ դրսևորվող դեպրեսիվ վիճակներում, նաև ալկոհոլային դեպրեսիաների ժամանակ։
Սովորաբար ծանր դեպրեսիաների ժամանակ այն կիրառվում է որպես ընտրության երկրորդ միջոց։ Կիրառվում էնարկոլեպսիայի ժամանակ, ունի սահմանափակ կիրառությունմիգրենի[6],ուշադրության պակասի և հիպերակտիվության համախտանիշի,գլխուղեղի ցնցումների հետևանքների բուժման մեջ։ Իմիպրամինը կարող է նշանակվել նաևտագնապային գրոհների[7] ևքրոնիկական ցավերի բուժման համար։
Որպես կանոն, իմիպրամինը նշանակում են ներընդունման եղանակով ուտելուց հետո՝ սկսած օրական 75-100 մգ դեղաչափից, այնուհետև դեղաչափը օրական ավելացնում են 25 մգ-ով և հասցնում 200-250 մգ/օր։ Հակադեպրեսանտ ազդեցության դրսևորման դեպքում խորհուրդ չի տրվում դեղաչափի հետագա ավելացում։ Առանձին դեպքերում, ինչպիսիք են դեղի նկատմամբ կայունությունը և կողմնակի ազդեցությունների բացակայությունը, կիրառվում է օրական մինչև 300 մգ։ Բուժման տևողությունը միջինում 4-6 շաբաթ է, այնուհետև դեղաչափը աստիճանաբար կրճատվում է ( յուրաքանչյուր 2-3 օրը մեկ՝ 25 մգ-ով) և անցնում ենպահպանողական դեղաչափերին (սովորաբար 25 մգ՝ օրական 1-4 անգամ)։
Իմպրամինով բուժումը պետք է իրականացվի բժշկի հսկողության տակ։ Պետք է ի նկատի ունենալ, որ դեպրեսիայի նվազման և ակտիվության աճին զուգահեռ կարող են ուժգնանալ զառանցանքը, անհանգստությունը և հալյուցինացիաները։
Անհրաժեշտության դեպքում (շիզոֆրենիայով, ինվոլյուցիոնմելանխոլիայով (ինքնամփոփվածություն), տագնապայինագիտացիայի դեպքում և այլն), իմիպրամինը կարելի է զուգակցելնեյրոլեպտիկների հետ։
Ներհիվանդանոցային պայմաններում՝ ծանր դեպրեսիայով ուղեկցվող դեպքերում, կարելի է իրականացնել համակցված բուժում՝ միջմկանային ներարկումների տեսքով, որոնք այնուհետև փոխարինվում են դեղի ներընդունումով։ Երբեմն բուժումը սկսում են հարվածային դեղաչափով՝ 100-150 մգ ներմկանային ներարկմամբ կամ 200-250 մգ բերանացի, հետո հակադեպրեսանտ ազդեցության դրսևորման հետ մեկտեղ դեղաչափը աստիճանաբար նվազեցնում են։
Երեխաների և տարեց հիվանդների համար իմիպրամինի դեղաչափերը պետք է լինեն ավելի փոքր։ Տարեց հիվանդներին իմիպրամինը նշանակվում է սկսած 10 մգ դեղաչափից օրական 1 անգամ՝ դեղաչափը 10 օրվա ընթացքում աստիճանաբար ավելացնելով մինչև 30-50 մգ կամ նույնիսկ ավելի՝ մինչև տվյալ հիվանդի համար օպտիմալ դեղաչափը, հաշվի առնելով դեղիկողմնակի ազդեցությունները։
Մեծահասակների համար, բերանացի ընդունման դեպքում առավելագույն միանվագ դեղաչափը 100 մգ է, առավելագույն օրական դեղաչափը՝ 300 մգ, ներմկանայինի դեպքում ՝ առավելագույն միանվագ դեղաչափը՝ 50 մգ, առավելագույն օրական դեղաչափը՝ 200 մգ։
Մանկական պրակտիկայում իմիպրամինը երբեմն նշանակվում է (ցածր դեղաչափերով) գիշերային վախերի և ֆունկցիոնալ գիշերային էնուրեզի (անմիզապահություն) բուժման նպատակով։ Ազդեցության մեխանիզմը, հավանաբար, կապված է այն բանի հետ, որ իմիպրամինի կիրառման դեպքում քունը դառնում է ավելի մակերեսային։ Նմանատիպ ազդեցություն կարող են ունենալ նաև այլ հակադեպրեսանտներ, որոնցում թիմոլեպտիկ ազդեցությունը զուգորդվում էկենտրոնական նյարդային համակարգի վրա խթանիչ ազդեցությամբ։
Երեխաներին նշանակվում է ներս, սկսած 10 մգ դեղաչափից, օրական 1 անգամ։ 10 օրվա ընթացքում դեղաչափը աստիճանաբար ավելացվում է 1-ից 7 տարեկան երեխաների համար մինչև 20 մգ, 8-ից 14 տարեկանների համար՝ մինչև 20-50 մգ, 14 տարեկանից բարձր երեխաների համար՝ մինչև 50 մգ կամ ավելի։
Դեղի կիրառման վաղ և/կամ կտրուկ դադարեցումը կարող է հանգեցնել դեպրեսիայի առաջացման կամ վերսկսման, այսինքնհանման համախտանիշի[8] զարգացման (տագնապ, անհանգստություն,գերքրտնարտադրություն,սրտխառնոց,փսխում և այլն)[9]։ Հետևաբար, իմիպրամինի կիրառումը պետք է դադարեցվի աստիճանաբար՝ դեպրեսիայի ախտանշաների լիովին անհետանալուց հետո։
Բուժման ընթացքում արգելվում է ալկոհոլային խմիչքների օգտագործումը։ Առաջարկվում է բուժման ընթացքում արյան բաղադրության և լյարդի ֆունկցիայի մշտադիտարկում։Շաքարային դիաբետով հիվանդների դեպքում անհրաժեշտ է կարգավորել ներընդունվող հիպոգլիկեմիկ դեղերի (օրինակ՝մետֆորմինի) դեղաչափը՝ ըստ արյան մեջգլյուկոզի մակարդակի։ Բուժման սկզբնական շրջանում պետք է հրաժարվել մեքենա վարելուց և պոտենցիալ վտանգավոր այլ գործողություններից[2]։
Քնի խանգարումներ, վախի, անհանգստության և դրդվածության ուժեղացում, մինչև հոգեմարմնական դրդվածության ծանր վիճակներ[8]։ Էնդոգեն հոգեկան խանգարումների ժամանակ հոգեկան ախտանիշների և ագրեսիվության հնարավոր ակտիվացում։Երկբևեռ աֆեկտիվ խանգարման ժամանակ նպաստում է փուլի (մոլուցքի կամ հիպոմանիայի զարգացման) ինվերսիային[8][10]։ Քանի որ իմիպրամինի կիրառման ժամանակ հնարավոր էանքնության առաջացում կամ ուժեղացում, դեպրեսիայի բուժման ժամանակ խորհուրդ է տրվում այն ընդունել օրվա առաջին կեսին (մինչև 15-16 ժամ)։
Իմիպրամինով բուժման ընթացքում հնարավոր կողմնակի ազդեցություններից են նաևգլխացավը,գլխապտույտը,գերքրտնարտադրությունը,հաճախասրտությունը,դիսպեպսիան ևստամոքսացավը,ագրանուլոցիտոզը[11],լյարդի դիսֆունկցիան,աղմուկը ականջներում,կաթնագեղձերի մեծացումը[12],ցնցումները,դիզարտրիան,ցնցումները, շարժումների կոորդնացիայի խանգարումը,պարէսթեզիան,կաթնահոսությունը (գալակտոռեա),լուսազգայունությունը[13]։ Կարող են զարգանալ նաևխոլինոլիտիկ կողմնակի ազդեցություններ[14] (բերանի չորություն,ակոմոդացիոն խանգարումներ, միզարձակման ուշացում,փորկապություն, շփոթություն, հիշողության խանգարում[15], հաճախասրտություն[9]),օրթոստատիկ հիպոտենզիա,նախասիրտ- փորոքային պաշարում,էքստրասիստոլա,զարկերակային ճնշման տատանումներ[15]։ Տարածված կողմնակի ազդեցություն է նաև քաշի ավելացումը[14]։ Իմիպրամինը նվազեցնում էցնցումային նոպաների շեմը։ Երբեմն դրսևորվում ենալերգիկ ռեակցիաներ[15],էոզինոֆիլիա և ժամանակավորլեյկոցիտոզ։ Հնարավոր է նաև խոլեստատիկդեղնախտի զարգացում[15]։ Հազվադեպ կարող է առաջանալ սրտիիշեմիա,սրտի կաթված[9]։
Իմիպրամինը, ունենալով արտահայտված խթանիչ ազդեցություն, ինչպես մյուս խթանիչ հակադեպրեսանտները,կարող է բարձրացնել տագնապի զգացողությունը հոգեկան խանգարման կառուցվածքում, ծանրացնել հոգեկան համախտանիշի բարդ կառուցվածքով հիվանդների վիճակը։ Սա կարող է բերել հիվանդներիինքնասպանության հակվածության մեծացմանը։ Պարզ դեպրեսիվ ախտանշաներով իրավիճակներում (այսինքն՝ դեպրեսիայի ամենատիպիկ ձևերը, որոնք ընթանում են առանց տագնապի և դրդվածության, ախտանշանների բնորոշ եռյակով՝ տրամադրության անկում, հոգեմարմնական և մտավոր արգելակում), իմիպրամինը նպաստում է մտավոր արգելակման նվազմանը, որը կարող է հանգեցնել հիվանդների մոտ աուտոագրեսիվ գործողությունների[16]։
Երբեմն իմիպրամինի կիրառումը հանգեցնում էդելիրիայի դրսևորման, շատ հազվադեպ, նորմալ գիտակցության պայմաններում լսողականհալյուցինացիաների առաջացման, նաև՝կատատոնիային համանմանստուպորի դրսևորման[8]։
Նևրոտիկ դեպրեսիայի և հոգեծին ցավերի առկայության պայմաններում իմիպրամինի ազդեցության ներքո կարող է ուժեղանալ անհանգստությունը, դրսևորվելտասիկինեզիա,ակատիզիա։ Հիվանդների մոտ դա առաջացնում է գործելու կամ շարժվելու տանջալի, չմոտիվացված, անդիմադրելի ցանկություն։ Այս վիճակում ինքնասպանության հակվածությունը մի քանի անգամ մեծանում է[16]։
Իմիպրամինի լուծույթներըպարէնտերալ ներմուծման դեպքում երբեմն գրգռում են հյուսվածքները[13]
Իմիպրամինի կիրառմամբ ինդուկցված մանիակալ համախտանիշի կլինիկան կարող է էապես չտարբերվել երկբևեռ աֆեկտիվ խանգարման մանիակալ փուլի սովորական դրսևորումներից։ Հիվանդները չափազանց ակտիվ են, շատախոս, շարժուն, բարձր տրամադրությամբ, մտածելու արագությունը և ուշադրության շեղվածությունը մեծացած են։ Հնարավոր է նաև ագրեսիվ մանիայի դրսևորում, որն արտահայտվում էդյուրագրգռությամբ,զայրույթով, ագրեսիվությամբ[8]։
Իմպրամինի ընդունման ֆոնի վրա առաջացած մանիակալ վիճակների տևողությունը տարբեր է։ Դրանք կարող են լնել կարճաժամկետ, ավարտվեն մի քանի օրվա ընթացքում կամ նույնիսկ դեղի ընդունման դադարեցումից հետո մի քանի ժամվա ընթացքում։ Բայց հիվանդների մի մասի մոտ մանիակալ վիճակները կարող են ձգձգվել և տևել մի քանի ամիս՝ չնայած իմիպրամինի կիրառման դադարեցմանը ու մանիայի բուժման համար դեղերի կիրառմանը[8]։
Չնայած հիվանդներից շատերը, որոնց մոտ դեպրեսիվ փուլից մանիակալ փուլի անցումը իրականացել է իմիպրամինով բուժման ազդեցությամբ, իսկապես տառապում են երկբևեռ աֆեկտիվ խանգարումով (հատկապես դա վերաբերում է նրանց, ում մոտ հակադեպրեսանտի կիրառման դադարեցումից հետո մանիակալ վիճակը պահպանվում է երկար ժամանակ), և հիվանդների զգալի մասի մոտ մանիայի զարգացումը պայմանավորված է միայն հակադեպրեսանտների ընդունումով։ Հարկ է նշել, որ իմիպրամինով մակածված մանիայի համար հաճախ բնութագրական է դյուրագրգռությունը, խնդրահարույց լինելը, երբեմն ուրախության օտարումը, սակայն այս պատկերը յուրահատուկ չէ, և կոնկրետ հիվանդին հետազոտելիս հիմնվելով միայն մանիայի հոգեախտաբանական դրսևորումների առանձնահատկությունների վրա, հնարավոր չէ պարզել, թե որն է եղել պատճառը[8]։
Դեղիգերդեղաչափման դեպքում կարող են դրսևորվելանքնություն ևդրդվածություն[17]։ Իմիպրամինին բնորոշ է մահացության բարձր վտանգը[18]։
Իմիպրամինը չի կարելի նշանակելMAO-ի (մոնոամինօքսիդազ)արգելակիչների հետ համատեղ[17] կամ դրանց ընդունումը դադարեցնելուց անմիջապես հետո։ Դեղը կարող է կրառել MAO արգելակիչների ընդունման դադարեցումից 1-2 շաբաթ անց՝ սկսած փոքր դեղաչափերից (օրական 0,025 գ)[2]։ Չի կարելի իմիպրամինը զուգակցելռեզերպինի հետ։ Խորհուրդ չի տրվում համակցել նաև SSRI (սերոտոնինի հետզավթման ընտրողական արգելակիչներ) հակադեպրեսանտների՝ֆլուոքսետինի,պարոքսետինի ևֆլուվոքսամինի, ինչպես նաև ատիպիկնեյրոլեպտիկկլոզապինի հետ։ Այն բարձրացնում է SSRI-ների կոնցենտրացիան[15]։
Իմիպրամինի ևկենտրոնական նյարդային համակարգը ընկճող դեղերի միաժամանակյա ընդունումը կարող է բերել վտանգավոր արգելակման և նվազեցնել իմիպրամինի հակադեպրեսանտ ազդեցությունը[19]։Խոլինոլիտիկները,ֆենոթիազնային նեյրոլեպտիկները, ինչպես նաևբենզոդիազեպինները ուժեղացնում են իմիպրամինիհակախոլիներգիկ ազդեցությունը[2]։ Անցանկալի է իմիպրամինը համատեղել ֆենոթիազինների և բենզոդիազեպինների հետ[12]։ Տարեց հիվանդների մոտ իմիպրամինի զուգորդումը ֆենոթիազինային նեյրոլեպտիկների հետ կարող է բերելտիմոնեյրոլեպտիկ համախտանիշի զարգացման[9]։ Իմիպրամինի հետ համակցելիս կլոզապինը դրսևորում է թունավոր ազդեցությունկենտրոնական նյարդային համակարգի վրա։ Իմիպրամինի ևլիթիումի պատրաստուկների համակցված կիրառումը կարող է հանգեցնել տագնապային շեմի նվազմանը[19]։
Չի կարելի իմիպրամինը միաժամանակ նշանակելվահանաձև գեղձի պրեպարատների,ֆենիտոինի,ադրենոպաշարիչների[12],ադրենոմիմետիկների,զոլպիդեմի հետ։ Ադրենոմիմետիկների հետ համատեղ կիրառման դեպքում ուժեղանում է իմիպրամինիհոգեխթանիչ ազդեցությունը։ Իմիպրամինը կարող է հակազդել ադրենոպաշարիչներիհիպոտենզիվ ազդեցությանը։ Իմիպրամինի ևկլոնիդինի համակցման պայմաններում կահիպերտոնիկ կրիզի զարգացման վտանգ, իսկ իմիպրամինի ևմեթիլդոպայի համակցության դեպքում մեթիլդոպայի ազդեցությունը կարող է նվազել։ Իմիպրամինը նվազեցնում է ֆենիտոինի արդյունավետությունը, այս համադրության դեպքում կարող են առաջանալէպիլեպտիկ նոպաներ։Թիրեոիդային դեղերը ուժեղացնում են իմիպրամինի հոգեխթանիչ ազդեցությունը։ Բացի այդ, թիրեոիդային դեղերի և իմիպրամինը համակցման ժամանակ կարող են առաջանալ նաևսրտի ռիթմի խանգարումներ։ Սրտի ռիթմի խանգարումներ հնարավոր են նաև իմիպրամինի ևպրոկաինամիդի, իմիպրամինի ևքինիդինի համակցման ժամանակ[19]։
M-խոլինոպաշարչները մեծացնում են իմիպրամինի կենտրոնական հակախոլիներգիկ ևհանգստացնող ակտիվությունը[19]։ Իմիպրամինը ուժեղացնում էհակահիստամինային դեղերի հակահիստամինային ազդեցությունը։ Ցիմետիդինի հետ համատեղ կիրառելիս այն կարող է առաջացնել արտահայտված բերանի չորություն, տեսողության խանգարում,միզապահություն,հաճախասրտություն ևօրթոստատիկ կոլապս[19]։ Իմիպրամինի ևացետիլսալիցիլաթթվի (ասպիրին) միաժամանակյա ընդունումը կարող է հանգեցնել արյան մեջ դրա կոնցենտրացիայի վտանգավոր աճին[19]։Հորմոնալ հակաբեղմնավորիչների հետ իմիպրամինի համակցված կիրառումը կարող է բերել դեպրեսիայի ուժեղացմանը։ Իմիպրամինի հետ միաժամանակ կիրառման դեպքումդիսուլֆիրամը կարող է առաջացնելդելիրիա։Լևոդոպայի և իմիպրամինի համակցված կիրառումը կարող է բերելզարկերաային ճնշման բարձրացման, իսկֆուրազոլիդոնի և իմիպրամինի զուգակցումը՝ զարկերաային ճնշման հանկարծակի խիստ բարձրացման[19]։
Ափիոնային ցավազրկողները իմիպրամինի հետ համատեղ առաջացնում են վտանգավոր արգելակում։Նիկոտինը ուժեղացնում է իմիպրամինի ազդեցությունը[19]։ Իմիպրամինի հետ միասինալկոհոլի օգտագործումը խստիվ հակացուցված է։
Հակացուցված է իմիպրամինի և այլ եռիցիկլիկ հակադեպրեսանտների նկատմամբգերզգայունության, հղիության, կրծքով կերակրման[12] ժամանակ, 2 տարեկանից ցածր երեխաներին, սուր հիվանդությունների և ներքին օրգանների (լյարդ, երիկամներ, սիրտ-անոթային համակարգ,խոցաին հիվանդության սրացում,
3-րդ աստիճանիգերճնշում)[15]արյունաստեղծ օրգանների (լեյկոպենիայի ևագրանուլոցիտոզի հավանականությունը) քրոնիկական հիվանդություններիդեկոմպենսացիայի դեպքում,աթերոսկլերոզի,շաքարային դիաբետի[17],թիրեոտոքսիկոզի[15] ժամանակ,սրտամկանի ինֆարկտի սուր փուլում[12],սրտի իշեմիկ հիվանդության դեպքում,հաճախասրտության,կանգային սրտային անբավարարության,շագանակագեղձի հիպերտրոֆիայի,միզապարկի ատոնիայի,փականկյուն գլաուկոմայի, բարձրացած ցնցումային ակտիվության, թոքայինպալարախտի ակտիվ փուլի,ֆեոքրոմոցիտոմայի,նեյրոբլաստոմայի[15],վարակիչ հիվանդությունների, ուղեղումարյան շրջանառության խանգարումների դեպքում։ Հղիության ընթացքում իմիպրամինի կիրառումը պտղի համար կարող է բերել ծանր հետևանքների՝շնչառական օրգանների խանգարումներ,վերջույթների արատներ, հաճախասրտություն, միզապահություն,պտղի դիսթրես-համախտանիշ[20]։
Զգուշությամբ է պետք կիրառելէպիլեպսիայի ժամանակ, քանի որ իմիպրամինը կարող է մեծացնել ցնցումների առաջացման հավանականությունը։
Հաշվի առնելով իմիպրամինի հակախոլիներգիկ ակտիվությունը, հատուկ ուսումնասիրվել էգլաուկոմայի ժամանակ դրա կիրառման հնարավորության հարցը[21]։ Իմիպրամինը և մնացած եռիցիկլիկ հակադեպրեսանտները մեծացնում եններակնային ճնշումը միայն տեղային անատոմիական նախատրամադրվածություն ունեցող աչքում`առաջնայն խցի նեղ անկյունում։Բացանկյունն գլաուկոմայի ժամանակ այս դեղերի ընդունումը սովորաբար չի հանգեցնում ներակնային ճնշման բարձրացմանը[2]։
Այնուամենայնիվ,բացանկյուն գլաուկոմայի ժամանակ նույնպես եռցիկլիկ հակադեպրեսանտներով բուժումը պետք է իրականացվի ակնաբույժի կանոնավոր հսկողության տակ։ Նախընտրելի է կիրառել այնպիսի հակադեպրեսանտներ, որոնք չունեն հակախոլիներգիկ ակտիվություն (օրինակ՝պիրազիդոլ,ազաֆեն, SSRI-ներ (սերոտոնինի հետզավթման ընտրողական արգելակիչներ) և այլ ոչ հակախոլիներգիկ հակադեպրեսանտներ[2]։