Ըստ 2017 թվականի մարդահամարի տվյալների՝ Թբիլիսիի բնակչության թիվը կազմում է 1 108 717 մարդ։ Բնակչության ճնշող մեծամասնությունը դավանում էքրիստոնեություն[11]․ հիմնականում նրանքվրաց ուղղափառ եկեղեցու հետևորդներ են։ Թբիլիսիի ամենախոշոր ազգային փոքրամասնություններըհայերն են, որոնք կազմում են ամբողջ քաղաքի բնակչության 4.8 %-ը (ավելի քան 53 հազար մարդ)։ Ապրում են նաևռուսներ,ադրբեջանցիներ,եզդիներ,ուկրաինացիներ և այլ ազգություններ[12]։
Թբիլիսիի անվան ստուգաբանության վերաբերյալ կան շատ վարկածներ։ Համաձայն դրանցից մեկի՝ վրաց թագավորՎախթանգ Գորգասալը անտառապատ տարածքում որսի ժամանակ ականատես է լինում, թե ինչպես է իր կողմից վիրավորված կեռնեխը ջուրն ընկնելուց հետո վեր խոյանում և փախչում որսորդներից։ Այլ տարբերակով՝ թագավորիբազեն իրեն զոհելով բռնում էփասիանին ու երկուսով ընկնելով ջուրը՝ եփվում են[19]։Տաք ջրի բուժիչ հատկությունների շնորհիվ երկու թռչուններն էլ վերակենդանանում են և դրանից ոգևորվելով՝ թագավորը որոշում է այդ տարածքում քաղաք հիմնել[19]։
«Թբիլիսի» բառը ծագել է «թբիլի»՝ «տաք» (հին վրացերեն՝ თბილი) և «սի»՝ «աղբյուրի տակ» (վրաց.՝სი) արմատներից[20]։ Հետևաբար՝ քաղաքի անվանումը կապված է նաև հանքային ջրերի առատության հետ։ Ներկայումս լեգենդում հիշատակված բուժիչ ջրերի տեղանքում կառուցված են Գոգիրդի բաղնիքները, որոնք հանդիսանում են Թբիլիսիի պատմական վայրերից մեկը՝ «Աբանոթուբան» անվանումով (վրաց.՝აბანოთუბანიաբանոթուբանի՝ բաղնիքների թաղ)[19]։
Թբիլիսին հիմնադրել էՎիրքի թագավորՎախթանգ Գորգասալը՝5-րդ դարի վերջին[21]։ Մինչև458 թվականը Թբիլիսիի տարածքը լինելով անտառածածկ՝ բնակության համար անբարենպաստ էր։ Վախթանգ Գորգասալի որդին՝ Դաչի Ուջարմելին, հոր խնդրանքով մայրաքաղաքըՄցխեթից տեղափոխում է Թբիլիսի։ Նա ավարտում է բերդի պարիսպների շինարարությունը և հիմք դնում քաղաքի զարգացմանը։ Կարճ ժամանակահատվածում Թբիլիսին դառնում էԿովկասի խոշորագույն քաղաքներից մեկը[22], որը սերտ կապեր է հաստատումՄեծ Հայքի քաղաքների հետ։ Այդ ժամանակ, սակայն, Թբիլիսին Վրաստանի միայն արևելյան հատվածիմայրաքաղաքն էր, քանի որԿոլխիդան չէր մտնումՎրաստանի սահմանների մեջ։ Թբիլիսիի առաջին բնակիչները հաստատվել են հանքային աղբյուրների թաղամասում (ներկայիսԳորգասալի հրապարակի տարածքը)։ Հին Թբիլիսիի տարածքը զբաղեցրել է հարավ-արևելքում Օրթաճալայի պարտեզը, հյուսիս-արևելքում՝Կուր գետը, հարավ-արևմուտքում՝Թաբորի սարալանջերը, հյուսիս-արևմուտքում՝ Ծավկիսծղալին։ Հետագայում քաղաքը զարգանում էՀին Թբիլիսիի և Կալայի շրջանակից դուրս[21]։ Քաղաքի զարգացմանը նպաստում էր բարեխառն կլիման։ Թբիլիսիի միջով էր անցնում նշանակալից առևտրային ճանապարհը, որըԿովկասըԱսիային միացնող գլխավոր ճանապարհներից էր։ Այդ ժամանակահատվածում Թբիլիսին դառնում էՄերձավոր Արևելքի կենտրոններից մեկը, որից հետո հարևան երկրները սկսում են հետևել քաղաքի ռազմական և տնտեսական աճին և6-րդ դարի վերջին սկսվում է երկարատև պայքար Թբիլիսիի համար։ Վրաց քաղաքական ու մշակութային վիճակն ուղղակիորեն կախված էր մայրաքաղաքի դրությունից։537 թվականին պարսկական զորքերը գրավում են Թբիլիսին, որից հետոՎիրքը անկում է ապրում[23]։ Փոխարենը՝ ստեղծվում էՎրաց մարզպանությունը և վրացիներն ընկնում են պարսկական տիրապետության տակ[24]։ 627 թվականին Թբլիսին ենթարկվում է Բյուզանդիայի թագավորՀերակլիոս I-ի արշավանքներին։ Հույն կայսրը կարողանում է պաշարել քաղաքը, սակայն վերջինիս այն գրավել չի հաջողվում։ Հեռակլիոսը թողնում է Վրաստանը և անցնումՄիջագետքը։ Հաջորդ տարի Թբիլիսին գրավվում և հրդեհվում է խազարների կողմից[25]։7-րդ դարում Վրաստանի արևելյան մասը անցնում էԱրաբական Խալիֆայությանը, իսկ արևմտյան մասը՝Բյուզանդիային[26]։ Խալիֆայության կազմում ստեղծվում է Արմինիա կուսակալությունը, որի մեջ մտնում ենՀայաստանը,Վրաստանը ևԱղվանքը[27]։737 թվականին Թբիլիսին դառնում է առանձին ամիրայության կենտրոն[28]։735-737 թվականներին արաբ ոստիկան Մըրվանը և իբն Մուհամեդը վերստին գրավեցին քաղաքը։ Արաբական տիրապետության օրոք Թբիլիսին նոր զարգացում ապրեց։ Այս տարածաշրջանում վրաց մայրաքաղաքը դարձավԱրաբական ամիրայության կենտրոններից մեկը՝Դվինի ևՊարտավի հետ միասին։764 թվականին խազարների դիրքը թուլացավ Թբիլիսիում։853 թվականին խալիֆայության իշխանությունն ամրապնդելու նպատակով ոստիկան Բուղայի հրամանատարությամբ արաբական զորքերը կենտրոնացվեցին Թբիլիսիում։
Շինություններ Հին Թբիլիսիում
Վրացական ազգային վերածնունդ և անկախ պետականություն (853-1213)
Մետեխի վանքը ձախ կողմում․ աջ հատվածում երևում է հայաշատՀավլաբար թաղամասը
Վրացական թագավորությունը վերածնվում էԲագրատունիների ազգակից հանդիսացողվրաց Բագրատունիների շնորհիվ։ Վերականգնված պետության սահմաններում մտնում էին նրանց տոհմական տիրույթները՝Տայքը (վրաց.՝ტაო՝ Տաո),Կղարջքը (վրաց.՝კლარჯეთი՝ Կլարջեթի), որոնք միասին կոչվում էինՏայք-Կղարջքի կյուրոպաղատություն։ Թբիլիսին գտնվում էր վրացական թագավորության սահմաններից դուրս։ ՏայքիԲագրատ կյուրոպաղատը963 թվականին հիմնադրում էՕշկվանքը, իսկ նրա որդին՝Դավիթ Կյուրոպաղատը, շարունակում է նրա շինարարությունը և այն ավարտին հասցնում973 թվականին[29]։ Այդ ժամանակներիցՏայքը (վրացական իրականության մեջ հայտնի էՏաո անվանումով) ևԳուգարքի արևմտյան հատվածը՝Կղարջքը ևՋավախքը, դառնում են վրացական հողեր։ Գուգարքի արևելքում գտնվում էր հայ Բագրատունիների մեկ այլ պետություն՝Տաշիր-Ձորագետի թագավորությունը։1037-1051 թվականներին վրաց թագավորԲագրատ IV-ն անընդհատ փորձում էր ազատագրել Թբիլիսին, բայց երկրում տիրող երկպառակության պատճառով այն չհաջողվեց[30]։1045 թվականին Թբիլիսիի կառավարումն անցավ օտարների ձեռքը։1068 թվականինսելջուկ թուրքերի սուլթանԱլփ-Արսլանը հարձակվեց և գրավեց Թբիլիսին։11-րդ դարի 80-ական թվականներին քաղաքը դեռ օտարականների ձեռքում էր։1122 թվականին քաղաքը օտարերկրացիների ձեռքից ազատագրեցԴավիթ IV Շինարարը, ով էլ Թբիլիսի դարձրեցմիասնական վրաց պետության մայրաքաղաք[29]։ Այսպիսով դարավոր դեգերումներից հետո Թբիլիսին վերստին դարձավ թագավորանիստ քաղաք[31]։12-13-րդ դարերում Թբիլիսիի տնտեսությունը առաջընթաց ապրեց։ Այն դարձավ ժամանակի զարգացած քաղաքներից մեկը, որի բնակչությունը հասնում էր 80 հազարի։ Զարգանում էինառևտուրը ևարվեստը։ Ձևավորվեցին վաճառականների միություններ՝ համքարություններ և վաճառքի վարկային ընկերություններ։ Այս ամենի արդյուքում բարելավվեց բնակչության վիճակը և քաղաքն ընդլայնեց իր սահմանները։ Թբիլիսիի կազմում ընդգրկվեցին նաևՔաշվեթ եկեղեցին ևԼուրջի վանքը։ Նրա պարսպից դուրս գտնվում էր նշանակալի վայրերից մեկը՝Դիդուբեն։ Քաղաքն ընդարձակվեց նաևԿուրի ձախ ափին, որտեղ կառուցվեց թագավորական ամրոցը՝Նարիղալան։ Այս ժամանակաշրջանում Թբիլիսին բազմազգ քաղաք էր։ Վրաց թագավորները վարում էին տարբեր ազգության ու կրոնի պատկանող ժողովուրդներին սիրաշահող և խրախուսող քաղաքականություն, որը նպաստում էր քաղաքի տնտեսական և սոցիալական կյանքի կայունությանը։ Այդ ժամանակաշրջանը վրաց պատմության մեջ հայտնի է«ոսկեդար» կամ «ազգային վերածնունդ» անվանումներով[32]։
Թամար թագուհու իշխանության սկզբներին Թբիլիսիի ազնվականները ընդվզեցին՝ ցանկանալով ընդլայնել իրենց իրավունքները։ Այդ պատճառով պահանջեցին նոր թագավորական խորհուրդ և հիմնվեց «Կարավի» հաստատությունը։
1386 թվականինթուրքմենզորավար Լենկթեմուրը պաշարեց Թբիլիսին[33]։ Նա Վրաստանի վրա հարձակվում է ութ անգամ, որոնցից միայն երկուսի ժամանակ է կարողանում ծնկի բերել վրացիներին[34]։ Այս արշավանքներից հետո Թբիլիսիի միջազգային դիրքերը թուլացան։ Ալեքսանդր I Մեծ թագավորը (1412-1243) սկսեց քաղաքի վերականգման աշխատանքները, բայց չկարողացավ վերջացնել իր նախաձեռնածը։ Արտաքին զավթիչների մշտական գրոհները բացասաբար էին ազդել տնտեսության վրա։ Քաղաքի որոշ թաղամասեր շարունակում էին ավերակների մեջ մնալ։1444 թվականին՝Ջահան շահի օրոք, քաղաքը կռվախնձոր դարձավ մոնղոլների և պարսիկների միջև։15-րդ դարի 70-ական թվականներին Թբիլիսին նորից պարսիկների ձեռքում հայտնվեց։1490 թվականին Վրաստանը մասնատվեց և նրա տարածքում ձևավորվեցին առանձին թագավորություններ՝ օտար տիրակալների իշխանության տակ։ Միայն Թբիլիսին դարձավ վրաց թագավորների քաղաքական և վարչական կենտրոնը։1522 թվականին Թբիլիսիում հաստատվեցին պարսիկները։ Երկու տարի անց վրաց թագավորԴավիթ X-ը քաղաքն ազատագրեց պարսիկներից։1524-1541 թվականներին քաղաքը ծաղկում ապրեց։ Վերանորոգվեցին հին շինությունները և կառուցվեցին նորերը, զարգացան առևտուրն ու մշակույթը։1541 թվականին քաղաքը գրավեց պարսից շահ Թամազ I-ը։1578 թվականին Չիլդիրի պատերազմումօսմանները հաղթեցին վրացիներին, այնուհետևՀյուսիսային Կովկասն անցավ օսմանների տիրապետության տակ։ Թբիլիսին նոր թշնամու ձեռքին հայտնվեց։ Վրաց թագավոր Սիմոն I-ը ապարդյուն կերպով քաղաքը պարսիկ և սելջուկ զավթիչներից ազատելու փորձեր կատարեց։1609 թվականին սպարապետ դարձավԳեորգի Սաակաձեն։ 17-րդ դարի առաջին կեսին պարսիկները դաժան ասպատակություններ իրականացրին Թբիլիսիում, որի արդյունքում այն հիմնովին ավերվեց։1633 թվականից, երբ քաղաքի նահանգապետ նշանակվեց Ռոստոմը, Թբիլիսին նորից զարթոնք ապրեց։ Դարձյալ աշխուժացավ տնտեսական և մշակութային կյանքը։ Նա որոշակի գումար տրամադրեց քաղաքի բարելավման համար։1700 թվականին Թբիլիսիի բնակչությունը կազմում էր 20 հազար։ Քաղաքը նորից զարթոնք է ապրում, աճում էր բնակչության թիվը։ Այս ընթացքում հանքային ջրերի տարածքում բաղնիքներ կառուցվեցին։1709 թվականին հիմնվեց քաղաքի առաջին տպարանը, որտեղ տպագրվեցՇոթա Ռուսթավելու«Ընձենավորը» պոեմը։1723 թվականին քաղաքը կրկին գրավեցին օսմանցիները, իսկ1735 թվականին՝Նադիր շահը ետ գրավեց այն։1784 թվականին հակապարսկական շարժումը Վրաստանում մեծ վերելք ապրեց և թագավորՀերակլ II-ի գլխավորությամբ վրացիները սկսեցին պայքարել հանուն իրենց երկրի ազատության։ Կարճ ժամանակահատվածում վրացիները ազատագրեցին մայրաքաղաքը շահ Նադիրի զորքերից։1755 թվականին հիմնվեց Թբիլիսիի իմաստասիրաց ճեմարան։1762 թվականին Վրաստանի պատմության մեջ տեղի ունեցավ դարակազմիկ փոփոխություն․ միմյանցից անջատ զարգացող վրաց երկու թագավորությունները՝Քարթլին ուԿախեթը, միավորվեցին և նորաստեղծ միացյալ թագավորության մայրաքաղաք դարձավ Թբիլիսին։ Կրցանիսի դաշտում վրացական բանակի կրած պարտությունից հետո 1795 թվականին Թբիլիսինհայտնվեց պարսից լծի տակ։
Վրաստանի Ռուսաստանին միանալուց հետո Թբիլիսին դառնում էՎրաստանում ուՀյուսիսային Կովկասում այսպես ասած վրացական գերագույն կառավարության և ռուսական զինվորական ու քաղաքացիական իշխանության գլխավոր հրամանատարության բարձրագույն ներկայացուցչի նստավայր։1840 թվականից Թբիլիսին համարվում էԿովկասի փոխարքայության վարչական կենտրոնը և «գլխավոր կառավարչի» կացարանը, իսկ1845-1917 թվականներից՝ կովկասյան փոխարքայի նստավայր[35][36]։ Վրաստանում կապիտալիստական հարաբերությունների զարգացման հետ Թբիլիսին սկսում է վերափոխվել բուրժուա-եվրոպական տիպի քաղաքի՝ դրա հետ մեկտեղ պահպանելով իր ճարտարապետական առանձնահատկությունները[37]։ Թբիլիսին դառնում է գերնշանակալից կենտրոններից մեկը, որտեղ ռուսական մշակույթը ակտիվ հարաբերությունների մեջ է մտնում Կովկասի ազգային մշակույթի հետ, ինչպես նաև՝ կովկասյան ժողովուրդների մշակույթներն իրար հետ։ Թբիլիսիում տարբեր ժամանակներում եղել ենԱլեքսանդր Պուշկինը,Միխայիլ Լերմոնտովը,Ալեքսանդր Գրիբոյեդովը (թաղված է Թբիլիսիում[38]),Լև Տոլստոյը,Պյոտր Չայկովսկին,Մաքսիմ Գորկին և այլք։ Հիմնականում Թբիլիսիում են անցել նաև հայ նշանավոր լուսավորիչԽաչատուր Աբովյանի, ադրբեջանցի մեծ մտածող և գրողՄիրզա Ախունդովի (թաղված է Թբիլիսիում) կյանքն ու գործունեությունը։ Եթե1835 թվականներին Թբիլիսիի բնակչությունը18-րդ դարի սկզբի հետ համեմատած ավելացել էր ընդամենը 5 հազար մարդով, ապա1865 թվականին այն կազմում էր 71 հազար,1866 թվականին՝ 78 հազար,1897 թվականին՝ 161 հազար մարդ։ Աճն ավելացավ հատկապես առևտրի և արդյունաբերության հետռեֆորմյան ժամանակաշրջանում։ Քաղաքի տնտեսական աճին նպաստեց Անդրկովկասյան երկաթգծի շինարարությունը, որի արդյունքում 1872-ական թվականներին Թբիլիսին միացվեց նավահանգստայինՓոթիին, իսկ1883 թվականին՝Բաքվին ևԲաթումին։ Քաղաքի սոցիալ-տնտեսական կյանքի փոփոխությունները առավել ցայտուն դարձան դարի վերջին.1900-ական թվականներին Թբիլիսիում կային շուրջ 5263 վարկային, առևտրային, արդյունաբերական և արհեստագործական ձեռնարկություններ՝ 21000 աշխատատեղերով ու ծառայողներով։ 300-ից ավել աշխատատեղերով ֆաբրիկաներ և գործարանները յոթն էին։
20-րդ դարի սկզբին ԹբիլիսինԲաքվի հետ միասին դառնում է Կովկասիաշխատավոր շարժման և հեղափոխական-մարքսիստական մտքի առաջավոր կենտրոն։1893 թվականին այստեղից տարածվում էՎրաստանում ևԿովկասում վրացական լեգալ գրականության մեջ մարքսիզմ պրոպագանդող առաջին սոցիալ-դեմոկրատական կազմակերպության գործունեությունը։Ռուսական հեղափոխության ժամանակ թբիլիսյան աշխատավոր դասակարգը մեծ պայքար էր ծավալում. համաձայն պաշտոնական վիճակագրության՝1905 թվականին ամեն աշխատավորին հասնում էր 4½ գործադուլային մասնակցություն։ Գործադուլները վերաճեցին ռուսական կայսերական զորքի հետ զինված բախումների։ Ողջ քաղաքական և կազմակերպչական աշխատանքները ղեկավարում էր Անդրկովկասում բոլշևիկների գլուխն անցած ազգությամբ վրացի հեղափոխականԻոսիֆ Ստալինը։1917 թվականիռուսական հեղափոխությունից հետո Թբիլիսին դառնում է Անդրկովկասի ժամանակավոր կառավարության նստավայրը[39]։
Էդուարդ Շևարդնաձեի կառավարման տարիներին (1993-2003) հանցագործությունը ևկոռուպցիան ընդունեցին առավել մեծ ծավալներ։ Հասարակության շատ շերտեր աղքատացան, քանի որ վերահաս գործազրկության հետևանքովՎրաստանի տնտեսությունն անկում ապրեց։ Բնակչության ցածր կենսամակարդակից և ընտրակեղծիքներից վշտացած թբիլիսեցիները2003 թվականինոյեմբերին դուրս եկան ցույցերի։Վարդերի հեղափոխությունից հետո հանցավորության աստիճանը նվազեց, իսկ փլուզված տնտեսությունը վերականգնվեց։ 2008 թվականի հարավօսական պատերազմի ժամանակ Թբիլիսին ենթարկվեց ռուսական ռազմաօդային ուժերի գրոհներին։2015 թվականի հունիսին հորդառատ անձրևների հետևանքով Թբիլիսիում տեղի է ունենումխոշոր ջրհեղեղ, որի հետևանքով հեղեղվում էքաղաքի կենդանաբանական այգին[43]։ Տասնյակ գազաններ դուրս են եկել փողոց և վնաս հասցրել բնակչությանը։ Ջրհեղեղի արդյունքում զոհվում է 12 մարդ, իսկ վնասի ընդհանուր արժեքը կազմում է մոտ 18 միլիոն դոլար[44]։
ՀամաձայնՎրաստանի սահմանադրության 10-րդ հոդվածի՝ Թբիլիսին հանդիսանում է Վրաստանի մայրաքաղաքը[45]։ Այն նշված կարգավիճակին վերահաստատվել է 1995 թվականի փետրվարի 20-ին«մայրաքաղաքի մասին Վրաստանի օրենքի» ընդունումից հետո։ Կառավարվում էքաղաքային ժողովի (սակրեբուլի) ևքաղաքապետարանի (մերիա) կողմից։ Քաղաքային ժողովի նախագահն ու քաղաքապետն ընտրվում են չորս տարին մեկ անգամ՝ ընտրությունների միջոցով։ Ներկայում Թբիլիսիի քաղաքապետի պաշտոնը զբաղեցնում է Դավիթ Նարմանիան, իսկ սակրեբուլիի նախագահը Գիորգի Ալիբեգաշվիլին է։
Վարչականորեն Թբիլիսին բաժանված է շրջանների, որոնք ունեն իրավասություններ սահմանափակ գործերի շրջանակներում։ Դրանք իրենց հերթին կառավարվում ենտեղական ինքնակառավարման մարմինների միջոցով։ Այս ստորաբաժանումները ստեղծվել են1930-ական թվականներին՝խորհրդային իշխանությունների ժամանակահահտվածում։ Վրաստանի անկախության հռչակումից հետո Թբիլիսիի վարչատարածքային բաժանման համակարգը ձևափոխվեց։ Համաձայն վերջին վերանայման՝ Թբիլիսիի շրջաններն են[46]․
Հին Թբիլիսի (ძველი თბილისი)
Վակե Սաբուրթալո (ვაკე-საბურთალო)
Իսանի Սամգոր (ისანი-სამგორი)
Դիդուբի Չուղուեթ (დიდუბე-ჩუღურეთი)
Գլդանի Նաձալադև (გლდანი-ნაძალადევი)
Դիդգոր (დიდგორი)
Շրջաններն իրենց հերթին բաժանված են ոչ ֆորմալ թաղամասերի։ Այդ թաղամասերի մեծ մասը պատմական են, սակայն նրանցից շատերը կորցրել են իրենց առանձնահատուկ տեղագրական սահմանները։ Թբիլիսիի պատմական թաղամասերից մեկը՝Հավլաբարը, գրեթե ամբողջովին բնակեցված էհայերով։ Հավլաբարը մտնում է Իսանի Սամգորի շրջանի կազմի մեջ։ Հավլաբարը կապող օղակ է Իսանի Սամգորի շրջանի և Թբիլիսիի կենտրոնական շրջանների միջև։ Անցյալում Հավլաբարը եղել է Վրաստանի հայ մտավորականության կենտրոնը։
Թբիլիսի քաղաքը տեղակայված էՀարավկովկասյան տարածաշրջանում՝Վրաստանիարևելքում,Կուր գետի ափին։ Գտնվում էծովի մակարդակից 380-770 մետր բարձրության վրա[47]։ Թբիլիսիի մերձակայքում առանձնացվում են 6, 7, 8 բալանիսեյսմիկ գոտիներ։ Արևելքում, հարավում և մասամբ արևմուտքում սահմանն անցնում է Գարդաբանյան շրջանով, հյուսիսում և արևմուտքի մնացյալ մասում՝Մցխեթյան շրջանով։ Երեք կողմերից շրջապատված է բարձրադիր լեռներով։ Հյուսիսում Թբիլիսին սահմանակցում է Սագուրամոյի լեռնաշղթային, արևելքում և հարավ-արևելքում՝ Իորիի հարթավայրին, իսկ հարավ-արևմուտքում՝Թրիալեթի լեռնաշղթային[47][48]։
Թբիլիսիի ռելիեֆը բարդ է։ Կուր գետի ձախ ափին գտնվող քաղաքի մի մասը տարածվում է Ավչալա թաղամասից մինչև Լոչինի գետն ընկած հատվածը՝ ներառելով ավելի քան 30 կմ (19 մղոն)։ Չափազանց լեռնային դիրքը հանդիսանում է քաղաքի զարգացման գլխավոր խոչընդոտներից մեկը[47]։
Թբիլիսիի հյուսիսարևելյանհատվածում՝ Իորի գետի և երեք աղի լճերի միախառնման հետևանքով ստեղծվել էԹբիլիսիի ծովը, որն իրենից ներկայացնում է ոռոգման նկատառումներով օգտագործվող ջրամբար[49]։ Գարնանը, ամռանն ու աշնանը ջրամբարի ջրի մակարդակը բարձրանում է և ըստ այդմ ջրի խորության սեզոնային տատանումը կազմում է 7-10 մետր։ Թբիլիսյան ջրամբարը դասվում է օլիգոտրոֆ լճերի շարքին[47]։
Թբիլիսիի կլիմանմերձարևադարձային մուսսոնային է՝խոնավ ցամաքային կլիմայի զգալի ազդեցությամբ[50]։ Բնորոշ են չափազանց տաք ամառները և չափավոր ցուրտ ձմեռները։ ԻնչպեսՎրաստանի մյուս տարածաշրջանները, այնպես էլ Թբիլիսին, տարեվերջին դառնում են առատ տեղումների թիրախակետ։ Քաղաքի կլիմայի ձևավորման գործում կարևոր ազդեցություն ունեն արևելքից և արևմուտքից՝Ատլանտյան օվկիանոսի մաս կազմողՍև ծովից, ներթափանցածտաք ծովային հոսանքները։Մեծ Կովկասի լեռնաշղթայի բարձրաբերձ լեռնագագաթներն իրենց հերթին կասեցնում ենՌուսաստանից եկող սառը օդային հոսանքների տարածումը։ Ի տարբերություն մերձարևադարձային մուսսոնային կլիմա ունեցող մյուս քաղաքների՝ Թբիլիսիի կլիմայական պայմանները համեմատաբար ավելի մեղմ են։ Թբիլիսիի տարեկան միջին ջերմաստիճանը կազմում է 13.3 °C (55.9 °F)։ Ամենացուրտ ամիսըհունվարն է, իսկ ամենաշոգը՝հուլիսը։ Հունվարյան միջին ջերմաստիճանը կազմում է 2.3 °C (36.1 °F), իսկ հուլիսյանը՝ 24.9 °C (76.8 °F)։1882 թվականիհունվարի 7-ին Թբիլիսիում գրանցվել է ամենացուրտ ձմեռը, որի ժամանակ սնդիկի սյունը 0-ից իջել է մինչև -24.4 °C (-11.9 °F)։ Առավելագույն ջերմաստիճանը եղել է 42.0 °C (107.6 °F):
Տարեկան տեղումների միջին քանակը կազմում է 495,5 մմ։ Մայիսն ամենատեղումնառատ ամիսն է (միջին հաշվով 77.6 մմ), իսկ հունվարը՝ տեղումների քանակով ամենապասիվ ամիսն է (միջին հաշվով՝ 18.9 մմ)։ Տարվա ընթացքում ձյուն տեղում է 15-25 օր։ Հորդառատ անձրևն ու ամպրոպը առավելապես բնորոշ են գարնանը։ Թբիլիսիի քամիները մեծ մասամբ հարավարևելյան են։
Թբիլիսին պատմականորեն հայտնի է, որպես կրոնական հանդուրժողականություն ցուցաբերող երկրի մայրաքաղաք։ Դրա վառ ապացույցն է այն, որ քաղաքի հին թաղամասերում իրար կողք կողքի կարելի է հանդիպելեկեղեցի,մզկիթ ևսինագոգ։
Ըստ1959 թվականի մարդահամարի տվյալների՝ հայ էր Թբիլիսիի բնակչության 21,3 %-ը, 1970 թվականին՝ 16,9 %-ը, 1979 թվականին՝ 14,5 %-ը (152.767 մարդ)։ Թբիլիսիում էր գտնվում նաևԽոջիվանքի հայկական գերեզմանատանը՝ Թբիլիսիի ամենահին և ընդարձակ գերեզմանատունը, որը ոչնչացվել է 1937-1938 թվականներին։ Խոջիվանքի ոչնչացված գերեզմանատան տարածքի ծայրամասում 1960-ական թվականներին բացվել էհայ գրողների և հասարակական գործիչների Խոջիվանք պանթեոնը, որտեղ առկա են խորհրդանշական տապանաքարեր և թբիլիսաբնակ հայերի գերեզմաններ։
Թբիլիսիի հայկայան հուշարձանների մեծ մասը կառուցվել են18-րդ դարում։Սուրբ Նշանը՝ քառամույթՇոթա Ռուսթավելու անվան հրապարակը Նուրբ բրդեղենի-մահուդի կոմբինատը գմբեթավոր հորինվածքով, դեկորատիվ կամարաշարով զարդարված ճակատներով և ջնարակած սալերով ծածկված գմբեթով,1703 թվականին կառուցվել է աղյուսից։1737 թվականին կառուցվել է չորս սյուների վրա բարձրացող գմբեթով նորաշեն եկեղեցին, որի ներսում պահպանվել ենՄկրտում Հովնաթանյանի տասնիններորդդարյան որմնանկարները։ Նույն շրջանի հորինվածք ենԲեթղեհեմի քարաշեն գմբեթավոր եկեղեցին,Կուսանաց վանքը (18-րդ դար) և Սուրբ Գեորգ (1753, նախկին Քարափի թաղում) միանավ եկեղեցին։ Գմբեթավոր եկեղեցիներից էին նաև Զգրաշեն, Տափի թաղի Սուրբ Գեորգ, Հրեշտակապետաց, Վերայի Սուրբ Գևորգ, Սուրբ Մինաս, Շամքորեցոց կամ Կարմիր Ավետարան և Սուրբ Կարապետ եկեղեցիները։Խոջիվանքի գերեզմանատան եկեղեցին 1780 թվականին կառուցել են իշխան Բեհբութովները, որպես տապանատուն։ Այն ոչնչացվել է 1937-1938 թվականներին;
Ներկայումս Թբիլիսիի հայկական եկեղեցիների մեծ մասը չեն գործում։ Դրանք հիմնականում վրացականացված են, իսկ որոշներն էլ փակվել են խորհրդային իշխանությունների կողմից։ Վրացական իշխանությունների կողմից մի շարք եկեղեցիներ վրացականացնելու փորձեր ավարտվել են անհաջողությամբ։ Դրա վառ օրինակներից է Սուրբ Նշան եկեղեցին, որը վրացականացման բազմաթիվ փորձերի ընթացքում նույնիսկ հրդեհվել է։
Մինչև19-րդ դարի սկիզբը՝ձիասպորտը,ըմբշամարտը,բռնցքամարտը ևհրաձգային սպորտը հանդիսանում էին Թբիլիսիի ամենատարածված քաղաքային սպորտաձևերը։Արևմուտքի ազդեցությամբ զարգացող Թբիլիսիի սոցիալ-տնտեսական զարգացմանը զուգընթաց սկսեցին ի հայտ գալ նոր մարզաձևեր։ Սպորտը Թբիլիսիում և ամբողջ Վրաստանում առավել զարգացում ապրեց խորհրդային շրջանում։ Միևնույն ժամանակ Թբիլիսիում նախագծվեցին տարբեր մարզաձևերի համար անհրաժեշտ ենթակառուցվածքներ։1978 թվականին քաղաքում գործել են շուրջ 250 խոշոր և միջին չափի մարզադաշտեր, այդ թվում չորս փակ և վեց բացօթյա օլիմպիական լողավազաններ, 185 բասկետբոլի և 192 վոլեյբոլի մարզադաշտեր, 19 թենիսի կորտերներ և 31 ֆուտբոլային արենաներ։ Թբիլիսիի խոշորագույն մարզադաշտըԴինամո արենան է՝ 55 հազար նստատեղով, իսկ երկրորդը՝Միխեիլ Մեսխիի անվան մարզադաշտն է, որը կարող է տեղավորել 24 680 հանդիսական։ Ամենանշանավոր թբիլիսյան ֆուտբոլային ակումբը«Դինամո Թբիլիսի»-ն է։ Սպորտային պալատը, որը սովորաբար հյուրընկալում է բասկետբոլային խաղեր և թենիսի մրցաշարեր, կարող է տեղավորել մոտավորապես 11 հազար մարդ։ Վերե փոքրիկ բասկետբոլային դահլիճը տեղավորում է 2500 հանդիսական։
Թբիլիսին հայտնի էր իր հարուստ թատերական ավանդույթներով։Հունվարի 14-ին նշվում է վրացական թատրոնի ամենամյա տոնը։ 1850 թվականի այդ օրն առաջին անգամ Թբիլիսիում ցուցադրվել է վրացական թատրոնի հիմնադիր հանդիսացողԳեորգի Էրիսթավիի հեղինակած պիեսը։ Այդ ժամանակաշրջանում այն համարվում էր առաջին ու միակ արհեստավարժ թատրոնը։ Այսօր Վրաստանի մայրաքաղաքում գործում են տարբեր ուղղություններին ու ժանրերին պատկանող տասնյակ թատրոններ։
Թբիլիսիի Վ. Աբաշիդզեի անվան երաժշտական թատրոնը, որը հիմանդրվել է Միխայիլ Չիաուրելիի և Դ. Դենիլադզեյի ջանքերով1934 թվականին՝ 1926 թվականից ի վեր գործող վրացական «Կոոպթատրոն» երաժշտական-դրամատիկական շրջիկ թատրոնի բազայի հիմքում։
Թբիլիսիի Հեյդար Ալիևի անվան ադրբեջանական դրամատիկական թատրոնը, որը հիմնադրվել է դեռևս ցարական ժամանակաշրջանում՝1909 թվականին։ 1922 թվականին ստացել է պետական թատրոնի կարգավիճակ։
Վրաստանի Պալաիշվիլիի անվան օպերայի և բալետի թատրոնը՝ մայրաքաղաքի խոշոր մշակութային օջախներից մեկը, որը հիմնադրվել է 1851 թվականին և գտնվում էՌուսթավելիի պողոտայում։
Թբիլիսիի Ռեզո Գաբրիադզեյի անվան տիկնիկային թատրոնը։
Թբիլիսիի մետրոպոլիտենը քաղաքում ամենաարագ փոխադրումներ կատարող ծառայությունն է, որը հանդիսանում է չորրորդ ստորգետնյա տրանսպրոտի համակարգըհետխորհրդային երկրներում։ Մետրոպոլիտենի շինարարական աշխատանքները սկսվել են1952 թվականին և ավարտվել1966-ին[79][80]։ Կազմված է երկու գծերից՝Ախմետելի-Վարկեթել ևՍաբուրթալո։ Դրանցից յուրաքանչյուրն ունի համապատասխանաբար 16 և 7 կայարան[81][82]։Թբիլիսին Եվրոպայի այն խոշորագույն մայրաքաղաքներից է, որտեղ մինչ օրս պահպանվել է տրամվայի ցանց։1883 թվականին քաղաքում ստեղծվել է ձիաքարշ, իսկ 1904 թվականին՝ էլեկտրական տրամվայի ցանց։ Խորհրդային վարչակարգի անկումից հետո քաղաքի տրանսպորտային համակարգում ստեղծվել է դեգրադային վիճակ, որի արդյունքում 2006 թվականի դեկտեմբերի 4-ին տրամվայի գծերը փակվեցին։ 2016 թվականից ի վեր նախատեսվում է կառուցել ժամանակակից տրամվայի ցանց։ Տրանսպորտի առավել գերակշիռ ձևը երթուղայինն է։ Ավտոճանապարհների ընդհանուր երկարությունը կազմում է 20 424 կմ (ամբողջական ծածկույթով՝ 7854 կմ, մանրախճային և քարային ծածկույթով՝ 11 269 կմ, հողային ծածկույթով՝ 1206 կմ)։ Քաղաքի սահմաններում տրանսպորտային փոխադրումների համար անկախ հեռավորությունից սահմանված է ֆիքսված գին, որը կազմում է 80 թեթրի։ Թբիլիսիից դուրս երկար ուղևորությունների համար գործում են ավելի բարձր գներ։ Երթուղային տրանսպորտի գծերի համար նախապես գծված կանգառներ չկան։ Ըստ ծավալի երկրորդ խոշորագույն տրանսպորտային միջոցը քաղաքային ավտոբուսներն են։ Ըստ 2016 թվականի հուլիսի տվյալների՝ Թբիլիսին սպասարկում են թվով 672ավտոբուսներ[83]
Վրաստանի խոշորագույն համալսարանըԹբիլիսիի պետական համալսարանն է, որը հիմնադրվել է1918 թվականիփետրվարի 8-ին։ Հանդիսանում էՀարավային Կովկասի ամենահինբարձրագույն ուսումնական հաստատությունը։ Ամեն տարի համալսարան ընդունվում են ավելի քան 35 հազար ուսանողներ, իսկ դասախոսների և աշխատակիցների ընդհանուր թիվը կազմում է շուրջ 5 հազար անձ։ Թբիլիսիում է գտնվում նաև Կովկասի խոշորագույն բժշկական համալսարանը՝ Թբիլիսիի պետական բժշկական համալսարանը, որը նախկինում եղել է երկրի մայր բուհի բժշկագիտության ֆակուլտետը։2016 թվականի տվյալներով համալսարանն ունի մոտ 5000 ուսանող և 203 ասպիրանտ (10 %-ը՝ արտասահմանից)։ Թբիլիսիի մյուս խոշոր բժշկական համալսարանը Պետրե Շոթաձեի անվան բժշկական ակադեմիան է։
Երկրի գլխավոր տեխնիկական համալսարանը՝Վրաստանի տեխնիկական համալսարանն է, որը ևս գտնվում է Թբիլիսիում։ Այն հիմնադրվել է1922 թվականին, որպեսԹբիլիսիի համալսարանի պոլիտեխնիկական ֆակուլտետ։ Առաջին դասախոսությունը կարդացել է նշանավոր վրացի մաթեմատիկոս Անդրիա Ռազմաձեն։ 1990 թվականին ստացել է համալսարանի կարգավիճակ։ Վրաստանի մայրաքաղաքի մասնավոր բուհերից նշանավոր են Վրաստանի համալսարանը, Կովկաս համալսարանը և Ազատ համալսարանը։
Վրաստանի համալսարանը հանդիսանում է երկրի խոշորագույն մասնավոր բուհը, որն ունի ավելի քան 3500 վրացի և արտասահմանցի ուսանող։ 2005 թվականին հիմնադրված համալսարանը կարճ ժամանակահատվածում կարողացավ դառնալ Վրաստանի կրթական ոլորտի շուկայի առաջատարը։ 2010 թվականին համալսարանը ստանալով Արտասահմանյան մասնավոր ներդրումների կորպորացիայի ֆինանսավորումը կարողացավ բարելավել բուհի ենթակառուցվածքները և այն համալրել նոր տեխնիկական սարքավորումներով։ Վրաստանի համալսարանն ունի նաև բակալավրի և մագիստրատուրայի տարբեր ծրագրեր
1 Որոշ երկրներԱբխազիան ճանաչել են որպես անկախ պետություն 2 Այդ մարզերի որոշ մասերը գտնվում են մասամբ ճանապվածՀարավային Օսիա Հանրապետության վերահսկման տակ
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկվածՀայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 4, էջ 153)։