Հեյլ-Բոպպի գիսաստղըԻՌԱՍ-Արակի-Ալկոկ գիսաստղը, լուսանկարված ինֆրակարմիր լույսում Ինֆրակարմիր աստղագիտական արբանյակից (IRAS)103P/Հարտլի գիսաստղի միջուկը արտանետվող նյութերի շիթերով, լուսանկարվել է ավտոմատ միջմոլորակային կայանից։ Միջուկի չափերն են՝ մոտ 2 կմ երկարություն և 400 մետր լայնություն ամենանեղ մասում։
Գիսաստղ (Երկար մազեր՝ ծամեր ունեցող, պոչավոր, միջազգային comet բառը ծագել է հունարեն՝ κομήτης,komḗtēs – մազավոր բառից),փոքր երկնային մարմին, որը ունի մշուշոտ տեսք, սովորաբար պտտվում էԱրեգակի շուրջ շատ ձգվածուղեծրով։ Արեգակին մոտենալու հետ զուգընթաց գիսաստղի շուրջ առաջանում էվարս (ժամանակավորմթնոլորտ) և որոշ դեպքերում գազից և փոշուց կազմվածպոչ։ Այս երկու երևույթները առաջանում ենարեգակի ճառագայթման ևարեգակնային քամուգիսաստղի միջուկի հետ փոխազդեցության արդյունքում։ Գիսաստղերը մարդկությանը հայտնի են անհիշելի ժամանակներից։
Գիսաստղիաստղագիտական սիմվոլն է (☄), որը բաղկացած է փոքր սկավառակից երեք գծերով, որոնք ցույց են տալիս պոչը[1]։
Տիեզերքի խորքից ժամանող գիսաստղերը, երևում են որպես մշուշոտ մարմիններ, որոնց հետևից ձգվում էպոչ, որը երբեմն հասնում է մի քանի միլիոն կիլոմետրի։ Գիսաստղի միջուկը իրենից ներկայացնում է պինդ մասնիկներից ևսառույցից կազմված մարմին, այն շրջապատված է մշուշոտ ծածկույթով, որը կոչվում էվարս։ Մի քանի կիլոմետր տրամագծով միջուկը կարող է ունենալ շուրջ 80 հազար կմ տրամագծով վարս։ Արեգակնային լույսի հոսքերը դուրս են մղում գազի մասնիկները վարսից և մղում են դեպի ետ, ձևավորելով մեծ մշուշոտ պոչ, որը շարժվում է գիսաստղի հետևից տարածության մեջ։ Գիսաստղերը տարբերվում ենաստերոիդներից պոչի և վարսի առկայությամբ։ Այնուամենայնիվ,ծեր գիսաստղները, որոնք արդեն շատ անգամ են անցել Արեգակի մոտով, կորցրել են իրենց մեջ պարունակող ցնդող նյութերի համարյա ամբողջ պաշարը, և վերածվել են փոքր ձգված ուղեծրերով աստերոիդների[2]։ Ենթադրվում է, որ աստերոիդները ունեն այլ ծագման աղբյուր, քան գիսաստղերը։ Աստերոիդները ձևավորվել են Յուպիտերի ուղեծրի ներսում, իսկ գիսաստղերը արտաքին Արեգակնային համակարգում[3][4]։ Սակայն վերջերս կատարվածհիմնական գոտու գիսաստղերի և ակտիվկենտավրոսների հայտնաբերումը լղոզեցին աստերոիդների և գիսաստղերի տարբերակումը։
2014 թվականի օգոստոսի դրությամբ հայտնի էին 5186 գիսաստղեր[7], և նրանց քանակը անընդհատ աճում է։ Այնուամենայնիվ, սա ընդհանուր հավանական գիսաստղերի բնակչության միայն չնչին մասն է, քանի որ արտաքին Արեգակնային համակարգում հնարավոր է, որ կան տրիլիոնի կարգի գիսաստղանման մարմիններ[8]։ Գիսաստղների պայծառությունը մեծապես կախված են նրանցպերիհելիի կետում Արեգակից հեռավորությունից։ Բոլոր գիսաստղներից միայն մի փոքր մասն է մոտենում Արեգակին ու Երկրագնդին այնքան, որպեսզի նրանք դառնան տեսանելի անզեն աչքով։ Նրանցից առավել նկատելիները, երբեմն անվանում են«Մեծ գիսաստղեր»։ Մոտավորապես մեկ գիսաստղ հնարավոր է լինում դիտարկելանզեն աչքով ամեն տարի[9]։
2014 թվականի հունվարի 22-ինԵՏԳ գիտնականները հայտարարեցինջրի գոլորշու արտանետման մասինգաճաճ մոլորակՍերեսի մակերևույթից[10], որըաստերոիդների գոտու ամենամեծ մարմինն է։ Այս հայտնագործությունը անսպասելի էր, քանի որ մինչ այդաստերոիդների մակերևույթից արտանետումներ չէին գրանցվել։ Այս հայտնագործությունը մշուշոտ է դարձնում գիսաստղերի և աստերոիդների միջև սահմանը։
Գիսաստղերին տրված անվանումները վերջին երկու հարյուրամյակների ընթացքում հետևում են մի քանի տարբեր սկզբունքների։ Մինչ որևէ համակարգված անվանումաբանության ստեղծվելը գիսաստղերը անվանում էին տարբեր ձևերով։ Մինչև վաղ20-րդ դարը գիսաստղերի մեծ մասին անվանում էին իրենց հայտնվելու տարով, որոշ առանձնահատուկ դեպքերում ավելացնելով ածականներ, օրինակ՝«1680 թվականի մեծ գիսաստղ» (Կիրխի Գիսավոր),«1882 թվականի մեծ սեպտեմբերյան գիսաստղ», կամ«1910 թվականի մեծ գիսաստղ» («1910 թվականի մեծ հունվարյան գիսավոր»)։
Այն բանից հետո, երբԷդմունդ Հալլեյը ապացուցեց, որ 1531, 1607 և 1682 թվականներին հայտնված գիսաստղերը միևնույն մարմինն էին և հաջողությամբ կանխագուշակեց այս գիսաստղի վերադարձը 1759 թվականին, այս գիսաստղը հայտնի դարձավ որպեսՀալլեյի գիսաստղ[11]։ Միևնույն սկզբունքով, երկրորդ և երրորդ հայտնի դարձած պարբերական գիսաստղերը անվանվեցինԷնկեյի գիսաստղ[12] ևԲիելայի գիսաստղ[13] նրանց ուղեծրերը հաշվարկած աստղագետների անուններով, այլ ոչ նրանց հայտնաբերողների անուններով։ Ավելի ուշ պարբերական գիսաստղերը սկսեցին անվանել նրանց հայտնաբերողների անուններով, սակայն միայն մեկ անգամ ի հայտ եկած գիսաստղերը շարունակում էին անվանել նրանց հայտնաբերման տարով։
Վաղ 20-րդ դարում գիսաստղերի անվանումը նրանց հայտնաբերողների անուններով դարձավ համընդհանուր, և այսպես էլ շարունակվում է մինչ այժմ։ Գիսաստղը անվանում են մինչև երեք իրարից անկախ հայտնաբերող անձանց անուններով։ Վերջին տարիներին բազմաթիվ գիսաստղեր են հայտնաբերվել աստղագետների մեծ խմբերի կողմից, ովքեր աշխատում են տարբեր աստղագիտական գործիքներ օգտագործելով, և այս դեպքում գիսաստղերը կարող են անվանվել այդ գործիքի անունով։ Օրինակ՝ԻՌԱՍ-Արակի-Ալկոկ գիսաստղը հայտնաբերվել է իրարից անկախԻՌԱՍ արբանյակի և սիրող աստղագետներԳենիչի Արակիի ուՋորջ Ալկոկի կողմից։ Նախկինում, երբ մեկ անձնավորություն կամ խումբ հայտնաբերում էր մի քանի գիսաստղեր, նրանց տարբերում էին ավելացնելով թվեր հայտնաբերողների անուններին (սակայն միայն պարբերական գիսաստղերի համար), այսպես՝Շումեյկեր-Լևի 1 –9։ Այսօր, չափազանց մեծ թվով գիսաստղեր են հայտնաբերվում, օգտագործելով զարգացած աստղագիտական համակարգեր, ինչը և դարձրել է այս անվանման համակարգը ոչ արդյունավետ, և հնարավոր չի դառնում վերջնականորեն տարբերակել գիսաստղերը, համոզված լինելով որ անվանումները ունիկալ են։ Դրա փոխարեն շփոթություններից խուսափելու համար օգտագործվում է գիսաստղերի համակարգված նշանակումները։
Մինչև 1994 թվականը գիսաստղերին սկզբից տալիս էին ժամանակավոր անվանումներ, որոնք կազմված էին նրանց հայտնաբերման տարուց, որին հաջորդում էր փոքրատառ տառ, որը ներկայացնում էր նրա հաջորդական համարը տվյալ տարվա ընթացքում (օրինակ՝Գիսաստղ 1969i (Բենետ) հանդիսանում էր 1969 թվականին հայտնաբերված 9-րդ գիսաստղը)։ Երբ գիսաստղը անցնում էր իր պերիկենտրոնը և նրա ուղեծիրը հաշվարկվում էր, գիսաստղին տրվում էր մշտական անուն, որում նշվում էր նրա պերիկենտրոնի անցման տարին, որին հաջորդում էր հռոմեական թիվ, որը ներկայացնում էր այդ տարվա ընթացքում պերիկենտրոնի անցման հաջորդական համարը։ ՀամապատասխանաբարԳիսաստղ 1969i գիսաստղը դառնում էրԳիսաստղ 1970 II[14]։
Հայտնաբերվող գիսաստղերի քանակի աճի հետ այս համակարգը նույնպես դարձավ ոչ հարմար, և 1994 թվականինՄիջազգային աստղագիտական միությունը հաստատեց նոր անվանումների համակարգ։ Գիսաստղերը այժմ անվանվում են նրանց հայտնաբերման տարով, որին հաջորդում է նրանց հայտնաբերման կիսա-ամսին համապատասխանող տառ, և իրենց հայտնաբերման հաջորդական թիվը (նման համակարգ է օգտագործվումաստերոիդների անվանումներում)։ Այս համակարգով, 2014 թվականի փետրվարի երկրորդ կեսին չորրորդ հայտնաբերված գիսաստղը կստանա 2014 D4 անունը։
Գիսաստղերի անվանը նաև ավելացվում է նախածանց, որը ցույց է տալիս տվյալ գիսաստղի տեսակը՝
P/ – պարբերական գիսաստղ (սահմանվում են, որպես ցանկացած գիսաստղ, որի ուղեծրային պարբերությունը փոքր է, քան 200 տարին, կամ կան նրա մեկից ավելի պերիկենտրոնների անցումների հաստատված դիտարկումներ).[15]։
C/ – ոչ-պարբերական գիսաստղ (սահմանվում է, որպես ցանկացած գիսաստղ, որը «ոչ» պարբերական է և չի համապատասխանում նախորդ կետում սահմանված պայմաններին)։
X/ – գիսաստղ, որի ուղեծիրը հնարավոր չի եղել ճշգրիտ հաշվարկել (հիմնականում, հնում հայտնաբերված գիսաստղեր)։
D/ – պարբերական գիսաստղ, որը անհետացել է (կորել, անհետացել կամ մասերի է բաժանվել)[15]։
A/ – ցույց է տալիս մարմին, որը սխալմամբ գնահատվել է որպես գիսաստղ, սակայն հանդիսանում էփոքր մոլորակ։
Օրինակ,Հեյլ-Բոպպի գիսաստղի նշանակումն է C/1995 O1։ Իրենց երկրորդ դիտարկված պերիկենտրոնի անցումից հետո, պարբերական գիսաստղները նաև ստանում են իրենց հայտնաբերման հերթական համարը[16]։ Այսպիսով Հայյելի գիսաստղը, որը առաջինն է նշվել որպես պարբերական, ունի հետևյալ նշանակումը՝1P/1682 Q1։ Գիսաստղերը, որոնք սկզբից ստացել են փոքր մոլորակի նշանակում, պահպանում են նաև այդ նշանակման տառերը, այսպես օրինակ՝P/2004 EW38 (Կատալինա-ԼԻՆԵԱՐ)։
Բորելիի գիսաստղը արտանետում է շիթեր, սակայն չունի մակերևութային սառույցՈւայլդի 2 գիսաստղի արտանետումներ է ունենում բաց գույնի մասերից, իսկ մուգ մասերը ավելի չոր տեսք ունեն
Գիսաստղերը հաճախ անվանվում են «կեղտոտ ձնագնդեր»։ Վերջին հետազոտությունների արդյունքում պարզվել է, որ նրանց մակերևույթը ծածկված է չոր փոշով կամ քարերով, և սառույցները գտնվում են նրանցկեղևի տակ։ Գիսաստղերը, արդեն նշված գազերի հետ մեկտեղ, նաև պարունակում են տարաբնույթօրգանական միացություններ։ Գիսաստղերի վրա պատահող միացություններից ենմեթանոլը,ցիանական թթուն,ֆորմալդեհիդը,էթանոլը ևէթանը, և նույնիսկ ավելի բարդ միացություններ, ինչպիսիք եներկարաշղթաածխաջրածիններ ևամինաթթուներ[23][24][25]։ 2009 թվականին հաստատվեցգլիցին ամինաթթվի առկայությունը գիսաստղի փոշու մեջ, այս հայտնագործությունը կատարվեց ՆԱՍԱ-իՍթարդասթ առաքելության շրջանակներում[26]։ 2011 թվականի ապրիլին հրապարակվեցԵրկրի վրա գտնվածերկնաքարերիՆԱՍԱ-ի հետազոտության հաշվետվությունը, որում նշվում էր, որ հնարավոր է, որաստերոիդների և գիսաստղերի վրա առաջանում ենԴՆԹ ևՌՆԹ մասնիկներ (ադենին,գուանին և դրանց հետ առնչվողօրգանական մոլեկուլներ)[27][28][29]։
Զարմանալի է, որ գիսաստղերի միջուկները ամենամուգ մարմիններն են Արեգակնային համակարգում։Ջիոտոավտոմատ միջմոլորակային կայանի տվյալներովՀալլեյի գիսաստղի միջուկը անդրադարձնում է նրա վրա ընկածլույսի միայն չորս տոկոսը[30], իսկԴիփ Սփեյս 1 տիեզերանավի տվյալներովԲորելիի գիսաստղի մակերևույթը անդրադարձնում է իր վրա ընկնող լույսի ընդամենը 2,4%-3,0%[30]։ Համեմատելու համար,ասֆալտը անդրադարձնում է իր վրա ընկնող լույսի 7 տոկոսը։ Կարծիք կա, որ այս մուգ մակերևույթի նյութը բարդօրգանական միացություններ են։ Արեգակի ջերմության տակցնդողնյութերը արտանետվում են գիսաստղի միջուկից, այնտեղ թողնելով ծանր երկարաշղթա օրգանական նյութերը, որոնք սովորաբար ավելի մուգ գույն ունեն (օրինակ՝խեժը կամնավթը)։ Փաստորեն չափազանց մուգ մակերևույթը ստիպում է գիսաստղերին կլանել նրանց վրա ընկնող լույսը, որի արդյունքում էլ արտանետվում են ցնդող նյութերը[31]։
Դիտարկվել է մինչև իսկ 30 կմ չափեր ունեցող գիսաստղի միջուկ[32], սակայն ճշգրտորեն սահմանել նրանց չափերը չափազանց բարդ է[33]։P/2007 R5 գիսաստղի միջուկը հավանական է, որ ունի 100-200 մետր տրամագիծ[34]։ Չնայած դիտարկումների ճշգրտության աճին, ավելի փոքր գիսաստղեր չեն հայտնաբերվում, ինչը բերում է այն եզրահանգման, որ 100 մետրից փոքր տրամագծով գիսաստղեր չեն պատահում[35]։ Հայտնի գիսաստղերի միջուկի միջինխտությունը գնահատվում է մոտ 0,6գ/սմ3[21]։ Իրենց փոքր զանգվածի պատճառով գիսաստղերի միջուկները չեն կարողանում դառնալ գնդաձև իրենց սեփականձգողության ուժի ազդեցության տակ և այդ պատճառով ունեն անկանոն ձև[36]։
ԱրտաքինԱրեգակնային համակարգում գիսաստղերը մնում են սառած վիճակում և չափազանց դժվար են հայտնաբերվում Երկրի վրայից կատարվող դիտարկումներով, իրենց փոքր չափերի և մուգ գույնի պատճառով։Հաբլ տիեզերական աստղադիտակով հնարավոր է եղելԿոյպերի գոտում կատարել ոչ ակտիվ գիսաստղի միջուկների դիտարկումներ[39][40], սակայն այս դիտարկումները կասկածի տակ են դրվել[41][42] և դեռևս չեն հաստատվել։ Երբ գիսաստղը հասնում է Արեգակնային համակարգի ներքին մասերը,արեգակի ճառագայթման ազդեցության տակ գիսաստղի միջուկում առկա ցնդող նյութերը գոլորշիանում են և մղվում են միջուկից դուրս, իրենց հետ տանելով փոշու հատիկներ։ Արտանետվողփոշու և գազերի շիթերը միաձուլվում են և առաջացնում հսկայական, սակայն անկայուն մթնոլորտ գիսաստղի շուրջ, այն անվանում ենվարս։ Վարսի վրա ազդող արեգակիճառագայթման ճնշումը ևարեգակնային քամին մղում են վարսի մասնիկներին գիսաստղի շարժման հակադարձ ուղղությամբ, առաջացնելովպոչ։
Պոչը և վարսը երկուսն էլ լուսավորվում են Արեգակի կողմից, և կարող են դառնալ տեսանելի Երկրի մակերևույթից, գիսաստղի ներքին Արեգակնային համակարգով անցման ժամանակ, փոշին հիմնականում անդրադարձնում է Արեգակի լույսը, իսկ գազերը ունեն նաև սեփական լուսատվություն, որը ծագում էիոնացումից։ Գիսաստղերի մեծամասնությունը չափազանց աղոտ են, որպեսզի հնարավոր լինի դիտարկել նրանց անզեն աչքով։ Այնուամենայնիվ, ամեն տասնամյակի ընթացքում պատահում են մի քանի պայծառ գիսաստղեր, որոնց կարելի է դիտարկել առանցաստղադիտակների։ Որոշ դեպքերում գիսաստղերից տեղի են ունենում հսկայական և անսպասելի գազի և փոշու արտանետումներ, որոնց ընթացքում վարսի և պոչի չափերը ժամանակավորապես մեծապես աճում են։ Այսպես պատահեց 2007 թվականինՀոլմսի գիսաստղի հետ[43]։
Գիսաստղի դիագրամ, որը ցույց է տալիս փոշու պոչը, նրա հետքը (կամհակապոչը) և իոնային գազերի պոչը, որը առաջանում է արեգակնային քամու ազդեցության տակ։
Փոշու և գազերի հոսքերը ամեն մեկը ձևավորում է իր առանձին պոչը, որոնք մի փոքր իրարից շեղված են։ Փոշու պոչը ուղղվում է գիսաստղի ուղեծրով ետ այնպես, որ այն հաճախ ձևավորում է աղեղաձև գիծ, այն հաճախ անվանում են II տեսակի կամ փոշու պոչ։ Միևնույն ժամանակ, իոնային կամ I տեսակի պոչը, որը կազմված է գազերից, միշտ ուղղված է ուղիղ Արեգակի հակառակ կողմ, քանի որ այս գազերը ավելի ուժեղ են վանվում արեգակնային քամու կողմից քան փոշին, տարածվոլովմագնիսական դաշտի գծերով, այլ ոչ թե ուղեծրով։ Որոշ դեպքերում երևում է նաև կարճ պոչ, որն ուղղված է իոնային և փոշու պոչերի հակառակ ուղղությամբ, այն անվանում ենհակապոչ։ Այս երևույթը խորհրդավոր էր թվում, սակայն այն հանդիսանում է փոշու պոչի մի մասը, որը երևում է այդպես դիտարկման անկյան պատճառով[44]։
Մինչդեռ գիսաստղերի պինդ միջուկի չափերը փոքր են քան 50 կմ, վարսը կարող է լինել ավելի մեծ, քան Արեգակն է[45], իսկ իոնային պոչը ըստ դիտարկումների կարող է մեծ լինել մեկաստղագիտական միավորից (150 միլիոն կմ)[46]։ Հակապոչի դիտարկումները մեծապես օգնեցին հայտնաբերելուարեգակնային քամին[47]։ Իոնային պոչը ձևավորվում է որպես արեգակնային ուլտրոմանուշակագույն ճառագայթմանֆոտոէլեկտրիկ փոխազդեցության արդյունք վարսի մասնիկների հետ։ Մասնիկները իոնացվելուց հետո պահպանում են դրականէլեկտրական լիցքերը, որոնք էլ արդյունքում ձևավորում են գիսաստղի շուրջ «ինդուկցվածմագնիսոլորտ»։ Գիսաստղը և նրա ինդուկցված մագնիսական դաշտը խոչընդոտ են դառնում արեգակնային քամու մասնիկների համար։ Քանի որ արեգակնային քամու և գիսաստղի ուղեծրային արագությունները գերձայնային են, առաջանում էհարվածային ալիք ուղղված գիսաստղի շարժմանը հակառակ, արեգակնային քամու ուղղությամբ։ Այս հարվածային ալիքում շարժվում են գիսաստղային գազի հսկայական քանակներ (անվանում են «գրավված իոններ»), որոնք փոխազդելով արեգակնային քամու մասնիկների հետ «լցնում» են արեգակի մագնիսական դաշտը պլազմայով, այնպես, որ մագնիսական դաշտի գծերով «դասավորված» մասնիկները կազմում են գիսաստղի իոնային պոչ[48]։
Երբ իոնային պոչի ծավալը հասնում է համապատասխան չափերի, մագնիսական դաշտի գծերը սեղմվում են իրար որոշակի հեռավորության վրա, իոնային պոչի երկայնքով, առաջացնելովմագնիսական միացման երևույթ։ Արդյունքում առաջանում է գիսաստղի «պոչի ընդհատում»[48]։ Այս երևույթը դիտարկվել է մի քանի գիսաստղերի դեպքերում, որոնցից ամենանշանակալին դիտարկվել է 2007 թվականի ապրիլի 20-ին, երբԷնկեյի գիսաստղի իոնային պոչը ամբողջովին խզվել էր, երբ գիսաստղից արտանետվել էր չափազանց մեծ զանգվածով իոններ։ Այս դիտարկումը գրանցել էրՍՏԵՐԵՕ սարքի միջոցով[49]։
1996 թվականին հաստատվեց, որ գիսաստղերը ճառագայթում ենռենտգենյան ճառագայթներ[50]։ Սա բավականին զարմանալի էր աստղագետների համար, քանի որ ռենտգենյան ճառագայթների արձակումը սովորաբար կապված է չափազանցբարձր ջերմաստիճանով մարմինների հետ։ Ռենտգենյան ճառագայթները առաջանում են գիսաստղի և արեգակնային քամու փոխազդեցությունից. երբ բարձր լարումով արեգակնային քամուիոնները անցնում են գիսաստղի մթնոլորտով, բախվում են գիսաստղից արտանետվածատոմների ևմոլեկուլների հետ և «վերցնում են»էլեկտրոններ այդ ատոմներից։ Այս էլեկտրոնների փոխանցումը ուղեկցվում է ռենտգենյան ճառագայթների, ինչպես նաև ծայրագույն ուլտրամանուշակագույնֆոտոնների արձակումով[51]։
2013ԵՏԳ գիտնականները հայտնեցին այն մասին, որՎեներա մոլորակիիոնոսֆերան արտամղվում է, ճիշտ այնպես, ինչպես գիսաստղերի իոնային պոչերը[52][53]։
Գիսաստղի մակերևույթի անհավասար տաքացումը կարող է բերել նրան, որ մակերևույթի տակ առաջացած գազերը ճնշման տակ, մակերևույթի թույլ մասերից, դուրս են մղվում, ինչպեսգեյզերները[54]։ Այս գազի և փոշու արտանետումները կարող են առաջացնել գիսաստղի միջուկի պտույտ, և նույնիսկ միջուկի տարանջատում մասերի[54]։ 2010 թվականին պարզվեց, որ նյութի արտանետումները գիսաստղերի միջուկներից կազմված ենչոր սառույցից (սառած ածխաթթու գազ)[55]։ Սա պարզ դարձավ այն բանից հետո, երբ տիեզերական սարքը այնքան մոտեցավ գիսաստղին, որ հնարավոր դարձավ դիտարկել այն կետերը, որտեղից արտանետվող շիթերը դուրս են մղվում գիսաստղի միջուկից, և հնարավոր եղավ գրանցել այս շիթերում առկա մասնիկների ինֆրակարմիր սպեկտրը[56]։
Հիմնականում, գիսաստղերըԱրեգակնային համակարգի փոքր մարմիններ են, որոնք ունեն ձգված էլիպտիկուղեծրեր, ինչի հետևանքով իրենց ուղեծրի մի մասում նրանք մոտենում են Արեգակին, իսկ մյուսում հեռանում մինչև Արեգակնային համակարգի եզրերը[57]։ Գիսաստղերը հաճախ դասակարգում են նրանցուղեծրի պարբերության երկարություններով, որքան երկար է այս պարբերությունը այնքան ձգված էլիպս է ներկայացնում ուղեծիրը։
Պարբերական գիսաստղեր կամ կարճ պարբերությամբ գիսաստղեր սովորաբար անվանում են այն գիսաստղերը, որոնց ուղեծրի պարբերությունը ավելի փոքր է, քան 200 տարին[58]։ Նրանք պտտվում են Արեգակի շուրջ մոտավորապեսխավարածրի հարթության մեջ, մոլորակների հետ միևնույն ուղղությամբ[59]։ Այս գիսաստղերի ուղեծրերը իրենցապոհելիում սովորաբար հասնում են մինչև արտաքին մոլորակների ուղեծրերը (Յուպիտեր և ավելի հեռու)։ Օրինակ, Հալլեյի գիսաստղը մի փոքր անցնում էՆեպտունի ուղեծիրը։ Գիսաստղերը, որոնց ուղեծրերը մոտ են հսկա մոլորակներին, սովորաբար անվանում են այդ մոլորակի «ընտանիքի» գիսաստղեր[60]։ Ենթադրվում է, որ այս ընտանիքները ձևավորվել են այդ մոլորակների կողմից որսված երկար պարբերությամբ գիսաստղերից փոխելով նրանց ուղեծրի պարբերությունները ավելի կարճի[61]։
Ներքևի սահմանին մոտ գտնվողԷնկեյի գիսաստղի ուղեծիրը չի հասնում Յուպիտերի ուղեծրին, այն անվանում են Էնկե-տեսակի գիսաստղ։ Կարճ պարբերությամբ գիսաստղերը, որոնց ուղեծրի պարբերությունը փոքր է, քան 20 տարին և ունեն ցածր ուղեծրի թեքում (մինչև 30 աստիճանը) անվանվում են «Յուպիտերի ընտանիքի գիսաստղեր»[62][63]։ Հալլեյի գիսաստղի նման գիսաստղերը, որոնց պարբերությունը ընկնում է 20 և 200 տարիների միջակայքում և թեքումը 0-ից 90 աստիճանների միջակայքում է, անվանում են «Հալլեյի տեսակի գիսաստղեր»[64][65]։ 2014 թվականի դրությամբ հայտնի էին ընդամենը 74 Հալլեյի տեսակի գիսաստղեր, այն դեպքում, երբ հայտնի Յուպիտերի ընտանիքի գիսաստղերի քանակը հասնում է 492[66]։
Իրենց ուղեծրերի ձգվածության պատճառով, գիսաստղերը հաճախ անցնում ենհսկա մոլորակների մոտով, նրանց ուղեծրերը ենթարկվում են շարունակական փոփոխությունների[68]։ Կարճ պարբերությամբ գիսաստղերի մեծ մասի ապակենտրոնը համընկնում է գազային հսկաների ուղեծրային շառավիղների հետ, այս տեսակի ամենամեծ խումբը կազմում են Յուպիտերի ընտանիքի գիսաստղերը[63]։ Ակնհայտ է, որՕորտի ամպից եկող գիսաստղերի ուղեծրերի վրա ուժեղ ազդեցություն են ունենում հսկա մոլորակների ձգողության դաշտերը։ Յուպիտերը առաջացնում է այս ազդեցություններից ամենահզորը, առաջացնելով ամենամեծ ուղեծրի շեղումները, քանի որ այն ավելին քան երկու անգամ ավելի մեծ զանգված ունի, քան բոլոր մնացած մոլորակները միասին վերցրած։ Այս փոփոխությունների արդյունքում երկար պարբերությամբ գիսաստղերը կարող են այնքան փոխել իրենց ուղեծրերը, որ դառնան կարճ պարբերությամբ գիսաստղեր[69][70]։
Հիմնվելով կարճ պարբերությամբ գիսաստղերի ուղեծրերի առանձնահատկությունների վրա, ենթադրվում է, որ նրանք առաջացել ենկենտավրոսներից,Կոյպերի գոտուց ևՑրված սկավառակից[71] (մարմինների սկավառակ, որն ընկած է տրանսնեպտունյան շրջանում)։ Ի տարբերություն նրանց երկար պարբերությամբ գիսաստղերի առաջացման աղբյուրն է նշվում շատ ավելի հեռու գտնվող գնդաձևՕորտի ամպը[72]։ Ենթադրվում է, որ այս մեծ հեռավորությունների վրա Արեգակի շուրջ պտտվում են հսկայական քանակի գիսաստղանման մարմիններ, մոտավորապես շրջանաձև ուղեծրերով։ Ժամանակ առ ժամանակ արտաքին մոլորակների (Կոյպերի գոտու մարմինների դեպքում) կամ մոտ գտնվող աստղերի (Օորտի ամպի դեպքում) ձգողական ազդեցության պատճառով այս մարմինները շպրտվում են էլիպտիկ ուղեծրեր, ինչը նրանց ուղղում է դեպիԱրեգակը, դարձնելով նրանց տեսանելի գիսաստղեր։ Ի տարբերություն, պարբերական գիսաստղերի, որոնց ուղեծրերի պարբերությունները հնարավոր է եղել պարզել անցյալում կատարված դիտարկումների արդյունքում, այսպիսի գիսաստղերի ի հայտ գալը անկանխատեսելի է, նրանց առաջացման մեխանիզմների պատճառով[31]։
Կոհուտեկի գիսաստղի (կարմիր) և Երկրի (կապույտ) ուղեծրերը, ցույց է տրվում գիսաստղի ուղեծրի ձգվածությունը ինչպես նաև նրա շարժման արագացումը Արեգակին մոտ դիրքում
Երկար պարբերությամբ գիսաստղերը ունեն չափազանցէքսցենտրիկ ուղեծրեր և 200-ից մինչև հազարավոր տարիների պարբերություններ[74]։Պերիկենտրոնի մոտ 1-ից ավելի էքսցենտրիսիտետի առկայությունը դեռևս չի վկայում այն մասին, որ գիսաստղը դուրս կգա Արեգակնային համակարգից[75]։ Օրինակ,ՄաքՆոտի գիսաստղը ունի 1.000019 հելիոկենտրոն օսկուլացնող էքսցենտրիսիտետ իր պերիկենտրոնի մոտ 2007 թվականի հունվարի անցման ժամանակ, սակայն այն պտտվում է Արեգակի շուրջ մոտավորապես 92600-տարի պարբերությամբ, քանի որ նրա էքսցենտրիսիտետը սկսում է ընկնել 1-ից ներքև, երբ այն սկսում է հեռանալ Արեգակից։ Այսպիսի գիսաստղերի ապագա ուղեծիրը հնարավոր է դառնում հաշվարկել, երբ հաշվարկվում է նրաօսկուլացնող ուղեծիրը նրա մոլորակների շրջանը թողնելուն հաջորդողէպոխայում և հաշվարկվում է հաշվի առնելով Արեգակնային համակարգի ծանրության կենտրոնը։ Համաձայն սահմանման երկար պարբերությամբ գիսաստղերը մնում են Արեգակնային համակարգում և պտտվում են Արեգակի շուրջ, այն գիսաստղերը, որոնք դուրս են մղվում Արեգակնային համակարգից, մոլորակների մոտով անցումների պատճառով այլևս չեն կարող համարվել «պարբերություն» ունեցող գիսաստղեր։ Երկար պարբերությամբ գիսաստղերի ուղեծրերի ապոկենտրոնը ընկնում է մոլորակների ուղեծրերից շատ ավելի հեռու, և նրանց պտույտի հարթությունը ոչ միշտ է ընկնում խավարածրի հարթությանը մոտ։ Երկար պարբերությամբ գիսաստղերը, այնպիսիք, ինչպիսին ենՎեստի գիսաստղը ևC/1999 F1, կարող են ունենալ մոտ 70,000 ա.մ. հեռավորության վրա գտնվող ապոկենտրոններ և նրանց ուղեծրային պարբերությունները գնահատվում են մոտ 6 միլիոն տարի։
Միանգամյա հայտնության կամ ոչ-պարբերական գիսաստղերը նման են երկար պարբերությամբ գիսաստղերին, քանի որ նրանք նույնպես ունենպարաբոլիկ կամ համարյահիպերբոլիկ հետագծեր[74], երբ նրանք գտնվում են իրենց պերիկենտրոնի մոտ ներքին Արեգակնային համակարգում։ Այնուամենայնիվ, հսկա մոլորակների ձգողությաք դաշտերի ազդեցության տակ նրանց ուղեծրերը փոփոխվում են։ Միանգամյա հայտնության կամ այն գիսաստղերը որոնք ունեն հիպերբոլիկ կամ պարաբոլիկօսկուլացնող ուղեծրեր, մեկ անգամ անցնելով Արեգակի մոտով ընդմիշտ հեռանում են Արեգակնային համակարգից[76]։ ԱրեգակիՀիլլի գունդը ունի ոչ կայուն առավելագույն սահամ 230000 ա. մ. հեռավորության վրա[77]։ Դիտարկվել են ընդամենը մի քանի հարյուր գիսաստղեր, որոնք հասել են հիպերբոլիկ ուղեծրի (e > 1), իրենց պերիկենտրոնին մոտ[78], ինչ նշանակում է, որ նրանք հետագայում դուրս կարող են գալ Արեգակնային համակարգի սահմաններից։
Մինչ այժմ չեն դիտարկվել այնպիսի գիսաստղեր, որոնցէքսցենտրիսիտետը նշանակալիորեն գերազանցում էր 1-ը[78], այստեղից կարելի է հետևություն անել, որ չկան հաստատված տեղեկություններ, որ Արեգակնային համակարգ է այցելել գիսաստղ արտաքինտիեզերքից։C/1980 E1 գիսաստղը ուներ մոտավորապես 7,1 միլիոն տարի ուղեծրային պարբերություն մինչ 1982 թվականի իր անցումը պերիկենտրոնով, սակայն 1980 թվականի նրա անցումը Յուպիտերի մոտով արագացրել է գիսաստղը, տալով նրան ամենամեծ էքսցենտրիսիտետը (1,057), մինչ այժմ հայտնի հիպերբոլիկ գիսաստղերի միջև[79]։ Հետևյալ գիսաստղերը ենթադրվում է, որ այլևս չեն վերադառնա Արեգակնային համակարգ՝C/1980 E1,C/2000 U5,C/2001 Q4 (ՆԻԹ),C/2009 R1,C/1956 R1, կամC/2007 F1 (ԼՕՆԵՕՍ)։
Որոշ աղբյուրներում «պարբերական գիսաստղ» եզրը օգտագործում է բնութագրելու համար ցանկացած գիսաստղ, որն ունի պարբերական ուղեծիր (դրանք են, բոլոր կարճ, ինչպես նաև երկար պարբերությամբ գիսաստղերը)[80], մինչդեռ, այլ աղբյուրներում այսպես անվանում են միայն կարճ պարբերությամբ գիսաստղերը[74]։ Դրա նման, չնայած բառացիորեն «ոչ-պարբերական գիսաստղը» նույն իմաստն ունի, ինչպես և «միանգամյա հայտնության գիսաստղերը», որոշ աղբյուրներ այս եզրը օգտագործում են նշելու համար բոլոր ոչ «պարբերական» գիսաստղերը (այսինքն, ներառելով նաև բոլոր գիսաստղերը, որոնք ունեն ավելին քան 200 տարի պարբերություն)։
Վաղ դիտարկումները ի հայտ են բերել մի քանի իրական հիպերբոլիկ (ոչ-պարբերական) հետագծեր, սակայն այս հետագծերը, միևնույն է, հնարավոր էր բացատրել որպես Յուպիտերի փոխազդեցության արդյունք։ Եթե գիսաստղերը դուրս շպրտվենմիջաստղային միջավայր, ապա նրանց արագությունները կլինեն նույն կարգի, ինչպես և իրենց աստղերի մոտ (մի քանի տասնյակ կիլոմետր վայրկյանում)։ Եթե այսպիսի մարմին ներխուժի Արեգակնային համակարգ, ապա այն կունենա դրական ուղեծրային էներգիա և կունենա չափազանց հիպերբոլիկ ուղեծիր։ Մոտավոր հաշվարկները ցույց են տալիս, որ Յուպիտերի ուղեծրից ներս գտնվում են տարեկան մոտ չորս հիպերբոլիկ ուղեծրով գիսաստղեր[81]։
Ենթադրվում է, որ Օորտի ամպը տարածվում էԱրեգակից 2000-5000[82]աստղագիտական միավորից մինչև 50000 ա.մ. տարածք[64]։ Համաձայն որոշ գնահատականների, ամպի արտաքին սահմանը ավելի հեռու է՝ 100000-200000 ա. մ.[82]։ Այս տարածքը կարող է բաժանված լինել գնդաձև արտաքին Օորտի ամպի 20000-50000 ա.մ. տիրույթում, ևփքաբլիթի տեսք ունեցող ներքին Օորտի ամպի 2000-20000 ա. մ. տիրույթում։ Արտաքին մասը միայն թույլ է կապված Արեգակին և մատակարարում է երկար պարբերությամբ (հավանաբար Հալլեյի տեսակի) գիսաստղերՆեպտունի ուղեծրից ներս[64]։ Ներքին Օորտի ամպը, նույնպես անվանում են Հիլլի ամպ, անվանվել է Ջ. Գ. Հիլլզի անունով, ով ենթադրել է այս ամպի գոյությունը 1981 թվականին[83]։ Համաձայն մոդելների ներքին ամպը պետք է պարունակի հազարավոր անգամ ավելի շատ գիսաստղային միջուկներ, քան արտաքին ամպը[83][84][85], այն դիտարկվում է որպես արտաքին ամպի սնուցման աղբյուր, քանի որ այնտեղ գտնվող գիսաստղային միջուկները ժամանակի ընթացքում արտանետվում են։ Հիլլի ամպը կարող է բացատրել Օորտի ամպի միլիարդավոր տարիների ընթացքում գոյության խնդիրը[86]։
Էկզոգիսաստղեր նույնպես դիտարկվել են Արեգակնային համակարգից դուրս, և կարող են լինել սովորական երևույթԾիր Կաթինգալակտիկայում[87]։ Առաջին էկզոգիսաստղը հայտնաբերվել էԿենդանագիրի Բետա աստղի մոտ 1987 թվականին[88][89]։ Ընդհանուր առմամբ մինչև 2013 թվականը դիտարկվել են 10 այսպիսի էկզոգիսաստղեր, այս հայտնաբերումները հնարավոր են դարձելկլանման սպեկտրի հետազոտությունների արդյունքում, գրանցելով գիսաստղի աստղին մոտ դիրքում արտանետած հսկայական քանակի գազերը[87][88]։
Իրենց արտանետումների հետևանքով, գիսաստղերը իրենց անցումից հետո թողնում են պինդ մասնիկներ, որոնք չափազանց մեծ են, որպեսզի քշվենճառագայթման ճնշման և արեգակնային քամու միջոցով[90]։ Եթե գիսաստղի անցած ուղեծիրը ընկնում է Երկրի ուղեծրի մոտակայքում, ապա այդ վայրում հավանական է, որ Երկրի վրա կտեղաասուպային անձրև, բաղկացած գիսաստղի բեկորներից։ Օրինակ,Պերսեիդներ ասուպների հոսքը, որի միջով Երկիրը անցնում է ամեն տարվա օգոստոսի 9-ից 13-ը հանդիսանում է,Սվիֆթ – Թուտլի գիսաստղի հետքը[91]։Հալլեյի գիսաստղին է պատկանումՕրիոնիդներ ասուպների հոսքը, որի հետևանքով ասուպային անձրև է տեղում հոկտեմբերին[91]։
Երկրի պատմության վաղ շրջաններում բազմաթիվ գիսաստղեր և աստերոիդներ ընկել են մոլորակի վրա։ Գիտնականներից շատերը կարծում են, որ այն գիսաստղերը, որոնք ռմբակոծում էին Երկիրը մոտ 4 միլիարդ տարի առաջ, իրենց հետ նաև բերել են հսկայական քանակով ջուր, որը և կազմում է երկրի օվկիանոսների շերտը, կամ դրա զգալի մասը։ Որոշ գիտնականներ կասկածի տակ են դնում այս վարկածը[92]։ Գիսաստղերի մեջ զգալի քանակով օրգանական մոլեկուլների հայտնաբերումից հետո առաջ քաշվեց վարկած այն մասին, որ հենց գիսաստղերը կամաստղաքարերն են բերել Երկիր կյանքը[93]։ 2013 թվականին հրատարակված մի աշխատության մեջ ենթադրվում է, որ քարե և սառցե մակերևույթների բախման արդյունքում, այնպիսիք ինչպիսին են գիսաստղերի բախումները, կա հավանականություն, որ ստեղծվենամինաթթուներ, որոնք կարող են առաջացնելպրոտեիններ շոկային սինթեզի միջոցով[94]։
Կասկածներ կան, որ երկար ժամանակի ընթացքումԼուսնի վրա ընկած գիսաստղերը նաև Երկրի արբանյակի վրա են հասցրել զգալի քանակով ջուր, որի մի մասը ձևավորել էլուսնային սառույցը[95]։ Գիսատղերի և աստղաքարերի անկումներին են վերագրում նաևտեկտիտների ևավստրալիտների գոյությունը[96]։
Եթե գիսաստղի շարժման արագությունը բավականաչափ մեծ է, այն կարող է լքել Արեգակնային համակարգը, սա հիմնականում վերաբերվում է հիպերբոլիկ գիսաստղերին։ Մինչև այսօր հայտնի են միայնփոխազդեցության պատճառով Արեգակնային համակարգից արտանետված գիսաստղեր, օրինակ Յուպիտերի հետ[97]։ Այսպիսի երևույթի օրինակկարող է հանդիսանալC/1980 E1 գիսաստղի դեպքը, որը 1980 թվականին Յուպիտերի մոտով անցման ժամանակ իր Արեգակի շուրջ 7,1 միլիոն տարի պարբերությամբ ուղեծրից տեղափոխվեցհիպերբոլիկ հետագծի, մոլորակի ձգողության ազդեցության պատճառով[98]։
Իվերջո գիսաստղի միջուկի ցնդող նյութերի մեծ մասը արտանետվում է, և գիսաստղը դառնում է փոքր, մուգ իներտ ժայռակտոր, որը արդյունքում դառնում է աստերոիդ[99]։ Էլիպտիկ ուղեծրերում գտնվող աստերոիդներից որոշները այժմ գնահատվում են որպես ծերացած գիսաստղեր[100]։ Երկրամերձ աստերոիդների մոտավորապես վեց տոկոսը համարվում են ծերացած գիսաստղերի միջուկներ, որոնք գազեր չեն արտանետում[37]։
Յուպիտերի ընտանիքի գիսաստղերը և երկար պարբերությամբ գիսաստղերը ունեն տարբեր ծերացման ժամանակահատվածներ։ Յուպիտերի ընտանիքի գիսաստղերը ակտիվ են մնում մոտ 10000 տարիների ընթացքում ինչը համապատասխանում է մոտավորապես 1000 ուղեծրային պտույտների, իսկ երկար պարբերությամբ գիսաստղերը ծերանում են շատ ավելի արագ։ Երկար պարբերությամբ գիսաստղերի միայն 10% է ակտիվ մնում իրենց փոքր պերիկենտրոնի 50 անցումներից հետո և ընդամենը 1% ավելին քան 2000 անցումները[37]։
Որոշ գիսաստղերի միջուկը փխրուն է, այս հետևությունը արվել է մասերի բաժանվող գիսաստղերի դիտարկումների ընթացքում[101]։ Գիսաստղերը տրոհվում են մասերի ներքին գազի ճնշումից, ջերմային սթրեսից կամ բախումների հետևանքով[102]։
Ամենանշանակալի գիսաստղի տրոհումը մասերի տեղի է ունեցելՇումեկեր-Լևիի 9 գիսաստղի հետ, որը հայտնաբերվել էր 1993 թվականին։ 1992 թվականին այն գրավիտացիոն ուժերի ազդեցության տակ բաժանվել էր մասերի, և 1994 թվականին վեց օրերի ընթացքում նրա մասերը մտանՅուպիտերի մթնոլորտ, սա առաջին դեպքն էր, որ աստղագետները դիտարկում էին Արեգակնային համակարգի երկու մարմինների բախումը[103][104]։ Տրոհվող գիսաստղերի այլ օրինակներ կարող են դիտարկվել3Դ/Բիելան հայտնաբերված 1846 թվականին և73P/Շվասման-Վախմանը 1995–2006 թվականները[105]։ Մասերի բաժանված գիսաստղի ամենահին հիշատակումներից է հույն պատմաբանԷֆորուսի գրառումը այն մասին, որ գիսաստղը երկնքում բաժանվել է մասերի 372–373 Մ. թ. ա. ձմռանը[106]։
42P/Նեույմին և53P/Վան Բիսբրոկ գիսաստղերը հանդիսանում են մեկ մայր գիսաստղի բեկորներ։ Հաշվարկները ցույց են տվել, որ այս երկու գիսաստղերը 1850 թվականի հունվարին անցել են Յուպիտերի մոտով, և որ այս երկու մարմինների ուղեծրերը մինչ այդ պահը համարյա նույնն են եղել[107]։
Որոշ գիսաստղերի դիտարկումը ցույց է տվել, որ նրանք տրոհվել են մասերի իրենց պերիհելիով անցման ընթացքում, դրանցից ենՎեստ ևԻկեյա-Սեկի գիսաստղերը։Բիելայի գիսաստղը այն նշանակալի դեպքերից էր, երբ 1846 թվականին այն տրոհվեց երկու մասերի պերիհելիոնով անցման ժամանակ։ Այս երկու առանձին գիսաստղերը դիտարկվել են իրարից առանձին 1852 թվականին, և դրանից հետո այլևս երբեք։ Դրքա փոխարեն 1872 և 1885 թվականներին, երբ այս գիսաստղը պետք է հայտնվեր, դիտարկվել ենասուպների անձրև։ Ամեն տարի նոյեմբեր ամսին, երբԵրկիրը հատում է Բիելայի գիսաստղի ուղեծիրը հայտնվում էԱնդրոմեդիդներ ասուպների անձրևը[108]։
Որոշ գիսաստղեր ունենում են ավելի դիտարժան վախճան. կամ ընկնում են Արեգակի վրա[109], կամ բախվում են մոլորակներին կամ այլ մարմիններին։ Գիսաստղերի և մոլորակների կամ նրանց արբանյակների բախումները հաճախակի էին Արեգակնային համակարգի կազմության վաղ ժամանակներում.Լուսնի վրա գոյություն ունեցող խառնարանների որոշ մասը կարող էին առաջանալ գիսաստղերի հետ բախումներից։ Գիսաստղի վերջին դիտարկված բախումը մոլորակի հետ տեղի է ունեցել 1994 թվականի հուլիսին, երբՇումեյկեր – Լևիի 9 գիսաստղը տրոհվելով մասերի բախվեց Յուպիտերի հետ[110]։
Գոյություն ունեն մարդկության կողմից հնադարյան ժամանակներում գիսաստղերի դիտարկումների ապացույցներ, օրինակ չինականգուշակության ոսկորները[112]։ Մինչև 16-րդ դարը գիսաստղերը սովորաբար ընդունվում էին որպես վատ նշաններ, թագավորների կամ ազնվականների մահվան, կամ գալիք աղետների նախանշաններ, կամ նույնիսկ երկնային էակների հարձակումները երկրի բնակիչների վրա[113][114]։
Արիստոտելը հավատում էր, որ գիսաստղերը մթնոլորտային երևույթներ են, քանի որ դրանք հայտնվում էինԿենդանակերպից դուրս և տարբերվում էին գույնով ու պայծառությամբ ժամանակի ընթացքում[115]։Պլինիոս Ավագը հավատում էր, որ գիսաստղերը կապված են քաղաքական խժդժությունների և մահվան հետ[116]։
16-րդ դարումՏիխո Բրահեն ընդունելով որպես հիմք տարբեր տեղերում գտնվող աստղագետների դիտարկումները հաշվարկեց1577 թվականի մեծ գիսաստղիպարալաքսը և ապացուցեց, որ գիսաստղերը գտնվում են Երկրի մթնոլորտից դուրս։ Հաշվարկումների հիման վրա ենթադրվեց, որ գիսաստղը գտնվում էր Երկրից ամենապակասը չորս անգամ ավելի հեռու քան Երկրից Լուսին ընկած հեռավորությունն էր[117][118]։
1705 թվականինԷդմունդ Հալլեյը (1656–1742) կիրառելով Նյուտոնի մեթոդը 1337-ից 1698 թվականները տեղի ունեցած գիսաստղերի հայտնության քսաներեք դեպքերի վրա, նկատեց, որ դրանցից երեքը 1531, 1607 և 1682 թվականներին ունեն շատ նմանուղեծրի էլեմենտներ, և եզրակացրեց որ դրանց փոքր տարբերությունները առաջացել են Յուպիտերի ևՍատուրնի մոտով անցումների ժամանակ ձգողական խոտորումների հետևանքով։ Համոզվելով, որ այս երեք գիսաստղերի հայտնությունները միևնույն գիսատղն էին, նա կանխագուշակեց, որ այս գիսաստղը կհայտնվի կրկին 1758–9 թվականներին[120]։ Հալլեյի կանխագուշակումը հետագայում ճշգրտվեց ֆրանսիացի մաթեմատիկոսների թիմի կողմից (Ալեկսի Կլերո,Ժոզեֆ Լալանդ, ևՆիկոլ-Ռեյն Լեպոտ), համաձայն նրանց կանխատեսման գիսաստղի պերիհելիով անցումը տեղի պետք է ունենար 1759 թվականին մեկ ամիս ճշտությամբ[121]։ Երբ գիսաստղը հայտնվեց ինչպես և կանխատեսված էր, այն անվանվեց Հալլեյի գիսաստղ։ Այս գիսաստղի հաջորդ հայտնությունը տեղի կունենա 2061 թվականին[122]։
Ֆիզիկական առանձնահատկությունների հետազոտություններ
Իսահակ Նյուտոնը սահմանում էր գիսաստղերը որպես սեղմ պինդ մարմիններ, որոնք շարժվում են կոր ուղեծրերով և նրանց պոչերը որպես նրանց միջուկից արտանետված կամ Արեգակի ազդեցությամբ գոլորշիացած գազերի շերտեր։ Նյուտոնը ենթադրեց, որ գիսաստղերն են հանդիսացել օդի կյաքագոյացնող մասնիկների աղբյուրը[123]։
Արդեն 18-րդ դարում գիտնականները առաջադրեցին ճիշտ վարկած գիսաստղերի ֆիզիկական կազմության վերաբերյալ։ 1755 թվականինԻմանուիլ Կանտը ենթադրեց, որ գիսաստղերը կազմված են ցնդող նյութերից, որոնց ցնդումը առաջացնում է այդ հիանալի տեսարանները նրանց պերիհելիին մոտ[124]։ 1836 թվականին գերմանացի մաթեմատիկոսՖրիդրիխ Բեսելը դիտարկելով Հալլեյի գիսաստղի 1835 թվականի հայտնությունը, ենթադրեց, որ ցնդող նյութերի արտանետմանուժը կարող է լինել այնքան մեծ, որպեսզի ազդեցություն ունենա գիսաստղի ուղեծրի վրա, և առաջարկեց այս բացատրությունը Էնկեյի գիսաստղի շարժման ոչ-ձգողական փոփոխության համար[125]։
1950 թվականինՖրեդ Ուիպլը ենթադրեց, որ գիսաստղերը դրանք ոչ թէ քարե մարմիններ են սառույցի հավելումներով, այլ սառցե մարմիններ են փոշու և քարի հավելումներով[126]։ Այս «կեղտստ ձնագնդի» մոդելը արագորեն ընդունվեց, և հաստատվում է բազմաթիվ տիեզերական սարքերի հետազոտություններով (ներառյալԵվրոպական Տիեզերական Գործակալության«Ջիոտո»-ն և խորհրդայինՎեգա 1 ևՎեգա 2), որոնք անցել են Հալլեյի գիսաստղի պոչի միջով 1986 թվականին, լուսանկարել են նրա միջուկը և հետազոտել են ցնդած նյութերի շիթերը[127]։
2014 թվականի հունվարի 22-ինԵՏԳ գիտնականները հայտնեցին,ջրային գոլորշու հայտնաբերման մասինգաճաճ մոլորակՍերեսի վրա, որը ամենամեծ մարմինն էաստերոիդների գոտում[10]։ Այս հայտնագործությունը կատարվել էրՀերշել տիեզերական աստղադիտակի հեռու-ինֆրակարմիր տվիչով[128]։ Այս հայտնագործությունը անսպասելի էր, քանի որ գիսաստղերը, այլ ոչ աստերոիդներն են սովորաբար համարվում «շիթեր արձակողներ»։ Գիտնականներից մեկի խոսքերով. «Աստերոիդների և գիսաստղերի միջև սահմանները դառնում են ավելի ու ավելի մշուշոտ»[128]։ 2014 թվականի օգոստոսի 11-ին, աստղագետներըԱտակամայի մեծ աստղադիտակի առաջին կիրառումից հետո հրատարակեցին աշխատություն, որում բերվում էին ապացույցներC/2012 F6 (Լեմոն) ևԻՍՕՆ գիսաստղերի վարսում և պոչում HCN, HNC, H2CO միացությունների և փոշու հայտնաբերման մասին[129][130]։
գիսաստղի առաջին ուղեծրակայան (2014 նոյեմբեր); ուղեծրում մնացել է մինչև 2015;ՕՍԻՐԻՍ սարքը լուսանկարել է այն 11 սմ/px-թույլտվությամբ 2015 թվականի գարնանը[132]
2014 թվականի հոկտեմբերինՄարս մոլորակի մոտով անցավC/2013 A1 գիսաստղը, ավելի մոտ տարածության վրա, քան Երկիր-Լուսին հեռավորությունն է[133]։ Ավելի վաղ 2014 թվականին համաձայն հաշվարկների այն պետք է անցներ 0,00087ա. մ.[133]։ Այս անցումը այնքան մոտ էր, որ համարվեց վտանգ Մարսի ուղեծրում գտնվող ուղեծրային կայանների համար[134]։ Այդ պահի դրությամբ Մարսի ուղեծրում գտնվում էին հետևյալ ակտիվ ավտոմատ միջմոլորակային կայանները՝2001 Մարս Օդիսեյ,Մարս էքսպրես,ՄԱՎԵՆ,Մագալյան ևՄարս Ռեքոնաիսանս Օրբիթեր, ինչպես նաև մոլորակի մակերևույթին գործում էինՄարս Էքսփլորեյշն Ռովեռը,Օփորթյունիթի ևՔուրիոզիթի մարսագնացները։
2001 թվականինԴիփ Սփեյս 1 միջմոլորակային կայանը բարձր թույլտվությամբ լուսանկարեց19P/Բորելի գիսաստղի մակերևույթը։ Պարզվեց, որ գիսաստղի մակերևույթը տաք է և չոր, մոտ 26-ից 71 °C ջերմաստիճանով, և չափազանց մուգ։ Հետևաբար սառույցը մակերևույթից հեռացվել է Արեգակի ճառագայթման հետևանքով, կամ այն ծածկված է մրանման միներալի շերտի տակ[135]։ 2005 թվականի հուլիսինԴիփ իմփաքթ ԱՄԿ-ն հարվածեցԹեմփել 1 գիսաստղին առաջացնելով խառնարան, նրա միջուկի հետազոտության նպատակով։ Այս առաքելության արդյունքները ցույց տվեցին, որ գիսաստղի վրա ջրային սառույցի հիմնական զանգվածը գտնվում է մակերևույթի տակ, և այս պահարանները սնում են գոլորշիացած ջրի շիթերը, որոնք էլ ձևավորում են Թեմփել 1 գիսասղտի վարսը[136]։ԷՊՈՔՍԻ վերանվանվելով սարքը 2010 թվականի նոյեմբերի 4-ին անցավ նաևՀարթլի 2 գիսաստղի մոտով։
Սթարդասթ առաքելության ընթացքում Վայլդ 2 գիսաստղի պոչի միջով անցման ժամանակ գրանցվել են բյուրեղներ, որոնք կարող էին առաջանալ 1000 °C-ից ավելին ջերմության պայմաններում[137][138]։ Չնայած գիսաստղերը ստեղծվել են արտաքին Արեգակնային համակարգում, նախա-մոլորակային սկավառակի պտույտի ընթացքում նյութը վերաբաշխվել է Արեգակնային համակարգով[139], և որպես հետևանք գիսաստղերը նույնպես պարունակում են բյուրեղների մասնիկներ որոնք առաջացել էին Արեգակնային համակարգի ներքին մասերում։ Վերջին հետազոտությունները ցույց են տալիս, որ «գիսաստղերի փոշին կազմված է աստերոիդային նյութերից»[140]։ Այս հետազոտությունների արդյունքները ստիպեցին գիտնականներին վերաիմաստավորել գիսաստղերի բնությունը և նրանց տարբերությունները աստերոիդներից[141]։
Ռոզետա միջմոլորակային կայանը այս պահին պտտվում էՉուրյումով-Գերասիմենկո գիսաստղի շուրջ անկանոն ուղեծրով։ 2014 թվականի նոյեմբերի 14-ին նրա Ֆիլաե իջեցվող սարքը հաջողությամբ վայրէջք է կատարել գիսաստղի մակերևույթին, որը պատմության մեջ այսպիսի մարմնի վրա առաջին վայրէջքն էր[142]։
Մոտավորապես տասնամյակը մեկ անգամ գիսաստղերից որևէ մեկը երկնքում դառնում է այնքան պայծառ, որ հնարավոր է լինում այն դիտարկել անզեն աչքով։ Այսպիսի գիսաստղերը նշանակվում են որպես Մեծ գիսաստղեր[106]։ Կանխագուշակել, կդառնա արդյոք գիսաստղը մեծ, թէ ոչ, բավականին բարդ է, քանի որ գիսաստղերի պայծառության վրա ազդում են բազմաթիվ գործոններ, և երբեմն իրականությունը զգալիորեն տարբերվում է կանխատեսումներից[143]։ Ընդհանուր առմամբ, եթե գիսաստղը ունի մեծ և ակտիվ միջուկ, անցնելու է Արեգակին բավականաչափ մոտ տարածության վրա և չի ծածկվի Արեգակի սկավառակով Երկրից դիտարկողների համար, ապա հավանական է, որ այն կդառնա Մեծ գիսաստղ։ Այնուամենայնիվ,Կոհուտեկի գիսաստղը 1973 թվականին բավարարում էր բոլոր այս պայմաններին, և կանխատեսվում էր, որ կունենա տպավորիչ տեսք, այդպես էլ չդարձավ Մեծ գիսաստղ[144]։Վեստի գիսաստղը, որը հայտնվեց երեք տարի անց, շատ ավելի պակաս սպասելիքներ էր թույլ տալիս ունենալ, սակայն դարձավ չափազանց տպավորիչ գիսաստղ[145]։
20-րդ դարի ավարտին տեղի ունեցավ մեծ ընդմիջում, որի ընթացքում մեծ գիսաստղեր չէին հայտնվում։ Դրանից անմիջապես հետո հայտնվեցին երկու մեծ գիսաստղերՀյակուտակե գիսաստղը 1996 թվականին, և Հեյլ-Բոպպի գիսաստղը 1997-ին։ 21-րդ դարի առաջին մեծ գիսաստղն էC/2006 P1 (ՄաքՆոտ), որը դարձավ տեսանելի անզեն աչքով 2007 թվականի հունվարին։ Վերջին 40 տարվա ընթացքում այն ամենապայծառն էր[146]։
Մերձարեգակնային գիսաստղ են անվանում այն գիսաստղերը, որոնք անցնում են իրենց պերիհելիով Արեգակին չափազանց մոտ, հիմնականում մինչև մի քանի միլիոն կիլոմետր[147]։ Այս դասի փոքր գիսաստղերը կարող են գոլորշիանալ առաջին իսկ պերիհելիոնով անցման ժամանակ, սակայն մեծ գիսաստղերը կարող են գոյատևել մի քանի անցումներ։ Այնուամենայնիվ առաջացող հզորմակընթացային ուժեր հաճախ հանգեցնում են այս գիսաստղերի տրոհմանը մասերի[148]։
ՍՕՀՕտիեզերական աստղադիտակից դիտարկված մերձարեգակնային գիսաստղերի մոտ 90% հանդիսանում ենԿրեյցի խմբի գիսաստղեր, որոնք բոլորը հանդիսանում են մեկ հսկա գիսաստղի մասեր, որը տրոհվել էր մասերի ներքին Արեգակնային համակարգով անցման ժամանակ[149]։ Մանցած մասը կազմում են պատահական գիսաստղեր, սակայն դրանց մեջ առանձնացվում են չորս խմբեր. Կրախտի, Կրախտի 2ա, Մարսդենի և Մեյերի խմբերը։ Մարսդենի և Կրախտի խմբերը հավանաբար կապված են96P/Մախհոլց գիսաստղի հետ, որը նաև հանդիսանում է երկուասուպային հոսքերի աղբյուր,Քվանդրատիդների ևԱրիետիդների[150]։
Էյլերի շրջանակները ցույց է տալիս Արեգակնային համակարգի մարմինների տեսակները
Հազարավոր հայտնի գիսաստղերից որոշները ունեն արտասովոր առանձնահատկություններ։Էնկեի գիսաստղի (2P/Էնկե) ուղեծիրը սկսվում է աստերոիդների գոտուց դուրս և ավարտվում էՄերկուրի մոլորակի ուղեծրից մետ Արեգակին, իսկ 29P/Շվասման–Վախման գիսաստղը այս պահին պտտվում է համարյա շրջանաձև ուղեծրով Յուպիտերի և Սատուրնի ուղեծրերի ներսում[151]։(2060) Քիրոնը, որի անկայուն ուղեծիրը ընկած է Սատուրնի ուՈւրանի ուղեծրերի միջև, սկզբում դասակարգվել էր որպեսաստերոիդ, մինչ նրա մոտ հայտնաբերվեց թույլ պոչ[152]։ Դրա նման,Շումեյկեր–Լևի 2 գիսաստղը սկզբում նշանակվել էր որպես աստերոիդ 1990 UL3[153]։
Կենտավրոսները սովորաբար ունեն ևաստերոիդների, և գիսաստղերի առանձնահատկություններ[154]։ Դրանք կարող են դասակարգվել և անվանվել ինչպես գիսաստղերի անվանակարգով, այնպես էլ աստերոիդների, օրինակ 166P/NEAT հայտնաբերվել է, երբ այն սկսել է արձակել պոչ, և դասակարգվել է որպես գիսաստղ չնայած իր ուղեծրին, իսկ(60558) Էչեքլուսը հայտնաբերվել է առանց պոչի, դասակարգվել և անվանվել է որպես աստերոիդ և հետո միայն դարձել է ակտիվ արձակելով պոչ[155], և հետևաբար ստացել է նաև գիսատղի անվանում (174P/Էչեքլուս)։Կասինի-Հյուգենս ԱՄԿ-ի օգտագործման հնարավոր տարբերակներից մեկն էր ուղարկել այն դեպի կենտավրոսներից մեկը, սակայնՆԱՍԱ-ն որոշեց այն ոչնչացնել[156]։
Գիսաստղը կարող է հայտնաբերվելաստղադիտակներով կատարված լուսանկարների վրա, կամհեռադիտակով դիտարկումներով։ Այնուամնեայնիվ, սիրող աստղագետները կարող են դիտարկել կամ հայտնաբերելու գիսաստղերը առանց օպտիկական սարքավորումներ օգտագործելու, տարբեր արբանյակներից կատարված, ազատ հասանելի լուսանկարներ ներբեռնելով և հետազոտելով, օրինակ՝ՍՕՀՕ[34]։ ՍՕՀՕ-ի լուսանկարնրից 2000-րդ գիսաստղը հայտնաբերել է լեհ սիրող աստղագետ Միքաել Կուսյակը 2010 թվականին[157]։
Պարբերական գիսաստղերի մի մասը, որոնք հայտնաբերվել էին տասնյակ կամ հարյուրավոր տարիներ առաջ, այժմկորսված են։ Քանի որ, կամ նրանց ուղեծրերը հայտնի չեն եղել այնպիսի ճշտությամբ, որպեսզի հնարավոր լիներ կանխատեսել նրանց հաջորդ հայտնությունը, կամ այդ գիսաստղերը անհետացել են։ Այնուամենայնիվ, երբեմն հայտնաբերվում է «նոր» գիսաստղ, և հաշվարկները ցույց են տալիս, որ դա հնում «կորսված» գիսաստղն է։ Դրա օրինակ կարող է ծառայել11P/Թեմպլ–Սվիֆթ–ԼԻՆԵԱՐ գիսաստղը, որը հայտնաբերվել էր 1869 թվականին, չէր դիտարկվում 1908 թվականից հետո Յուպիտերի կողմից առաջացրած խոտորումների պատճառով։ Այն կրկին գտնվեցԼինքոլնի անվան մերձերկրյա աստերոիդների որոնման լաբորատորիա ծրագրի կողմից 2001 թվականին[158]։
Հանրամատչելի մշակույթում գիսաստղերի պատկերը հիմնականում հիմնված է արևմտյան ավանդույթային այն պատկերացման վրա, որ դրանք ավերիչ դեպքերի նախանշան են, կամ աշխարհափոխիչ փոփոխությունների գույժ են[160]։ Միայն Հալլեյի գիսաստղը ամեն իր հայտնության ժամանակ առաջացնում է բազմաթիվ սենսացիոն հրապարակումներ տարաբնույթ իմաստներով։ Հատկապես նշվել է, որ հանրաճանաչ մարդկանց ծնունդը և մահը կապված են եղել գիսաստղերի հայտնության հետ, օրինակ՝Մարկ Տվենը (ով ճիշտ կանխագուշակել էր, որ «հեռանալու է գիսաստղի հետ» 1910 թվականին)[160] ևԷուդորա Վելթին, ում կյանքի մասինՄարի Չապին Քարփենթերը գրել էՀալլեյը եկել է Ջեքսոն երգը[160]։
Հին ժամանակներում պայծառ գիսաստղերը հաճախ առաջացնում էին խուճապ և հիստերիա մարդկանց շրջանում։ Ավելի ուշ ժամանակներում Հալլեյի գիսաստղի 1910 թվականի հայտնության ժամանակ Երկրագունդը անցավ գիսաստղի պոչի միջով, և թերթերը սխալ լուր էին տարածում, այն մասին, որ գիսաստղի պոչում եղածՑիան գազը կթունավորի միլիոնավոր մարդկանց[161], իսկՀեյլ-Բոպպի գիսաստղի հայտնությունը 1997 թվականին հանգեցրեցԵրկնաց դարպաս կրոնական խմբի անդամների զանգվածային ինքնասպանության[162]։
↑Կոխրան, Ա. Լ.; Լևիսոն, Հ. Ֆ.; Թամբլին, Պ.; Ստերն, Ս. Ա.; Դանքան, Ջ. (1998). «Հաբլ տիեզերական աստղադիտակի չափաբերումը Կոյպերի գոտու մարմինների որոնման համար».Աստղաֆիզիկական ամսագրի նամակներ.503 (1): L89.arXiv:astro-ph/9806210.Bibcode:1998ApJ...503L..89C.doi:10.1086/311515.(անգլ.)
↑Բրաուն, Մայքլ Ե.; Կուլկարնի, Ս. Ռ.; Լիգետ, Տ. Ջ. (1997). «Հաբլ աստղադիտակի կողմից Կոյպերի գոտու դիտարկումների վիճակագրական վերլուծություն».Աստղաֆիզիկական ամսագրի նամակներ.490 (1): L119.Bibcode:1997ApJ...490L.119B.doi:10.1086/311009.(անգլ.)
↑Ջուիթ, Դևիդ (2007 թ․ նոյեմբերի 9).«Հոլմսի գիսաստղը ավելի մեծ է քան Արեգակը». Աստղագիտության ինստիտուտ Հավայիի համալսարանում. Վերցված է 2007 թ․ նոյեմբերի 17–ին-ին.(անգլ.)
↑ՄակԿենա, Մ. (2008 թ․ մայիսի 20).«Հետապնդելով հակապոչին». Օրվա աստղագիտության հոդվածը. Վերցված է 2009 թ․ փետրվարի 25-ին.(անգլ.)
↑Լեյլիմենտ, Ռոսին; Ժան-Լուպ Բարտո, Կարոլ Ցեգո, Սիլվիա Նեմեթ (2002). «Հեյլ-Բոպպի գիսաստղի շողքը Լիման-Ալֆայի վրա».Երկիրը, Լուսինը և մոլորակները.90: 67–76.doi:10.1023/A:1021512317744.{{cite journal}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)(անգլ.)
↑Յեոմանս, Դոնալդ Կ. (2005).«Գիսաստղ».Աշխարհի գրքի առցանց տեղեկությունների կենտրոն. Աշխարհի Գիրք. Արխիվացված էօրիգինալից 2010 թ․ հունվարի 17-ին. Վերցված է 2008 թ․ դեկտեմբերի 27–ին-ին.(անգլ.)
↑Էյլիս, Ս. Ջ.; Հարիսոն, Ռ. Ա.; Դևիս, Ս. Ջ.; Ուոլթհամ, Ն. Ռ.; Շաուգնեսի, Բ. Մ.; Մեփսոն-Մենարդ, Հ. Ս. Ա.; Բիվշեր, Դ.; Քրոթերս, Ս. Ռ.; Դևիս, Ջ. Ս. (2009). «ՍՏԵՐԵՕ առաքելության կատարած հելիոսֆերիկ լուսանկարները».Արեգակնային ֆիզիկա.254 (2): 387–445.Bibcode:2009SoPh..254..387E.doi:10.1007/s11207-008-9299-0.(անգլ.)
↑Վիլսոն, Հ. Ս. (1909). «Սատուրնի, Ուրանի և Նեպտունի գիսաստղերի ընտանիքները».Հանրամատչելի աստղագիտություն.17: 629–633.Bibcode:1909PA.....17..629W.(անգլ.)
↑Դաչ, Սթիվեն.«Գիսաստղեր». Բնական և կիրառական գիտություններ, Վիսկոնսինի համալսարան. Արխիվացված էօրիգինալից 2013 թ․ հուլիսի 29-ին. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 31-ին.(անգլ.)
↑«Յուպիտերի ընտանիքի գիսաստղերը». Վաշինգտոնի Կառնեգիի ինստիտուտւ Երկնային մագնետիզմի բաժին. Վերցված է 2013 թ․ օգոստոսի 11-ին.(անգլ.)
↑Օորտ, Ջ. Հ. (1950). «Արեգակնային համակարգը շրջապատող գիսաստղերի ամպի կառուցվածքը և առաջացման վարկածները».Նիդերլանդների աստղագիտական ինստիտուտեների պարբերական.11: 91.Bibcode:1950BAN....11...91O.(անգլ.)
↑Չեբոտարյով, Գ. Ա. (1964). «Մեծ մոլորակների ձգողական տիրույթները, Լուսին և Արեգակ».Խորհրդային աստղագիտություն.7: 618.Bibcode:1964SvA.....7..618C.(անգլ.)
↑«Գիսաստղ».Encyclopædia Britannica Online. Վերցված է 2013 թ․ օգոստոսի 13-ին.(անգլ.)
↑ՄակԳլին, Թոմաս Ա.; Չապման, Ռոբերտ Դ. (1989). «Արտաարեգակնային համակարգի գիսաստղերի չգտնելու մասին».Աստղաֆիզիկական ամսագիր.346: L105.Bibcode:1989ApJ...346L.105M.doi:10.1086/185590.(անգլ.)
↑82,082,1Հարոլդ Ֆ, Լևինսոն, Լյուկ Դոնես (2007). «Գիսաստղերի բնակչությունը և դինամիկան». In Լյուսի Էն Ադամս ՄակՖադեն, Լյուսի Էն Ադամս, Պոլ Ռոբերտ Վեյսման, Տորենս Վ. Ջոնսոն (ed.).Արեգակնային համակարգի հանրագիտարան (2-րդ ed.). Ամստերդամ, Բոստոն: Ակադեմիկ Պրեսս. էջեր 575–588.ISBN0-12-088589-1.{{cite book}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)(անգլ.)
↑Martins, Zita; Price, Mark C.; Goldman, Nir; Sephton, Mark A.; Burchell, Mark J. (2013). «Shock synthesis of amino acids from impacting cometary and icy planet surface analogues».Nature Geoscience.Bibcode:2013NatGe...6.1045M.doi:10.1038/ngeo1930.(անգլ.)
↑«Australites». Museum Victoria. Վերցված է 2013 թ․ սեպտեմբերի 7-ին.(անգլ.)
↑Hughes, D. W. (1991). «On hyperbolic comets».Journal of the British Astronomical Association.101: 119.Bibcode:1991JBAA..101..119H.(անգլ.)
↑JPL Horizons On-Line Ephemeris System output.«Barycentric Osculating Orbital Elements for Comet C/1980 E1». Վերցված է 2011 թ․ մարտի 9-ին. (Solution using the Solar System Barycenter and barycentric coordinates. Select Ephemeris Type:Elements and Center:@0)(անգլ.)
↑Pittichova, Jand; Meech, Karen J.; Valsecchi, Giovanni B.; Pittich, Eduard M. (2003). «Are Comets 42P/Neujmin 3 and 53P/Van Biesbroeck Parts of one Comet?».American Astronomical Society.35: 1011.Bibcode:2003DPS....35.4705P.(անգլ.)
↑«The Andromedids». Meteor Showers Online. Արխիվացված էօրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 28-ին. Վերցված է 2009 թ․ ապրիլի 27-ին.(անգլ.)
↑Newton, Isaac (1687). «Lib. 3, Prop. 41».Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica. Royal Society of London.ISBN0-521-07647-1.(անգլ.)
↑Halleio, E. (1704). «Astronomiae Cometicae Synopsis, Autore Edmundo Halleio apud Oxonienses. Geometriae Professore Saviliano, & Reg. Soc. S».Philosophical Transactions of the Royal Society of London.24 (289–304): 1882.doi:10.1098/rstl.1704.0064.(անգլ.)
↑Ridpath, Ian (2008 թ․ հուլիսի 3).«Awaiting the Comet».A brief history of Halley's Comet. Վերցված է 2013 թ․ օգոստոսի 15-ին.(անգլ.)
↑Ayres Jr, B. Drummond (1997 թ․ մարտի 29).«Families Learning of 39 Cultists Who Died Willingly».New York Times. Վերցված է 2013 թ․ օգոստոսի 20-ին. «According to material the group posted on its Internet site, the timing of the suicides were probably related to the arrival of the Hale–Bopp comet, which members seemed to regard as a cosmic emissary beckoning them to another world»(անգլ.)
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկվածՀայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 3, էջ 75)։
![P/2013 R3 գիսաստղի անհետացումը (Հաբբլ, 2014).[111]](/mt/?noimg=&dark=on&url=https%3a%2f%2fhy.wikipedia.org%2fwiki%2f%25D5%258A%25D5%25A1%25D5%25BF%25D5%25AF%25D5%25A5%25D6%2580%3a14060-Asteroid-P2013R3-Disintegration-20140306.jpg)
![«Ակտիվ աստերոիդ» P/2013 P5 (ՊԱՆՍՏԱՌՍ) մի քանի պոչերով[159]](/mt/?noimg=&dark=on&url=https%3a%2f%2fhy.wikipedia.org%2fwiki%2f%25D5%258A%25D5%25A1%25D5%25BF%25D5%25AF%25D5%25A5%25D6%2580%3aAsteroid_P2013_P5_v2.jpg)
