Oinfinitivo conxugado,infinitivo persoal ouinfinitivo flexionado é unha flexión verbal que se forma engadindomorfema de persoa e número aoinfinitivo. É unha das características máis orixinais dogalego-portugués, aínda que existen formas similares nonapolitano doséculo XV e vestixios noleonés antigo, o que, xunto coa influencia doportugués, pode explicar a súa presenza nomirandés.[1] Tamén se usa hoxe nalingua húngara.[2]
O infinitivo conxugado fórmase engadindo ao infinitivo impersoal os morfemas -es, -mos, -des, -en (que coinciden cos dofuturo de subxuntivo, agás nos verbos irregulares):
- cantar -
- cantares
- cantar -
- cantarmos
- cantardes
- cantaren
Úsase nos seguintes casos:
- Cando oinfinitivo ten un suxeito distinto ao do verbo principal: (ti)Dille que o limpe antes devolver(mos) ;Ai, morte, canto xa tardas en melevares contigo!
- Cando o suxeito do infinitivo vai expreso, pero a distancia do verbo principal:O rapaz saudou aos turistas aopasaren xunto del ;Aoestaren tan contentos, eu marchei caladiño para a cama.
- Cando o infinitivo vai introducido por preposición:Parafalares con el, tes que pedir cita.
Non se emprega nos seguintes casos:
- Cando o infinitivo é o verbo auxiliado dunha perífrase verbal: *Débesllo dicir agora mesmo.
- Cando se constrúe con verbos do tipo: querer, poder, saber, deixar... porque neste caso o suxeito éo de todo o complexo verbal: *Queremos mercar un coche deportivo.
Non se debe confundir co futuro de subxuntivo, co que coincide nos verbos regulares e difire nos irregulares:
- Inf. conx. regular: comer, comeres, comer, comermos, comerdes, comeren.
- Fut. subx. regular: comer, comeres, comer, comermos, comerdes, comeren.
- Inf. conx. irregular: querer, quereres, querer, querermos, quererdes, quereren.
- Fut. subx. irregular:quixer, quixeres, quixer, quixermos, quixerdes, quixeren.
