Williams Martini Racing (2014-2018)Logo ROKiT Williams F1 (2019–2020)
Williams Grand Prix Engineering Limited, compite naFórmula 1 comoWilliams Racing, é un equipo e construtor británico de Fórmula Un. Fundado por Sir Frank Williams (1942–2021) e o enxeñeiroPatrick Head. O equipo formouse en1977 logo de dous intentos fracasados de Frank Williams na F1:Frank Williams Racing Cars (1969 a 1975) que máis tarde se convertería enWolf–Williams Racing (1976). O equipo está baseado enGrove, Oxfordshire, nun sitio de 60-acre (24 ha).[4] Todos os chasis Williams F1 chámanse "FW" e logo un número, sendo o FW as iniciais do dono do equipo, Frank Williams. O equipo logrou grandes éxitos nos anos 80 e 90 e segue sendo un dos grandes equipos da Fórmula 1.
As mellores temporadas da escudaría foron as de1992 e1993. Nestas tempadas obtiveron ademais do mundial de construtores, o mundial de pilotos. Os Williams FW14 e o FW15 eran un verdadeiro alarde deelectrónica. Parte desa electrónica que utilizaba o equipo foi prohibida polaFIA posteriormente.
A fase máis vitoriosa da Williams acabou en1997, en gran parte pola perda dos motores Renault, que retiráronse da Fórmula 1. Nas temporadas de1998 e1999 cos motores non-oficiais da Renault,Mecachrome eSupertec respectivamente, Williams conquistou os postos 3° e 5° no campionato de construtores, sen oportunidades de vitoria.
Williams traballou con moitos fabricantes de motores, o máis exitoso con Renault, gañando cinco dos seus nove títulos de construtores coa compañía francesa. Xunto con Ferrari,McLaren, Benetton e Renault, Williams forma parte dun grupo de cinco equipos que gañaron varios campionatos de construtores entre 1979 e 2008 e varios campionatos de pilotos entre 1984 e 2008.
Williams F1 tamén ten intereses comerciais máis alá das carreiras de Fórmula Un. Con sede enGrove, Oxfordshire, Reino Unido, Williams estableceuWilliams Advanced Engineering eWilliams Hybrid Power que toman a tecnoloxía desenvolvida orixinalmente para a Fórmula Un e a adaptan para aplicacións comerciais. En abril de 2014, Williams Hybrid Power vendeuse aGKN. Williams Advanced Engineering tivo un centro tecnolóxico en Qatar ata que pechouse en 2014.
En maio de 2020, Williams anunciou que buscaban compradores para unha parte do equipo debido ao mal rendemento financeiro en2019 e que rescindiran o contrato do patrocinador principal ROKiT. O 21 de agosto de 2020, Williams foi adquirida por Dorilton Capital.
Frank Williams comezou co actual equipo Williams en 1977 despois de que co seu anterior equipo,Frank Williams Racing Cars, non conseguiu o éxito que desexaba. A pesar da promesa dun novo propietario, o millonario canadense Walter Wolf e o reencontro do equipo como Wolf-Williams Racing en 1976, os autos non eran competitivos. Williams deixou oWalter Wolf Racing e trasladouse á cidade deDidcot para reconstruír o seu equipo como "Williams Grand Prix Engineering". Frank recrutou o novo enxeñeiroPatrick Head para traballar para o equipo, creando a sociedade "Williams-Head".[6]
Reuters anunciou o 20 de novembro de 2009 que Williams e Patrick Head venderan unha participación minoritaria do equipo a unha sociedade de investimento austríaco liderada porToto Wolff[7] Quen dixo que era puramente unha decisión comercial.[8]
En febreiro de 2011, Williams F1 anunciou plans para ampliar capital través dunhaOferta pública de venda (OPV) naFrankfurt Stock Exchange (FWB) en marzo de 2011, quedando Sir Frank Williams como accionista maioritario e director do equipo trala OPV.[9]
En febreiro de 2017, a propiedade era a seguinte: Frank Williams (52´25%); Brad Hollinger (14´75%); Patrick Head 9%; 20% no mercado público; e o 4% está a cargo do empregado do fondo fiduciario.[Cómpre referencia]
En 2020, tras máis de 40 anos de participación e a pesar do prestixio acumulado no campo da Fórmula 1, o equipo foi adquirido polo holding financeiro Dorilton Capital, quen comprou o equipo á familia Williams en agosto e presentou a súa nova directiva en setembro de 2020.
Para a tempada 1978, Patrick Head deseñou o seu primeiro automóbil Williams: o FW06. Williams contratou ao piloto australianoAlan Jones, que vencera enAustria na tempada anterior para un devastado equipoShadow trala morte do seu piloto principal,Tom Pryce. A primeira carreira de Jones para o equipo foi oGran Premio da Arxentina de 1978 onde cualificou o único auto de Williams na 14ª posición, pero retirouse logo de 36 voltas cun fallo no sistema de combustible. O equipo logrou os seus primeiros puntos de campionato dúas roldas despois noGran Premio de Suráfrica de 1978 cando Jones terminou cuarto. Williams conseguiu o seu primeiro podio enEstados Unidos, onde o australiano quedou en segundo lugar, preto de 20 segundos por detrás doFerrari do futuro piloto de WilliamsCarlos Reutemann.[11] Williams finalizou a tempada na décima posición no Campionato de Construtores, cuns respectables 16 puntos, mentres que Alan Jones terminou 12º no Campionato de Pilotos. Cara a finais de 1978 Frank Williams recrutou a Frank Dernie para unirse a Patrick Head na oficina de deseño.
Head deseñou oFW07 para a tempada 1979 con Frank Dernie facendo o desenvolvemento aerodinámico. Este foi o primeiro coche conefecto solo, unha tecnoloxía introducida porColin Chapman eTeam Lotus. Williams tamén adheriuse a proposición daFormula One Constructors Association (FOCA) para os equipos presentaran dous coches, polo que contratouse ao piloto suízoClay Regazzoni.[12] Non foi ata a sétima rolda do campionato,Mónaco, no que conseguiron unha posición dentro dos puntos. Regazzoni estivo preto de lograr a primeira vitoria do equipo pero terminou en segundo lugar, a menos dun segundo por detrás do gañador da carreiraJody Scheckter. A seguinte rolda enDijon é recordada pola derradeira volta entreRené Arnoux eGilles Villeneuve, pero tamén viu a ambos coches rematar nos puntos por primeira vez, Jones foi o cuarto con Regazzoni sexto.[13] A primeira vitoria do equipo foi noReino Unido. Cando Regazzoni terminou case 25 segundos por diante do segundo clasificado.
Os grandes éxitos seguiron cando os coches de Williams acabaron primeiro e segundo na seguinte rolda enHockenheim, Alan Jones, dous segundos por diante de Regazzoni. Jones sumou outras dúas vitorias para conseguir tres vitorias consecutivas, enÖsterreichring, terminou medio minuto por diante do Ferrari deGilles Villeneuve e enZandvoort. Scheckter terminou a racha gañadora de Williams cando gañou na casa co Ferrari enItalia, Regazzoni terminou a terceiro por detrás dos Ferraris. Alan Jones conseguiu outra vitoria na penúltima carreira enMontreal para encabezar unha gran tempada.
Williams mellorou moito no Campionato de Construtores, terminando segundo, oito lugares máis arriba que o ano anterior, e logrando 59 puntos máis. Alan Jones foi o piloto máis próximo ao dúo de Ferrari, Villeneuve e o campión de 1979 Jody Scheckter. Jones logrou 43 puntos, 17 detrás de Scheckter, mentres que o compañeiro de Jones, Regazzoni, estaba a dous lugares detrás del con 32 puntos.
Durante a tempada de 1980, Alan Jones asociouse co arxentinoCarlos Reutemann. O equipo comezou ben no campionato, con Jones gañando a primeira rolda da tempada enArxentina. Jones gañou catro carreiras:Paul Ricard,Brands Hatch,Montreal e a rolda final enWatkins Glen. Jones converteuse no primeiro dos sete pilotos de Williams en gañar o Campionato de Pilotos, 17 puntos por diante doBrabham deNelson Piquet. Williams tamén gañou o seu primeiro Campionato de Construtores, logrando 120 puntos, case o dobre deLigier.
O dúo gañou catro carreiras para o equipo Williams na tempada 1981. Alan Jones gañou na primeira rolda enLong Beach e a rolda final enLas Vegas, mentres Carlos Reutemann gañou na segunda rolda enJacarepaguá e a quinta rolda enZolder. Williams gañou o título de Construtores por segundo ano consecutivo, logrando 95 puntos, 34 puntos máis queBrabham en segundo lugar.
FW08 deKeke Rosberg usado durante a tempada 1982, cando Rosberg gañou o campionato de pilotos só logrando unha única vitoria durante a tempada
Alan Jones retirouse da Fórmula Un (aínda que volvería un ano máis tarde para unha única carreira co equipoArrows). O australiano foi substituído polo piloto finlandés,Keke Rosberg, que non lograra nin un único punto de campionato o ano anterior. Gañou o título de pilotos ese ano malia gañar só unha carreira, oGran Premio de Suíza de 1982 enDijon-Prenois. O compañeiro de equipo de Rosberg,Reutemann, terminou no 16º posto logo de abandonar a Fórmula 1 despois de disputar só dúas carreiras da nova tempada. O seu asento ocupounoMario Andretti para oGran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1982 antes de queDerek Daly o ocupara para o resto do ano. O equipo de Williams acabou cuarto no Campionato de Construtores ese ano, 16 puntos detrás do primeiro lugar deFerrari.
Ao final da tempada, Frank Williams decatouse que para competir nos niveis máis altos da Fórmula 1 precisaba do apoio dun dos principais fabricantes de motores, como Renault ou BMW, que poderían fornecer ao seu equipo cun motorturbo.
Frank Williams mirou para Honda, que desenvolvera o seu propio motorturbo V6 co equipoSpirit. Firmouse un acordo entre Honda e Williams a principios de 1983 e o equipo utilizou os motores para a tempada de1984. Ata entón, para a tempada 1983, Williams continuou usando o motor Ford agás na última carreira do ano enSuráfrica ondeKeke Rosberg logrou un alentador quinto lugar. O equipo terminou cuarto no Campionato de Construtores, logrando 36 puntos, incluíndo unha vitoria para Rosberg enMónaco.
Para a tempada 1984, Patrick Head deseñou oFW09 de estraña forma. Keke Rosberg gañou oGran Premio de Dallas e conseguiu o segundo na carreira de apertura noBrasil. O compañeiro de equipo de Rosberg,Jacques Laffite, quedou 14º no Campionato de Pilotos con cinco puntos. O equipo terminou sexto con 25´5 puntos, con Rosberg oitavo no Campionato de Pilotos.
Durante a cualificación para oGran Premio do Reino Unido de 1985 enSilverstone, Rosberg percorreu o circuíto ultra rápido de 4´719 km en 1:05.591 cunha velocidade media de 259´005 km/h, a volta máis rápida rexistrada no historial de Fórmula Un ata ese momento.
Desde 1985 ata finais da tempada de 1993, os coches de Williams correron coa livrea amarelo, azul e branco deCanon.
En marzo de 1986, Frank Williams enfrontouse ao desafío máis grave da súa vida. Ao regresar ao aeroporto de Niza, Francia, logo das probas previas á tempada noCircuíto Paul Ricard, viuse involucrado nun accidente de tráfico que o deixou paralítico. Non volveu aos boxes por case un ano.[14] Malia a falta de presenza na pista, o equipo de Williams gañou nove Grandes Premios e o Campionato de Construtores e estivo a piques de gañar o Campionato de Pilotos con Nigel Mansell, pero o pneumático traseiro esquerdo do piloto británico rebentou na última rolda da tempada, enAustralia, mentres que o seu rival e compañeiro de equipo, Nelson Piquet fixo unha parada pouco despois da retirada de Mansell como precaución. Isto permitiu a Alain Prost defender o seu título con éxito, a pesar de ter nun coche inferior.
FW11B de 1987 foi o único Williams con motor Honda que gañou un Campionato de Pilotos
A tempada 1987 deu á sociedade Williams-Honda o seu primeiro e único título de Pilotos nas mans deNelson Piquet. Piquet gañou tres carreiras e logrou 76 puntos, 73 puntos validos (os mellores 11 resultados contabilizados) en relación ao Campionato de Pilotos. O seu compañeiro de equipoMansell quedou en segundo lugar con seis vitorias e 61 puntos na tempada. O equipo de Williams gañou o Campionato de Construtores por segundo ano consecutivo, logrando 137 puntos, 61 puntos por diante dos seus rivais máis próximos, McLaren. Malia este éxito, Honda finalizou a súa colaboración con Williams ao final de ano en favor de McLaren e continuou conLotus.
Incapaz de lograr un acordo con outro gran fabricante de motores, Williams utilizou o motor atmosférico deJudd para a tempada 1988.[15] Isto deixounos cun déficit de potencia significativo en comparación cos seus rivais con motor turbo.Piquet deixou Williams para unirse aLotus que mantivo os seus motoresHonda para a tempada de 1988, axudado porSatoru Nakajima como piloto número 2 para Piquet. Williams contratou ao italianoRiccardo Patrese para substituír a Piquet. O equipo non gañou unha carreira nesa tempada e terminou sétimo no Campionato de Construtores, logrando 20 puntos. Os momentos máis destacados da tempada foron dous segundos postos de Mansell, noGran Premio do Reino Unido de 1988 e noGran Premio de España de 1988. Cando Mansell viuse obrigado a perder dúas carreiras debido a unha enfermidade, foi substituído porMartin Brundle e despois porJean-Louis Schlesser.
O equipo conseguiu un contrato de motores conRenault en1989. Os motores Renault posteriormente levaron aos pilotos de Williams a outros catro campionatos e a cinco campionatos de construtores ata a saída de Renault da Fórmula Un a finais de1997. A combinación do potente motor de Renault e os coñecementos de deseño de Adrian Newey levaron a williams a un período particularmente dominante a mediados da década de 1990. Mansell fixo unha tempada récord en 1992, gañando o título en tempo récord e liderando moitas carreiras desde a pole ata o final.Algúns sosteñen que osWilliams FW14 B e FW15C foron "os autos máis avanzados tecnoloxicamente que que xamais competiron na Fórmula Un".[16]
Williams FW12C, o primeiro propulsado por un motor Renault
A era Renault comezou en1989, conRiccardo Patrese eThierry Boutsen ao volante dos dous coches Williams. Boutsen substituíu a Mansell, quen asinara un contrato con Ferrari. O primeiro Gran Premio noBrasil foi un que o equipo preferiría esquecer: Boutsen retirouse cun fallo no motor e Patrese cunha falla no alternador. Williams logrou volver á pista con Boutsen rematando cuarto na seguinte carreira enItalia, logrando o equipo tres puntos. Dúas carreiras máis tarde noGran Premio de México, o equipo logrou o seu primeiro podio co motor Renault, xa que Patrese quedou segundo, 15 segundos por detrás deAyrton Senna primeiro. Na seguinte carreira, Patrese volveu quedar segundo, comezando desde o 14º posto da grella, e Boutsen rematou en 6º lugar. Na sexta rolda noCanadá, Williams non só logrou a súa primeira vitoria co motor Renault senón tamén o seu primeiro dobrete, Boutsen quedou primeiro seguido de Patrese segundo. Isto deu ao equipo 15 puntos. Williams quedou segundo no Campionato de Construtores, anotando 77 puntos, 64 puntos por detrás de McLaren. Patrese terminou 3º no Campionato de Pilotos con 40 puntos, 41 puntos por detrás do segundo clasificadoAlain Prost. Boutsen terminou quinto no campionato con 37 puntos despois de gañar tamén enAustralia. A vitoria de Boutsen deulle a Williams a distinción de gañar tanto o primeiro como o último Gran Premio da década de 1980.
Na tempada de1990, Williams mantivo aPatrese eBoutsen como pilotos do equipo. O equipo anotou 20 puntos menos que o ano anterior e quedou cuarto no Campionato de Construtores dúas posicións por debaixo que en 1989. No Campionato de Pilotos, Boutsen quedou sexto con 34 puntos e Patrese no sétimo con 23 puntos.
Gran Premio do Reino Unido de 1991, Nigel Mansell, levando a Ayrton Senna de regreso aos boxes de Silverstone despois de que Senna quedara sen combustible
Boutsen deixou Williams e uniuse áLigier ao comezo da tempada1991. O seu substituto foi unNigel Mansell que regresou, e pasara as dúas tempadas anteriores pilotando para aFerrari. Williams tamén recrutou ao futuro campión do mundo de 1996,Damon Hill, como piloto de reserva. Williams non conseguiu rematar o primeiro Gran Premio da tempada, oGran Premio dos Estados Unidos, con ambos pilotos retirándose debido a problemas na caixa de cambios. Patrese volveu á pista co equipo no seguinte Gran Premio enInterlagos, quedando segundo detrás doAyrton Senna de McLaren. OGran Premio de San Marino de 1991 viu a ambos os coches retirándose unha vez máis, con Mansell chocando e Patrese sufrindo unha falla eléctrica. OGran Premio de Mónaco viu a Mansell rematando nos puntos, quedando segundo. Na seguinte carreira, oGran Premio do Canadá, Williams bloqueou a primeira fila só para que Patrese retrocedese con problemas na caixa de cambios e Mansell retirarase do liderado na última volta debido a un fallo eléctrico. Na seguinte carreira enMéxico, Williams logrou un dobrete, con Patrese rematando primeiro e Mansell rematando segundo. Williams tivo entón unha serie de vitorias, con Mansell gañando oGran Premio de Francia, cinco segundos por diante doFerrari deAlain Prost. Mansell gañou de novo noGran Premio de Gran Bretaña, había catro anos que un británico gañara o Gran Premio, Mansell gañouno en1987. Tres vitorias consecutivas convertéronse en catro cando Mansell gañou de novo enAlemaña, con Patrese a uns 10 segundos del no segundo lugar. Senna puxo fin á serie de vitorias de Williams gañando enHungría, rematando cinco segundos por diante de Mansell. Máis tarde, Mansell gañou oGran Premio de Italia e oGran Premio de España, mentres que Patrese gañou oGran Premio de Portugal despois de que a carreira de Mansell quedara estragada por unha parada en boxes marrada na que só se colocaron tres porcas das rodas. Williams terminou segundo no Campionato de Construtores, anotando 125 puntos en total, 14 puntos por detrás de McLaren. Mansell terminou segundo no Campionato de Pilotos con 72 puntos, a 24 puntos de Senna.
Nigel MansellWilliams FW14B usado para a tempada1992 cando gañou o Campionato de Pilotos e o equipo gañou o Campionato de Construtores
Williams deu un paso máis para a tempada de1992, mantendo a súa formación de pilotos de1991 formada porPatrese eMansell. Mansell dominou a primeira rolda enSuráfrica, clasificándose napole position e gañando a carreira por 24 segundos ao seu compañeiro de equipo, Patrese. Nigel Mansell gañou as seguintes catro roldas para Williams, naCidade de México,Interlagos,Cataluña eImola, Patrese quedou segundo en todos menos un (o Gran Premio de España en Cataluña, onde se retirou logo de facer un trompo). As cinco vitorias de Mansell nas cinco primeiras carreiras foron un novo récord na Fórmula Un. Senna gañou a seguinte carreira enMónaco, por diante dos dous coches Williams, que terminaron segundo e terceiro. Na seguinte carreira, noCanadá, os dous coches Williams retiráronse, Mansell saíuse ao entrar na curva final (afirmou que Senna o empuxou) e Patrese tivo un fallo na caixa de cambios. Mansell rexistrou catro vitorias máis nos Gran Premio, incluíndo oGran Premio do Reino Unido de 1992. (Na rolda final, enAdelaida, os dous coches Williams retiráronse de novo, Mansell despois de que Senna chocase violentamente contra el, e Patrese con problemas eléctricos). Williams gañou o Campionato de Construtores con 164 puntos, 65 puntos máis que o segundo McLaren. Mansell converteuse en campión do mundo, anotando 108 puntos, e Patrese quedou segundo con 56 puntos. Co primeiro posto en nove carreiras, Mansell establecera un novo récord de vitorias dun só piloto nun ano.
A pesar diso, parecía haber un trastorno significativo en Williams para 1993. Alain Prost puxo fin ao seu ano sabático de competición tras o seu despedimento en1991 polaScuderia Ferrari, e Williams estaba interesado en traelo. Ao mesmo tempo, co contrato deAyrton Senna conMcLaren estaba rematando, así como o contrato de motor do equipo con Honda, e desde facía tempo expresaba o seu desexo de pilotar unha das máquinas Williams. Patrese decidiu deixar o equipo no medio disto, uníndose aMichael Schumacher enBenetton. Prost eventualmente chegaría a un acordo, e isto provocaría un efecto dominó que chegou máis aló da F1 e tamén ata oPPG IndyCar Series.
Mansell e Prost foran compañeiros de equipo en Ferrari en 1990, e a fricción entre os dous pilotos case levou a Mansell a retirarse da condución despois da tempada. Así, Mansell non tiña ganas de correr con Prost como compañeiro de equipo de novo e decidiu levar a súa experiencia de piloto a outro lugar. Como aconteceu así, un asento abriuse enNewman/Haas Racing na Serie IndyCar candoMichael Andretti, o campión da serie de 1991, uniuse ao Campionato do Mundo de Fórmula Un para 1993 en substitución deGerhard Berger en McLaren. Mansell, así, asinou para conducir para Newman/Haas xunto ao pai de MichaelMario Andretti.
Como se indicou anteriormente, McLaren tamén estaba perdendo a subministración de motores Honda ao final da tempada de 1992. Senna tiña a esperanza de que o equipo puidese conseguir unha subministración de motores de Renault, e cando non conseguiron convencer a Renault de que o fixera, Senna decidiu achegarse á organización Williams cunha oferta para pilotar o vello vehículo de Patrese e facelo sen cobrar un salario. Non obstante, como parte dos termos do contrato que asinara con Williams, Prost recibiu o poder de veto sobre quen o equipo contrataría como seu compañeiro de equipo. Rexeitou pilotoar xunto a Senna de novo, xa que aínda tiña problemas con el derivados do seu tempo xuntos en McLaren. Senna, que criticou a Prost pola decisión, finalmente volvería a McLaren durante un último ano pilotando máquinas propulsadas por Ford, facéndoo carreira a carreira durante toda a tempada. Mentres tanto, Williams ascendeu a Damon Hill para substituír a Patrese no seu outro asento.
OWilliams FW15C era un coche extremadamente dominante, con suspensión activa e sistemas de control de tracción máis aló de calquera cousa dispoñible para os outros equipos.[17] Prost gañou no seu debut co equipo enSuráfrica e, como Mansell, dominou a fin de semana, tomando apole position e rematando un minuto por diante deSenna, que foi segundo. O seguinte Gran Premio, oGran Premio do Brasil de 1993 viu a Prost chocar co Minardi deChristian Fittipaldi baixo a choiva na volta 29, mentres que Hill logrou o seu primeiro podio, segundo, a 16 segundos de Senna. Prost gañou tres dos catro seguintes Grandes Premios para Williams, e Senna gañou a outra carreira. Prost e Hill máis tarde marcaron un dobrete enFrancia: o único dobrete da tempada para Williams. Prost gañou os dous seguintes Grandes Premios enSilverstone eHockenheim. Hill demostrou ser competitivo especialmente na segunda metade da tempada. Os problemas mecánicos custáronlle a Hill liderar en Gran Bretaña e Alemaña, pero gañou os seguintes tres Grandes Premios enHungría, oBélxica eItalia que o levou ao segundo posto da clasificación, ademais de darlle a posibilidade de facerse co título de Pilotos. Despois de Italia, Williams non gañaría un Gran Premio durante o resto da tempada, xa que un mozo,Michael Schumacher gañou a seguinte carreira enPortugal, e Senna levouse os deXapón eAustralia para superar a Hill nos puntos. Williams mantivo o seu título de Construtores, 84 puntos por diante do McLaren, segundo clasificado. Prost logrou o Campionato de Pilotos en Portugal e terminou a tempada 26 puntos por diante do segundo clasificado Senna.
Baseándose na súa vitoria no Campionato do Mundo de 1992, Mansell recibiría o coche número 1 para a tempada de 1993, e o seu compañeiro de equipo portou o número 2. Porén, o paso de Mansell á serie IndyCar significou que o número 1 non fose utilizado, en cambio, o equipo recibiu o número 0, que colocouse no coche de Hill, mentres que a Prost recibiu o número 2.
1993 marcou a última tempada que Williams realizou con Canon como o seu principal patrocinador.
Williams FW16B usado na segunda metade da tempada de 1994 candoRothmans debutou como o principal patrocinador do equipo
Durante a tempada1994, Williams utilizou o FW16 (desenvolvido durante a pretempada) e o FW16B (con sidepods máis curtos e optimizado para as normas de chan revisadas que se introduciron durante a tempada).
Despois de que Canon deixara o equipo, Williams asinou un contrato coa compañía de tabacoRothmans International para1994, e a súa marca homónima converteuse no seu patrocinador principal desde 1994 ata1997.[18]
A diferenza da tempada de 1992, Williams puido fichar aAyrton Senna. O poder de veto mencionado anteriormente escrito no contrato de Alain Prost só era válido para a tempada de 1993, polo que Senna podía unirse a Williams para 1994 se así o desexaba. Agora que estaba libre e claro para facelo sen ningún tipo de interferencia, e que McLaren pasaba por máis problemas cos provedores de motores, Senna finalmente puido cumprir o seu desexo de pilotar para o equipo que defendeu dúas veces o campionato de F1. Prost decidiu saír da cima, xa que pouco despois de asinar Senna anunciou a súa retirada do automovilismo.
Dado que este era o mesmo equipo que gañara os dous Campionatos do Mundo anteriores con coches moi superiores, Senna era un favorito natural e presunto para o título na pretempada, co piloto de segundo anoDamon Hill destinado a desempeñar o papel secundario. Entre eles, Prost, Senna e Hill gañaran todas as carreiras en 1993, excepto unha, que gañouMichael Schumacher de Benetton.
Do mesmo xeito que en 1993, os coches de Williams recibiron os números 0 e 2, tras a vitoria de Prost no campionato de 1993 e a posterior retirada. Hill retivo o número 0, mentres que o coche de Senna recibiu o número 2.
As probas de pretempada mostraron que oFW16 tiña velocidade pero era difícil de conducir. AFédération Internationale de l'Automobile (FIA) prohibira as axudas electrónicas á condución, como asuspensión activa, ocontrol de tracción e oABS, para facer o deporte máis "humano". Foron estes avances tecnolóxicos sobre os que se construíu o chasis Williams dos anos anteriores. Coa súa eliminación en 1994, Williams non era un coche de bo manexo, como observaron outros pilotos de F1, xa que se viu moi solto na parte traseira. O propio Senna fixera numerosos comentarios de que oWilliams FW16 tiña peculiaridades que había que resolver. Era obvio que o FW16, despois dos cambios na normativa que prohibían a suspensión activa e o control de tracción, non mostraba a superioridade dos cochesFW15C eWilliams FW14B que o precederan. A sorpresa das probas foiBenetton-Ford que era menos potente pero máis áxil que o Williams.
As primeiras catro roldas gañounasMichael Schumacher noBenetton-Ford. Senna logrou a pole nas dúas primeiras carreiras pero non conseguiu rematar ningunha delas. Na terceira carreira, oGran Premio de San Marino de 1994 en Imola, Senna volveu lograr apole position, pero estivo implicado nunaccidente mortal na segunda curva tras completar seis voltas.[19] As repercusións do accidente mortal de Senna foron graves para o propio equipo, xa que os fiscais italianos intentaron cargar contra o equipo eFrank Williams por homicidio involuntario, un episodio que non rematou ata 2005.[20] Na seguinte carreira enMónaco,Damon Hill foi o único Williams na grella, como unha mostra de respecto a Senna,[21] e retirouse na primeira volta. Desde a morte de Senna, todos os coches de Fórmula 1 de Williams levaban un 'S' de Senna na súa librea na súa honra e para simbolizar o apoio continuo do equipo aoInstituto Ayrton Senna, pero os coches a partir de2022 xa non levaran o S de Senna, co CEO Capito dicindo que era hora de "avanzar".[22][23]
Na seguinte carreira enEspaña, Williams trouxo ao piloto de probasDavid Coulthard como novo compañeiro de equipo de Hill. Hill logrou a primeira vitoria do equipo da tempada, por case medio minuto sobreSchumacher deBenetton, mentres que Coulthard retiraríase por un problema eléctrico. EnMontreal, os dous coches Williams terminaron nos puntos por primeira vez nesa tempada, con Hill segundo e Coulthard quinto. En Francia, Nigel Mansell substituíu a Coulthard (na primeira das catro aparicións), a instancias de Renault. En Silverstone,Damon Hill logrou o que non conseguira o seu pai, dúas veces campión do mundo de Fórmula UnGraham Hill, gañar oGran Premio de Gran Bretaña. Hill pechou a diferenza de puntos con Schumacher, quen foi descualificado do primeiro posto enSpa despois de que os Comisarios atoparan irregularidades no piso do seu Benetton. Foi sancionado para as dúas seguintes carreiras, e Hill aproveitou isto con vitorias enItalia e un dobrete de Williams enPortugal.
A falta de tres carreiras, o campión de 1992Nigel Mansell regresou á CART (onde concluíra a tempada) para substituír a Coulthard durante o resto da tempada. Mansell recibiría aproximadamente 900.000 libras por carreira, mentres que Hill recibíu 300.000 libras durante toda a tempada, aínda que Hill permaneceu como piloto principal.[24][25]
Schumacher regresou despois da súa suspensión para oGran Premio de Europa, que gañou por uns 25 segundos, para tomar unha vantaxe de 5 puntos na penúltima rolda noXapón. A carreira no Xapón celebrouse baixo unha choiva torrencial, con Hill logrando gañar a carreira reiniciada, por tres segundos en total sobre Schumacher, que terminou segundo. Entrando na rolda final enAdelaida, Schumacher lideraba sobre Hill por un só punto. Mansell logrou a pole para Williams, pero tivo un mal comezo que permitiu que Hill e Schumacher loitaran polo liderado e polo título de 1994. A metade da carreira, a necesidade percibida de Schumacher dunha configuración de baixa carga aerodinámica custoulle, xa que perdeu o control e golpeou o muro exterior na quinta curva (fora da vista de Hill). Mentres Schumacher se recuperaba, Hill chegou á volta da curva e intentou adiantar na seguinte curva. Schumacher virou e o contacto resultante (Schumacher no muro e Hill retirándose con suspensión dobrada), fixo que Schumacher fose o campión. Esta colisión foi controvertida. Algúns, como oPatrick Head de Williams, suxeriron que este foi un intento deliberado de Schumacher de sacar a Hill da carreira.[26] Outros, como o entón comentarista da BBC Murray Walker, defenderon a Schumacher, cualificando o accidente de "incidente de carreira". Mentres tanto, Nigel Mansell gañou aquí o último Gran Premio da súa carreira, pilotando o segundo coche Williams.
Williams remataría a tempada como Campión de Construtores por terceiro ano consecutivo, anotando 118 puntos, mentres que Hill terminou segundo no Campionato de Pilotos con 91 puntos.
Damon Hill no FW17 enMontreal en 1995 cando se clasificou segundo pero retirouse despois de 50 voltas de carreira debido a un problema da caixa de cambios
En1995,Nigel Mansell non foi contratado, Williams favoreceu aCoulthard sobre el para asociarse conHill.Schumacher, cuxo equipo Benetton cambiara de provedor de motores de Ford por Renault fora da tempada, gañou a primeira rolda enBrasil, sendo Coulthard o segundo. Non obstante, ambos foron descualificados da carreira despois de que se comprobase queElf fornecera aos seus equipos un tipo de combustible para o que non se proporcionaron mostras áFIA. Así,Gerhard Berger e Ferrari foron declarados vencedores. Schumacher e Coulthard veron as súas posicións restablecidas despois da apelación, aínda que Benetton e Williams non recibiron os puntos dos Construtores. Hill gañou as dúas seguintes carreiras enArxentina eSan Marino e máis tarde gañaría carreiras enHungaroring e enAdelaida. Hill gañou dúas voltas por diante na pista de Adelaida nunha das vitorias máis dominantes da F1. Coulthard rexistrou a súa única vitoria en 1995 para o equipo Williams enEstoril, antes de mudarse a McLaren.
A racha de campionatos de Williams foi rematada porBenetton, quen elixiu cambiar de provedor de motores de Ford a Renault, o mesmo que Williams. Como tal, Benetton superou a Williams por 29 puntos no Campionato de Construtores. Damon Hill quedou segundo no Campionato de Pilotos, a 33 puntos de Michael Schumacher de Benetton.
Para1996, Williams tiña o coche máis rápido e fiable, oFW18.[27] Coulthard deixara Williams para unirse aMika Häkkinen en McLaren, e Williams substituíuno polo canadenseJacques Villeneuve, quen gañara o título da serieCART en 1995, mentres queHill permaneceu co equipo.Schumacher deixouBenetton para unirse áFerrari. Williams gañou os cinco primeiros Grandes Premios, gañando Hill todos menos un deles.Olivier Panis conseguiría a vitoria na sexta rolda enMónaco despois de que os dous coches Williams se retiraran. Hill retiraríase por segunda vez consecutiva despois de trompear enEspaña, mentres que o seu compañeiro de equipo, Villeneuve, ocupou o terceiro lugar. Hill e Villeneuve dominaron o seguinte Gran Premio noCanadá, cun dobrete na cualificación e un dobrete final. Williams fixo un segundo dbrete despois de que Hill gañara oGran Premio de Francia. Villeneuve gañou a súa segunda carreira na F1 enSilverstone despois de que Hill se retirase cun fallo no coxinete da roda na volta 26. Hill gañou o seguinte Gran Premio deAlemaña mentres Villeneuve gañou a carreira despois deHungría. O Ferrari de Schumacher lograría entón os dous seguintes Grandes Premios enSpa-Francorchamps eMonza. Villeneuve lanzou un desafío polo título de cara á última carreira da tempada noXapón, pero Hill reafirmou o seu dominio para facerse coa carreira e co título de 1996, mentres que Villeneuve perdeu unha roda e retirouse.
O dominio de Williams foi tal que conseguiran o Campionato de Construtores e só os seus pilotos tiñan unha oportunidade matemática de facerse co título, varias carreiras antes de que concluíse a tempada. Por esa época,Frank Williams anunciou que Hill non volvería asinar despois de que expirase o seu contrato, a pesar dos éxitos de Hill e do eventual Campionato de Pilotos, polo que se uniu aArrows para1997.Adrian Newey tiña ambicións como director técnico (máis que só deseñador xefe), pero isto non foi posible en Williams, xa quePatrick Head era fundador e accionista do equipo. McLaren atraeu a Newey, aínda que se viu obrigado a tomarpermiso de traballo remunerado durante a maior parte de 1997.
Para a que sería a última tempada de Williams-Renault e un coche deseñado coa colaboración de Newey,Frank Williams trouxo o alemánHeinz-Harald Frentzen, quen creara unha boa impresión en Williams durante as súas primeiras tempadas na Fórmula Un. Porén, Frentzen resultou ser unha decepción e só gañou unha carreira en dous anos con Williams, oGran Premio de San Marino de 1997.Jacques Villeneuve gañou sete carreiras durante 1997, fronte ás cinco vitorias do seu principal rival,Michael Schumacher dun Ferrari rexurdido. Williams tamén logrou o fito de 100 vitorias noGran Premio do Reino Unido de 1997. Chegando á última rolda da tempada enXerez, Schumacher lideraba sobre Villeneuve por 1 punto, con todo, na volta 48, Schumacher e Villeneuve chocaron. Schumacher foi descualificado do segundo posto do campionato xa que o accidente foi considerado pola FIA como "evitábel". Williams gañou o título de Construtores por segunda vez consecutiva, anotando 123 puntos. Jacques Villeneuve gañou o Campionato de Pilotos por tres puntos a Michael Schumacher, que mantivo o seu total de puntos a pesar de ser apartado da segunda posición, así, o subcampionato foi para Frentzen con 42 puntos.[28]
Despois de 1997, o equipo non puido manter o seu dominio na Fórmula 1 xa que Renault finalizou a súa participación exclusiva na Fórmula 1, eAdrian Newey mudouse ao equipo rival McLaren. Williams entón tivo que pagar por motoresMecachrome, que eran vellos motores recuperados deRenault.[29] Isto significaba que o FW20 non só contaba cun paquete aerodinámico moi similar ao seu coche de 1997, senón tamén practicamente o mesmo motor, levando a algúns a comentar que funcionaban co que era practicamente o mesmo coche da tempada anterior, axustado para a normativa de1998. Houbo cambios no logotipo do patrocinio, xa que Rothmans optou por promover a súa marcaWinfield, substituíndo a popular librea azul e branca por unha vermella.[30] Durante 1998, Williams mantivo aos dous pilotos da tempada anterior, a primeira vez desde 1983 que un campión do mundo reinante seguía pilotando para o mesmo equipo. Mentres Ferrari e McLaren loitaban polos títulos dos construtores e pilotos, Williams caeu ao medio do pelotón. O equipo non gañou carreiras e só logrou 3 podios durante a tempada, con Frentzen terminando terceiro na primeira rolda de 1998 enAustralia e Villeneuve terminando terceiro enAlemaña eHungría. Williams terminou terceiro no Campionato de Construtores, anotando 38 puntos, mentres Villeneuve terminou quinto no Campionato de Pilotos con 21 puntos e o seu compañeiro de equipo, o alemán Frentzen, rematou 4 puntos por detrás en sétimo lugar.
En 1999, Williams empregou os motoresSupertec, que eran unidades remozadas dos Mecachrome-Renault, e unha nova parella de pilotos.Villeneuve mudouse ao novo equipoBritish American Racing (BAR) eFrentzen marchou ao equipo [[Jordan. O alemánRalf Schumacher uniuse a Williams no que equivalía a un intercambio de pilotos, xa que Frentzen asumiría o antigo posto de Schumacher en Jordan.Alex Zanardi, un piloto italiano que gañara os dous últimos campionatos da serieCART, tamén se uniu ao equipo despois de que Williams pasara a mellor parte do último ano intentando contratalo. O equipo logrou tres podios, todos de Ralf Schumacher, cos terceiros postos enAustralia eReino Unido e un segundo posto noGran Premio de Italia de 1999. O equipo rematou quinto no Campionato de Construtores, o máis baixo para Williams na década de 1990; o equipo rematou por detrás deStewart eJordan, logrando un total de 35 puntos. Deses puntos, Schumacher anotounos todos, xa que Zanardi, que non tivo un bo rendemento na súa anterior etapa na F1, non puido rematar entre os seis primeiros en ningunha proba. Ao final da tempada, Williams comprou o contrato de Zanardi.
En1998, o equipo asinou un acordo a longo prazo co fabricante alemánBMW para subministrar motores e experiencia durante un período de 6 anos. Como parte do acordo, BMW esperaba que polo menos un piloto fose alemán, o que provocou que o equipo fichase aRalf Schumacher para a tempada seguinte. En1999, o equipo tiña un coche Williams cun motor BMW probando en circuítos, en preparación para o seu debut na tempada2000.
Houbo importantes cambios de patrocinio para 2000-2005, xa que Rothmans International fora comprada en 1999 porBritish American Tobacco (BAT), propietaria deBritish American Racing e optou por non renovar o contrato de Rothmans con Williams. BMW pagou para que os coches de Williams fosen completamente en azul e branco, a diferenza do esquema de librea estándar nos deportes de motor, dominado polas cores do equipo ou dos principais patrocinadores cos logotipos de patrocinadores menores nos seus propios esquemas de cores.Compaq converteuse no segundo patrocinador principal de Williams, e tras a adquisición de Compaq o equipo estreou o patrocinio deHewlett-Packard (HP) noGran Premio do Reino Unido de 2002. As queixas sobre o logotipo de HP no alerón traseiro levaron á súa substitución en2003 polo lema do patrocinador, "Invent".[Cómpre referencia] Nunha promoción cruzada desta asociación tecnolóxica, un anuncio de televisión en todo o mundo presentou aos pilotosRalf Schumacher eJuan Pablo Montoya aparentemente pilotando os seus coches BMW Williams por unha pista por radio control desde unha tribuna.[31]
A nova imaxe "limpa" permitiulle a Williams asinar cunha marca para deixar de fumar,Niquitin,[32] eAnheuser-Busch, alternando coa marca de cervexaBudweiser[33] eSeaWorld Adventure Parks,[34] en cumprimento de disputas sobre marcas comerciais ou prohibicións de alcol.
Para substituír a Zanardi, o británicoJenson Button fixo o seu debut na serie. A primeira tempada da asociación de Williams con BMW non deu nin unha soa vitoria, pero conseguiron subirse ao podio tres veces, sendoRalf Schumacher o responsable das tres. Williams terminou terceiro no Campionato de Construtores, con 36 puntos, un máis que o ano anterior.Ralf Schumacher terminou quinto no Campionato de Pilotos, mentres que Button, na súa tempada de debut, terminou en oitavo. Button cometeu erros desastrosos nas primeiras carreiras (Mónaco, Europa), pero en xeral fixo un debut impresionante en Melbourne e continuou impresionando, especialmente en Silverstone, Spa e Suzuka.
En2001, o acordo entre Williams e Ganassi chegou ao seu fin, polo que Williams puido traer de volta aJuan Pablo Montoya para pilotar a tempo completo para o equipo. Volvía despois de dous exitosos anos naCART, onde sucedeu a Zanardi como campión de 1999 e gañou dez carreiras en total, tamén converteuse no primeiro piloto de CART desde a infame división de 1996 das carreiras de monoprazas estadounidenses en gañar as500 Millas de Indianápolis, facéndoo no 2000.
Dado que Montoya regresaba a Williams, isto deixou a Jenson Button como o estraño. Pasaría aBenetton, que aínda funcionaba con motores Renault rebautizados, para a que foi a última tempada do equipo con ese nome.
OFW23 gañou catro carreiras, tres deRalf Schumacher enImola,Montreal e o Gran Premio da súa casa enAlemaña. O seu compañeiro de equipo, Montoya, saíu vitorioso enMonza, e gañaría algunhas carreiras máis se non fose pola falta de fiabilidade do FW23 e os erros do equipo en boxes. O coche demostrou ser máis rápido que os homólogos de Ferrari e McLaren en varias carreiras, pero a campaña de Williams en 2001 só obtivo o terceiro lugar no Campionato de Construtores.
Williams mantivo a súa formación de pilotos para a tempada2002. O equipo só gañou unha carreira, que foi enMalaisia, unha das dúas únicas carreiras que non gañou Ferrari nun ano dominado polosFerraris deMichael Schumacher eRubens Barrichello.[35] A pesar de que Montoya se clasificou na pole en 7 carreiras, acabou a tempada sen vitorias. Williams mellorou a súa posición no Campionato de Construtores, quedando segundo. Montoya rematou terceiro no Campionato de Pilotos, oito puntos por diante de Ralf Schumacher, que rematou cuarto.
2003 vería a Williams estar máis preto de gañar o seu primeiro título desde 1997. Durante a pretempada, Frank Williams estaba moi seguro de que oFW25 disputaría o título.[36] O equipo gañou catro carreiras, con Montoya gañando enMónaco eAlemaña, mentres que Ralf Schumacher gañou enNürburgring e a seguinte carreira enMagny-Cours. Montoya mantívose en liza polo Campionato de Pilotos durante a tempada, e terminou terceiro, a 11 puntos deMichael Schumacher, mentres que Ralf Schumacher terminou quinto, a 24 puntos de Montoya. Williams terminou segundo no Campionato de Construtores, dous puntos por diante de McLaren.
Ao comezo da tempada2004, anunciouse que Montoya se marcharía aMcLaren en2005. O equipo comezou a tempada cun deseño de cono de morro radical, coñecido como "Walrus- Nose", que resultou pouco competitivo e substituíuse por un montaxe máis convencional enHungría.Ferrari dominou por terceira tempada consecutiva, gañando 15 das 18 carreiras. Williams logrou unha vitoria na carreira final enBrasil, conJuan Pablo Montoya rematando un segundo por diante do McLaren deKimi Räikkönen, esta foi a última vitoria de Williams na F1 ata oGran Premio de España de 2012. Outra parte baixa da tempada foi cando tanto Williams comoToyota foron descualificados doGran Premio do Canadá despois de que se descubrise que ambos coches tiñan irregularidades nos freos, os condutos dos freos aparentemente non se axustaban á normativa.[Cómpre referencia] Williams rematou a tempada en cuarto lugar, anotando 88 puntos e rematando no podio seis veces, mentres que Montoya foi o piloto de Williams mellor clasificado ese ano, anotando 58 puntos para rematar na quinta posición.
Para a tempada2005,Schumacher trasladouse aToyota, mentres queMontoya marchou a McLaren. Os seus lugares os ocuparon o australianoMark Webber e o alemánNick Heidfeld.[37][38]Jenson Button pilotou para Williams en 2005,[39] pero unha decisión daFIA obrigou a Button a permanecer co seu equipo actual,BAR.[40]Antônio Pizzonia serviu como piloto de probas do equipo durante a tempada 2005. Mentres tanto, Button asinou un contrato para pilotar para Williams en 2006.
Durante as tempadas de F12004 e2005,BMW Motorsport e o directorMario Theissen criticaron publicamente a incapacidade do equipo Williams de F1 para crear un paquete capaz de gañar o Campionato de Construtores, ou mesmo varias vitorias nunha soa tempada.[41] Williams, pola súa banda, culpou a BMW de non producir un motor suficientemente bo.[42] O intento fallado de Williams de sacar aJenson Button do seu contrato con BAR tamén puido ser un problema con Theissen. A pesar da rara decisión deFrank Williams de capitular ante as demandas comerciais empregando ao piloto alemánNick Heidfeld cando supostamente prefería aAntônio Pizzonia, as consecuencias entre Williams e BMW continuaron durante a tempada de Fórmula Un de 2005. A pesar do contrato de BMW con Williams para subministrar motores ata 2009, esta deterioración público da relación entre Williams e BMW foi un factor na decisión de BMW Motorsport de comprarSauber e cambiar a marca dese equipo para que apareza o nome de BMW.[43]
Williams optou polos motoresCosworth V8 para o2006 que viu aNico Rosberg substituír ao alemánNick Heidfeld, que partiu para oBMW Sauber, mentres queMark Webber quedou co equipo. A pesar de ter asinado un contrato para competir con Williams,Jenson Button decidiu quedarse conBAR para 2006 xa que se convertía no equipo oficial deHonda. En setembro de 2005 chegouse a un acordo para permitir que Button permanecese con BAR, e Williams recibiu uns 24 millóns de libras esterlinas, parte delas pagadas polo propio Button, para cancelar este contrato.[44]
Williams e Cosworth chegaron a un acordo de asociación no que Cosworth fornecería motores, transmisións e compoñentes electrónicos e software para o equipo.[45] O principal patrocinador Hewlett-Packard concluíu o acordo de patrocinio un ano antes do seu fin oficial de contrato. O equipo Williams tamén cambiou aos pneumáticosBridgestone.
A tempada comezou ben, cos dous pilotos anotando puntos na carreira inicial da tempada, e Nico Rosberg marcando avolta rápida noGran Premio de Bahrain. O resto da tempada foi decepcionante para Williams, con 20 retiradas de 36 saídas para os dous coches. O equipo non logrou subir ao podio en toda a tempada, a primeira vez que isto ocorreu desde a tempada de debut de Williams en 1977. O equipo finalmente terminou oitavo no Campionato de Construtores, con só 11 puntos.
Tras a peor resltado de puntos de Williams desde1978, o equipo anunciou que o fabricante xaponés Toyota proporcionaría os motores para a tempada2007.[46] Ademais, o trato co fornecedor do motores, Toyota, tamén incluía os sistemas de unidade de control do motor (ECU) Step 11Magneti Marelli tal e como o usaba loequipo de Toyota de fábrica. Anunciáronse outros cambios para2007:Alexander Wurz, que fora piloto de probas en Williams desde 2006, converteuse no segundo piloto do equipo substituíndo a Webber, que marchou paraRBR, e mantendo ao alemánNico Rosberg. O piloto xaponésKazuki Nakajima, fillo deSatoru, substituíu a Wurz como piloto de probas xunto a Karthikeyan. O patrocinio experimentou un cambio en 2007, xa que se anunciou queAT&T se convertería no patrocinador principal do equipo a partir da seguinte tempada.[47] AT&T estivo implicado anteriormente como patrocinador menor dos equiposJaguar e McLaren, pero trasladouse a Williams tras o anuncio de McLaren dun acordo de patrocinio conVodafone, un competidor de AT&T.[48] O 2 de febreiro, o novo FW29 presentouse aos medios no Reino Unido. Pouco despois, o equipo conseguiu un contrato de patrocinio conLenovo que construíu a nova supercomputadora do equipo.
Rosberg e Wurz deron a Williams unha tempada máis produtiva en canto a puntos e, no accidentadoGO do Canadá, Wurz logrou o primeiro podio do equipo grazas ao segundo posto de Nick Heidfeld noGran Premio de Europa de 2005. Ao longo do ano, Rosberg estivo constantemente nos puntos, anotando 20 durante a tempada, en comparación, o seu compañeiro de equipo Wurz terminou nos puntos tres veces. Tras o anuncio de que Wurz se retiraría do deporte,[49] No último GP do ano, o doBrasil, o xaponésKazuki Nakajima ocupou a praza de piloto titular deixada por Wurz, que anunciara a súa retirada no Gran Premio anterior. O piloto xaponés rematou décimo a pesar de comezar desde o fondo da grella, mentres que Rosberg gozou da súa mellor carreira da tempada, quedando cuarto. Williams terminou cun total de 33 puntos e cuarto no Campionato de Construtores ese ano, despois da descualificación deMcLaren.
Para a tempada2008, Williams confirmou a Nico Rosberg e Kazuki Nakajima como pilotos de carreiras. Confirmouse que Rosberg permanecería con Williams ata finais de2009 o 9 de decembro de 2007, o que puxo fin ás especulacións de que podería ocupar o asento vacante deFernando Alonso en McLaren.[50] Durante as sesións de probas de inverno, o equipo utilizou seis deseños diferentes para celebrar o seu 30º ano no deporte e o seu Gran Premio número 500.[51]
A tempada 2008 foi unha mestura de éxito e decepción para Williams. Mentres Rosberg logrou 2 podios enAustralia eSingapur, o equipo loitou en circuítos con curvas de alta velocidade. O feito de que o equipo fose un dos primeiros en cambiar o desenvolvemento ao seu coche de 2009 (cando entraron novos regulamentos) tamén dificultou a súa tempada e Williams terminou nun decepcionante oitavo posto no campionato de construtores con 26 puntos, 17 de Nico e 9 de Nakajima. Rosberg afirmou que a non ser que o equipo fose máis competitivo nun futuro próximo, buscaría conducir noutro lugar. Williams retivo a Rosberg e Nakajima para a tempada 2009.
Frank Williams admitiu que se arrepentira de separarse de BMW, pero afirmou que Toyota tiña unha enorme capacidade para converterse nun provedor de motores máis importante. As especulacións estiveron en torno ao futuro de Toyota na grella de Fórmula 1. Isto debeuse ao feito de que para un equipo de gran orzamento, Toyota só conseguira o segundo lugar como o seu mellor resultado. En decembro de 2008, Williams confirmou o seu compromiso coa F1 tras o anuncio de retirada deHonda.[52]
En2009 mantén aos pilotos Rosberg e Nakajima; e como piloto de probas ao alemánNicolas Hülkenberg, sendo contratado o mozo angolano Ricardo Teixeira. Foi unha tempada consistente e lixeiramente mellor que2008. Con 34´5 puntos, o equipo terminou en sétimo lugar, aínda que as boas carreiras de Rosberg se contrapuñan coas febles actuacións de Nakajima, que non acadou ningún punto. Antes do Gran Premio do Brasil de 2009, Williams anunciou que remataría a súa asociación de tres anos con Toyota e buscaría un novo provedor de motores para 2010.
O 20 de novembro o equipo anunciou a venda da parte minoritaria do equipo a unha compañía de investimentos austríaca liderada por Toto Wolff.[53][54]
Despois da rescisión do seu contrato con Toyota, Williams anunciou que a partir da tempada2010 ían establecer unha "asociación a longo prazo" conCosworth, e que utilizarían unha versión actualizada do motor CAV8 que impulsou os seus coches en 2006.[55] Williams tamén anunciou un cambio completo de pilotos para a tempada 2010.Rubens Barrichello, de 37 anos, chegou desde o Campión de Construtores de2009Brawn GP, mentres que o campión de GP2Nico Hülkenberg, de 22 anos, escendeu desde o posto de piloto de probas. En substitución de Hülkenberg como piloto de probas chegou o finlandésValtteri Bottas, quen quedou terceiro nasEuroseries da Fórmula Tres de 2009 ademais de gañar o evento do Masters de Fórmula 3 enZandvoort.[56]
O seu novo coche de 2010, oWilliams FW32, presentouse por primeira vez nunha proba de shakedown enSilverstone.[57] A súa primeira a proba oficial foi o 1 de febreiro noCircuíto Ricardo Tormo deValencia. Hülkenberg logrou a primeira pole position do equipo en máis de cinco anos, en condicións variables noGP do Brasil.[58]
O equipo terminou o mundial en sexto lugar no campionato de construtores e Frank Williams chegou a afirmar que o equipo non ficou satisfeito co resultado do modeloFW32.[59]
Hülkenberg foi despedido do equipo antes da tempada2011, e substituído polo recentemente chegado venezolano e vixente campión daGP2 SeriesPastor Maldonado.[60] A combinación de Barrichello e Maldonado fixo que2011 fose a primeira vez desde1981 que Williams comezase unha tempada sen piloto europeo na súa formación.
Na segunda proba de pretemporada en Xerez, Barrichello logrou o mellor tempo da semana na última xornada. Iso non serviu de nada, xa que Williams sufriu unha das súas peores tempadas ata a data: dous novenos postos para Barrichello e un décimo para Maldonado foron os seus mellores resultados durante todo o ano. Despois do Brasil, o equipo rematou cun noveno posto no Campionato de Construtores, detrás de todos os equipos competitivos da categoría, ficando apenas diante das pequenas escudarías HRT, Virgin e Caterham.
O 4 de xullo de 2011, Williams anunciou que se asociaría co fornecedor de motores Renault que subministrarían os motores do equipo a partir de2012.[61] O 1 de decembro de 2011, confirmouse que Maldonado manteríase para a tempada 2012 xunto co piloto de reservaValtteri Bottas, que participou en 15 sesións de prácticas do venres.[62] En xaneiro de 2012 confirmouse que Bruno Senna sería o compañeiro de Maldonado, acabando efectivamente a carreira na F1 deRubens Barrichello.
Antes da tempada 2012, Patrick Head mudouse do equipo Williams F1 a Williams Hybrid Power Limited, outra filial de Williams Grand Prix Holdings.[63] O equipo tamén anunciou que a súa relación con AT&T terminou de mutuo acordo, e houbo negociacións con outra empresa de telecomunicacións para o patrocinio do nome do equipo.[64] NoGran Premio de España de 2012, Pastor Maldonado logrou a súa primeira vitoria nun Gran Premio, que tamén foi a primeira vitoria de Williams desde oGran Premio do Brasil de 2004. Ao redor de 90 minutos despois de celebrar esta vitoria, un incendio estalou no garaxe do equipo Williams, danando a FW34 deBruno Senna e deixando varios feridos.[65] O equipo conseguiu finalmente a oitava posición no Campionato Mundial de Construtores de Fórmula 1.[66]
Claire Williams, filla do director do equipoFrank Williams, foi nomeada subdirectora en marzo de 2013.[67] Maldonado foi retido polo equipo para 2013 e uniuse a Bottas, promovido desde o seu papel como piloto de probas.[68] O equipo loitou ao longo da tempada, a pesar dunha boa clasificación noGran Premio do Canadá e un lugar no top 10 noGran Premio dos Estados Unidos, só anotaron cinco puntos no Campionato Mundial de Construtores.[69]
Mentres Williams gozou dunha vitoria na tempada 2012 e puntuou en varias carreiras, non alcanzaron o mesmo nivel que se conseguiu durante o seu dominio na Fórmula Un durante a década de 1990, isto combinado cunha tempada 2013 absolutamente mala levou a Williams a buscar un novo fornecedor de motores para a tempada2014 e seguintes.
Unidades de potencia de Mercedes-Benz (2014-presente)
En maio de 2013, Williams asinou un contrato a longo prazo conMercedes para fornecer motores para o equipo, o fabricante alemán fornécelle motores turbo V6 de 1.6 litros desde o inicio da tempada de2014.[70] Bottas foi retido como piloto para 2014, eFelipe Massa asinou desdeFerrari para substituír a Maldonado. O equipo tamén deu a coñecer un novo contrato de patrocinio coa marca de bebidasMartini. Como parte do trato, o equipo converteuse en Williams Martini Racing, agás en Bahrain, Rusia e Abu Zabi, onde o equipo é coñecido como Williams Racing por restricións da publicidade das bebidas alcohólicas.[71]
O equipo logrou a súa primeira pole desde2012, cortesía de Massa enAustria. Foi a única vez queMercedes foi vencido na pole position durante a tempada 2014. Bottas clasificouse xunto a Massa, tamén foi a primeira vez que o equipo logrou a primeira liña desde oGran Premio de Alemaña 2003.[72] O equipo gozou dunha repunta no rendemento, incluíndo un dobre podio enAbu Zabi, o que o levou ao terceiro lugar no Campionato de Construtores. Repetiron esta fazaña na tempada2015, a pesar dunha tempada discreta debido ao rexurdimento deFerrari.
O equipo entrou na tempada2016 con Bottas e Massa como pilotos. O expiloto daFerrari Driver AcademyLance Stroll uniuse ao equipo como piloto de desenvolvemento de motores eAlex Lynn converteuse no piloto de reserva xunto aPaul di Resta que foi anunciado o 13 de marzo,[73] trala retirada deSusie Wolff do automobilismo.[74]
En setembro de 2016, Massa anunciou as súas intencións de retirarse da Fórmula Un, co que máis tarde Stroll foi presentado como o seu substituto para 2017.[75] Trala decisión deNico Rosberg de retirarse, o equipo liberou a Bottas do seu contrato para permitir que ocupase o seu lugar no equipoMercedes, e Massa volveu ao equipo por un ano.[76]
Massa viuse forzado a retirarse doGran Premio de Hungría de 2017 debido a unha enfermidade, polo que o equipo anunciou que Paul di Resta correría xunto a Stroll.[77]
O 4 de novembro de 2017, Felipe Massa anunciou a súa decisión de retirarse da F1.[78]Sergey Sirotkin firmou como o seu substituto para 2018,[79] conRobert Kubica como piloto de reserva e desenvolvemento.[80]
Williams loitou durante a tempada 2018, anotando só 7 puntos e rematando o último na clasificación do Campionato de Construtores. Aínda que a fiabilidade do coche parecía boa, estiveron significativamente fóra do ritmo, o seu mellor resultado foi o 8º lugar enAzerbaidján de Lance Stroll. O resto de puntos do equipo foi nogran premio italiano, con Stroll que rematou no 9º posto e Sirotkin anotou o seu primeiro punto de campionato no décimo lugar.
O 27 de febreiro de 2018Martini anunciou que deixarían Williams e a Fórmula Un ao final da tempada 2018.[81]
O 12 de outubro de 2018, o equipo anunciou queGeorge Russell se uniría ao equipo para a tempada 2019 e o 22 de novembro de 2018 anunciouse queRobert Kubica uniríase a el como o seu compañeiro de equipo.[82][83] O 29 de novembro anunciouse unha colaboración conPKN Orlen, unha empresa líder no mercado dos combustibles e enerxético.[84] O 11 de febreiro de 2019, a empresa de telecomunicacións ROKiT anunciouse como patrocinadora do equipo como parte dun trato de varios anos.[85][86]
Williams perdeuse os primeiros dous días e medio de probas de pretempada enBarcelona porque oFW42 aínda non estaba preparado, o único equipo que sufriu tal revés.[87] Williams comezou a tempada sen ser competitivo. Durante a clasificación no inicio da tempada enAustralia, o seu mellor tempo foi case 1,3 segundos máis lento que o competidor máis próximo. Na carreira, Russell e Kubica remataron a dúas e tres voltas do líder respectivamente. O mellor resultado do equipo da tempada chegou noAlemaña, onde Kubica clasificouse décimo, o único punto do equipo co que terminaron esa tempada. Non obstante, este resultado só chegou tras as penalizacións posteriores á carreira para outros pilotos. As actualizacións viñeron durante a tempada coa que o FW42 comezou a poñerse ao día dos seus competidores; Russell chegou a 0,1 segundos de alcanzar a Q2 na clasificación para oGran Premio de Hungría de 2019 e rematou preto dos puntos co 12º lugar enBrasil. Non obstante, ambos os coches serían eliminados na Q1 en todas as carreiras da tempada. A pesar da falta de rendemento do equipo en comparación co período 2014-2017, confirmouse que Williams ampliou o seu contrato para fornecerse de motores con Mercedes ata 2025.[88]
O 19 de setembro de 2019, Williams anunciou que Kubica decidira deixar o equipo ao final da tempada 2019, uniríase aAlfa Romeo como piloto reserva.[89] O subcampión doCampionato de Fórmula 2 de 2019Nicholas Latifi foi ascendido do seu papel de piloto reserva para substituír a Kubica na tempada2020.[90]Jack Aitken substituíu a Latifi como piloto de reserva.[91] En maio de 2020, tras a publicación de importantes perdas en 2019, Williams anunciou a rescisión inmediata do seu contrato de patrocinio con ROKiT.[92]
Na carreira inicial de 2020, oGran Premio de Austria de 2020, Latifi acadou o 11º lugar, fóra dos puntos, mentres que na cualificación Russell estaba a só 0,15 segundos de alcanzar a Q2 (Russell retirouse na carreira por un problema de presión de combustible). Na clasificación en mollado para a seguinte carreira, oGran Premio de Estiria, Russell logrou saír da Q1, a primeira vez que un piloto de Williams o facía desde o [[Gran Premio do Brasil de 2018] ],[Cómpre referencia] e, en condicións esvaradías, clasificouse 12º. Russell comezou a carreira no posto 11, tras a aplicación de penalizacións para outros pilotos.[93]
O 21 de agosto de 2020, o grupo de investimento estadounidense Dorilton Capital adquiriu Williams por 152 millóns de euros.[94] O importe tamén inclúe a liquidación da débeda da empresa e seguirá funcionando baixo o nome de Williams e manterá a súa base no Reino Unido.[95][96]
A pesar de que se lle ofreceu a oportunidade de seguir como directora do equipo Williams,Claire Williams anunciou a súa saída do equipo a partir da fin de semana doGran Premio de Italia de 2020. Tras este anuncio, será a primeira vez que o equipo Williams F1 non está baixo o liderado da familia Williams desde a súa creación 43 anos antes.Simon Roberts, que se uniu a Williams procedente deMcLaren en maio de 2020, converteuse no director interino do equipo.[97] En decembro de 2020, Williams anunciou queJost Capito unirase a Williams como novo CEO, con Simon Roberts como director do equipo e informará a Capito.[98]
Durante oGran Premio de Mónaco de 2021, Williams celebrou a súa saída número 750 nun Gran Premio. Para celebrar a ocasión, Williams presentou un concurso para que os nomes de 100 seguidores de Williams apareceran no seu coche, oWilliams FW43B, xunto co número de carreiras desde que comezaron a apoiar a Williams.[99] En xuño de 2021, Roberts deixou o equipo. A maioría das súas responsabilidades foron asumidas por Capito, conFrançois-Xavier Demaison asumindo as súas funcións de liderado na pista.[100]
Antes do inicio da tempada2023, anunciouse que o ex-xefe estratego de Mercedes, James Vowles, asumiría o cargo de novo director do equipo, tras a renuncia do ex director do equipo Jost Capito en 2022.[116]
Para a tempada2023, Williams anunciou unha asociación a longo prazo conGulf Oil.[117] O contrato de Albon prorrogouse,[118][119] en asociación co novatoLogan Sargeant. Sargeant, que substituía ao saínteNicholas Latifi, é o primeiro piloto estadounidense en correr na Fórmula Un desde queAlexander Rossi pilotou para o antigo equipoMarussia F1 durante cinco carreiras en2015.
O inicio da tempada noGP de Bahrain viu como Albon anotaba un punto na décima posición por diante de Sargeant, que terminou duodécimo. Albon retirouse na seguinte carreira noGran Premio de Arabia Saudita de 2023 debido a un fallo nos freos e Sargeant quedou décimo sexto despois de que non lograse marcar un tempo dentro daregra do 107% na clasificación por problemas mecánicos. NoGran Premio de Australia de 2023, Albon retirouse de novo tras perder o control do seu coche e un forte choque no inicio da carreira, o que provocou unha bandeira vermella. Sargeant, pola súa banda, estrelouse co piloto deAlphaTauriNyck de Vries durante a volta 56 de 58 despois dun reinicio. Non obstante, Sargeant clasificouse 16º, dado que completara máis do 90% da distancia da carreira.
↑Saward, Jow (1 de xullo de 1993)."Frank Williams Interview". GrandPrix.com. Arquivado dendeo orixinal o 30 de xaneiro de 2013. Consultado o 14 de xullo de 2006.
↑Manishin, Glenn."After Tamburello".F1-Grandprix.com. Arquivado dendeo orixinal o 01 de marzo de 2021. Consultado o 13 de xuño de 2006.
↑Saward, Joe (2 de decembro de 1996)."Review of the year 1996". GrandPrix.com. Arquivado dendeo orixinal o 09 de abril de 2016. Consultado o 1 de outubro de 2010.
↑Saward, Joe (1 November 1997)."Review of the year 1997". GrandPrix.com. Arquivado dendeo orixinal o 30 de xaneiro de 2013. Consultado o 9 de xuño de 2012.
↑Saward, Joe (1 de xaneiro de 1998)."Mecachrome". GrandPrix.com. Arquivado dendeo orixinal o 30 de xaneiro de 2013. Consultado o 14 de xullo de 2006.
↑Saward, Joe (28 de xaneiro de 1998)."Williams FW20". GrandPrix.com. Arquivado dendeo orixinal o 30 de xaneiro de 2013. Consultado o 14 de xullo de 2006.
.svg)
_in_practice_at_USGP_2005.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Day_2-2.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Day_3_2.jpg)
.jpg)
