Cidade do Vaticano (enitaliano:Città del Vaticano), é unestado soberano cuxo territorio está composto por unenclave dentro da cidade deRoma,capital deItalia. Abrangue unha superficie 0,439 km² (44hectáreas), sendo o país independente recoñecido internacionalmentemáis pequeno do mundo. A súa poboación é de pouco máis de 800 habitantes, dos cales 438 persoas gozan do dereito de cidadanía vaticana, mentres que o resto están autorizadas a residir nel sen ese dereito.
O Vaticano é unhacidade-estado, recoñecido como tal o11 de febreiro de1929 tralospactos de Latrán. A Cidade do Vaticano alberga aSanta Sé, máxima institución daIgrexa católica. Aínda que os dous nomes "Cidade do Vaticano" e "Santa Sé" se utilizan a miúdo coma se fosen equivalentes, o primeiro refírese á Cidade e ao seu territorio, mentres que o segundo se refire á institución que dirixe a Igrexa e que ten personalidade xurídica propia (como suxeito dedereito internacional). En rigor, é a Santa Sé, e non o Estado do Vaticano, a que mantén relacións diplomáticas cos demais países do mundo. Doutra banda, o Vaticano é quen dá o soporte temporal e soberano para a actividade da Santa Sé. As dúas entidades aínda teñen pasaportes diferentes, aínda que en ámbolos casos son moi poucos os existentes.
A denominación oficial completa enlatín desta estado é:Status Civitatis Vaticanæ, sendo enitaliano a denominación completaStato della Città del Vaticano, nome que vén doMonte Vaticano (do latínVaticinĭum: predición; antigamente moraba no outeiro un oráculoetrusco). A Cidade do Vaticano é unhamonarquíaeclesiástica ousacerdotal, gobernada polobispo dadioceseromana, oPapa, polo que pode considerarse a única monarquía electiva deEuropa, aínda cando o Sumo Pontífice delega as funcións de goberno no Secretario de Estado. Posúe ademais o exército máis pequeno do mundo, aGarda Suíza, composta tan só por 110 soldados.
Orixinariamente, Vaticano era unha figura damitoloxía romana que abría a boca dos meniños acabados de nacer para que puidese dar o primeiro berro ou choro. Era tamén o nome dun outeiro da cidade deRoma, oMonte Vaticano, onde se erguía o circo deNerón e onde supostamentesan Pedro foi martirizado e sepultado.[1] O nome deste outeiro viña dolatín "vaticinĭum" é dicir, predición ou profecía, debido a que nese outeiro moraba na antigüidade un oráculoetrusco.
Nesta zona deshabitada orixinalmente (ager vaticanus) ao lado oposto da beira doTíber na cidade deRoma, Agripina a Maior, desbravou o outeiro e os seus arredores e construíu uns xardíns a comezos doséculo I, e logo o emperadorCalígula, no ano40, iniciou a construción dun circo que foi rematado finalmente porNerón, oCircus Gaii et Neronis,[2] coñecido comunmente como o Circo de Nerón. Oobelisco do Vaticano foi tomado inicialmente por Calígula deHeliópole, enExipto, para decorar a "spina" do seu circo, sendo este o último remanente visible da construción romana. Despois dogrande incendio de Roma do ano64 esta zona converteuse en lugar do martirio de moitos cristiáns e a antiga tradición sostén que foi neste circo no queSan Pedro foi crucificado boca abaixo; ademais, a parte frontal do circo foi convertida nun cemiterio, separado pola Vía Cornelia, sendo construídos numerosos monumentos funerarios, mausoleos e pequenas tumbas, así como altares a deuses pagáns de todo tipo de relixións, situación que durou até a construción da Basílica de San Pedro deConstantino na primeira metade doséculo IV. Restos destas de antigas necrópoles saíron á luz de forma esporádica durante as renovacións de variospapas durante os séculos aumentando en frecuencia durante aRenacemento, até que foi escavado sistematicamente por orde do papaPío XII dende1939 até1941.
No ano326 foi construída a Basílica de Constantino, a primeira igrexa, sobre o lugar en que os primeiros apoloxistas católicos romanos (onde algún arqueólogositaliano supoñen que se atopa a tumba deSan Pedro) foran enterrados nun cemiterio. A partir de entón comezou un poboamento da zona, mais na súa meirande parte eran só casas relacionadas coa actividade da basílica, e xa noséculo V, durante o pontificado deSímaco, foi construído un pazo preto do sitio da basílica[3] A partir de aí os Papas, no seu papel secular, pouco a pouco pasaron a gobernar as rexións veciñas e, a través daEstados Pontificios, gobernaron gran parte daPenínsula Itálica por máis dun milleiro de anos, até mediados doséculo XIX, cando tódolos territorios dos Estados Pontificios foron tomados polorecentemente creado e unificadoReino de Italia. Durante gran parte deste tempo, o Vaticano non foi a residencia habitual dos Papas, senón o Pazo de Latrán, e nos últimos séculos, o Pazo do Quirinal, exceptuando o período entre1309 e1377, cando a sé papal foi trasladada aAviñón,Francia.
En1870, as posesións papais foron deixadas nunha situación de incerteza candoRoma foi anexionada polas forzas doPiemonte ao resto da novaItalia, despois dunha resistencia nominal das forzas do Papa. Entre1861 e1929 a situación do Papa era coñecida como a "La Questione romana" (dolingua italiana:A cuestión romana). Aínda que os Papas podían estar no seu palacio e tiñan certos recoñecementos determinados pola Lei de Garantías, incluído o dereito de enviar e recibir embaixadores, non recoñeceron o dereito do Rei de Italia a gobernar en Roma, negándose a abandonar o recinto do Vaticano até que se resolveu a disputa no ano1929. Cómpre destacar que algúns países seguiron mantendo o recoñecemento internacional da Santa Sé como unha entidade soberana e que na práctica Italia non fixo ningún intento de interferir coa Santa Sé dentro dos muros do Vaticano. Porén, foron confiscados bens da Igrexa en moitos outros lugares, sendo quizais o máis notable o Pazo do Quirinal, anterior residencia oficial do Papa.Pío IX (1846-1878), último gobernante dosEstados Pontificios, afirmou que despois da anexión de Roma era un "Prisioneiro no Vaticano".
Esta situación resolveuse finalmente o11 de febreiro de1929, nun tratado asinado porBenito Mussolini en nome do reiVitor Manuel III e polo Secretario de Estado dePío XI Pietro Gasparri, onde finalmente foi recoñecido o Estado independente da Cidade do Vaticano nos coñecidos comoPactos Lateranenses, dez anos despois, en1939, estala asegunda guerra mundial, na que o estado do Vaticano se declarouneutral, aínda que segundo Werner Kaltefleiter e Hans Peter Oschwald,[4]Hitler deu a orde de entrar no Vaticano e secuestrar ao PapaPío XII en1944, mais o xeneral dasSchutzstaffel (SS) ao mando, Karl Wolff, fixo caso omiso da orde alegando cuestións éticas e morais, sendo relevado máis tarde do mando. En1962 foi inaugurado no país oConcilio Vaticano II porXoán XXIII, o que supuxo grandes trocos dentro daIgrexa católica, sendo clausurado tras anos despois polo papaPaulo VI. En1981, o xefe de estadoXoán Paulo II sofre un atentado na Praza de San Pedro do Vaticano. En 1984, un novo concordato entre aSanta Sé e Italia modificou determinadas disposicións do tratado anterior de Latrán, incluída a posición do catolicismo romano como a relixión do Estado italiano. Xa no primeiro ano doséculo XXI o propio Xoán Paulo II promulgou a Lei Fundamental do Estado da Cidade do Vaticano, actualmente en vigor. En2005Bieito XVI foi elixido como novo Xefe de Estado da Cidade do Vaticano, renunciando ao seu posto o11 de febreiro de2013, sendo o primeiro Papa en facelo en séculos. O seu substituto e actual Xefe de Estado éFrancisco.
A área do Vaticano é de 0,44 quilómetros cadrados, situada como unenclave dentro da capitalitaliana,Roma, polo que non posúe área costeira. A defensa do país é da responsabilidade daItalia, mentres que a seguridade doPapa fica a cargo daGarda Suíza. Fóra da Cidade do Vaticano, o Estado posúe 13 edificios enRoma e Castel Gandolfo (a residencia de verán doPapa), gozando de dereitos extraterritoriais. Ten unha fronteira 3,2 km coa República de Italia.
A cidade ten clima suave, coninvernos chuviosos (de setembro a mediados de maio) everáns quentes (de maio a setembro). Está situada nun outeiro baixo, o chamadoMonte Vaticano, que vén dolatínMons Vaticanus, existente moito antes docristianismo, e que se sospeita que provén dalingua etrusca. O punto máis baixo do país é un local sen nome situado a 19 metros sobre o nivel do mar, sendo o punto máis alto outro local non nomeado a 75 metros de altitude. O Vaticano non posúe ningún recurso natural.
O Vaticano é fundamentalmente urbano, sen ningunha das terras reservada para agricultura ou outro tipo de explotación de recursos naturais. Acidade-estado exhibe un impresionante grao de economía, nacida da necesidade extremamente limitada debido ao seu territorio. Así, o desenvolvemento urbano está optimizado para ocupar menos do 50% da área total, mentres que o resto está reservado a espazos aberto, incluíndo os Xardíns do Vaticano. O territorio posúe moitas estruturas que axudan a fornecer autonomía ao Estado soberano, estes inclúen:liñas ferroviarias,heliporto,correos,estación de radio, cuarteis militares,palacios e despachos gobernamentais, institucións de ensino superior, culturais e de arte, e algunhas embaixadas.
O Vaticano fai só fronteira conItalia, concretamente coa cidade deRoma, ou sexa, é unenclave independente, sendo a súa fronteira a menor do mundo, con tan só 4,07 km.[5] En xullo de2007, o Vaticano aceptou unha oferta que vai tornalo o único estado neutro en relación aocarbono por ano, debido á doazón do Vaticano do Bosque Clima enHungría. O bosque posúe tamaño suficiente para compensar as emisións de dióxido de carbono do Estado.[6]
OPapa, xefe de Estado electo nun colexio de cardeais denominadoconclave para un cargo vitalicio, detén no Estado do Vaticano os podereslexislativo,executivo exudicial, desde a creación do Vaticano poloTratado de Latrán en1929. O conclave actualmente se fai segundo as disposicións da Constitución ApostólicaUniversi Dominici gregis, promulgada porXoán Paulo II o 22 de febreiro de1996 e modificada porBieito XVI en xuño de2007. Polo tanto, só o colexio cardinalicio ten dereito a voto, quedan excluídas as mulleres e o resto de homes que residen na Cidade do Vaticano.
O electo convértese en Papa en canto manifesta a súa aceptación, sempre que tivese xa o carácter debispo. En caso contrario, o elixido debe ser ordenado Bispo inmediatamente. En calquera dos dous casos, o Papa electo adquire desde o mesmo momento da súa aceptación, e ordenación no seu caso, a plena e suprema potestade na Igrexa católica e como Xefe de Estado da Cidade do Vaticano. Con todo, tecnicamente é unhamonarquíaelectiva, nonhereditaria e pódese considerar como unhaautocracia, xa que tódolos poderes (executivo, lexislativo e xudicial) están concentrados na figura doPapa, o cal non posúe calquera órgano que fiscalize os seus actos como gobernante e, por ser considerado sucesor deSan Pedro, non debe prestación de contas a ninguén, considerándoo un emisario deDeus naTerra. En consonancia con esta doutrina, o Vaticano é o único territorio europeo que explicitamente defende o seu carácter deteocracia.
O termo Cidade do Vaticano é referente ao Estado, mentresSanta Sé é referente ao goberno daIgrexa católica efectuado polo Papa e pola Curia Romana, que leva ogoberno do Estado e a súa xestión administrativa, polo que o seu xefe, oSecretario de Estado, ten unhas competencias equivalentes ás dunPrimeiro Ministro. Outros cargos políticos encóntranse nas diversas designacións dos órganos da Curia.
Formalmente constituído en1929 coa configuración actual, o Estado do Vaticano administra as propiedades situadas enRoma e aforas que pertencen áSanta Sé. O Estado do Vaticano está recoñecido internacionalmente e foi admitido membro de pleno dereito dasNacións Unidas en xullo de2004, aínda que abdicou voluntariamente do dereito de voto. Tamén é membro observador daUnión Latina.
OEstado ten os seus propios embaixadores ou representantes (que reciben o nome denuncios), un xornal oficial (Acta Apostolicae Sedis), unha estación de radio e unha forza militar denominadaGarda Suíza. Emite autonomamente moeda (desde 2002, oeuro; antes alira vaticana) e selos, a través daOficina Filatélica e Numismática Vaticana, así como pasaportes.[7] ASanta Sé estabelece tratados internacionais con moitos Estados (concordatas), para asegurar os dereitos dos católicos ou da Igrexa católica naqueles países. Co establecemento de relacións diplomáticas coa República deBotswana, son xa 177 (ano2008) estados de todo o mundo os que manteñen recoñecemento bilateral coa Santa Sé. Entre os países que non teñen relacións diplomáticas coa Santa Sé atópanseChina,Corea do Norte,Vietnam eArabia Saudita. O Vaticano é un dos dous países europeos (o outro éBelarús) que non asinou aConvención Europea de Dereitos Humanos.
Aínda que os primeirosPapas recrutabanmercenariossuízos como parte dun exército, aGarda Suíza Pontificia non foi fundada até o22 de xaneiro de1506 polo PapaXulio II o 22 de xaneiro de 1506 como garda persoal do Sumo Pontífice, seguindo hoxe en día a cumprir esa función. A Garda está inscrita no "Anuario Pontificio" baixo a Santa Sé e non baixo o Estado da Cidade do Vaticano. No final de2005, a Garda Suíza tiña 134 membros. O recrutamento está organizado baixo un acordo especial entre a Santa Sé eSuíza, limitando a entrada no corpo aos cidadáns suízos católicos homes, solteiros, que midan máis de 1,74 m, con algún título profesional e con instrución no exército suízo con certificado de boa conduta. A Garda Suíza é adestrada en procedementos e manexo de armas modernas (como o fusil de asalto suízoSIG SG 550), aínda que tamén se lles ensina tamén a manexar aespada e aalabarda.
A Garda Palatina e a Garda Nobre foron disoltas polo PapaPaulo VI en1970. Mentres que a primeira foi fundada como unha milicia ao servizo dosEstados Pontificios, as súas funcións dentro do Estado Vaticano, como os da Garda Nobre, eran soamente cerimoniais. O Corpo de Xendarmería da Cidade do Vaticano (enitaliano:Corpo della Gendarmeria) actúa como unha forza de policía. O seu nome completo é "Corpo della Gendarmeria dello Stato della Città del Vaticano", aínda que ás veces é denominadaVigilanza, como unha redución dun anterior nome. A Xendarmería é responsable da orde pública, a aplicación da lei, control de multitudes e do tráfico, e as investigacións penais na Cidade do Vaticano. Segundo oTratado de Latrán, estabeleceuse que a Policía Italiana custodie, xunto coa Garda Suíza e os Servizos Vaticanos de Seguridade, a Praza de San Pedro. A defensa da Cidade do Vaticano é proporcionada así mesmo porItalia.
O Vaticano non pode manterse a mercé da actividade produtiva do seu propio territorio, limitada á venda de recordos turísticos, libros,selos e entradas amuseos. Pero conta cos ingresos da Igrexa católica en todo o mundo, provenientes das achegas económicas dos Estados onde conta con acordos de financiamento chamadosconcordatos (pola súa tradición católica), as doazóns doscatólicos (a nivel persoal ou empresarial), e os beneficios das empresas, escolas, universidades e bancos propiedade da Igrexa.
A economía estaba seriamente danada en1979, e tres anos máis tarde produciuse a quebra dun dos bancos máis ilustres deItalia, o Banco Ambrosiano, que levaba as finanzas internacionais do Vaticano, ademais do asasinato do seu director Roberto Calvi, as investigacións consecuentes revelarían que o banco se adicaba aobranqueo dos cartos da mafia.
Máis tarde, o PapaXoán Paulo II trasladou a responsabilidade da economía vaticana, o cal, a partir de1984, encargaríase das finanzas. Cinco anos máis tarde, o Papa leva a cabo unha reestruturación da organización económica e a dirección económica foi encargada a cinco financeiros recoñecidos internacionalmente (baixo a supervisión dunha comisión de cinco cardeais). A dependencia do Vaticano encargada destes controis é a "Administración do Patrimonio da Santa Sé".
Por acordo conItalia, en representación daUnión Europea, a moeda vaticana é oeuro. A cidade ten euros con deseño propio, que teñen aceptación en Italia e os demais países dazona euro. O réxime non ten unha casa de emisión propia, polo que se puxo de acordo con Italia para a súacuñaxe, que non pode ser máis de 1 millón de euros anuais.
Máis de 800 cidadáns (2009)[8] viven dentro das murallas do Vaticano ou serven no servizo diplomático nas embaixadas da Santa Sé (chamadas "nunciaturas", un embaixador do Papa é un "nuncio") ao redor do mundo. A cidadanía do Vaticano componse case exclusivamente de dous grupos: osclérigos, a maioría dos cales traballan no servizo da Santa Sé, e uns poucos funcionarios do Estado e aGarda Suíza. A maioría dos 3.000 axentes non profesionais que constitúen a maioría da forza de traballo residen fóra do Vaticano e son cidadánsitalianos, exceptuando uns poucos que son os cidadáns doutras nacións. Como resultado, tódolos cidadáns reais da cidade son profesan a relixióncatólica.
Aínda que a Cidade do Vaticano non estableceu unhalingua oficial, ao contrario da Santa Sé que utiliza a miúdo olatín para a versión autorizada de documentos oficiais da Igrexa católica, utiliza oitaliano na súa lexislación e nas comunicacións oficiais,[9] sendo tamén a lingua de uso cotián pola maioría dos que traballan no estado. Con todo outros idiomas son utilizados no Vaticano, por exemplo aGarda Suíza emprega oalemán para dar ordes, aínda que os seus gardas poden tomar o seu xuramento de lealdade nos seus propios idiomas, xa sexa o propio alemán,francés,italiano ouromanche.
Ao contrario dacidadanía doutros estados, que se basean noius sanguinis (fillo dun cidadán, incluso fóra do territorio) ou noius soli (nacemento no territorio do Estado), a cidadanía da Cidade do Vaticano concédeseiure officii, é dicir, os motivos do seu nomeamento son posuír certa capacidade de servizo na Santa Sé, e polo xeral, remata ao cesamento do traballo. A cidadanía esténdese tamén ao cónxuxe, aos pais e aos descendentes do cidadán sempre que estean a vivir coa persoa que é cidadán.[10][11] Calquera persoa que na perda da cidadanía do Vaticano, a xulgar pola lexislación italiana, non teña outra cidadanía convértese automaticamente en cidadán italiano.[12]
A31 de decembro de2005, había, ademais do propioPapa, 557 persoas coa cidadanía do Vaticano, mentres que había outros 246 residentes no estado sen ela. Dos 557 cidadáns o 80% eran clérigos, dos cales:
58 erancardeais, residentes en Roma e na súa maioría fóra do Vaticano.
293clérigo, membros de misións diplomáticas residentes noutros países, que forman de máis da metade do total dos cidadáns.
62 outros membros do clero, que traballaban no estado mais que non necesariamente vivían no Vaticano.
Os 101 membros daGarda Suíza Pontificia constitúen o 18% do total da poboación, habendo só outros 43 segrares coa cidadanía do Vaticano.[13]
A Cidade do Vaticano posúe unha rede de transportes razoabelmente ben desenvolvida considerando seu tamaño. Con 1,045quilómetros de longo por 850 metros de ancho,[14] posúe entre outras cousas unheliporto e unha liña de ferrocarrís conectada coa rede italiana, concretamente coa estación de San Pedro de Roma por unha ferrovía de 852 metros, onde só 300 metros están dentro do territorio vaticano. O PapaXoán XXIII foi o primeiro Papa en facer uso desta vía, sendo usada tamén porXoán Paulo II, aínda que moi raramente. Así pois otransporte ferroviario é utilizado principalmente para o transporte de mercadorías.[15] Como a Cidade do Vaticano non ten aeroportos, sendo así un dos poucosestados independentes no mundo sen un, sérvese por medio dos aeroportos da cidade deRoma, é dicir, o Aeroporto Leonardo da Vinci-Fiumicino e, en menor medida, o Aeroporto de Roma-Ciampino, que serve como porta de entrada e partida para visitas internacionais do Papa.[15] O Vaticano outorga a través do "rexistro de vehículos vaticanos" unha patente aos automóbiles, sendo así que os vehículos do goberno levan as siglas "RVV" e os dos cidadáns particulares as siglas "SCV".
Antena de Radio Vaticano dentro do territorio do Estado.
A cidade conta con multitude de servizos propios, como por exemplo un sistema de teléfonos moderno e independente,[16] a Farmacia do Vaticano oucorreos. O sistema postal foi fundado o11 de febreiro de1929, tornándose operacional tan só dous días máis tarde. O1 de agosto, o estado comezou a liberar os seus propios selos postais, baixo a autoridade do "Despacho Filatélico e Numismático da Cidade do Vaticano".[17] e hoxe en día o servizo de correos da Cidade está recoñecido como "o mellor do mundo",[18] chegando por exemplo ao seu destino antes que o servizo postal de Roma.[18] O Vaticano tamén ten o seu propiodominio deInternet, que está rexistrado como ".va"; ademais, o servizo de banda larga está amplamente instaurando dentro da Cidade do Vaticano. Por outro lado, ten atribuído unprefixo de radio, HV, que é ás veces usado por operadores de radio afeccionados.
Radio Vaticano, que foi organizada porGuglielmo Marconi, fai transmisións en frecuencias deonda curta, onda media e FM, ademais deInternet.[19]. Con todo, as súas principais antenas de transmisión están localizadas en territorio italiano. Os servizos de televisión son servidos a través doutra entidade, o Centro de Televisión Vaticano.[20]
En canto aos medios de papel,L'Osservatore Romano é o xornal semi-oficial multilingüe daSanta Sé, e aínda que está publicado por unha empresa privada, conta con informes oficiais vaticanos. Porén, os textos oficiais dos documentos publícanse naActa Apostolicae Sedis, o xornal oficial da Santa Sé, que conta un apéndice para documentos da Cidade do Vaticano. "Radio Vaticano", o "Centro Televisivo Vaticano" e "L'Osservatore Romano" non son órganos do Estado do Vaticano, senón daSanta Sé, e están listados como tal no "Anuario Pontificio", que os coloca dentro da sección "Institucións ligadas coa Santa Sé". Ademais, o Vaticano posúe distintas fundacións, comoLatinitas, para o estudo dolatín, academias e universidades pontificias.
A cultura do Vaticano correspondente á cultura daIgrexa católica, aínda que se abre tamén á arte doutras culturas, sendo o seu maior expoñente as obras de arquitectura, como a Basílica de San Pedro, a Praza San Pedro, aCapela Sistina e osMuseos Vaticanos, entre os cales se atopan, o Museo Gregoriano dearte exipcia e dearte etrusco, o Museo Pío Clementino, o museo Chiaramonti e a Pinacoteca Vaticana. Moitos artistas e arquitectos famosos comoBotticelli,Miguelanxo eBernini traballaron en importantes obras artísticas que hoxe se poden admirar nos edificios vaticanos.
A Biblioteca Vaticana e as coleccións dos Museos Vaticanos son da máxima importancia histórica, científica e cultural. En1984, o Vaticano foi engadido polaUNESCO á lista dePatrimonio da Humanidade, sendo o único que consiste nun país enteiro. Ademais pode dicirse que é o custodiode facto dalingua latina a través da súaFundación Latinitas, que por exemplo edita regularmente léxico cos últimos neoloxismos, oLexicon Recentis Latinitatis.
En novembro de2006 publicouse un libro que revela a cociña do Vaticano, e que realiza un percorrido pola Gastronomía Histórica dende o primeiro Papa até os nosos días, aderezado cunha colección de receitas que inclúen menús tan representativos como o da Última Cea ou os pratos favoritos de moitos dos Papas. A autora do libro comenta que a gastronomía deste país é "unha das máis complexas e ricas do mundo, moito máis que a de calquera Casa Real".
O libro contén ademais datos curiosos sobre as orixes dalgunhas das numerosas receitas que se inventaron nesta Cidade, por exemplo a "salsa verde" (tamén chamada salsa vaticana), a salsa carmelita ou a cocción aobaño maría, ademais de información sobre protocolo e numerosas referencias que mostran a indisoluble unión entre a Historia e a Gastronomía dos Papas.
O estado conta coa Selección de fútbol da Cidade do Vaticano, aínda que non esta asociada nin á NF-Board nin áFIFA. Dita selección enfrontouse contraSan Marino eMónaco, quedando 0-0 contra ambos os equipos. O equipo está composto por voluntarios daGarda Suíza, membros do Consello Papal e por gardas dos museos. En febreiro de2007 sacerdotes e seminaristas da Cidade do Vaticano e Roma disputaron a primeira "Copa Clerical", o que foi o primeiro campionato de equipos conformados por clérigos, unha idea do Secretario de Estado, o cardeal Tarcisio Bertone.
É o maior templo cristián do mundo. A súa fachada consta de cinco portas, unha das cales (a Porta Santa) só se abre cada 25 anos polos anos xubilares romanos. Nesta basílica están soterrados a maioría dos papas.
Noséculo XV, opapaNicolao V encarga a reconstrución da basílica paleocristiá, que se atopaba moi deteriorada, interrompéndose as obras tres anos despois coa morte de Nicolao V. É conXulio II en1506 cando se reinician as obras rematándose conPaulo V en1626.
Para a construción da basílica houbo dous proxectos iniciais, un realizado porBramante e outro porRafael, sendo o primeiro un proxecto de cruz grega e o segundo de cruz latina. Posteriormente,Michelangelo retomou o proxecto de cruz grega de Bramante, deseñando tamén a cúpula da basílica, onde está escrito enlatín "Ti es Pedro e sobre esta pedra edificarás a miña igrexa". O último arquitecto que interveu na construción foiGian Lorenzo Bernini.
Praza de San Pedro vista dende a basílica homónima.
Está praza atópase fronte a basílica e é unha gran superficie trapezoidal que se ensancha lateralmente mediante dúas pasaxes, con forma elíptica, de columnatas rematadas nunha balaustrada sobre a que se asentan as figuras de cento corenta santos de diversas épocas e lugares. No seu interior atópanse dúas fontes, unha en cada foco da elipse, e no centro da praza oobeliscoexipcio de 25 metros de alto, o cal é o único resto visible do antigo circo romano que había noMonte Vaticano antes dacristiandade. Porén, a esfera de bronce da cúspide que, segundo a lenda medieval, contiña os restos deXulio César, foi substituída por unha reliquia da cruz de Cristo. As dúas pasaxes de columnas (284 de 16 metros cada unha) ábrense a cada lado simbolizando o abrazo de acollida da Igrexa ao visitante ao que parecen convidar a entrar.
Nesta praza, o Papa adoita celebrar algunhas liturxias solemnes, especialmente aquelas que reúnen a multitudes demasiado grandes como para que entren na Basílica, e outros encontros, sobre todo audiencias públicas. A famosa Praza da Concordia enParís é unha copia desta praza, xa que tanto oobelisco como as fontes e a súa distribución son idénticas ás de San Pedro.
É un dos máis famosos tesouros artísticos do estado, construída entre1471 e o1484 na época do papaSisto IV, de onde procede o nome polo que é coñecida, aínda que inicialmente foi chamada Capela Palatina. O seu arquitecto foi Giovanni d'Dolci seguindo os modelos das antigas plantas basilicais romanas, as cales pola súa banda se inspiraban estrutural e arquitectonicamente en antigos edificios gregos como o Concello da Ágoraateniense. É coñecida en todo o mundo tanto por ser a sala na que se celebra oconclave e outras cerimonias oficiais como as coroacións papais, como por estar decorada porMichelangelo Buonarroti (Miguelanxo).
Atópase á dereita da Basílica de San Pedro, despois da Scala Rexia ('Escaleira Real'). É de forma rectangular e mide 40,93 m de lonxitude, por 13,41 de anchura (as dimensións do Templo de Salomón segundo o Antigo Testamento) e 20,7 m de alto. Na decoración destacan a parede sobre o altar maior (cunha superficie de 13.7 m por 12.2 m), onde se atopa o "Xuízo Final" e o centro da bóveda onde se representan nove escenas rectangulares sobre a Creación e a Caída do home.
↑De acordo co segundo parágrafo da Legge sulle fonti del diritto do7 de xuño de1929, tódalas leis e regulamentos do estado son publicadas enlingua italiana, como por exemplo a revista oficial vaticana Acta Apostolicae Sedis
.svg)
.svg)
.JPG)
.jpg)
