| Transferrina | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||
| Identificadores | |||||||||
| Símbolo | Transferrina | ||||||||
| Pfam | PF00405 | ||||||||
| InterPro | IPR001156 | ||||||||
| PROSITE | PDOC00182 | ||||||||
| SCOPe | 1lcf /SUPFAM | ||||||||
| OPM superfamily | 161 | ||||||||
| OPM protein | 1lfc | ||||||||
| |||||||||
Astransferrinas songlicoproteínas doplasma sanguíneo que se unen ao ferro e controlan o nivel deferro libre nos fluídos biolóxicos.[1]
As transferrinas únense moi fortemente ao ferro, pero de forma reversible. Aínda que o ferro unido á transferrina é menos do 0,1% (4 mg) do total de ferro corporal, é a fonte máis importante de ferro, cunha alta taxa de recambio (25 mg/24 h). A transferrina ten un peso molecular de arredor de 80KDa e contén dous sitios de unión para o Fe(III) de alta afinidade. A afinidade da transferrina polo Fe(III) é extremadamente alta (1023 M−1 a pH 7,4)[2] pero decrece progresivamente ao diminuír o pH por debaixo da neutralidade. Na superficie das células existenreceptores da transferrina.
A ferritina pode estar unida a un ión férrico, a dous ou a ningún. Cando non está unida ao ferro, coñécese comoapotransferrina.
Oxene que codifica a transferrina nos humanos é oTF,[3] que está localizado nocromosoma 3 banda 3q21.[3]
Cando a proteína transferrina cargada con ferro encontra unreceptor de transferrina na superficie dunha célula (por exemplo, en precursores doseritrocitos damedula ósea), únese a el e, como consecuencia, é transportada á célula nunhavesícula porendocitose mediada por receptor. OpH da vesícula redúcese pola acción de bombas de hidróxeno (H+ ATPases) ata aproximadamente 5,5, causando que a transferrina libere os seus ións férricos. O receptor (co seuligando a transferrina unida) é despois transportado a través dociclo endocítico de novo á superficie celular, e queda listo para outra rolda de captación de ferro.Cada molécula de transferrina ten a capacidade de transportar dous ións de ferro en forma férrica (Fe3+).
O ferro que se absorbe nos alimentos, é transportado polo sangue pola transferrina e almacenado na proteína celularferritina, para ser utilizado na síntese decitocromos, deencimas e outras proteínas que conteñen ferro como amioglobina e ahemoglobina e utilizado polamedula ósea para aeritropoese (formación deglóbulos vermellos).
Os profesionais da medicina poden comprobar o nivel de transferrina sérica en casos dedeficiencias de ferro,hemocromatosee, e outrostrastornos de sobrecarga de ferro.
Nos humanos, a transferrina consiste nunha cadea polipeptídica de 679aminoácidos. A proteína está composta porhélices alfa eláminas beta que forman dousdominios proteicos.[4] As secuencias dos extremosN-terminal eC-terminal están representadas por lóbulos globulares e entre estes dous lóbulos está ositio de unión ao ferro.
Osaminoácidos da transferrina que se unen aoión ferro son idénticos en ambos os lóbulos: dúastirosinas, unhahistidina, e unácido aspártico. As tres cargas negativas que se encontran noshidroxilos de dous residuos de tirosina e nocarboxilo do ácido aspártico compénsanse coas 3 cargas positivas do ión férrico, que tamén se une ao N da histidina[5]. Para que se una o ión férrico cómpre ademais unanión, preferiblementecarbonato (CO32−), que se une tamén ao ferro polos seus dous osíxenos, e que é colocado no seu sitio por residuos dearxinina etreonina da proteína.[4] En total o ión férrico está ligado por seis enlaces (4 dos aminoácidos e dous do carbonato).[6]
A transferrina tamén ten un receptor, que é unhomodímero unido porponte disulfuro.[7] Nos humanos cada monómero consta de 760 aminoácidos. Permite a unión de dúas moléculas de transferrina. Cada monómero consta de tres dominios: o dominio protease, o helicoidal, e o apical. A forma doreceptor da transferrina lembra á dun complexo con forma de bolboreta, debido aos tres dominios de forma claramente definida.[4]
Ofígado é o principal sitio de síntese de transferrina, pero outros tecidos e órganos, como o cerebro, tamén a producen. O principal papel da transferrina é entregar a todos os tecidos o ferro tomado nos centros de absorción noduodeno e nosmacrófagos (que destrúeneritrocitos vellos e os seus gruposhemo). A transferrina xoga un papel chave nos lugares onde teñen lugar ahematopoese ou unha activa división celular.[7] O receptor axuda a manter ahomeostase do ferro nas células ao controlar as concentracións de ferro.[7]
A transferrina está tamén asociada cosistema inmunitario innato. Encóntrase nasmucosas e capta ferro, creando así un ambiente baixo en ferro que impide a supervivencia bacteriana nun proceso chamado retención do ferro. O nivel de transferrina diminúe nasinflamacións.[10]
O desequilibrio da transferrina pode ter graves efectos sobre a saúde tanto nas persoas que teñen niveis baixos coma altos no seu soro sanguíneo. Un paciente cun nivel de transferrina elevado no soro xeralmente sofre deanemia por deficiencia de ferro.[7] Os pacientes con niveis baixos de transferrina poden sufrir de enfermidades por sobrecarga de ferro e malnutrición proteica. A ausencia de transferrina dáse nun raro trastorno xenético coñecido comoatransferrinemia; unha condición caracterizada por anemia ehemosiderose no corazón e fígado que orixina moitas complicacións, incluíndo a insuficiencia cardíaca.Máis recentemente, viuse que a transferrina e o seu receptor diminúen as células tumorais usando o receptor para atraeranticorpos.[7]
As propiedades de unión a metais da transferrina teñen unha grande influencia na bioquímica doplutonio en humanos (contaminación radioactiva).
A proba de laboratorio chamadatransferrina deficiente en carbohidratos (CDT) úsase para detectar os consumos elevados de alcohol. Os valores desta proba increméntanse con consumos elevados deetanol.[11]
A deficiencia de transferrina está asociada coaatransferrinemia.
Os rangos de referencia normais para a transferrina son 204–360 mg/dL.[12]
Un alto nivel de transferrina pode indicar unhaanemia por deficiencia de ferro. Os niveis deferro sérico e acapacidade de unión ao ferro total (TIBC) utilízanse xunto coa transferrina para especificar calquera anormalidade.
A transferrina interacciona coIGF-2[13] e oIGFBP3.[14] A regulación transcricional da trasnferrina é regulada á alza poloácido retinoico.[15]
As proteínas membros dafamilia proteica da transferrina son, ademais da propia transferrina (tamén chamada siderofilina[16] ou, máis raramente, serotransferrina sanguínea); alactotransferrina (lactoferrina) ou transferrina do leite; aovotransferrina da clara de ovo (conalbumina); e amelanotransferrina asociada a membranas.[17]
![Transferrina unida ao seu receptor.[8]](/mt/?noimg=&dark=on&url=https%3a%2f%2fgl.wikipedia.org%2fwiki%2fFicheiro%3aPDB_1suv_EBI.jpg)
![Complexo receptor de transferrina.[9]](/mt/?noimg=&dark=on&url=https%3a%2f%2fgl.wikipedia.org%2fwiki%2fFicheiro%3aPDB_2nsu_EBI.jpg)
