  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 328(Gregoriano) Verona, Italia |
| Morte | 388(Gregoriano) (59/60 anos) Tesalónica, Grecia |
| Senador romano | |
| Cónsul romano | |
| |
| Actividade | |
| Ocupación | político |
| Período de tempo | Baixo Imperio Romano eAntigüidade tardía |
| Familia | |
| Cónxuxe | Anícia Faltônia Proba |
| Fillos | Petronius, Anicius Hermogenianus Olybrius, Anicia Proba, Anício Petrônio Probo, Anicius Probinus |
| Pai | Petrônio Probino |
| Descrito pola fonte | Paulys Realenzyklopädie der klassischen Altertumswissenschaft |
 | |
Sexto Claudio Petronio Probo (enlatín,Sextus Claudius Petronius Probus), foi militar, político e un dos principaispatriciosromanos de finais doséculo IV, coñecido pola súa riqueza, poder e conexións sociais.
Foi patrón do mozoAmbrosio de Milán e tivo unha carreira espectacular:procónsul deÁfrica no358,prefecto pretoriano en catro ocasións ocasións (deIllyricum no 364, daGalia no 366, deItalia entre o 368 e o 375 e de novo entre o 383 e o 384 ), ecónsul no 371, co emperadorGraciano comocolega.
Eracristián e pertencía á poderosafamilia Anicia deVerona, unha poderosa familia patricia convertida ao cristianismo. Casou conAnicia Faltonia Proba, a filla do seu curmán primeiroQuinto Clodio Hermoxeniano Olibrio, coa que tivo dous fillos,Anicio Probino eAnicio Hermoxeniano Olibrio. A través dos seus fillos, Probo foi o avó paterno de dousemperadores,Petronio Máximo eAnicio Olibrio.
Segundo a árbore xenealóxica publicada por Mommaerts e Kelley, Probo era fillo dePetronio Probino, cónsul no 341, e de "Claudia"/"Clodia", unha irmá deClodio Celsino Adelfo.Faltonia Betitia Proba, poeta cristiá, era irmá deste Probino e esposa de Adelfo.[1] Hermoxeniano era fillo de Proba e Adelfo. Probino e Proba máis vellos, eran fillos dePetronio Probiano, cónsul no 322. Mommaerts e Kelley consideran que a súa muller era unha "Anicia", unha irmá de Amnio Anicio Xuliano. Claudia e Adelfo eran fillos de Clodio Celsino e Demetrias.[1] O Probiano máis vello, era un fillo de Petronio Aniano, cónsul no 314. Mommaerts e Kelley consideran que a súa muller era "Proba", unha filla de Probo.[1] Probo estivo casado coa súa curmá primeiraAnicia Faltonia Proba (aproximadamente 365-410-432), filla de Quinto Clodio Hermoxeniano Olibrio e da esposaTurrenia Anicia Xuliana ouAnicia Faltonia Proba, coa que tivo tres fillos, Anicio Probino, Anicio Hermoxeniano Olibrio e Anicio Petronio Probo.
A carreira de Probo foi unha das máis salientables do momento. Comezou comocuestor e logo converteuse enprefecto urbano.[2][3] Foi procónsul de África no 358[4] e logoprefecto pretoriano catro veces: deIllyricum no 364, deGalia no 366, deItalia, Illyricum eÁfrica no 368-375 e de novo en 383-384;[2][4] mentres tanto, ocupou oconsulado no 371, co emperadorGraciano comocolega.[2]
En 372, defendeu aSirmium contra o ataque bárbaro e nese mesmo ano proclamou aAmbrosio gobernador deEmilia e aLiguria. En 375, Probo foi acusado de corrupción e opresión na extorsión de impostos porValentiniano I. Serviu ao mando do emperadorValentiniano II, seguíndoo na corte oriental candoMagno Máximo se rebelou enOccidente. Descoñécese a súa data de morte, aínda que vivía no 390 cando, segundo aVita Ambrosii dePaulino de Milán, dous nobres persas presentáronse anteTeodosio I enMediolanum pero marcharon ao día seguinte aRoma para ver por si mesmos a Petronio Probo, o orgullo da aristocracia romana, unha lenda na súa propia vida.
Petronio Probo foi enterrado nunmausoleo construído para el pola súa muller Anicia Faltonia Proba no outeiro doVaticano.[5][6] Como o lugar de enterramento máis prestixioso xunto á tumba de San Pedro da vellabasílica de San Pedro xa fora ocupado polo sarctego do predecesor de Probo, o cónsul e praefectus urbanusXunio Baso, o mausoleo de Probo foi construído inmediatamente fóra da ábsida occidental da basílica.[5][6] Probo foi enterrado en San Pedro moitas décadas antes de que o primeiro papa alí enterrado - o papaLeón I - fose enterrado no461, e nunha posición máis próxima á tumba do apóstolo do posible para o mausoleo imperial deHonorio, unido ao cruceiro sur da basílica no principios do século V para os enterros da dinastía teodosiana.[5][6][7]
En varias inscricións, Probo é descrito como "o cumio da casa Anicia" (Aniciae domus culmen), "máis aprendido en todos os temas" (omnibus rebus eruditissimus) e "o cumio da nobreza, a luz da literatura e a elocuencia" (nobilitatis culmen, litterarum et eloquentiae lumen). Estas frases suxiren que foi unmecenas daliteratura, incluído o do poeta deBordeos,Ausonio. Os seus dous fillos, Probino e Olibrio, continuaron a tradición sendo os patróns deClaudiano, quen pinta un retrato laudatorio de Probo no seuPanegyricus dictus Probino et Olybrio consulibus, escrito para celebrar o consulado conxunto dos seus fillos no 395.
Amiano Marcelino represéntao como un home vaidoso e rapaz que:
"Tiña posesións en case todos os puntos do Imperio; algunhas ben e outros mal adquiridas. Había dous homes nel, un amigo leal e sincero, o outro, un inimigo perigoso e vingativo. A pesar do equilibrio e a confianza que lle debían dar as súas inmensas xenerosidades e o hábito do poder, Probo baixaba o ton en canto llo subían a el, non sendo un gran personaxe agás cos humildes. Igual que o peixe non vive fóra do elemento líquido, Probo non respiraba no momento en que non ocupaba algún cargo ou sinecura. Ademais, sempre o impulsaba cara o poder, querendo ou non, o interese dalgunha importante familia, que, non atendendo a regra do deber coa intemperancia dos desexos, quería asegurarse a impunidade, buscando unha alta protección. Porque debemos afirmar que, se persoalmente era incapaz de esixir algo ilícito a un cliente ou a un subordinado, non deixaba, porén, cando había sospeita sobre calquera dos seus, de toma-la súa defensa con razón ou sen ela, aínda que fose en contra da xustiza.[8]
 | Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Sexto Petronio Probo |
| Predecesor: Valentiniano I e Valente |  Cónsul doImperio Romano xunto con | Sucesor: Domicio Modesto e Flavio Arinteo |
