Movatterモバイル変換

[0]ホーム
URL:

Saltar ao contido
Wikipediaa Wikipedia en galego
Procura

Señoriaxe

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Por mor dainflación, o valor dacomposición da moeda de 1hryvnia de2006-2018[1] superou nun 150 % o seuvalor nominal. Xa que logo, o Banco Nacional deUcraína cambiou a composición e reduciu o tamaño en2018 e,[2] ao baixar dez veces o custo daaliaxe, acuñaxe volveu a xerar señoriaxe.

Aseñoriaxe[3][4][5] era no seu inicio o beneficio que percibía a autoridade dascasas de moeda polacuñaxe das pezas cuxo valor intrínseco era inferior ao seuvalor nominal. Na actualidade o concepto é esencialmente o mesmo, máis aplicado aopapel moeda: deixando de lado o reducido custo da súaimpresión, a señoriaxe refírese que ao dereito a producirdiñeiro pode constituír para os emisores —bancos centrais ou organismos emisores— unha fonte de ingresos.[6][7][8]

Opremio Nobel de EconomíaPaul R. Krugman, no texto deeconomía internacional escrito conMaurice Obstfeld, define a señoriaxe como o fluxo de "recursos reais que gaña unGoberno cando imprime diñeiro que gasta en bens e servizos".[9][10]

O termo é unpréstamo lingüístico doprovenzalsenhoratge, que pola súa vez deriva deseigneur (correspondente aogalego "señor"). NaIdade Media, de feito, osseñores feudais de todaEuropa intentaron independizarse dossoberanos outorgándose o dereito de cuñar moeda e a propiedade dos ingresos relacionados.[11][12]

Historia

[editar |editar a fonte]

Idade antiga

[editar |editar a fonte]

NaAntigüidade, cando abase monetaria consistía en moedas demetais preciosos, calquera persoa que tiveseouro ouprata podía levalo áceca pública, onde se transformaba enmoedas coaefixie do soberano ou do gobernante. Os dereitos debidos á ceca e ao soberano esixíanse mediante a retención dunha parte do metal precioso.[13]

A señoriaxe neste contexto era, xa que logo, oimposto sobre a cuñaxe, tamén coñecido como imposto da ceca. O valor nominal e o valor intrínseco da moeda das moedas non coincidían, por mor da señoriaxe e dos custos de produción das moedas. O imposto á cuñaxe utilizábase entón para financiar o gasto público. No caso de que oEstado fose titular deminas de metais preciosos, a señoriaxe coincidiría coa diferenza entre o valor nominal das moedas cuñadas e os custos de extracción do metal precioso e produción das moedas. Xa cosromanos, a partir deSeptimio Severo comezouse a reducir á metade a cantidade de metal precioso que contiñan as moedas, deixando inalterado o seu valor nominal, para obter máis beneficios.

Idade Media

[editar |editar a fonte]

Entre o800 e o1200d.C., o sistema monetario europeo era sinxelo, baseado case exclusivamente nodiñeiro introducido porCarlomagno.[11] Coacaída de Constantinopla, os señores europeos, comezando porXénova eFlorencia, volveron a cuñar moedas (1252).[14] Ao haber tal variedade de tipos diferentes de moedas en circulación, con diversas denominacións, cuñadas en diferentes metais (ouro, prata ecobre) e con padróns de pureza non coincidentes, xurdiu a cuestión da legalidade de que o monarca puidese impor un imposto de señoriaxe á produción de moedas. A escola xurídica dos canonistas defendeu unha orientación favorable, en tanto que a dos romanistas era proclive a que a señoriaxe fose nula.[15]

Idade Contemporánea

[editar |editar a fonte]

ARevolución Industrial e, xa noséculo XX, osAcordos de Bretton Woods foron testemuñas do abandono paulatino dos sistemas monetarios baseados nos metais preciosos e da convertibilidade das moedas en metais preciosos. O crecemento dos intercambios económicos provocado pola Revolución Industrial fixo necesario o uso de moedas cuxa oferta non estivese restrinxida pola limitada dispoñibilidade de metais preciosos. Ademais, a aparición de determinadas moedas cada vez máis estendidas e aceptadas nos intercambios internacionais, fixo obsoleto o uso de metais preciosos para regular tales intercambios. E por último, o éxito dosbilletes bancarios e outras formas de pagamento non condicionadas polo uso de metais preciosos pódese explicar pola comodidade dos sistemas de pagamento que non requiren a transferencia de grandes cantidades de metais preciosos pesados.

Séculos XX e XXI

[editar |editar a fonte]

Durante asdécadas de 1980 e de1990, a excesiva dependencia da señoriaxe dalgúns gobernos europeos —entre eles os dePortugal,Irlanda,Italia,Grecia eEspaña (os chamadosPIIGS)— constituíu unha das grandes dificultades para a realización daUnión Económica e Monetaria daUnión Europea.[16]

Nos países dazona do euro, os ingresos da señoriaxe son recadados polos gobernos dos países membros pola cuñaxe de moedas metálicas, e poloBanco Central Europeo (BCE) pola impresión de billetes, que emite en condicións demonopolio.[17] Estes ingresos son despois redistribuídos poloBCE entre os diferentes bancos centrais nacionais,[18] en función das súas respectivas participacións (para oBanco de España, por exemplo, era do 9,698 % en2023).[19]

Os gobernos nacionais individuais toman entón medidas para recadaren unha gran parte destes ingresos dos bancos centrais a través dosimpostos.[20] Non obstante, mesmo nos casos dalgúns bancos centrais que non son totalmenteestatais —como oBanco de Italia, por exemplo—), a maioría dos beneficios xerados páganselle ao Estado.[21] Os gobernos individuais recadan directamente os ingresos derivados do dereito a emitir moedas, dos que teñen que restar os custos de produción. Trátase case sempre duns ingresos modestos, agás no caso depequenos estados como aRepública de San Marino ou aCidade do Vaticano, cuxas moedas se converten en obxectos decolección.

Mentres que a creación e a emisión de diñeiro é xestionada polo banco central e ten lugar a cambio de bonos estatais obtidos medianteoperacións do mercado aberto, a simple creación de diñeiro escritural é unha facultade de todo osistema económico, nacional e internacional.

A diferenza é descrita poloBanco do Canadá no seusitio web.[22] Mentres que no caso das moedas metálicas os ingresos consisten na diferenza entre o valor nominal das moedas emitidas e o custo da súa produción, no caso da emisión de moedas non metálicas os ingresos consisten nosxuros devindicados polos títulos adquiridos para a emisión de diñeiro. Estes ingresos, recadados polo banco central, úsanse para pagar os seus custos e os impostos da emisión. Os ingresos da señoriaxe son en gran parte recadados polo Goberno que lle concedeu ao banco central o dereito de emitir diñeiro en condicións de monopolio.

Descrición

[editar |editar a fonte]

A teoría económica

[editar |editar a fonte]

Enmacroeconomía, a señoriaxe refírese aos ingresos que obtén un Goberno en virtude da posibilidade de crear unha base monetaria en condicións de monopolio.[23] Nos estados modernos, o banco central adoita imprimir billetes, en tanto que o Goberno —por exemplo a través dunha casa de moeda— cuña as moedas, e ambos obteñen ingresos por señoriaxe.

En economía, a señoriaxe é ante todo unha das fontes coas que un Goberno financia o seudéficit orzamentario —é dicir, a cantidade dogasto público non cuberta pola recadación de impostos—. Na literatura económica, o termo "señoriaxe" adoita referirse aos beneficios públicos.[24] Nos países con baixainflación supón arredor do 0,5 % doproduto nacional bruto, mentres que nos países con alta inflación este valor é moito maior.[25][26] En casos extremos dehiperinflación, a señoriaxe é practicamente a única fonte de financiamento do Goberno.[8][27] O uso da señoriaxe por parte dos Gobernos está xeralmente asociado a unha alta inestabilidade política, adoito debido a un sistema político moi polarizado.[28] Isto prodúcese con frecuencia en conxunción coa necesidade de financiar os custos dasguerras, ou en casos de conmocións esóxenas que provocan un colapso dosprezos dasexportacións ou mesmo nos casos en que os Gobernos non son quen de lle facer fronte axeitadamente áevasión fiscal. En todos estes casos, os aforradores tenderán a desconfiar da capacidade do Goberno para pagar as súasdébedas, e rexeitarán subscribir os seus bonos.[8]

Billetealemán de 20 millóns demarcos (1923).[29]

No caso de que a facultade de imprimir diñeiro sexa asignada polo Goberno e este o utilice para financiar o gasto, a señoriaxe corresponde á relación entre o valor nominal da nova base monetaria emitida nun determinado intervalo de tempo e oíndice xeral de prezos.[30] Os intentos do goberno de financiar odéficit público aumentando os ingresos da señoriaxe poden provocar hiperinflación,[8][31][32] e a maioría dos casos históricos de inflación elevada e hiperinflación débense en realidade á necesidade do Goberno de se financiar mediante a señoriaxe.[8][33] O casohistórico máis rechamante e máis estudado pola teoría económica, no que o abuso do uso da señoriaxe por parte do Goberno provocou unha dramáticaespiral hiperinflacionaria é o da República de Weimar en Alemaña en1922-1923:[34][35] o colapso económico resultante foi o preludio do ascenso ao poder donazismo e deAdolf Hitler.[36][37][38] No prefacio do texto clásico deCostantino Bresciani-Turroni sobre as vicisitudes domarco alemán,Lionel Robbins observa que "a depreciación do marco que se produciu entre1914 e 1923 […] destruíu a riqueza dos elementos máis sólidos da sociedadealemá e deixou atrás un desequilibrio moral e económico que preparou o terreo para as catástrofes que seguiron. Hitler é o afillado da inflación".[39]

Krugman sinala que a elevada dependencia da señoriaxe é unha característica particularmente frecuente nospaíses en desenvolvemento. Malia os intentos destes países de reformaren as súas institucións na dirección dospaíses máis industrializados, este proceso adoita permanecer inconcluso: o aumento da estatalidade destas economías non se corresponde cunha capacidade axeitada para recadar impostos para financiar o gasto. Mesmo nestes casos, o uso da señoriaxe está asociado a unha alta inflación ou hiperinflación.[9]

SegundoRudi Dornbusch (1987), as hiperinflacións son os experimentos de laboratorio daeconomía monetaria: en presenza de tales taxas de inflación, o vínculo entre a moeda e os prezos está absolutamente fóra de dúbida e de calquera controversia.[40] En virtude da estreita asociación entre a señoriaxe e a inflación —pola que a unha maior señoriaxe lle corresponde, máis que proporcionalmente,[41] unha maior inflación—, a señoriaxe tamén se denomina "imposto inflacionista": trátase, en efecto, dun imposto que os operadores económicos lle pagan ao Goberno en forma de redución forzosa do poder adquisitivo do diñeiro que teñen nas súas carteiras.[12][32][42][43]

A creación dun banco central independente do Goberno —é dicir, sen que este teña o poder de impor ningunha medida de política monetaria— foi adoito unha decisión clave para estabilizar unha economía afectada pola hiperinflación.[44] No caso de que a facultade de imprimir diñeiro estea atribuída ao banco central, a señoriaxe recadada por este defínese como o produto do tipo de xuro nominal e o valor nominal da base monetaria en circulación, dividido polo índice xeral de prezos. Esta suma é normalmente recadada polo Goberno en forma de impostos.

O cálculo

[editar |editar a fonte]

A señoriaxe obtida polo Goberno pódese medir polo poder adquisitivo da nova base monetaria posta en circulación polo Goberno. A fórmulamatemática é, xa que logo:[30][33][43][45][46][47][48][49]

σ=M˙P=M˙M⋅MP{\displaystyle \sigma ={\frac {\dot {M}}{P}}={\frac {\dot {M}}{M}}\cdot {\frac {M}{P}}}

onde:

M˙=dMdt{\displaystyle {\dot {M}}={\frac {dM}{dt}}} é a creación dunha nova base monetaria en tempo continuo (M representa a base monetaria e, por tanto, aecuación anterior é a súaderivada ou variación temporal).
M{\displaystyle M\;} é a cantidade total de base monetaria.
P{\displaystyle P\;} é o índice de prezos de consumo.

Cómpre sinalar o seguinte:

M˙M=dM/dtM{\displaystyle {\frac {\dot {M}}{M}}={\frac {dM/dt}{M}}} representa a taxa de crecemento instantáneo da base monetaria.
MP{\displaystyle {\frac {M}{P}}} representa o valor real da base monetaria.

.

A fórmula incorpora o feito de que o Goberno compra recursos reais —os bens eservizos que constitúen o gasto público— con recursos cero —o valor económico do papel moeda—. Este tipo de señoriaxe tamén se denomina "señoriaxe monetaria".[50]

Entendido comocusto de oportunidade, unha fórmula que estima a señoriaxe obtida polos bancos centrais é, en cambio:[50][51]

σ=iMP{\displaystyle \sigma =i{\frac {M}{P}}}

ondei{\displaystyle i\;}é o tipo de xuro nominal. Cómpre lembrar que, polo xeral, estes ingresos son confiscados en gran parte polo propio Goberno e só unha pequena parte polo banco central.

Unha variante desta última versión é:[24]

σt=itMt−1Pt{\displaystyle \sigma _{t}=i_{t}{\frac {M_{t-1}}{P_{t}}}}

ondeit{\displaystyle i_{t}\;}é o tipo de xuro nominal,Mt−1{\displaystyle M_{t-1}\;} é a cantidade inicial de base monetaria ePt{\displaystyle P_{t}\;}é o índice xeral dos prezos correntes.

Outra fórmula, adoptada por algúns autores,[52] utiliza a taxa de inflación no canto da taxa de crecemento do diñeiro ou o tipo de xuro nominal:

σ=πMP{\displaystyle \sigma =\pi {\frac {M}{P}}}

ondeπ{\displaystyle \pi \;}é a taxa de inflación. O suposto subxacente neste caso é aneutralidade da moeda; xa que logo:

π=P˙P=M˙M.{\displaystyle \pi ={\frac {\dot {P}}{P}}={\frac {\dot {M}}{M}}\;.}

Neste caso, a señoriaxe é exactamente igual á taxa de inflación.[47]

Asignación dos ingresos xerados

[editar |editar a fonte]

Os ingresos producidos pola señoriaxe destínanse en parte ao financiamento das actividades do banco central —que adoita realizar tamén actividades de regulación e control do sistemacrediticio e financeiro nacional—. As cotas restantes toman outros camiños e son confiscadas polo Estado ou acumuladas como reservas. Unha cota pódese destinar, dentro dos límites establecidos, aosaccionistas dobanco.

A modo de exemplo, o Banco de Italia acadou en2008 un beneficio bruto de 502.939.255euros, sobre a base dos cales pagou ao Estado 327.727.564 euros en concepto deimpostos sobre a renda —equivalente aproximadamente ao 65,16 % do beneficio bruto—, conseguindo así un beneficio neto para o exercicio de 175.211.691 euros.[53] Logo ingresou noTesouro Público, en concepto de asignación do beneficio despois de impostos, a cantidade de 105.111.415 euros —equivalente a aproximadamente o 59,99 % do beneficio neto—.[54] Dos 70.100.276 euros restantes, restouse a cantidade de 35.042.338 euros asignada á reserva ordinaria e unha cantidade igual á reserva extraordinaria. Os 15.600 euros restantes suman 58.788.000 euros —de conformidade co artigo 40 dos Estatutos do Banco de Italia, o 0,50 % do "froito" das reservas, ordinarias e extraordinaria, que o31 de decembro de2007 ascendían a 11.757.789.000 euros,[55] por un total de 58.803.600 euros (196.012 euros por cada participación), que se distribuirá entre os participantes distintos do Estado.[54]

Modelos teóricos

[editar |editar a fonte]

Maximización e hiperinflación

[editar |editar a fonte]
Relación entre a señoriaxe real e a inflación

Malia ser certo que o recurso á señoriaxe aumenta a inflación a un ritmo practicamente ilimitado, isto non se traduce necesariamente nun aumento da señoriaxe real recadada polo Goberno.[56][57][58][59] Como se amosou anteriormente, isto é igual aM˙P{\displaystyle {\frac {\dot {M}}{P}}\;} e, mentres que o Goberno é capaz de controlar onumerador —é dicir, a creación de nova base monetaria—, certamente non é quen de controlar odenominador —o índice de prezos de consumo—) que, como se sinalou anteriormente, crece ao ritmo da taxa de inflación. Para valores baixos de inflación, o financiamento dunha pequena parte do déficit mediante a emisión de diñeiro aumenta o valor real da señoriaxe; mais para niveis crecentes da taxa de inflación o valor real da señoriaxe aumentará cada vez menos ata que comece a diminuír, inverténdose a tendencia.

Este nivel máximo de señoriaxe real corresponde a un limiar máximo de tolerancia que o sistema económico está disposto a sufrir sen caer nunha espiral hiperinflacionista: se o Goberno intenta superar este limiar, a inflación descontrolarase. Se o Goberno considera necesario maximizar a señoriaxe real, deixando nun segundo plano todos os demais obxectivos depolítica económica —estabilidade de prezos, crecemento económico, pleno emprego, distribución equitativa da renda, etc.—, non debe superar ese limiar.

Curva de Laffer

[editar |editar a fonte]
Señoriaxe real vs. taxa de inflación (curva Laffer).

A relación entre a señoriaxe real e a inflación represéntase graficamente mediante unhacurva de Laffer modificada, en cuxoeixe x está a inflación e noeixe y a señoriaxe real —no canto do tipo impositivo e os ingresos fiscais, respectivamente, como na curva de Laffer orixinal—.[56][57][58][59][60][61].

Modelo de Cagan

[editar |editar a fonte]

O modelo tradicional[62][63] para explicar a dinámica da hiperinflación debida á señoriaxe débese á contribución pioneira de Phillip Cagan (1956).[35] A seguinte análise está extraída principalmente dos textos de Obstfeld e Rogoff, e de David Romer. Dado que o que interesa son os ingresos derivados da creación da base monetaria, en adiante "diñeiro" será equivalente a "base monetaria".[64]

A demanda de diñeiro en termos reais defínese na forma deKeynes (1936)[65] eHicks (1937):[66]

MtdPt=L(Yt,it+1){\displaystyle {\frac {M_{t}^{d}}{P_{t}}}=L\left(Y_{t},i_{t+1}\right)}

onde

Mtd{\displaystyle M_{t}^{d}\;} é a demanda de diñeiro en termos nominais no momentot{\displaystyle t\;}.
Pt{\displaystyle P_{t}\;} é o índice de prezos de consumo no momentot{\displaystyle t\;}.
Yt{\displaystyle Y_{t}\;} é a renda no momentot{\displaystyle t\;}.
it+1{\displaystyle i_{t+1}\;} é o tipo de xuro nominal do momentot{\displaystyle t\;}ao momentot+1{\displaystyle t+1\;}.

Como é habitual, a demanda de diñeiro en termos reais é unha función positiva da renda e unha función negativa do tipo de xuro nominal. De feito, un aumento da renda aumenta a demanda de diñeiro para transaccións; un aumento do tipo de xuro nominal provoca, pola contra, un aumento do custo de oportunidade de manter diñeiro.

Cómpre sinalar que baixo o suposto de expectativas racionais perfectas,[67] no sentido deJohn Muth (1961),[68] a relación entre o tipo de xuro nominal e a inflación é a coñecidaparidade deIrving Fisher:[69]

1+it+1=(1+rt+1)Et{Pt+1}Pt{\displaystyle 1+i_{t+1}=\left(1+r_{t+1}\right){\frac {E_{t}\left\{P_{t+1}\right\}}{P_{t}}}}

onde

rt+1{\displaystyle r_{t+1}\;} é otipo de xuro real do momentot{\displaystyle t\;} ao momentot+1{\displaystyle t+1\;}.
Et{⋅}{\displaystyle E_{t}\left\{\cdot \right\}\;}é o operador de expectativas condicionado ao conxunto de información dispoñible no momentot{\displaystyle t\;}.
Et{Pt+1}{\displaystyle E_{t}\left\{P_{t+1}\right\}\;}é o valor esperado do índice de prezos de consumo no momentot+1{\displaystyle t+1\;}.
Et{Pt+1}Pt{\displaystyle {\frac {E_{t}\left\{P_{t+1}\right\}}{P_{t}}}} é, xa que logo, a inflación esperada ent{\displaystyle t\;}para o momentot+1{\displaystyle t+1\;}.

Nun contexto caracterizado por unha inflación elevada, o tipo de xuro real pódese considerar para todos os efectos constante e insignificante en comparación coa taxa de inflación. Mesmo se pode pasar por alto o ingresoYt{\displaystyle Y_{t}\;} pola mesma razón. Por tanto, a demanda de diñeiro en termos reais pódese reescribir como:

MtdPt=L(it+1)=L[Et{Pt+1Pt}]{\displaystyle {\frac {M_{t}^{d}}{P_{t}}}=L\left(i_{t+1}\right)=L\left[E_{t}\left\{{\frac {P_{t+1}}{P_{t}}}\right\}\right]}

Supoñamos, xa que logo, que a demanda de diñeiro é desta forma:

MtdPt=Et{Pt+1Pt}−η{\displaystyle {\frac {M_{t}^{d}}{P_{t}}}=E_{t}\left\{{\frac {P_{t+1}}{P_{t}}}\right\}^{-\eta }}

ondeη{\displaystyle \eta \;} é asemielasticidade da demanda de diñeiro con respecto á inflación esperada.

Pasando aoslogaritmos, asumindo que a oferta monetaria está determinada de xeito esóxeno polo Goberno e impondo a condición de equilibrioMtd=Mt{\displaystyle M_{t}^{d}=M_{t}}, a ecuación resultante pódese escribir do seguinte xeito:

mt−pt=−ηEt{pt+1−pt}{\displaystyle m_{t}-p_{t}=-\eta E_{t}\left\{p_{t+1}-p_{t}\right\}}

onde as variables en minúscula representan os logaritmos das variables en maiúscula. Para resolver a ecuación abonda con resolver sucesivamente o sistema:

{pt=11+ηmt+η1+ηpt+1pt+1=11+ηmt+1+η1+ηpt+2{\displaystyle \left\{{\begin{matrix}p_{t}={\frac {1}{1+\eta }}m_{t}+{\frac {\eta }{1+\eta }}p_{t+1}\\\\p_{t+1}={\frac {1}{1+\eta }}m_{t+1}+{\frac {\eta }{1+\eta }}p_{t+2}\\\end{matrix}}\right.}

do que se obtén:

pt=11+η(mt+η1+ηmt+1)+(η1+η)2pt+1{\displaystyle p_{t}={\frac {1}{1+\eta }}\left(m_{t}+{\frac {\eta }{1+\eta }}m_{t+1}\right)+\left({\frac {\eta }{1+\eta }}\right)^{2}p_{t+1}}

Aplicando o mesmo método de forma sucesiva, finalmente obtense:

pt=11+η∑s=t∞(η1+η)s−tms+limT→∞(η1+η)Tpt+T{\displaystyle p_{t}={\frac {1}{1+\eta }}\sum _{s=t}^{\infty }\left({\frac {\eta }{1+\eta }}\right)^{s-t}m_{s}+\lim _{T\to \infty }\left({\frac {\eta }{1+\eta }}\right)^{T}p_{t+T}}

Excluíndo a hipótese de burbullas especulativas autoxeradas, cómpre formular:

limT→∞(η1+η)Tpt+T=0{\displaystyle \lim _{T\to \infty }\left({\frac {\eta }{1+\eta }}\right)^{T}p_{t+T}=0}

e, por tanto, o índice de prezos virá determinado pola media ponderada dos valores esperados do infinito número de ofertas monetarias no futuro:

pt=11+η∑s=t∞(η1+η)s−tms{\displaystyle p_{t}={\frac {1}{1+\eta }}\sum _{s=t}^{\infty }\left({\frac {\eta }{1+\eta }}\right)^{s-t}m_{s}}

Cómpre sinalar que as ponderacións se caracterizan por un factor de descenso exponencial e suman un:

11+η[1+η1+η+(η1+η)2+…]=11+η(11−η1+η)=1{\displaystyle {\frac {1}{1+\eta }}\left[1+{\frac {\eta }{1+\eta }}+\left({\frac {\eta }{1+\eta }}\right)^{2}+\ldots \right]={\frac {1}{1+\eta }}\left({\frac {1}{1-{\frac {\eta }{1+\eta }}}}\right)=1}

Isto implica a totalneutralidade do diñeiro —de feito, o modelo noin contén rixideces nominais ninilusión monetaria—.

Maximización dos gobernos

[editar |editar a fonte]

Defínese a señoriaxe en tempo discreto como:

St=Mt−Mt−1Pt=Mt−Mt−1MtMtPt{\displaystyle S_{t}={\frac {M_{t}-M_{t-1}}{P_{t}}}={\frac {M_{t}-M_{t-1}}{M_{t}}}{\frac {M_{t}}{P_{t}}}}

Lémbrese do apartado anterior que a emisión de diñeiro aumenta a inflación esperada e isto diminúe a demanda de diñeiro por parte da poboación, xa que, cando a inflación aumenta, o diñeiro "dispárase". Por tanto, recupérase o equilibrio no mercado monetario,

MtPt=(Pt+1Pt)−η{\displaystyle {\frac {M_{t}}{P_{t}}}=\left({\frac {P_{t+1}}{P_{t}}}\right)^{-\eta }}

e suponse que a taxa de crecemento do diñeiro e a taxa de inflación son iguais e constantes:

1+μ=MtMt−1=PtPt−1{\displaystyle 1+\mu ={\frac {M_{t}}{M_{t-1}}}={\frac {P_{t}}{P_{t-1}}}}

A señoriaxe real pode, por tanto, reescribirse como:

St=(1−Mt−1Mt)(Pt+1Pt)−η=μ(1+μ)−η−1{\displaystyle S_{t}=\left(1-{\frac {M_{t-1}}{M_{t}}}\right)\left({\frac {P_{t+1}}{P_{t}}}\right)^{-\eta }=\mu \left(1+\mu \right)^{-\eta -1}}

Isto é unha curva de Laffer. En efecto, a función écóncava; por tanto, para atopar o seu máximo abondan as condicións de primeira orde::

∂S∂μ=(1+μ)−η−1−μ(η+1)(1+μ)−η−2=0{\displaystyle {\frac {\partial S}{\partial \mu }}=\left(1+\mu \right)^{-\eta -1}-\mu \left(\eta +1\right)\left(1+\mu \right)^{-\eta -2}=0}

Multiplicando por(1+μ)η+2{\displaystyle \left(1+\mu \right)^{\eta +2}} obtense:

(1+μ)−μ(η+1)=1+μ−ημ−μ=1−ημ=0{\displaystyle \left(1+\mu \right)-\mu \left(\eta +1\right)=1+\mu -\eta \mu -\mu =1-\eta \mu =0}

Xa que logo, asoluciónóptima para o Goberno é:

μ∗=1η{\displaystyle \mu ^{*}={\frac {1}{\eta }}}

é dicir, a taxa de crecemento do diñeiro debe ser igual ao recíproco da semielasticidade da demanda, que é exactamente a condición clásica de maximización do beneficio do monopolista concustos marxinais de produción nulos.

Debate e crítica

[editar |editar a fonte]

Daquela, se os ingresos por señoriaxe poden ser maximizados eficazmente polo Goberno, por que motivo a experiencia histórica demostra que, pola contra, moitos gobernos tenden a situarse no lado equivocado da curva de Laffer, á dereita do valor que maximiza a señoriaxe, é dicir, en puntos nos que a señoriaxe realmente recadada é menor? Cagan suxire que os gobernos optan por abusar da señoriaxe cando están desesperados por obteren fondos para cubriren grandesdéficits orzamentarios. Nestes casos, os gobernos tenden a recorrer en exceso aos ingresos por señoriaxe, e activan así espirais hiperinflacionistas. Outra hipótese formulada por Cagan é que as expectativas de futuro do sector privado son imperfectas, neste caso de carácter adaptativo, é dicir, "retrospectivas": así, o Goberno podería obter beneficios a curto prazo por unha dependencia da señoriaxe superior ao máximo aconsellable, xa que os operadores sempre chegarían tarde a axustar as súas expectativas. Oseconomistas contemporáneos non están satisfeitos con esta última explicación porque consideran que, polo menos no plano dos modelos teóricos, non é aceptable a hipótese de que o Goberno sexa quen de enganar sistematicamente o mercado. Non obstante, isto non significa que o Goberno, impulsado por necesidades continxentes, poida intentalo.

Malia a desconfianza xeral dos economistas, Stanley Fischer observou que "quizais a simple hipótese das expectativas racionais non funcione neste caso, porque é difícil crer que os axentes económicos durante as hiperinflacións comprendan os procesos dinámicos nos que participan sen pasar por algún proceso deaprendizaxe que sería o equivalente das expectativas adaptativas".[70] A intervención de Fischer foi citada tamén por Sargent, Williams e Zha en (2009); nas propias palabras de Fischer: "Quizais o simple suposto das expectativas racionais falle aquí, xa que é difícil crer que os axentes económicos das hiperinflacións comprendesen os procesos dinámicos nos que estaban participando sen experimentaren algún proceso de aprendizaxe que sería o equivalente das expectativas adaptativas".[71]

Pero mesmo baixo a hipótese dunhas expectativas racionais "prospectivas" perfectas —un suposto ao que, ante todo por razóns metodolóxicas, os economistas non están dispostos a renunciar—, o modelo de Cagan consegue explicar un sutil problema asociado á análise da señoriaxe. De feito, o Goberno ten interese en anunciar unha política monetaria coherente coa análise realizada anteriormente, comunicándolle ao mercado a súa intención de aterse a unha oferta monetaria igual a(MP)∗=(1+ηη)−η{\displaystyle \left({\frac {M}{P}}\right)^{*}=\left({\frac {1+\eta }{\eta }}\right)^{-\eta }}, pero daquela, logo de acadar a confianza da poboación, ten bastante interese en "traizoala" fixandoMP>(MP)∗{\displaystyle {\frac {M}{P}}>\left({\frac {M}{P}}\right)^{*}}. Este fenómeno coñécese como "incoherencia intertemporal da política económica".[72]

Se a poboación é crédula e segue a confiar nos anuncios do Goberno, a mesma situación pode repetirse con éxito indefinidamente, e neste caso o Goberno realmente conseguirá obter beneficios do abuso da señoriaxe, sen sufrir o castigo do mercado. Pero esta hipótese, polo menos a nivel modelístico-formal, é inaceptable. Moito máis probable é que os operadores, logo de se sentiren enganados polo Goberno por primeira vez, non volvan depositar a confianza nel e se anticipen á tentación formando expectativas pesimistas sobre o futuro. Xa que logo, se o Goberno quere maximizar os ingresos da señoriaxe, primeiro terá que recuperar necesariamente a credibilidade ante a poboación. Para o conseguir, o Goberno podería decidir "atarse as mans" lexislativamente, pero esta elección adoita considerarse demasiado ríxida. A alternativa é entón recuperar unha boa reputación ante o mercado con opcións de política económica continuamente coherentes e cribles: mais isto require moito tempo e cómpre ter en conta que, se o camiño para recuperar a reputación é longo e difícil, unha soa elección inconsistente ou non crible pode facer que a perda novamente. Hai, pois, uns custos que o Goberno debe ter en conta se quere facer un uso útil da ferramenta de señoriaxe, e sen causar prexuízos económicos.[73]

Tahir Andrabi estudou a correlación entre o uso da señoriaxe e as taxas de crecemento económico a longo prazo de 74 países durante o período entre1971 e1988, e atopou unha correlación significativamente negativa.[74]

Señoriaxe e dolarización

[editar |editar a fonte]
Billete estadounidense de 5dólares.[75]

Cando un país adopta unha moeda estranxeira como moeda decurso legal, renuncia aos dereitos de señoriaxe. Adolarización, é dicir, a substitución da moeda local polodólar estadounidense —do mesmo xeito que pola moeda de calquera outro estado estranxeiro—, supón dous tipos de perdas relacionadas coa señoriaxe: por unha banda, á medida que a moeda nacional se vai retirando gradualmente da circulación, cambiándoa pola moeda estranxeira, as autoridades monetarias teñen que recomprar a masa monetaria en mans da poboación e dos bancos, devolvendo os dereitos de señoriaxe acumulados no tempo. Por outra parte, as autoridades monetarias perden as ganancias de señoriaxe no futuro.

Ao mesmo tempo, o Estado cuxa moeda fose adoptada —osEstados Unidos no caso da dolarización— aumenta os seus propios ingresos por señoriaxe, e xurdiu un debate sobre a oportunidade de que parte destes ingresos se devolvan ás nacións que adoptaran a moeda. Neste sentido, existe un precedente nos acordos asinados entreSuráfrica e outros tres estados africanos que utilizan orand como moeda de curso legal —Lesotho,Namibia eEswatini—. Os Estados Unidos, pola contra, non asinaron ningún acordo similar ata a data conPanamá nin con outros países onde o dólar é de curso legal. Non obstante, noSenado dos Estados Unidos presentáronse propostas lexislativas relativas ao reembolso dos dereitos de señoriaxe.

Segundo os datos doBanco de Pagamentos Internacionais e os balances dos bancos centrais nacionais, no período de1980 a1995 a relación entre a base monetaria emitida e oProduto Interior Bruto nominal dos países doG10 mantívose practicamente inalterada e non se reduciu en termos absolutos, en tanto que que seis estados —Bélxica,Francia,Italia, oReino Unido,Suecia eSuíza— experimentaron un descenso paulatino dos billetes e das moedas metálicas en circulación en relación aoPIB.[76]

Nadécada de 1990, produciuse un proceso de dolarización da economía, en virtude do cal a cantidade de moeda estadounidense mantida no estranxeiro medrou tres veces máis axiña que o crecemento da cantidade no mercado nacional, en tanto que a oferta monetaria denominada en dólares mantida no estranxeiro acadou entre o 55  % e o 70  % do total, concentrada principalmente naUnión Soviética e enAmérica Latina. Durante o mesmo período, a proporción de moedas e billetes alemáns mantidos no estranxeiro estimouse entre un 30  % e un 40  % do total.[76]

Teorías conspirativas sobre a señoriaxe

[editar |editar a fonte]

O señoriaxe é obxecto de diversasteorías conspirativas, segundo as cales a señoriaxe sería recollida polos bancos centrais e non polo Goberno, mentres que a emisión de diñeiro por parte dos bancos centrais se realizaría para favorecer a "banqueiros" e supostos "poderes ocultos", que operarían contra o intereses da cidadanía.

Consonte estas teorías, os gobernos deberían ser as únicas entidades lexitimadas para emitiren diñeiro, co fin de imprimir en cantidades suficientes para reducir adébeda pública, evitando presións inflacionistas excesivas. Porén, estas teses —moitas veces difundidas e apoiadas por persoas sen formación económica— non achan crédito nin confirmación en ningún manual nin tratado especializado en economía, e por iso foron obxecto de desacreditación por parte de economistas e de expertos, que amosan a súafalacia lóxica e inconsistencia científica. Neste sentido, existen variaswebs enInternet nas que se dan explicacións sobre o concepto de señoriaxe e que desacreditan tales estas teorías, afirmando que son enganos.[77]

A señoriaxe no mundo

[editar |editar a fonte]

O recurso á señoriaxe por parte dos gobernos para financiaren partes dos seus déficits públicos, como se viu, é un fenómeno coñecido e obxecto de estudo pola teoría económica. Tamén se viu que non todos os gobernos recorren á señoriaxe na mesma medida: os países máis estables politicamente tenden a recorrer a ela o menos posible, en tanto que os máis inestables se ven tentados a recorrer a ela alén dos límites do razoable.

A continuación amósase unha táboa que amosa estas diferenzas durante o período1975-1985, que xeralmente se considera de alta inflación:

Recurso á señoriaxe nunha escolma de países, no período 1975-1985
Fonte: FMI,International Financial Statistics[78]
PaísesPorcentaxe de señoriaxe respecto
a outras fontes de financiamento		Porcentaxe de señoriaxe respecto
ao Produto Interior Bruto
Bolivia139,50 %5,00 %
Brasil18,36 %4,13 %
Canadá6,61 %1,26 %
Chile7,48 %2,39 %
Corea do Sur10,70 %1,84 %
Filipinas7,79 %0,99 %
Francia7,19 %2,73 %
Alemaña3,85 %1,08 %
India14,30 %1,81 %
Israel24,55 %2,99 %
Italia28,00 %6,60 %
México18,70 %2,71 %
Perú29,71 %4,92 %
Reino Unido5,31 %1,91 %
Estados Unidos6,02 %1,17 %
Tailandia7,06 %0,94 %
Turquía24,40 %5,09 %
Venezuela10,76 %3,05 %

Reid W. Click recompilou estimacións para un maior número de países e correspondentes a un intervalo de tempo máis amplo: o período abranguido entre1971 e1990:[79]

Recurso á señoriaxe nunha escolma de países, no período 1971-1990
PaísesPorcentaxe de señoriaxe respecto
ao Produto Interior Bruto		Porcentaxe de señoriaxe respecto
ao gasto público
Nova Zelandia0,38101,0436
Dinamarca0,39431,0512
Estados Unidos0,42951,9552
Canadá0,43712,0144
Kuwait0,46101,2196
Reino Unido0,47371,2800
Bélxica0,49101,0187
Ruanda0,5262n.d.
Países Baixos0,53521,0184
Francia0,55201,3863
Noruega0,56301,4598
Gabón0,57561,5615
Finlandia0,59662,1217
Suíza0,61896,7397
Australia0,62712,5722
Camerún0,63763,3825
Suráfrica0,65352,5281
Qatar0,6536n.d.
Alemaña0,68692,3539
Austria0,69401,8944
Suecia0,72341,9301
Burundi0,85946,1174
Honduras0,89945,2043
Congo0,9026n.d.
Níxer0,9037n.d.
Zimbabwe0,94422,7438
Xapón0,95855,6200
Kenya0,98373,9985
Tailandia1,08726,3018
Trinidad-Tobago1,11483,0989
Mauritania1,1524n.d.
Barbados1,19243,7201
R. Centroáfrica1,1961n.d.
Filipinas1,22518,9611
Tunicia1,34184,0607
Indonesia1,39086,859
Costa do Marfil1,4156n.d.
Irlanda1,51783,4922
Sri Lanka1,51794,971
O Salvador1,525910,8938
Nepal1,534310,0539
Botswana1,54844,4003
Corea do Sur1,56909,6979
Nixeria1,572811,1197
Malaisia1,57495,2696
India1,719211,8175
Venezuela1,79487,6515
R. Dominicana1,856111,6631
Marrocos1,88875,9533
Etiopía1,99888,5599
Singapur2,00989,1736
España2,02677,5584
Lesotho2,16065,1142
Tanzania2,16418,2810
Paquistán2,172211,4778
Ecuador2,172515,8076
Mauricio2,17578,7001
Paraguai2,243821,6222
Colombia2,317817,5651
Islandia2,32508,3515
Xamaica2,3427n.d.
Italia2,35727,4229
Uganda2,375421,6516
Romanía2,44916,5803
Togo2,73087,7544
Brasil3,039413,7132
Grecia3,129110,5149
Zaire3,264110,6499
Ghana3,313622,0139
Costa Rica3,333715,0873
Zambia3,508210,4253
Serra Leoa3,561816,5434
Turquía3,582115,203
Uruguai3,704415,1053
México3,720718,9687
Birmania3,726824,9233
Bolivia3,806719,7555
Portugal4,003410,0712
Sudán4,4325n.d.
Irán4,661615,0880
Xordania4,988512,1835
Perú4,993528,2328
Exipto5,417012,1084
Polonia6,9379n.d.
Malta7,574318,3596
Nicaragua7,860123,7008
Arxentina9,729962,0003
Chile10,300132,5765
Iugoslavia11,8731148,9518
Israel14,842422,2781

Notas

[editar |editar a fonte]
  1. ↑"1 Hryvnia Vladimir the Great".Numista.com
  2. ↑"1 Hryvnia".Numista.com
  3. ↑"señoriaxe". En Vocabulario de economía. Universidade de Vigo. 2005. Páxina 243.ISBN 84-8158-281-6
  4. ↑"Señoriaxe". EnDicionaario de dicionaros (Ilg.usc.gal).
  5. ↑"Senhoriagem". EnDicionário Estraviz (Estraviz.org).
  6. ↑"O que significa “senhoriagem”?"ECB.europa.eu
  7. ↑Abel, A.B.; Bernanke, B. S. (1992). Páxina 737.
  8. ↑8,08,18,28,38,4Romer, D. (1996). "Seignorage and Inflation". Páxina 420.
  9. ↑9,09,1Krugman, P. R.; Obstfeld, M. (2009). "Developing Countries: Growth, Crisis, and Reform". Páxina 626.
  10. ↑A mesma defininición pódese atopar en Obstfeld, M.; Rogoff, K. S. (1996). "Seigniorage". Páxina 523.
  11. ↑11,011,1Cipolla, C. M. (1963). "Currency Depreciation in Medieval Europe". EnThe Economic History Review. Vol. 15. Nº 3. Páxinas 413-422.
  12. ↑12,012,1Williamson, S. D. (2005). "A Monetary International Model". Páxina 364.
  13. ↑"Seignorage".Bancaditalia.it
  14. ↑A estabilidade de preços é importante porquê?. Banco Central Europeu. 2009. Páxina 19.ISBN 978-92-899-0423-0
  15. ↑Schiffman, D. A. (2005). "The Valuation of Coins in Medieval Jewish Jurisprudence".En Journal of the History of Economic Thought. Vo. 27. Nº 2. Xuño.
  16. ↑Levitt, M.; Lord, C. (2000). Páxinas 45-46.
  17. ↑En efecto, consonte o artigo 105 A doTratado de Maastricht, "O BCE terá o dereito exclusivo de autorizar a emisión de billetes na Comunidade. O BCE e os bancos centrais nacionais han poder emitir billetes. Os billetes emitidos polo BCE e os bancos centrais nacionais serán os únicos de curso legal na Comunidade".
  18. ↑Williamson, S. D. (2005). "Money in the Open Economy". Páxina 505.
  19. ↑"Subscrição do capital".ECB.europa.eu
  20. ↑Por exemplo, en 2007 o beneficio antes de impostos do Banco de Italia foi de 1.705.646.647 euros, dos que 1.610.489.843 euros (arredor do 94,4 %) foron confiscados polo Goberno italiano en forma de impostos, o que deu lugar a un beneficio neto do exercicio de 95.156.804 euros para o banco. Véxase "Conto Economico", enBilancio della Banca d'Italia (2007). Páxina 20.
  21. ↑Véxanse a este respecto os balances de 2007 e 2009 do Banco de Italia. As porcentaxes pagadas ao Estado italiano, calculadas sobre o beneficio bruto (e incluíndo, xa que logo, o imposto sobre a renda), oscilan entre o 98 % e o 73 %.
  22. ↑"Seigniorage Revenue".Bank of Canadá. Novembro de 2001
  23. ↑Sachs, J. D.; Larrain, F. B. (1993). "The Inflation Tax and Seigniorage". Páxina 339.
  24. ↑24,024,1Buiter, W. H. (2007).Seigniorage. NBER Working Paper Nº 12919. Febreiro. JEL Nº E4, E5, E6, H6.
  25. ↑Barro, R. J. (1987). "Money, inflation, and interest rates in the market-clearing model". Páxina 209.
  26. ↑Gordon, R. J. (1993). "Inflation: effects, costs, and policy options". Páxina 301.
  27. ↑Blanchard, O. J.; Fischer, S. (1989). "Seigniorage and Inflation". Páxina 195.
  28. ↑Alex Cukierman, Sebastian Edwards, Guido Tabellini,Seigniorage and Political Instability, The American Economic Review, Vol. 82, No. 3 (Jun., 1992), pp. 537-555.
  29. ↑"20,000,000 Mark Deutsche Reichsbahn".Numista.com
  30. ↑30,030,1Blanchard, O. J.; Fischer, S. (1989). "Seigniorage and Inflation". Páxina 198.
  31. ↑Blanchard, O. J.; Fischer, S. (1989). "Seigniorage and Inflation". Páxina 201.
  32. ↑32,032,1Abel, A. B.; Bernanke, B. S. (1992). "Real Seigniorage Collection and Inflation". Páxina 673.
  33. ↑33,033,1Obstfeld, M.; Rogoff, K. S. (1996). "Seigniorage". Páxina 523.
  34. ↑Abel, A.B.; Bernanke, B. S. (1992). "Seigniorage and the Budget Deficit in the German Hyperinflation of 1922-1923". Páxina 677.
  35. ↑35,035,1Cagan, P. "The Monetary Dynamics of Hyperinflation". EnFriedman, M. (1956).
  36. ↑Hetzel, R. L. (2002).German monetary history in the first half of the twentieth century. Economic Quarterly, Federal Reserve Bank of Richmond. 88, 1.
  37. ↑Berman, S. (1997). "Civil Society and the Collapse of the Weimar Republic". EnWorld Politics, Vol. 49. Nº 3.Cambridge University Press. Páxinas 401-429.
  38. ↑Hill, L. E.; Butler, C. E.; Lorenzen, S. A. (1977). "Inflation and the Destruction of Democracy: The Case of the Weimar Republic". EnJournal of Economic Issues. Vol. 11. Nº 2. Xuño. Páxinas 299-313.
  39. ↑Bresciani-Turroni, C. (1937).
  40. ↑Dornbusch, R. (1987). "Lessons from the German Inflation Experience of the 1920s". Páxinas 337-366
  41. ↑Romer, D. (1996). "Seignorage and Inflation". Páxina 424.
  42. ↑Romer, D. (1996). "Seignorage and Inflation". Páxina 421.
  43. ↑43,043,1Friedman, M. (1971). "Government revenue from inflation". EnJournal of Political Economy. 79. Xullo.
  44. ↑Sargent, T. J. (1986). "The Ends of Four Big Inflations". EnInflation: Causes and Effects. National Bureau of Economic Research. Páxinas 41-98.
  45. ↑Sachs, J. D.; Larrain, F. B. (1993). "The Inflation Tax and Seigniorage". Páxina 340.
  46. ↑Auernheimer, L. (1974). "The Honest Government's Guide to the Revenue from the Creation of Money". EnThe Journal of Political Economy. Vol. 82. Nº 3. Maio-xuñi. Páxinas 598-606.
  47. ↑47,047,1Baltensperger, E.; Jordan, T. J. (1997). "Principles of Seigniorage". EnSwiss Journal of Economics and Statistics. 133, II. Páxinas 133-152.
  48. ↑Grossman, H. I.; Van Huyck, J. B. (1986). "Seigniorage, inflation, and reputation". EnJournal of Monetary Economics. Vol. 18. Nº 1. Xullo. Páxinas 21-31.
  49. ↑Phelps, E. S. (1973). "Inflation in the theory of public finance". EnThe Swedish Journal of Economics. Vol. 75. Nº 1. Marzo. Páxinas 67-82.
  50. ↑50,050,1Klein, M.; Neumann, M. J. M. (1990).Seigniorage: What Is It and Who Gets It?. Weltwirtschaftliches Archiv. 126. 2. Páxinas 205-221.
  51. ↑Marty, A. L. (1978). "Inflation, taxes, and the public debt". EnJournal of Money, Credit, and Banking. 10(4). Páxinas 437-52.
  52. ↑Bailey, M. J. (1956). "The welfare cost of inflationary finance". EnJournal of Political Economy. 64. Páxinas 93-100.
  53. ↑Il bilancio della Banca d’Italia. 2008. Páxina 306.
  54. ↑54,054,1Il bilancio della Banca d’Italia. 2008. Páxina 349.
  55. ↑Il bilancio della Banca d’Italia. 2008. Páxina 338.
  56. ↑56,056,1Sachs, J. D.; Larrain, F. B. (1993). "The Inflation Tax and Seigniorage". Páxina 343.
  57. ↑57,057,1Sachs, J. D.; Larrain, F. B. (1993). "The Economic Dynamics of Hyperinflation". Páxina 741.
  58. ↑58,058,1Abel, A.B.; Bernanke, B. S. (1992). Páxina 737. "Real Seigniorage Collection and Inflation". Páxinas 673-676.
  59. ↑59,059,1Obstfeld, M.; Rogoff, K. S. (1996). "Seigniorage". Páxinas 523-526.
  60. ↑Romer, D. (1996). "Seignorage and Inflation". Páxina 422.
  61. ↑Sargent, T. J. (1987). Páxinas 262-275.
  62. ↑Obstfeld, M.; Rogoff, K. S. (1996). "The Cagan Model of Money and Prices". Páxinas 515-526.
  63. ↑Romer, D. (1996). "Seignorage and Inflation". Páxinas 420-428.
  64. ↑Romer, D. (1996). "Seignorage and Inflation". Páxinas 420-421.
  65. ↑Keynes, J. M. (1936).
  66. ↑Hicks, J. R. (1937). "Mr Keynes and the "classics": A suggested interpretation". EnEconometrica, 5. Abril. Páxinas 147-159.
  67. ↑A pesar de que o modelo de Cagan supuña expectativas adaptativas e retrospectivas, adoita estudarse tanto baixo eses supostos como baixo a hipótese das expectativas racionais, máis coherente teoricamente mais cuxa elaboración teórica e matemática foi posterior ao artigo de Cagan.
  68. ↑Muth, J. F. (1961). "Rational expectations and the theory of price movements". EnEconometrica. 29. Xullo. Páxinas 315-335.
  69. ↑Fisher, I. (1930).
  70. ↑Fischer, S. "Comments on Thomas Sargent and Neil Wallace, "Inflation and the Government Budget Constraint"". En Razin, A.; Sadka, E. (1987).
  71. ↑Sargent,T; Williams, N.; Zha, T. (2009). "The Conquest of South American Inflation". EnJournal of Political Economy. Vol. 117. Nº 2.
  72. ↑Kydland, F. E.; Prescott, E. C. (1977). "Rules rather than discretion: The inconsistency of optimal plans". EnThe Journal of Political Economy. Vol. 85. Nº 3. Xuño. Páxinas 473-492.
  73. ↑Barro, R. J.; Gordon, D. B. (1983). "A Positive Theory of Monetary Policy in a Natural Rate Model". EnThe Journal of Political Economy. Vol. 91. Nº 4.
  74. ↑Andrabi, T. (1997). "Seigniorage, Taxation, and Weak Government". EnJournal of Money, Credit and Banking. Vol. 29. Nº 1. Páxinas 106-126.
  75. ↑"5 Dollars United States Note".Numista.com
  76. ↑76,076,1Groenveld, J. M.; Visser, A. (1997). "Signoraggio, moneta elettronica e indipendenza finanziaria delle banche centrali". EnMoneta e Credito. Vol. 50. Nº 197. Università di Roma. ISSN 2037-3651. Páxinas 73-75
  77. ↑Véxanse, a modo de exemplo: Seminerio, M. (2007). "Signoraggio, tra mito e realta’"; Buiter, W. (2009). "Ancora sul nonsenso signoraggista".
  78. ↑Sachs, J. D.; Larrain, F. B. (1993). "The Inflation Tax and Seigniorage". Páxina 341.
  79. ↑Click, R. W. (1998). "Seigniorage in a Cross-Section of Countries". EnJournal of Money, Credit and Banking. Vol. 30. Nº 2. Páxina 155.

Véxase tamén

[editar |editar a fonte]

Bibliografía

[editar |editar a fonte]

Outros artigos

[editar |editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar |editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Señoriaxe&oldid=6937247»
Categorías:
Categoría agochada:
[8]ページ先頭
©2009-2025 Movatter.jp