Ryanair, Plc é unhaaeroliñairlandesa con sede social enIrlanda. Foi fundada porTony Ryan en1985 con 25 traballadores, sendo a súa primeira rutaWaterford -Londres. É o maior transportista debaixo custo deEuropa. Actualmente ten máis 650 rutas. Ao longo dos anos converteuse na aeroliña máis rendible do mundo, grazas á redución de custos. Ryanair caracterizouse por unha rápida e continua expansión, especialmente trala desregulación da industria aérea en Europa en1997. Operaba unha frota de 74 veteranosBoeing B737, que foron dados de baixa, e asinou contratos para recibir 225 novos Boeing B737-800 ata2010, ademais de opcións por 193 máis. A data de hoxe, Ryanair conta con 305 Boeing 737-800 «Next Generation» cunha media de idade de 4,9 anos.
Ryanair é unha das empresas europeas máis polémicas, loada e criticada por igual. Os seus simpatizantes destacan os seus baixos prezos, o seu populismo, a administración radical, e a súa fereza para desbancar asaeroliñas de alto custo tradicionais. Pero os detractores acúsana de incumprir as políticas daUE e facer publicidade enganosa.[1] En2009 foi demandada pola Dirección Xeral de Consumo de Baleares, por cobrar indebidamente aos pasaxeiros un suplemento por levar a súa equipaxe,[2] medida que Ryanair aplica sistematicamente pero que é ilegal en España.[3]
Dende a súa creación en1984, Ryanair pasou de ser unha pequena aeroliña que realizaba a curta ruta entreWaterford eLondres a converterse nunha das maiores compañías de transporte de pasaxeiros enEuropa. Ryanair ten na actualidade uns 8.500 traballadores, entre os que se contan 1.200 pilotos. Tras a súa saída en bolsa en1997, os seus ingresos pasaron de 231 millóns de euros en1998 a 1.843 millóns en2003 e 3.013 millóns en2010. Os seus beneficios netos subiron de 48 millóns a 339 no mesmo período.
Ryanair foi fundada en 1985 Christopher Ryan, Liam Lonergan (dono da axencia de viaxes irlandesa Club Travel) e o empresario Tony Ryan (polo cal recibiu o nome), fundador de Guinness Peat Aviation. A aeroliña comezou a operar cunEmbraer EMB 110 Bandeirante de 14 asentos, voando entre Waterford e oaeroporto de Gatwick co obxectivo de romper o duopolio dos voos entreIrlanda eLondres, que nese momento estaban operados porBritish Airways eAer Lingus.
En1986, a compañía incorporou unha segunda ruta, voando entreDublín eLuton competindo directamente co duopolio de Aer Lingus e British Airways por vez primeira. Baixo a desregulación parcial daUnión Europea, as aeroliñas poderían comezar novos servizos internacionais dentro da Unión, sempre e cando polo menos un dos dous gobernos dese a súa aprobación. O goberno irlandés nesa época rexeitou a súa aprobación co obxectivo de protexer a Aer Lingus, pero o británico, baixo o mando da conservadoraMargaret Thatcher, aprobou o servizo. Con dúas rutas e dous avións, a nova aeroliña transportou a 82.000 pasaxeiros nun ano. O número de cliente continuou aumentando, pero a compañía tiña perdas e, cara1991, necesitaba estruturarse.Michael O'Leary foi o encargado de facer á aeroliña rendible. O'Leary rapidamente decidiu que a chave da rendabibidade eran as tarifas baixas, uns tempos de volta rápidos para os avións, nada de luxos e voos sen clasebusiness, ademais de operar un único modelo de avión.
O'Leary regresou dunha visita aSouthwest Airlines convencido de que Ryanair podería realizar grandes incursións no mercado europeo, nese tempo dominado polas aeroliñas nacionais que eran subvencionadas en distintos graos polos seus países. Competiu coas grandes compañías proporcionando un servizo a baixo custo sen luxos. Os voos foron programados cara aeroportos rexionais, que ofrecían menores gastos de operación que os grandes aeroportos internacionais. Cara1995, tras perseguir constantemente o seu modelo de negocio de baixo custo, Ryanair celebrou o seu 10º aniversario levando a 2,25 millóns de pasaxeiros.
En1992, a desregulación da industria aérea daUnión Europea deulle ás aeroliñas dun país da UE o dereito a operar voos entre dous estados membros e representou unha grande oportunidade para Ryanair. Tras unha exitosa flotación na bolsa de Dublín e na NASDAQ, a aeroliña iniciou servizos cara aEstocolmo, oaeroporto de Sandefjord (110 km ao sur deOslo), oaeroporto de París-Beauvais eCharleroi (preto deBruxelas)[4]. En1998, con novo capital, a aeroliña realizou un pedido masivo por 2.000 millóns de dólares de 45 novosBoeing 737–800[5].
A aeroliña lanzou a súa páxina web no ano2000, sendo as reservas en liña inicialmente unha pequena e pouco importante parte do software da páxina. O incremento da venda de billetes a través de Internet axudou ao obxectivo de recortar o prezo dos billetes ao vender directamente e quitar os custos impostos polas axencias de viaxes. Nun ano a páxina chegou a manexar tres cuartos das reservas da aeroliña.
Ryanair estreou unha nova base de operacións noaeroporto de Charleroi no ano2001. Posteriormente nese mesmo ano, a aeroliña pediu 155 novos avións737-800 deBoeing para ser entregados en oito anos, entre2002 e2010.[6] Aproximadamente 100 deses avións xa foran entregados cara finais de2005, aínda que houbo pequenos atrasos nese ano debido a unha folga de maquinistas de Boeing.[7]
En abril de2003 Ryanair mercou aKLM ao seu competidor en dificultadesBuzz.[8]
Durante o ano2004 Michael O'Leary advertíu que habería un "baño de sangue" durante o inverno, do cal só dúas ou tres aeroliñas de baixo custo sairían, agardando que esas serían Ryanair eEasyJet.[9] Unha perda de 3,3 millóns de euros no segundo cuarto de 2004 foi a primeira perda rexistrada da aeroliña en 15 anos, aínda que a compañía volvería a ter beneficios pouco despois. A ampliación daUnión Europea o1 de maio de 2004 permitiu a apertura de novas rutas para Ryanair.[10]
A rápida adición de novas rutas e nova bases permitiu o crecemento do número de pasaxeiros e colocou a Ryanair entre as aeroliñas máis grandes en rutas europeas. En agosto de2005 a aeroliña afirmou ter levado a un 20% máis pasaxeiros dentro deEuropa queBritish Airways.
Edificio de Ryanair.
O13 de febreiro de2006 a canle británicaChannel 4 emitiu un documental como parte da súa serieDispatches titulado "Ryanair caught napping". O documental criticaba as políticas de adestramento da aeroliña, os procedementos de seguridade e a hixiene dos avións, destacando tamén a pobre moral dos seus traballadores. Ryanair negou estes feitos[11] e afirmou que o material promocional do programa, en particular a imaxe dunha azafata durmindo, fora falsificado.[12]
O5 de outubro de 2006 Ryanair lanzou unha oferta de 1.480 millóns de euros para mercarAer Lingus. O CEO de Ryanair, Michael O'Leary, dixo que o movemento era unha "oportunidade única" para formar unha aeroliña irlandesa. A nova compañía podería transportar ao redor de 50 millóns de pasaxeiros por ano.[13]
