Repubblica Cisalpina (it) | |||||
  | |||||
| Localización | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Capital | Milán | ||||
| Poboación | |||||
| Poboación | 3.239.572(1797) | ||||
| Lingua oficial | lingua italiana | ||||
| Datos históricos | |||||
| Precedido por | |||||
| Creación | 29 de xuño de 1797 | ||||
| Disolución | 25 de xaneiro de 1802 | ||||
| Sucedido por | República Italiana eDucado de Milán | ||||
| Moeda | Milanese scudo(en) | ||||
ARepública Cisalpina foi unhaRepública irmá, unEstado satélite daPrimeira República Francesa creado o29 de xuño de1797 porNapoleón Bonaparte, pola unión das repúblicasCispadana eTranspadana.
Situada no norte deItalia, con capital enMilán, comprendía un territorio duns 40.000 km² atravesados polorío Po. Dispoñía dunexército integrado portropas francesas e autóctonas.
Tomou o nome deRepública Italiana o26 de xaneiro de1802, e despois o deReino de Italia o17 de marzo de1805.
Desapareceu como estado despois da definitiva derrota deNapoleón nabatalla de Waterloo, en xuño de1815, e tras oCongreso de Viena o seu territorio foi asignado aoImperio austríaco.
O seu estado antecesor, oDucado de Milán (o Milanesado, na bibliografía española), historicamente reclamado porFrancia, despois da morte deCarlos II pasou aFilipe de Anjou, ao que se opuxo o ArquiduqueCarlos de Austria quen tamén tiña pretensións á coroa española.
O26 de setembro de1706 as tropas austríacas tomaronMilán, que pasou a mans do Arquiduque de Austria. Esta situación de dominación austríaca confirmouse legalmente notratado de Utrecht. O ducado foi definitivamente ratificado como posesión dosHabsburgo polotratado de Baden de1714. Así permaneceu até a súa conquista por parte deNapoleón Bonaparte, durante asGuerras napoleónicas, en1796.
Despois de derrotar osaustríacos e ossardos e de impoñer a estes útimos a paz deCherasco (28 de abril de1796),Napoleón Bonaparte remodelou a súa propia autoridade cambiando o rostro político daItalia do norte. Creou, ao norte dorío Po, aRepública Transpadana e, ao sur deste río, aRepública Cispadana.
O29 de xuño de1797 ambas as repúblicas uníronse para dar lugar ao nacemento da República Cisalpina, á cal se uniron máis tardeBrescia, oDucado de Mantua,Ferrara e aRomaña. Finalmente, a nova república acrecentouse máis, o22 de outubro de1797, coa incorporación daValtelina e dos condados deChiavenna eBormio, que proclamaran o19 de xuño a súa separación e independencia dasLigas grisoas (aliadas daConfederación dos XIII cantónssuízos).
Esta república, coa capital enMilán, seguía o modelo francés dunDirectorio de cinco membros asistido dun Gran Consello. De feito, era unha emulación pura e simple da organización republicana deNapoleón Bonaparte. Un tratado asinado o21 de febreiro de1798 impuxo á república o mantemento dun exército francés de 25.000 homes, dun exército nacional de 22.000 homes e o pagamento de 18 millóns.[Cómpre referencia]
A República Cisalpina foi recoñecida porAustria polotratado de Campoformio (17 de outubro de1797) que obtén a cambio o que quedaba da efémeraRepública de Venecia, nacida o 29 de xuño e 1797. Esta primeira República Cisalpina desapareceu na primavera de1799 cando Milán foi retomado polosaustro-rusos o29 de abril.
Durante a segunda campaña de Italia, a República Cisalpina foi disolta despois da derrota do xeneralJean Victor Marie Moreau nabatalla de Cassano polos exércitos de austro-rusos (Segunda Coalición). Os exécitos da Coalición entraron o28 de abril de1799 en Milán, e o goberno austríaco restableceuse durante un ano. Despois dabatalla de Marengo (14 de xuño de1800) a República Cisalpina foi restaurada, quedando reducida na rexión dePesaro, que pasou aosEstados Pontificios, pero aumentada o7 de setembro de1800 coa adición deNovara, separada doPiemonte. Otratado de Lunéville (9 de febreiro de1801) fixou a súa fronteira oriental norío Adige, con todos os territorios da cidade deVerona incluídos.
As relacións coaConfederación dos XIII cantóns suízos foron difíciles debido ás pretensións hexemónicas da República Cisalpina, que pretendía reunir nun só Estado as persoas que tiñan a mesma cultura e a mesma lingua. O obxectivo era, pois, anexionar os territorios suízos do sur dosAlpes. Iso conduciu á ocupación deCampione d'Italia e á anexión daValtelina. Un golpe de man para intentar anexionarLugano intentouse en1797, pero coa creación daRepública Helvética as pretensións reducíronse a algunhas tentativas de ocupación do distrito deMendrisio.
A República Cisalpina, rebautizada comoRepública Italiana o26 de xaneiro de1802,Bonaparte fíxose proclamar presidente na consulta deLión, sendoFrancesco Melzi d'Eril o vicepresidente.[1]
O verdadeiro obxectivo de Melzi era liberarse da presenza napoleónica, obter a plena independencia e unir aPenínsula Itálica nun Estado único. O goberno de Melzi propoñíase crear unha administración moderna e un exército nacional; para iso introduciu o servizo militar obrigatorio, medida que foi moi mal recibida pola poboación.
Melzi d'Eril estaba rodeado de homes capaces e leais, como Ferdinando Marescalchi, Giuseppe Prina e Alessandro Trivulzi, pero tivo que enfrontarse aos ataques deJoachim Murat, que comandaba o exército francés en Italia e que fixo todo o posíbel para desacreditalo ante o seu cuñadoNapoleón.
A Cisalpina esperaba entón expandirse cara ao oeste, a costa doPiemonte e do ducado deParma, Plasencia e Guastalla.
Porén, o primeiro cónsul francés decide o contrario e decreta a anexión aFrancia do Piemonte (11 de setembro de1802) e de Parma (9 de outubro) e, despois, tamén doLacio, aUmbría e a costa doTirreno.[2]
A breve vida da República Cisalpina, convertida enRepública Italiana, remata tres anos despois, o18 de marzo de1805, cando Napoleón proclama oReino de Italia,[2] despois de coroarse comoemperador. El mesmo convértese no seu rei, conEugène de Beauharnais como vicerrei.
O reino subsiste até a revolta da fin de abril de1814, e o vicerrei Eugène de Beauharnais renuncia entón a suceder a unha coroa da que Napoleón abdica algunhas semanas máis tarde.[3]
En abril de1815, o rei deNápoles,Joachim Murat, á cabeza dun exército para tratar de liberar Italia, reocupar as partes meridionais e centrais do antigo reino de Italia e restablecer as antigas administracións departamentais. Pero ao mes seguinte, despois da derrota dos seus exércitos nabatalla de Tolentino (2 e3 de maio de 1815), Murat vese obrigado a abandonar o seu reino, o25 de maio, para volver a Francia.[4]
Tras a derrota definitiva de Napoleón nabatalla de Waterloo, en1815 o territorio foi cedido aoImperio austríaco noCongreso de Viena, aínda que pronto foi obxectivo donacionalismo italiano, sendo conquistado polo reino doPiemonte durante as guerras que levaron áunificación italiana.
O8 de xullo de1797 foi adoptada a constitución cisalpina, segundo o modelo da francesa de1795.
A forma institucional do Estado era, por tanto, un calco daConstitución francesa do ano III: trátase dunha forma de gobernodirectorial.
O territorio foi dividido en departamentos, nos que eran elixidos os xuíces de paz e os maxistrados. Os electores, un habitante por cada 200, elixían dous consellos: o dos Anciáns ou Séniores (Seniori) e o dos Xuniores (Giuniori).
O primeiro estaba composto por de 40 a 60 membros e tiña por función a aprobación das leis e de promover as eventuais variacións da carta constitucional; o segundo estaba formado por de 50 a 120 membros e a súa funcción era a de propoñer as leis. Os actos comúns que realizaban ambos os consellos eran a aprobación dos tratados, a elección do Directorio e o establecemento dos impostos.
O Directorio estaba formado por cinco ministros e representaba opoder executivo. A autoridade suprema residía, porén, no comandante das tropas francesas naLombardía.
Ocalendario republicano francés foi tamén adoptado.
O Directorio estaba formado por homes políticos locais como o duqueGian Galeazzo Serbelloni eFrancesco Melzi d'Eril, no tanto que para o corpo lexislativo foron elixidos personaxes célebres come os homes de letrasPietro Verri eGiuseppe Parini, e científicos comoAlessandro Volta eLorenzo Mascheroni.
A República Cisalpina estivo durante moitos anos baixo o dominio daCasa de AustriaA República Francesa sucédena por dereito de conquista. Agora renuncia a este dereito, e a República Cisalpina é libre e independente. Recoñecida por Francia e polo seu emperador, será pronto igualmente recoñecida polo resto de Europa.
— Proclamación do xeneral Buonaparte (que máis tarde se converteu no preámbulo da Constitución da República Cisalpina), Montebello, 11Mesidor, ano V (29 de xuño de 1797).[5]
O Directorio executivo da República francesa, non contento con que se empregue a súa influencia, e as vitorias dos exércitos republicanos, para garantir a existencia política da República Cisalpina, estende a súa atención aínda máis; e convencida de que, se a liberdade é a primeira das bendicións, a revolución que se espera é o maior dos males, que deu á xente da Cisalpina a súa Constitución peculiar, resultante da sabedoría da nación máis iluminada. Dun réxime militar, as persoas da Cisalpina pasan a un constitucional.
Para que esta transición non experimente ningún perigo, nin estea exposta á anarquía, o Directorio executivo aínda que adecuado para designar, polo momento, aos membros do goberno e do corpo lexislativo, a xente debe, despois dun lapso dun ano, poder elixir os postos vacantes, de conformidade coa Constitution.
Durante un gran número de anos non existía ningunha república en Italia. Foi extinguido o lume sagrado da liberdade, e a mellor parte de Europa estaba baixo o xugo de estranxeiros. Corresponde á República Cisalpina mostrar ao mundo pola súa sabedoría, a súa enerxía e a boa organización dos seus exércitos, que a Italia moderna non dexenerou e é aínda digna da liberdade.
Asinado: Buonaparte.
A primeira Constitución da república non tivo unha longa vida. O 14 deFrutidor do ano VI (31 de agosto de 1798), o embaixador francés Claude Joseph Trouvé (que só tiña trinta anos) destituíu o Directorio e ao día seguinte promulgou unha nova Constitución cunpoder executivo máis forte. Os departamentos numeráronse outra vez (agora eran 11), cubrindo grandes zonas xeográficas: Olona (Milán), Alto Po (Cremona), Serio (Bérgamo), Adda e Oglio (Morbegno), Mella (Brescia), Mincio (Mantua), Panaro (Módena), Crostolo (Reggio), Reno (Boloña), Basso Po (Ferrara) e Rubicone (Forlì).
Os membros dos directorios locais foron reducidos a tres, e os concellos dos municipios de entre 3.000 e 10.000 habitantes foron disolvidos. Trouvé designou o novo Directorio, que tiña máis poderes, e un novo Parlamento composto por dous consellos:Anziani ("anciáns" ouSeniires) e Giuniori ("mozos" ouXuniores). O primeiro estaba composto por 40 membros elixidos xunto coa directiva anterior. O segundo tiña 80 membros.
Un novo golpe de estado, intentado polo xeneral francésGuillaume Marie-Anne Brune en outono, foi rexeitado polo Directorio francés o 17 deFrimario (7 de decembro).
Formalmente a República Cisalpina era un Estado independente aliado deFrancia, pero o tratado de alianza entre ambos os estados sancionaba de feito a dependencia da nova república da francesa.
Os termos do tratado son favorábeis para Francia, que mantiña o control da policía e dispoñía dunha gornición militar de 25.000 homes cuxa carga financeira era asumida pola República Cisalpina, a cal debería ademais formar, equipar e manter a súa propia forza armada de 33.000 homes que participaba nas campañas napoleónicas.
O4 de marzo de1798, o Directorio cisalpino presentou o tratado ante o Consello dosXuniors para a súa ratificación. O Consello, que estaba claramente en contra do tratado, pospón a votación durante varios días pero, debido ás ameazas do xeneralLouis-Alexandre Berthier, aproba o tratado. A reacción do Consello de Anciáns é moi diferente que, expresando a súa profunda gratitude a Francia, rexeitou o tratado, considerando que o novo estado non era capaz de asumir os onerosos gastos impostos. Esta posición desencadea a ira do exército francés doDirectorio parisiense: osSeniores son acusados de ter discursos sediciosos e o xeneral Berthier ameaza con impoñer un goberno militar. O xeneral Berthier foi substituído porGuillaume Marie-Anne Brune que, apenas chegou, destituíu variosXuniores eSeniores e así obtén a aprobación do Tratado. O8 de xuño de1798, o tratado foi ratificado.
O territorio da República na súa máxima extensión compoñíase do antigoDucado de Milán (exrepública Transpadana), doDucado de Módena e deReggio Emilia,Boloña,Ferrara eRávena (ex-Legacións pontificias), dos principados deMassa eCarrara, do territorio deMantua e dos territorios comprendidos entre os ríosAdda eAdige, entre os que estabanVerona,Rovigo, e aValtellina.
O Estado dividíase en 20 departamentos, estendíase en1797 por unha superficie de 42.500 km² e contaba cunha poboación de 3.240.000 habitantes. A capital eraMilán, que era o centro máis importante e o máis poboado (ao redor de 124.000 habitantes en1765). O país era economicamente próspero a pesar dos espolios dos ocupantes durante os séculos anteriores; a súaeconomía baseábase nunhaagriculturacerealista, cunha forte presenza desericicultura e dezootecnia. A actividade artesanal tradicional era sólida e o desenvolvemeto da industria daseda, florecente.
A República Cisalpina herdou as cores das Repúblicas Cispadana e Transpadana, que son as mesmas que as da bandeira da actualRepública Italiana, nacida na onda das ideasxacobinas enapoleónicas que viñan deFrancia.
.svg)
A bandeira da República Cisalpina foi modificada durante a República Italiana de1802-1805, porque recordabademasiado a bandeira francesa e parecíademasiado revolucionaria.
As bandeiras de todos estes estados consérvanse no Museo del Tricolore[6] deReggio Emilia.
 | Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: República Cisalpina |
