Por favor, vexa a lista de problemas indicados neste modelo emellóreo de acordo coas indicacións. Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, peronon quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador poroutro máis específico.(Desde agosto de 2017)
Reino Unido
United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland (en-gb)
O país foi a principal potencia mundial durante oséculo XIX e o comezo doséculo XX, pero o custo económico das dúasguerras mundiais e o declive do seu imperio na segunda parte do século XX diminuíron o seu rol de líder nas relacións internacionais. Con todo, o Reino Unido mantén unha significativa influencia económica, cultural, militar e política e é unhapotencia nuclear. Ademais, é un dos cinco membros permanentes doConsello de Seguridade das Nacións Unidas con dereito a veto, e é membro doG8, aOTAN, aUnión Europea (agora en proceso de saída. Véxase:Brexit) e aMancomunidade Británica de Nacións.
O nome oficial do país[1] é Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda do Norte (eninglés:United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland), sendo Reino Unido a forma abreviada máis habitual. O nome foi proposto por primeira vez noActa de Unión de 1707, na que os reinos deInglaterra eGales decidiron constituír un novo reino xunto conEscocia, o cal tería o nome de "Reino Unido de Gran Bretaña". Máis tarde, coActa de Unión de 1800 ailla de Irlanda pasou a formar parte do país, polo que o nome cambiou a "Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda". En1927, cando aRepública de Irlanda obtivo a súa independencia, o país obtivo o seu nome actual "Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda do Norte".
A miúdo é denominado polo nome da illa que comprende a maior parte do seu territorio,Gran Bretaña,[2] ou tamén, por extensión, polo nome dun dos seus países constituíntes,Inglaterra. O xentilicio do Reino Unido, así como o dailla de Gran Bretaña ébritánico, aínda que tamén por extensión, engalego, adóitase usar na fala corrente o xentilicioinglés.
En1066 osnormandos invadironInglaterra e, despois da súa conquista, apoderáronse de gran parte deGales eIrlanda, easentáronse en Escocia, introducindo en cada país o modelofeudal do norte francés e acultura franco-normanda. As elites normandas influenciaron moito ás culturas locais, aínda que tamén asimilando. Posteriormente os reis medievais ingleses completaron a conquista doPaís de Gales e fixeron unha tentativa, finalmente infrutuosa, de anexar Escocia. A partir de entón, os escoceses mantiveron a súa independencia, aínda que en constante conflito con Inglaterra. Os monarcas ingleses, a través da herdanza de importantes territorios en Francia e reclamación polo trono francés, estiveron tamén involucrados en conflitos en Francia, sendo o máis coñecido aGuerra dos Cen Anos.
AIdade Moderna viviu un conflito relixioso como resultado daReforma e a introdución dasigrexas protestantes estatais en cada país. Gales incorporouse totalmente no Reino de Inglaterra, e Irlanda constituíuse nun reino de unión persoal coa coroa inglesa. No territorio que no futuro se convertería enIrlanda do Norte, as terras da independente nobreza católicagaélica foron confiscadas e entregadas a colonos protestantes de Inglaterra e Escocia. En1603, os reinos de Inglaterra, Escocia e Irlanda ficaron unidos baixo unha unión persoal, candoXacobe VI, rei dos escoceses, herdou as coroas de Inglaterra e Irlanda, e trasladou a corte deEdimburgo aLondres. Porén, cada un dos países seguía a ser unha entidade política separada, mantendo as súas propias institucións políticas. Na segunda metade doséculo XVII, os tres reinos involucráronse nunha serie de guerras entre eles (incluíndo a Guerra Civil inglesa), que levaron ao derrocamento temporal da monarquía e o establecemento dunharepública unitaria de curta duración, a Mancomunidade (Commonwealth) de Inglaterra, Escocia e Irlanda. Con todo, a monarquía foi restaurada e, a diferenza de gran parte do resto deEuropa, sen prevalecer oabsolutismo real, grazas áRevolución Gloriosa. A Constitución Británica desenvólvese sobre a base dunha monarquía constitucional e un sistemaparlamentario. Durante este período (en plenaera dos descubrimentos), particularmente en Inglaterra, desenvolveuse un gran poder naval dirixido ao asentamento e a anexión decolonias de ultramar, sobre todo enAmérica do Norte.
No seu primeiro século, o Reino Unido xogou un importante rol no desenvolvemento das ideasoccidentais dosistema parlamentario así como facendo importantes contribucións áliteratura, ásartes e asciencias. Ademais os británicos lideraron aRevolución Industrial, que transformou ao Estado alimentando ao crecenteImperio Británico. Durante este tempo o Reino Unido, ao igual que outrasgrandes potencias, estivo involucrado naexplotación colonial, incluíndo otráfico de escravos. Con todo, foi o propio Reino Unido uns dos pioneiros na prohibición do tráfico humano coa Acta para a Abolición do Comercio de Escravos de1807. As colonias enAmérica do Norte eran o principal foco da actividade colonial británica. Con todo, as súas perdas logo daguerra da independencia americana, dirixiron a súa ambición imperial a outras partes do mundo, especialmente nasIndias.
Despois da derrota de Francia nas guerras revolucionarias enapoleónicas (1792-1815), o Reino Unido xurdiu como a principal potencia naval e económica doséculo XIX (conLondres como a cidade máis grande do mundo entre1830 e1930) manténdose como unha das primeiras potencias até mediado oséculo XX.Invicta no mar, Gran Bretaña adoptou o papel de policía global, un estado das cousas máis tarde coñecido como aPax Britannica. Tamén foi un período de rápidos crecementoeconómico,colonial eindustrial. Gran Bretaña foi descrita como o "taller do mundo", e oImperio Británico expandiuse para incluír áIndia, gran parte deÁfrica, e moitos outros territorios en todo o mundo. Xunto co control formal que se exerce sobre as súas propias colonias, a posición dominante de Gran Bretaña no comercio mundial significou o seu control efectivo sobre a economía doutros moitos países, como aChina,Arxentina eTailandia. No plano interno, produciuse un cambio aolibre comercio. O país experimentou un aumento enorme poboación durante o século, acompañado dunha rápida urbanización, o que resultou en importantes tensións sociais e económicas. A finais do século, outros estados comezaron a desafiar o dominio industrial de Gran Bretaña.
O Reino Unido, xunto coImperio Ruso,Francia e,despois de 1917, osEstados Unidos, foi unha das grandes potencias que se opuxeron aoImperio Alemán eos seus aliados naprimeira guerra mundial (1914-1918). Despois da contenda, o país sufriu un número estimado de dous millóns de mortes e terminou cunha enorme débeda nacional. Despois da guerra o Reino Unido recibiu o control daLiga das Nacións sobre as ex-colonias alemás eotomás, polo que o Imperio Británico ampliouse até a súa maior extensión, que abarcaba unha quinta parte da superficie mundial e un cuarto da súa poboación. Con todo, o auxe donacionalismo irlandés e as disputas sobre os termos da Acta de Goberno de Irlanda, nos termos da autonomía irlandesa, levaron finalmente á partición da illa en1921, no independenteEstado Libre Irlandés e enIrlanda do Norte, parte do Reino Unido. Como resultado disto a nomenclatura do Reino Unido foi cambiada en1927 adoptando o actual nome do Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda do Norte. AGran Depresión (1929-1932) produciuse nun momento no que o Reino Unido aínda estaba lonxe de recuperarse dos efectos da guerra, o que levou a unha inestabilidade política e social.
O Reino Unido foi unha das principais forzas dosaliados nasegunda guerra mundial. Despois da derrota dos seus aliados europeos no primeiro ano da guerra, o Reino Unido continuou loitando contraAlemaña, sobre todo nabatalla de Inglaterra e na doAtlántico. Despois da vitoria, o Reino Unido foi un dos tres grandes poderes que se reuniron para planear o mundo da posguerra. A guerra deixou de novo ao Reino Unido financeiramente danado. Con todo, a axuda doPlan Marshall e os préstamos dosEstados Unidos e oCanadá, axudaron aos británicos a comezar a súa recuperación.
O gobernolaborista dos primeiros anos da posguerra iniciou un programa radical de cambios que tiveron un impacto significativo na sociedade británica durante as seguintes décadas. No plano interno, as principais industrias e empresas de servizos públicos foronnacionalizadas, foi establecido unestado social, cun amplo sistema de financiamento público da saúde. En resposta á aparición denacionalismos locais, iniciouse unha política de descolonización coa concesión da independencia áIndia ePaquistán en1947. Durante o próximas tres seguintes décadas a moitos dos territorios do Imperio obtiveron a súa independencia, e algúns convertéronse en membros soberanos daMancomunidade Británica de Nacións.
A pesar dos novos límites da posguerra, o papel político de Gran Bretaña foi ilustrado naCrise de Suez de 1956, con todo, o Reino Unido, converteuse nun dos cinco membros permanentes doConsello de Seguridade das Nacións Unidas e foi o terceiro país en desenvolver un arsenal dearmas nucleares coa súa primeira proba da bomba atómica en1952. A difusión internacional dalingua inglesa asegurou tamén a continuación da influencia internacional da súa literatura e a cultura, mentres que dende a década de1960 a súa cultura popular tamén se atopa a influenciada polo resto de culturas do mundo. Como resultado dunha escaseza de traballadores na década de1950, o goberno británico animou a inmigración procedente de países daCommonwealth, transformando así ao Reino Unido nunha sociedade multi-étnica nas seguintes décadas. En1973, o Reino Unido uniuse áComunidade Económica Europea, e cando a CEE se converteu naUnión Europea en1992, foi un dos seus doce membros fundadores. Dende a década de1960Irlanda do Norte sufriu a violencia entre comunidades e os grupos paramilitares, que ás veces afectando a outros lugares doo Reino Unido e a República de Irlanda. Polo xeral considérase que o conflito armado terminou coAcordo do Venres Santo deBelfast en1998.
Tras un período de desaceleración económica mundial e loita industrial na década de1970, o gobernoconservador da década de1980, conMargaret Thatcher comoPrimeira Ministra, iniciou unha política radical de liberalización, especialmente do sector financeiro, mercados de traballo flexibles, venda de empresas estatais (privatización), e a eliminación dos subsidios. Asistido por, a partir de1984, pola afluencia de importantes ingresos doMar do Norte, o Reino Unido experimentou un período de importante crecemento económico. A finais doséculo XX houbo cambios importantes no goberno do Reino Unido co establecemento de administracións nacionais descentralizadas enIrlanda do Norte,Escocia eGales, e a incorporación estatuaria daConvención Europea de Dereitos Humanos. Na década de2000 destacou a controversia xerada ao redor de despregaduras militares no estranxeiro, especialmente deIraq eAfganistán.
O Reino Unido atópase entre aslatitudes 49° e 61°N, elonxitudes 9°W e 2°E. ORoyal Greenwich Observatory, situado preto da cidade deLondres, é o punto definitorio doMeridiano de Greenwich. En canto a fronteiras terrestres,Irlanda do Norte limita durante 360 quilómetros coaRepública de Irlanda. A lonxitude da costa de Gran Bretaña é de 17.820 quilómetros. Esta illa está conectada conEuropa continental grazas aoEurotúnel, que parte de Folkestone (preto deDover) até chegar a Coquelles (preto deCalais), esta obra de enxeñaría ten unha lonxitude de 50 km, 38 deles baixo a auga, que fan que sexa o túnel submarino máis longo do mundo.
Inglaterra representa máis da metade da superficie total do Reino Unido, abarcando 130.395 quilómetros cadrados. A maioría do país está formado por terras baixas, con areas montañosas cara ao noroeste, incluíndo as montañas deCumbria do Lake District, osPeninos e os outeiros depedra calcaria do Peak District, Exmoor e Dartmoor. Os principais ríos e esteiros son oTámese, oSevern e oHumber. A montaña máis alta de Inglaterra é o Scafell Pike (978msnm) no Lake District. Outros ríos importantes son o Tees, o Tyne, o Tweed, o Avon, o Exe e o Mersey.
Escocia representa un pouco menos dun terzo da superficie total do Reino Unido, cubrindo 78.772 quilómetros cadrados, e entre eles case 800 illas, principalmente ao oeste e ao norte da illa principal, as máis destacadas son asHébridas, asÓrcadas e asShetland. O principal trazo característico datopografía escocesa é afalla xeolóxica dasHighlands que atravesa o país dendeArran, ao oeste, atéStonehaven, ao leste. Está liña da falla separa dúas rexións claramente diferenciadas: asterras altas ao norte e ao oeste (Highlands) e asterras baixas do sur e do leste (Lowlands). As terras altas, a rexión máis agreste, contén a maioría das terras montañosas, incluíndo oBen Nevis, que con 1.343msnm é o punto máis alto dasIllas Británicas. As terras baixas, en especial a estreita franxa entre osestuarios deClyde e oForth, coñecida como oCentral Belt, é o lugar de residencia da maioría da poboación, incluída a cidade deGlasgow, cidade máis poboada de Escocia, eEdimburgo, a súa capital.
Gales abrangue menos dunha décima parte da superficie total do Reino Unido, cubrindo 20.779 quilómetros cadrados. A súa orografía é principalmente montañosa, aínda que menos no sur que no centro e o norte. A meirande parte da poboación e as principais zonas industriais atópanse no sur, onde están as cidades costeiras deCardiff,Swansea eNewport. As montañas máis altas de Gales están enSnowdonia, incluíndo o Snowdon (engalés:Yr Wyddfa), que con en 1.085msnm é o pico máis alto do país. As catorce, ou quizais quince, montañas galesas de máis de 3.000pés (914m) de altitude coñécense colectivamente como osWelsh 3000s. Gales ten máis de 1.200 quilómetros de costa. Hai varias illas fronte á parte continental de Gales, sendo a maiorAnglesey (engalés:Ynys Môn) ao noroeste.
Irlanda do Norte, abrangue tan só 14.160 quilómetros cadrados e é principalmente montañosa. Dentro do territorio atópase olago Neagh que, cunha superficie 388 quilómetros cadrados, é o lago máis grande das Illas Británicas por área. O pico máis alto de Irlanda do Norte é o Slieve Donard, nas montañas de Mourne, cunha altitude de 852 metros.
O clima do Reino Unido éoceánico,[5] temperado con verán suave (clasificación climática de Köppen:Cfb), invernos frescos e abundantesprecipitacións durante todo o ano. Os principais factores que influencian o clima do país son a súa latitude setentrional (que vai dende os 50ºN até os 60ºN), a súa situación noocéano Atlántico e as altas temperaturas das augas ao seu ao redor debido ácorrente do Golfo. Aínda que o tempo pode trocar notablemente dun día para o outro, a súa oscilación térmica ao longo do ano é relativamente escasa. O punto de converxencia entre as correntes de aire cálido procedente dotrópico e as correntes de aire frío doPolo Norte sitúase sobre o Reino Unido. Esta variación da temperatura da atmosfera crea inestabilidade, sendo este o principal factor que determina que o tempo sexa tan cambiante.
Os climas rexionais do Reino Unido están influenciados polo océano e pola súa latitude. Irlanda do Norte, Gales e a parte oeste de Inglaterra e Escocia, máis próximos ao Atlántico, son xeralmente rexións máis mornas, húmidas e ventosas, sendo os rangos de temperaturas xeralmente máis extremos. A zona oriental adoita ser máis seca, fresca e menos ventosas, aínda que tamén experimenta maiores variacións diarias e estacionais de temperatura. A zona norte é xeralmente máis fresca, húmida e cun menor rango de temperaturas que as do sur.
Aínda que todo o Reino Unido está maiormente baixo influencia de masas de aire marítimas tropicais do suroeste, algunhas rexións son máis susceptibles que outras cando diferentes frontes de masas de aire afectan o país: Irlanda do Norte e o oeste de Escocia son as máis expostas ás masas de aire marítimo polar que trae aire fresco húmido; o leste de Escocia e o noroeste de Inglaterra están máis expostas a masas de aire continental polar que trae aire frío e seco; o sur e sueste de Inglaterra están máis expostos a masas de aire continental tropical que trae aire morno e seco; Gales e o suroeste de Inglaterra son os máis expostos a masas de aire marítimo tropical que trae aire cálido e húmido.
A organización territorial británica é complexa e moi variada,[6] xa que cada un dos catropaíses constituíntes -Inglaterra,Escocia,Gales eIrlanda do Norte- ten o seu propio sistema de demarcación xeográfica e administrativa con orixes anteriores á unión entre eles. En consecuencia, non hai "ningunha unidade administrativa en común entre os integrantes do Reino Unido". Até oséculo XIX realizáronse poucos cambios nestas administracións, mais dende entón houbo unha evolución constante do seu papel e función. O troco non ocorreu de xeito uniforme nas nacións constitutivas, e a devolución do poder sobre a administración local a Escocia, Gales e Irlanda do Norte, fai que sexa pouco probable que os cambios administrativos futuros sexan uniformes.
Tras o proceso deDevolution ou descentralizador que se vén levando acabo dende finais dos anos 90, Escocia, Gales e Irlanda do Norte teñen as súas propias asembleas lexislativas e os seus gobernos autónomos do poder do Parlamento británico, se ben cada unha destas nacións cun grao diferente se autonomía e competencias. Namentres, Inglaterra permanece toda ela baixo o poder do Parlamento británico.
A organización do goberno local enInglaterra é complexa, debido ao feito de que a distribución de funcións varía de acordo ás disposicións locais. A lexislación local, leva a cabo poloParlamento británico e ogoberno do Reino Unido, porque Inglaterra non conta cun parlamento descentralizado. O nivel superior das subdivisións de Inglaterra son nove oficinas rexionais de goberno. Dende2000, a rexión deLondres conta cunha asemblea electa e cun alcalde, despois do grande apoio dado a dita proposta noreferendo de Londres de 1998. Pretendíase que as outras rexións tamén contasen coa súa propia asemblea rexional, pero o rexeitamento a esta idea nun referendo realizado en2004 na rexión Nordeste de Inglaterra detivo a reforma. Por baixo do nivel da rexión, Londres confórmase por trinta e dous municipios e o resto de Inglaterra ten consellos de distrito e deputacións ou autoridades unitarias. Os concelleiros son elixidos por sufraxio directo, mediante voto sinxelo ou por bloque.
O pobo de Escocia está representado noparlamento escocés que escolle ao seugoberno que conta cunha ampla autonomía. Ogoberno local de Escocia divídese en 32 áreas de consellos,[7] que teñen unha ampla variación tanto en tamaño como en poboación. As cidades deGlasgow,Edimburgo,Aberdeen eDundee son áreas de consello especiais, así como a área de consello deHighland, que inclúe unha terceira parte da superficie de Escocia, mais só pouco máis de 200.000 persoas. O poder conferido ás autoridades locais é administrado polos concelleiros elixidos, que son actualmente 1.222. As eleccións lévanse a cabo por voto único transferible, mediante eleccións en bloque de tres ou catroconcelleiros. Cada Consello elixe a un Administrador ou un Coordinador Xeral para presidir as reunións do Consello e para actuar como o representante da zona. Os concelleiros están suxeitos a un código de conduta imposto pola Comisión de Normas para Escocia. A organización representante dos funcionarios locais é a Convención de Autoridades Locais Escocesas (COSLA).
Pola súa banda Gales ten unha autonomía menor que a escocesa pois non foi ata 2011 cando aAsemblea de Gales tivo competencia lexislativa algunha, porén, nas últimas reformas lexislativas o parlamento británico foi achegando o nivel de competencias da asemblea galesa ás do parlamento escocés.
Desde1973, ogoberno local en Irlanda do Norte organízase en vinte e seis consellos de distrito, onde se celebran eleccións de voto único transferible, para elixir representantes con poderes limitados a servizos, como a recolección de residuos e o mantemento de parques e lugares públicos. Con todo, o13 de marzo de2008, o poder executivo propuxo a creación de once consellos novos para substituír o sistema, o que levou a postergar as eleccións locais até o2011 para facilitar o proceso. Por último, ogoberno local en Gales consta de vinte e dúas autoridades unitarias, incluíndo as cidades deCardiff,Swansea eNewport, que son autoridades unitarias independentes. As eleccións celébranse cada catro anos por sufraxio directo. A Asociación do Goberno Local de Gales representa aos intereses das autoridades locais galesas.
OsTerritorios Británicos de Ultramar son catorce territorios dependentes do Reino Unido, pero que non conforman parte del. Principalmente, trátase de pequenas illas pouco poboadas que representan os vestixios do antigoImperio británico. Xuntos, representan unha área que supera os 1.728.000 km² e unha poboación de aproximadamente 260.000 persoas. Con todo, un deles, oTerritorio Antártico Británico, só é recoñecido por outro catro países, os signatarios doTratado Antártico.
AsDependencias da Coroa británica son tres territorios semi-dependentes domonarca do Reino Unido, pero que tampouco forman parte do país. A diferenza dos territorios de ultramar, a lexislación e outros asuntos de interese local corresponden a unha asemblea lexislativa local; ademais, os tratados internacionais e as normas de carácter nacional só son aplicadas se son aprobadas por esta asemblea. Estas dependencias ocupan preto de 779 km² e teñen unha poboación de máis de 235.700 habitantes.
O seu modelo constitucional baséase, ante todo, no chamadoDereito Estatutario (Statute Law) cuxa elaboración é idéntica ás leis ordinarias e só se diferencian, e acadan o carácter de constitucionais, por razón da materia que tratan. A outra fonte importante é axurisprudencia. Gran Bretaña é a terra de orixe do sistema xurídico chamadoCommon Law.
Con todo, o goberno efectivo corresponde a unGabinete dirixido poloPrimeiro Ministro, quen en teoría son designados pola Raíña, con todo na práctica son elixidos pola Cámara dos Comúns. O Gabinete ten responsabilidade ante esta cámara.
O Poder Lexislativo reside no Parlamento, o cal é bicameral e está composto por dúas asembleas, aCámara dos Comúns, composta por membros electos popularmente, e aCámara dos Lores, composta por membros de dereito propio.
En canto ao poder xudicial, aínda que non existe unha Corte Suprema, as funcións de vixilancia dos órganos xurisdicionais son asumidas polosLores Maxistrados pertencentes á Cámara dos Lores.
En materia dedereitos humanos, respecto á pertenza nos sete organismos da Carta Internacional de Dereitos Humanos, que inclúen oComité de Dereitos Humanos (HRC), Reino Unido firmou ou ratificou:
Firmado e ratificado, firmado pero non ratificado, nin firmado nin ratificado, sen información, accedeu a firmar e ratificar o órgano en cuestión, pero tamén recoñece a competencia de recibir e procesar comunicacións individuais por parte dos órganos competentes.
O Reino Unido é unha das principais nacións industriais e comerciais do mundo. En termos do seuproduto interior bruto (PIB), é o quinto no mundo logo dosEstados Unidos, oXapón,Alemaña e aChina, xunto conFrancia. En 2006 o PIB do Reino Unido foi de 2,4 billóns dedólares, o que equivale a 41.500 dólares per cápita.
Tralasegunda guerra mundial e a perda progresiva das colonias, o país retomou o rumbo como potente economía mantendo unha dobre alianza que dura ata os nosos días: non perdeu a súa mirada económica sobreEuropa, pero ao mesmo tempo reforzou as súas relacións comerciais cosEstados Unidos que tralo conflito exerce como primeira potencia mundial. Este papel económico permitiulle manter un sólido e constante desenvolvemento ao longo da segunda metade doséculo XX.
Como en todos os países altamente desenvolvidos, os principais factores en contra da economía do Reino Unido represéntano os altossalarios e a forte presenza nos sectores demanufacturas eindustria pesada dos países emerxentes, sobre todoChina (Taiwán),India eCorea do Sur.
Malia estaren integrado na UE, o chamado "euroescepticismo" tradicional dos británicos manteno fóra daeurozona, sendo divisa do país alibra esterlina. Existiu un compromiso do exprimeiro ministroTony Blair para celebrar unreferendo que determinase se o Reino Unido se integraba ou non na moeda única.
Este artigo (ou sección) está desactualizado(a). A información fornecida mudou ou é insuficiente.
As poboacións e a porcentaxe total das catro nacións que compoñen o Reino Unido.
O censo británico do mes de abril de2001, achegaba unha poboación total no Reino Unido de 58.789.194, sendo o terceiro país máis poboado daUnión Europea (despois deAlemaña eFrancia), o quinto naCommonwealth e o vixésimo primeiro do mundo. A mediados do ano2006, a poboación subira ata chegar aos 60.587.300.[14] Este crecemento foi debido, en parte á inmigración e ao crecemento da taxa de natalidade e a esperanza de vida dos británicos.[15]
A mediados de2006, a poboación deInglaterra estimábase nuns 50.762.900 de habitantes, constituíndo un dos países máis densamente poboados do mundo, con 383 habitantes por quilómetro cadrado.[16] Aproximadamente un cuarto da poboación do RU vive na próspero sueste de Inglaterra predominantemente urbano e semiurbano,[17] dos cales 7.517.700 viven na capital, Londres.[18]
O censo de mediados de 2006, estimou queEscocia tiña unha poboación de 5.116.900,Gales 2.965.900 eIrlanda do Norte 1.741.600[19] países cunha densidade moito menor ca Inglaterra. Comparando as densidades de poboación: en Inglaterra habitan 383 hab./km², fronte aos 142 de Gales, os 125 de Irlanda do Norte e os 65 de Escocia.
No ano2007, ataxa media de fertilidade ao longo do RU era de 1,90 fillos por muller.[20] Mentres co crecemento da fertilidade está a elevar a poboación do país, as taxas de fecundidade seguen por baixo do 2,1 necesario para a substitución xeracional, aínda así as cifras superan o récord rexistrado no ano2001 cando a taxa era do 1,63.[20]Inglaterra eGales teñen respectivamente taxas de 1,92 e 1,90. Escocia posúe a menor taxa de fecundidade con 1,73 fillos por muller, mentresIrlanda do Norte posúe a maior con 2,02 fillos por muller.[20] Durante os anos60 o RU viviu unbaby boom chegando a taxa aos 2,95 fillos por muller en1964.[20] A taxa de fecundidade e maior entre as mulleres nadas no estranxeiro cá entre as británicas, malia seren as taxas das derradeiras as que están medrando no últimos anos.[20]
Os actuais británicos descenden da mestura de diversos poboacións que se instalaron nas illas no pasado, principalmente preceltas,celtas,romanos,anglosaxóns enormandos. A partir de1945, o país recibiu grandes continxentes de persoas provenientes das antigas colonias británicas deÁfrica, oCaribe eAsia meridional. A partir do ano 2004 o país recibiu grandes fluxos de inmigrantes daEuropa central edo leste, aínda que, dende o ano2008 esta tendencia estase revirtindo.[21] No censo británico de 2001, o 92,1% da poboación identificábase como branca, identificándose o 7,9% restante[22] como minoría étnica ou raza mixta.
Este artigo (ou sección) está desactualizado(a). A información fornecida mudou ou é insuficiente.
A diversidade étnica varía moito segundo o lugar do Reino Unido. O 30,4% da poboación deLondres[23] e o 37,4% deLeicester[24] pertencía a un grupo étnico distinto do branco segundo o censo de xuño de2005, mentres menos do 5% da poboación de nordeste de Inglaterra,Gales e o suroeste de Inglaterra pertencía a unha minoría étnica.[25] Segundo o censo de2007, o 22% dos estudantes de primaria e o 17,7% de secundaria asistentes a escolas públicas en Inglaterra, pertencían a minorías étnicas.[26][27]
Países onde o inglés tenstatus de lingua oficialde facto oude jure.
Aínda que o Reino Unido non teña unha lingua oficialde iure, a lingua máis falada é o inglés, unhalingua xermánica occidental descendente doinglés antigo e que posúe un importante sustrato donoruegués antigo,francés normando e dolatín. A lingua inglesa foi espallada polo mundo (principalmente debido ao Imperio Británico) e tornouse a lingua franca contemporánea. En todo o mundo, é falada por máis de 508,000,000 millóns de falantes coma segunda lingua.[28]
As outras linguas indíxenas do Reino Unido son: 1) o chamadoescocés (moi próximo ao inglés, os lingüistas debaten se consideralo un dialecto ou unha lingua de seu). 2) catrolinguas celtas: divídense en dous grupos: as linguas P-celtas e as Q-celtas. No primeiro grupo achamos ogalés (declarado oficial en Gales pola Asemblea nacional de Gales, é a lingua céltica máis falada no Reino Unido) e tamén ocórnico (lingua morta no século XIX do que se están a facer esforzos para recuperala); e entre as Q-celtas están pirlandés (falado de forma moi minoritaria na Irlanda do norte) e ogaélico escocés (antigamente falado en toda Escocia, mais na actualidade atópase restrinxido ásHighlands e ásillas Hébridas). No norte de Inglaterra aínda pervive a influencia da extintalingua cúmbrica, falada na zona hai séculos, sendo empregada aínda como sistema para contar asovellas (vexaYan Tan Tethera). No censo de 2001 máis dun quinto (21%) da poboación doPaís de Gales dicía poder falar o galés,[29] o que constitúe un crecemento no número de falantes fronte o censo de1991 (18%).[30] No resto do país existen uns 200.000 falantes do galés, principalmente en Inglaterra.[31]
Estrada bilingüe en Gales.
O galés e mailo gaélico escocés tamén son falados por pequenas comunidades noutras partes do mundo, entre estas comunidades destacan a deNova Escocia (Canadá), onde se fala o gaélico escocés, e a daPatagonia (Arxentina), onde hai unha activa comunidade galesa.
As linguas dos inmigrantes son faladas polo 10% da poboación do Reino Unido, ofrancés é falado polo 2,3% da poboación, o 1,0% fala opolaco reflexo da recente inmigración polaca ao Reino Unido. O 0,9% falan oalemán e o 0,8% ocastelán. A maioría das outras linguas estranxeiras faladas no Reino Unido son orixinarías de Europa, Asia e África. A maior parte dos inmigrantes que viven no Reino Unido proveñen de paísesanglófonos (tales comoNixeria,Xamaica,Hong Kong eFilipinas), motivo polo cal non hai unha gran diversidade lingüística entre algunhas comunidades de minorías étnicas do país.
Ao longo do Reino Unido, é xeralmente obrigatorio para os rapaces o estudo dunha segunda lingua ata os 14 anos enInglaterra e os 16 anos enEscocia. Ofrancés e oalemán son as dúas segundas linguas máis faladas nos países de Inglaterra e Escocia, mentres cógalés é a segunda lingua principal noPaís de Gales. Segundo unha enquisa do2003, o 89 % dos británicos posúe un nivel básico defrancés, mentres có 23 % pode manexarse noalemán. Outras linguas que populares no país son ocastelán, 7 %, e oruso, 0,5 %.
↑No Reino Unido e as súas dependencias, outras linguas ademais do inglés son recoñecidas como linguas rexionais. Nalgunhas delas o nome oficial do Reino Unido é:
Encórnico: Rywvaneth Unys Breten Veur ha Kledhbarth Iwerdhon.
Enescocés: Unitit Kinrick o Great Breetain an Northren Irland.
Engaélico escocés: Rìoghachd Aonaichte na Breatainne Mòire is Èireann a Tuath.
Engalés: Teyrnas Unedig Prydain Fawr a Gogledd Iwerddon.
Enirlandés: Ríocht Aontaithe na Breataine Móire agus Thuaisceart Éireann.
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
%2c_Flag_of_Syria_(1980%25E2%2580%25932024).svg)
.svg)
