 (2017)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es)Enrique González Morales 17 de outubro de 1973 (52 anos)Madrid, España |
| Actividade | |
| Ocupación | cantante, cantautor |
| Período de actividade | 1993 - |
| Xénero artístico | Música rock |
| Tesitura | Barítono |
| Instrumento | Voz,guitarra,Harmónica eteclado |
| Sitio web | quiquegonzalez.com |
         | |
Enrique González Morais, coñecido artisticamente comoQuique González, nado enMadrid o17 de outubro de1973, é un cantautor e músico derockespañol.
Moi afeccionado ao deporte, fútbol e baloncesto en especial, con trece anos tentou entrar no equipo de cadetes doReal Madrid, pero unha lesión truncou a súa carreira deportiva.[1] Tras acabar os seus estudos e realizar diversos traballos enMallorca (como animador turístico nun hotel) eLondres (nunMcDonald's), decidiu tentar dedicarse á súa outra paixón, a música. Regresa á súa cidade e busca un profesor deguitarra, entrando en contacto con Carlos Raia, que se converteu no seu produtor e colaborador máis habitual.
O artista cacereñoJosé Cepeda,[Cómpre referencia] introduciuno nas pequenas salas madrileñas, nas que comezou a actuar.[2] Nunha delas, oRincón del Arte Nuevo, adoita compartir escenario conEnrique Urquijo, para quen compuxo a canción «Aunque tú no lo sepas», que apareceu no segundo disco de Enrique Urquijo eLos Problemas,Desde que no nos vemos (1998) e que os dous interpretaron xuntos no programaSéptimo de Caballería deTVE1 o7 de decembro de1998. Para compo-la canción inspirouse no poema homónimo deLuís García Montero.
As dúas primeiras cancións que Quique González gravou e publicou, «Romeo y Julieta» e «Ardiendo a un clavo», apareceron no disco colectivoCantautores, la nueva generación.
Fichou pola discográfica Mercury e, en 1998, publicou un novo disco tituladoPersonal, producido pòr Carlos Raya, que contiña once cancións nas que destacaba o son da guitarra. Os textos mesturaban lembranzas da súa mocidade ("Y los conserjes de noche", "Cuando éramos reyes"), reivindicacións da súa personalidade como músico ("Personal", "Músico de guardia", "De tanto que lo intenté") e cancións de amor ("Se nos iba la vida", "Con vistas al mar", "Fito"; esta última dedicada aFito Páez). Porén, o disco non tivo demasiada repercusión comercial e quedou sen compañía de discos.
Entre 1998 e 2001, escribiu cancións que foron gravadas por Carlos Raya e José Nortes, na casa do primeiro.[3] A seguir, presentaron as maquetas aPolyGram, propietaria de Mercury, que estaba en proceso de fusión conUniversal. A compañía decidiu contratalo de novo e, en lugar de realizar unha nova gravación de estudio, editou as maquetas cuns pequenos retoques. O resultado titulouse Salitre 48, que se publicou o 21 de maio de 2001 e contiña dezaseis cancións en total.
A produción acústica, afastada do ton do seu debut, resaltou a vertente máis intimista de González en cancións como «Salitre», «La ciudad del viento», «Rompeolas», «Bajo la lluvia», «De haberlo sabido» ou «Permiso para aterrizar», aínda que outras cancións, como «39 grados», «Perdone agente» ou «Jukebox», conservan o espírito roquero dePersonal. O álbum toma o seu título dun domicilio madrileño (Salitre, 48) onde residiu o músico.[4]
Trala fusión con PolyGram, a discográfica Universal prescindiu de varios artistas, entre os que se incluíu a Quique González quen, de novo, volveu ser contratado logo duns cambios na empresa. Para o seu terceiro disco,Pájaros mojados, que apareceu o 21 de outubro de2002, buscou unha produción máis elaborada, introducindo por primeira vez unha sección de vento e outorgando protagonismo ao piano, interpretado por Basilio Martí, teclista habitual deAntonio Veiga, con quen tamén colaborou nese momento o produtor do álbum, Carlos Raya.
Finalmente, tras novos problemas con Universal, González pediu a carta de liberdade e comezou unha nova etapa.
O 9 de abril de2003, coas listas de vendas de discos copadas por concursantes deOperación Triunfo e as discográficas aludindo a unha crise creativa, Quique González lanzou a través da súa páxina web unha carta aberta á que dá o títuloPeleando a la contra, que toma dun recompilatorio deCharles Bukowski. Nela distánciase das grandes compañías discográficas, considerando que tratan a música como un ben de consumo máis, e detalla as razóns que lle levan a emprender un camiño propio, a modo de artesán. A continuación programa unha xira indefinida durante a que contou co único apoio deRebeca Jiménez.
Os concertos desenvolvéronse en locais de pequeno aforamento, cun carácter moi intimista e logrando unha gran comunicación co público, ao que pedia que escollese as cancións que, posteriormente , había interpretar, en solitario, con guitarra acústica,piano ouharmónica. As funcións convertéronse nun escaparate atípico no que, ás veces, estreou temas ao pouco de compolos, moitos dos cales incluíu no seu seguinte disco. Aínda así, algunhas mantivéonse inéditas co paso do tempo, como a canción que deu colleu o nome da propia xira, «Peleando a la contra». Na súa páxina web difundiu varias actuacións, tanto da súa anterior etapa (na sala Aqualung) como do momento (enCórdoba), así como dúas cancións gravadas na sala madrileña Galileo Galilei, onde segue a se presentar con asiduidade na compaña de distintos colaboradores.
Nesta nova xeira, o primeiro disco foiKamikazes enamorados, que apareceu en outubro de2003 na discográfica Varsovia Records, creada ao efecto polo propio Quique González. O disco pretendía recoller a inspiración da xira e é, polo tanto, intimista e parco en instrumentacións: carece debatería,baixo ou guitarras eléctricas, e os instrumentos principais (guitarras acústicas e piano) tócanos o propio Quique González e Carlos Raya, que así mesmo achega unha guitarraslide e dúas composicións instrumentais. Rebeca Jiménez, que se converteu na súa parella sentimental en plena xira, cantou en «Rúas de Madrid»;Pancho Varona fixo coros en «Piedras y flores» e «Te lo dije»; e Eduardo Ortega toca oviolín en «Palomas en la Quinta». A pesar de non soar nas radiofórmulas, o disco alcanzou cifras de vendas similares ás dos discos publicados por Universal. González levou a cabo a xira de presentación en teatros, xunto a Raya, Jiménez e Ortega, ou en locais de pequeno aforamento, en solitario.
Tras un período de descanso, que incluíu unha mudanza aCantabria con Rebeca Jiménez, publicouLa noche americana (2005), segunda referencia de Varsovia Records. A gravación realizouse en apenas once días, cunha banda tocando en directo e poucos retoques posteriores. Volven as guitarras eléctricas, pero o son é moito máis cru que o dePersonal. Malia que a produción correu a cargo dos habituais Raya e Nortes, a masterización realizouna enNashville Richard Dodd, enxeñeiro deTom Petty,Johnny Cash ouGeorge Harrison. Parte do repertorio procedía dun proxecto desistido: un disco conceptual ao redor da figura dun boxeador chamadoKid Chocolate. Pancho Varona colaborou na autoría de «Se equivocaban contigo»,Jorge Drexler cantou en «Me agarraste» e David Serrano dirixiu o vídeo do primeiro sinxelo, «Vidas cruzadas». Para a presentación do disco, levouse a cabo unha xira con banda, na que David Gwynn tocou a guitarra, en substitución de Carlos Raia, que estaba a traballar nese momento conM-Clan. Os concertos realizáronse en locais de aforamento superior a ocasións anteriores.
O final desta etapa coincidiu coa participación de Quique González enLaboratorio Ñ, proxecto conxunto conIván Ferreiro,Leiva e Rubén Pozo (Preguiza) eXoel López (Deluxe) que o levou a terrasarxentinas durante tres semanas do mes de novembro de2005.
A principios de2006, cansado de realizar as tarefas alleas ao traballo de músico que tiña que desempeñar coa súa compañía Varsovia Records, González decide fichar porDRO Atlantic, filial damultinacional Warner. A firma do contrato reflíctese na pronta publicación deAjuste de cuentas, recompilatorio en directo dos seus mellores temas máis catro novos, que interpretou en Madrid o2 de febreiro de2006 coas colaboracións deIván Ferreiro,Enrique Bunbury,Jorge Drexler ouMiguel Ríos.
Ao seu desenvolvemento artístico únenselle o recoñecemento por parte do rock patrio e o lanzamento deAvería y redención #7, o 7 en setembro de 2007.[5] O álbum, que esta vez aparece directamente co selo de Warner, recibe os galardóns de mellor álbum nacional do ano na edición española da revistaRolling Stone e quinto mellor do ano para os lectores do suplementoEP3 deEl País e o nomeamento na categoría de mellor álbum de rock na duodécima gala dosPremios da Música. A bandaLa aristocracia del barrio, que forman o guitarristaJavier Pedreira, o baixistaJacob Reguilón e o bateríaCarlos Aranzegui, apoiouno durante os máis de sesenta concertos da xira, na que logrou esgotar todas as localidades en numerosos teatros españois, actuar en festivais de verán e telonear aBob Dylan enXaén.
Na recta final de 2008, planificou varias actuacións para despedirse da banda e conmemorar de paso o décimo aniversario da súa carreira. Nelas interpretou as cancións que os seus seguidores, a través da súa web, seleccionaron de entre os seus seis discos de estudo.
Tras romper coa discográfica Warner, volveu rexistrar as súas gravacións coa súa firma Varsovia Records, distribuíndoos a través das canles de grandes discográficas comoSony ouPRISA.
En 2009, gravou enNashville o seu discoDaiquiri blues con Brad Jones, reputado produtor; Brian Owings, batería deEmmylou Harris e Buddy Miller; e o instrumentista Al Perkins, colaborador de Bob Dylan,Rolling Stones (enExile on Main St.),Randy Newman ouGram Parsons.[6] Con devandito produtor tamén gravou, en 2013, o álbumDelantera mítica.
En 2014, publicou a edición limitada dun sinxelo que inclúe «Clase media» e «El día de año nuevo», no que participaron os músicos da xiraDelantera mítica. Esta banda gravouMe matas si me necesitas, que contou coa produción de Ricky Falkner e a voz de Nina de Juan, cantante da bandaMorgan, no tema «Charo». O disco, que saíu o4 de marzo de 2016, puidose escoitar un día antes na web deEl País.[7]
En2019, culminou un dos seus maiores anhelos creativos: a realización dun disco,Las palabras vividas, composto sobre dez poemas deLuís García Montero, escritos expresamente para a ocasión.
As referencias musicais no estilo de Quique proceden, sobre todo, de solistas de rock de tradición anglosaxoa comoNeil Young,The Band,Lucinda Williams,[8]Tom Petty,Bob Dylan,Van Morrison, Ryan Adams ou Gillian Welch, ademais de bandas comoWilco; e de españois comoBurning,Los Segretos,Antonio Vega eJoaquín Sabina.[9] Entre as súas referencias literarias atópanse as de poetas comoBukowski,Mario Benedetti,Ángel González,Jorge Manrique e o xa mencionado Luís García Montero.
Aínda que Quique González adoita asinar os seus discos co seu nome, nalgunhas xiras eléctricas acompañouse de bandas comoLos conserjes de noche (atéPájaros mojados),Los Taxidrivers (desdeLa noche americana atéAjuste de cuentas),La Aristocracia del Barrio (Avería y redención #7) ouLos Detectives (Me mata si me necesitas). Outros colaboradores habituais son:
Os sinxelos que tiveron videoclip sinálanse en letra grosa.
| Ano | Título | Compañía | Sinxelos (Os sinxelos que tiveron videoclip sinálanse en negrita) | Notas |
|---|---|---|---|---|
| 1998 | Personal | Mercury | «Personal», «Y los conserjes de noche»,«Cuando éramos reyes» | |
| 2001 | Salitre 48 | Universal | «La ciudad del viento», «39 graos», «Crece la hierba» e «Salitre» | |
| 2002 | Pájaros mojados | Universal | «Pájaros mojados» e «Torres de Manhattan» | |
| 2003 | Kamikazes enamorados | Varsovia Records | «Calles de Madrid» | |
| 2005 | La noche americana | Varsovia Records | «Vidas cruzadas» | |
| 2006 | Ajuste de cuentas | DRO Atlantic | «Caminando en círculos» | Recompilatorio en directo catro temas novos |
| 2007 | Avería e redención #7 | GASA | «Hay partida» e«Avería e redención» | |
| 2009 | Daiquiri blues | Sony | «La luna debajo del brazo»[10] | |
| 2013 | Delantera mítica | Varsovia Records | «Tenía que decírtelo»,«Dallas-Memphis»,«¿Dónde está el dinero?» | |
| 2014 | «Clase media» | Varsovia Records | «Clase media» | Disco sinxelo |
| 2016 | Me mata si me necesitas | Varsovia Records | «Charo»,«Se estrechan en el corazón»,«Sangre en el marcador» | |
| 2018 | En vivo desde Radio Station | Varsovia Records | Disco en directo | |
| 2019 | Las palabras vividas | Varsovia Records | «La nave de los locos»,«Bienvenida» | |
| 2021 | Sur en el valle | Varsovia Records / Cultura Rock |
Quique González puxo na súa páxina web varias gravacións a disposición dos seus seguidores, entre as que se atopaban o concerto con banda en Aqualung do 1 de marzo de 2002 e os acústicos en Córdoba e a sala Galileo Galilei de Madrid, ambos de 2003.
Compuxo cancións que gravaron outros artistas, como «Aunque tú no lo sepas» (Enrique Urquijo e Los Problemas, no seu disco homónimo, 1998), «Discos de antes» (Los Segredos:Solo para escuchar, 2002), «Al vuelo» (Luz Casal:Sencilla alegría, 2004) ou «Perdida en la universidad» (Stereotipos, no seu disco homónimo, 2007).
Tamén cantou como convidado ou participado en álbums colectivos:
|
|
