Este artigo amosaletras árabes. Sen osoporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.
Qatar[1] (/ˈkætɑːr/,[2]) (enárabe: قطر), oficialmente oEstado de Qatar (en árabe: دولة قطر,Dawlat Qatar) é un país soberano localizado no oeste de Asia, ocupando a pequena Península de Qatar na costa noroeste da Península Arábiga. Ten fronteira terrestre con Arabia Saudita no sur, co resto do seu territorio rodeado poloGolfo Pérsico. Unestreito no Golfo Pérsico separa Qatar do seu veciñoBahrain, tamén compartindo fronteiras marítimas cosEmiratos Árabes Unidos eIrán. A capital éDoha, onde vive máis do 80% da poboación do país.
Plinio o Vello, un escritor romano, documentou o relato máis antigo relativo aos habitantes da península cara a mediados do século I d.C., referíndose a eles comoCatharrei, unha designación que puido derivar do nome dun importante asentamento local.[21][22] Un século despois,Ptolomeo produciu o primeiro mapa coñecido para representar a península, referíndose a ela comoCatara.[22][23] O mapa tamén facía referencia a unha cidade chamada "Cadara" ao leste da península.[24] O termo "Catara" (habitantes, "Cataraei")[25] utilizouse exclusivamente ata o século XVIII, despois de que "Katara" xurdira como a ortografía máis recoñecida.[24] Finalmente, despois de varias variacións: "Katr", "Kattar" e 'Guttur': o derivado modernoQatar adoptouse como nome do país.[26]
Tras a decisión británica de abandonar ogolfo Pérsico en1971, Qatar ingresou na Federación deEmiratos Árabes do Golfo Pérsico (1968). Obtida a súa independencia (1971), retirouse da Federación, asinou un tratado de amizade con Gran Bretaña e ingresou naLiga Árabe e naONU (1971).
Apenínsula qatarí penetra 150 km dentro dogolfo Pérsico desdeArabia Saudita. Gran parte do país é unha planicie baixa e estéril, cuberta dearea. Ao sueste está o espectacularKhor ao Adaid ou "mar interior", unha área dedunas movedizas de area que rodean unhabaía dogolfo.
O punto máis alto de Qatar atópase no Jebel Dukhan ao oeste, unha serie de baixos afloramientos de pedracalcaria que corre de sur a norte desdeZikrit a través deUmm Bab ata a fronteira austral, e que alcanza ao redor de 90 metros sobre o nivel do mar. Nesta zona tamén se atopan os principais depósitos interiores depetróleo de Qatar, mentres que os xacementos degas natural están nomar, ao noroeste da península.
Qatar é unemirato. Segundo aConstitución de 1970, o poder executivo descansa no Consello de Ministros. A Majlis al-Shura (Asemblea Consultiva) ten competencias consultivas. O 29 de abril de 2003 Qatar aprobou porreferendo unha nova Constitución. Nela prevese a elección dunha Asemblea Consultiva de 45 membros (dos cales 15 son designados polo emir) que poderá propor a adopción de leis, aprobar e emendar o orzamento, levar a cabo debates sobre a política do Goberno e facer preguntas aos ministros. A Constitución non prevé a creación departidos políticos, pero se recoñece o dereito áliberdade de expresión e asociación, o dereito a un xuízo xusto, e consagra aliberdade de culto.
Antes do descubrimento do petróleo a economía de Qatar centrábase napesca e a recolección deperlas. Porén, o descubrimento de reservas depetróleo, nosanos 1940, transformou completamente a economía da nación. Agora o país ten un altonivel de vida, con moitos servizos sociais para os seus cidadáns e todas as comodidades de calquera nación moderna.
Case todos os qatarís sonmusulmáns. Ademais deárabes, gran parte da poboación migrou desde varias nacións para traballar na industria petroleira do país. Oárabe é o idioma oficial, pero oinglés é entendido amplamente. Hai máis de 10000 hispanoparlantes.
A poboación qatarí só conforma o 20 % dos habitantes nacidos no país. A maioría sontraballadores estranxeiros vindos daIndia, deIrán ou de paísesnorteafricanos. Os expatriados occidentais gozan dun elevado nivel de vida pero non participan napolítica do país. Os qatarís son partidarios da interpretaciónwahabita doislam sunita e son conservadores. Porén, asmulleres non están obrigadas a levarveo e teñen dereito a posuír carné de conducir. Os expatriados cristiáns gozan de liberdade de culto pero non están autorizados a promover ocristianismo.
Desde que a explotaciónpetroleira lle permitiu a Qatar enriquecerse, a maior parte da súa poboación, que antes estivo constituída porbeduínos nómades, é urbana. Cerca do 90 % dos qatarís residen enDoha, a capital, ou nas súas aforas; estaurbanización provocou unhadespoboamento nas vilas do norte.
Qatar usa explicitamente a leiWahhabi como a base do seu goberno e a vasta maioría dos seus cidadáns seguen esta específica doutrina islámica.Muhammad Ibn Abd Al-Wahhab fundou o Wahhabismo, unha versión puritana do islam que fai unha interpretación literal doCorán e aSunnah.
↑Rahman, Habibur (2010).The Emergence of Qatar: The Turbulent Years 1627–1916. Londres: Routledge. p. 1.ISBN9780710312136.
↑Qatar Ministry of Municipality and Environment (ed.)."Municipios de Qatar". Arquivado dendeo orixinal o 15 de febreiro de 2020. Consultado o 8 de agosto de 2017.
↑"2015 Population census"(PDF). Ministry of Development Planning and Statistics. April 2015. Arquivado dendeo orixinal(PDF) o 17 de xullo de 2016. Consultado o 8 de agosto 2017.
