Ingresou na Academia Militar de Paquistán en1961, graduándose en1964. Como oficial participou na guerras contra a India de1965 porCaxemira e na de1971 no contexto da secesión deBangladesh, nesta como comandante dunha compañía dasforzas especiais.[2]
Nadécada de 1990 accedeu á cúpula militar de Paquistán: no1991 foi ascendido a xeneral, en1993 foi nomeado director de Operacións Especiais do Cuartel Xeral do Exército, e en1998 xefe doEstado Maior.
A finais doséculo XX, as forzas armadas de Paquistán observaban con preocupación a tensión militar coaIndia (choques fronteirizos enCaxemira e a escaladanuclear) e o establecemento do réximetalibán enAfganistán, que, se ben este movemento fora favorecido pola intelixencia paquistaní, agora era visto como unha ameaza desestabilizadora.[3] Neste escenario, as relacións entre o poder civil, representado polo primeiro ministroNawaz Sharif, e o alto mando militar de Pervez Musharraf, deterioráronse ata o punto que o 12 de outubro de 1999, o goberno de Paquistán cesou a Pervez Musharraf. Este foi notificado cando regresaba dunha visita oficial aSri Lanka nun avión ao que se lle denegou a aterraxe en territorio paquistaní. Mais, as forzas armadas responderon á orde que Pervez Musharraf dera dende o voo de tomar o control de diversos puntos estratéxicos e de deter ao primeiro ministro Nawaz Sharif. Así, logo de chegar aKarachi, Pervez Musharraf anunciou en televisión que as forzas armadas asumían o poder impoñendo alei marcial.[4] As súas primeiras medidas foron a suspensión da constitución, a disolución da Asemblea Nacional, o Senado e as lexislaturas provinciais e o cesamento do primeiro ministro, ministros e outros altos representantes do goberno. Pola súa banda, confirmou a continuidade do Presidente do Estado,Muhammad Rafiq Tarar.[5] Aínda que o golpe de Estado acabou cun goberno democrático lexitimamente constituído, oTribunal Supremo de Paquistán validou os actos fixando un período de tres anos como o prazo máximo para a extensión da lei marcial.[6]
Pervez Musharraf estivo á fronte do goberno de Paquistán durante case década, primeiro como xefe executivo mentres se mantiña vixente a lei marcial (1999-2001) e logo como Presidente (2001-2008).
As consecuencias dosAtentados do 11 de setembro e da chamadaguerra contra o terror que levou á invasión estadounidense deAfganistán marcaron estes anos. Paquistán enfrontouse a un forte cuestionamento internacional logo dos atentados debido ás conexións cos talibáns.[7] Musharraf tentou inicialmente que as autoridades afgás entregaran aOsama bin Laden, sen éxito; decantándose logo polo apoio ás accións norteamericanas dando.[8] Con todo, a posición foi internamente contestada por sectores islamistas e sucedéronse as protestas que identificaban a Musharraf como un traidor. Durante a campaña os países occidentais eEstados Unidos aceleraron o envío de axuda ao desenvolvemento e a asistencia militar e económica.[9]
Pervez Musharraf con uniforme militar nunha rolda de prensa de 2005
Paralelamente, nestes anos, as rexións fronteirizas con Afganistán integradas na denominada Áreas Tribais baixo Administración Federal, poboadas mormente porpaxtos e cunha porosa fronteira con Afganistán, viron como o fundamentalismo islámico e o contrabando erosionaban a, xa feble, autoridade paquistaní.[10][11] Coa complicidade local, estas rexións foron acubillo de moitos líderes talibáns e deAl Qaida, entre eles do seu fundador,Osama bin Laden.[12] Aínda que diferentes fontes sinalaron isto cedo, o goberno de Paquistán rexeitou sempre esas informacións: xa en 2002 Pervez Musharraf consideraba que probablemente bin Laden estaría morto polos problemas renais que padecía.[13] En2011, tras a operación estadounidense que localizou e matou a bin Laden en Paquistán, Musharraf alegou "neglixencia mais non complicidade" por parte do goberno deIslamabad.[14]
Durante o seu goberno, o conflito deCaxemira foi un frecuente foco de tensión coa India. En decembro de 2001, uns terroristas de orixe caxemira asaltaron o parlamento daIndia e o primeiro ministroAtal Bihari Vajpayee responsabilizou a Paquistán de estar detrás da acción.[15] Pero, aínda que a fronteira contou con reforzos militares eses días, Musharraf acabou ilegalizando diversos grupos vencellados ao terrorismo e o islamismo de Caxemira a principios de 2002.[16] Tamén, nun aplaudido xesto para rebaixar a tensión bilateral, Musharraf estreitou as mans aAtal Bihari Vajpayee no IX Cumio da Asociación de Asia do Sur para a Cooperación Rexional enKatmandú.[17] Porén, posteriormente, a India expulsou o embaixador paquistaní e Pervez Musharraf mandou facer probas de mísiles quen de portar cabezas nucleares nun intento por intimidar á India.[18][19]
Tamén en política exterior, o seu ministro de Exteriores,Khurshid Kasuri, mantivo unha reunión co seu homólogo deIsrael,Silvan Shalom, en2005, por primeira vez na historia de ambos estados.[20] Outra liña importante, foi o cultivo das estreitas relacións bilaterais coaChina, favorecendo investimentos e contratos militares.[9]
Se ben en 2001 asumira a presidencia de Paquistán, en 2002 consolidou o seu réxime. Logo dos tres anos que o Tribunal Supremo fixara como prazo máximo de aplicación da lei marcial, Pervez Musharraf fixo un referendo o 30 de abril para continuar no poder outros 5 anos. A proposta contou con máis do 97% de aprobación, aínda que a oposición boicoteou o plebiscito e foron denunciadas múltiples irregularidades.[21] Ademais, un partido aliado do réxime, a Liga Musulmá de Paquistán, gañou as primeiras eleccións parlamentarias dende o golpe.[22]
Durante o seu goberno, Paquistán albo de diferentes atentados islamistas masivos. Ademais, o propio Pervez Musharraf tivo varios intentos de asasinato, responsabilidade de islamistas, dous deles en decembro de 2003.[23][24]
En 2007, Pervez Musharraf propuxo dar pasos para favorecer unhas eleccións libres no país e entregar o poder aos civís. Nese vieiro, mantivo unha reunión coa política e antiga primeira ministraBenazir Bhutto enDubai.[25] Posteriormente foron retirados os cargos que pesaban contra ela en Paquistán e regresou ao país logo de oito anos de exilio. Aínda que posteriormente ficaría baixo arresto domiciliario enLahore cando Musharraf decretou o estado de emerxencia o 3 de novembro.[26] Semanas máis tarde, Pervez Musharraf dimitiu como ser xefe do Estado Maior e en decembro de2007 restableceu a constitución.[27] As eleccións de 2008 celebráronse o 18 de febreiro, logo de seren adiadas por mor do asasinato de Benazir Bhutto, e foron unha vitoria para os rivais políticos de Pervez Musharraf: o gañador foi o Partido Popular de Paquistán, deAsif Ali Zardari,viúvo de Bhutto, e a segunda forza máis votada foi o partido do primeiro ministro contra o que Musharraf fixera o golpe de Estado en 1999,Nawaz Sharif. Estes partidos impulsaron a destitución do presidente pero antes de que rematase o procedemento, politicamente illado, Pervez Musharraf renunciou á presidencia o18 de agosto de2008.[28][29]
Tras a súa retirada política, Pervez Musharraf marchou de Paquistán durante 4 anos, regresando en 2013 con idea de participar nas eleccións presidenciais, aínda que logo foi declarado inelixible.[30] Paralelamente, abríronse varios procesos xudiciais na súa contra. O 17 de decembro de2019 foi condenado a morte por alta traizón, tras unha acusación que pesaba sobre el desde 2013 por suspender a Constitución e impoñer o estado de emerxencia en 2007.[31] Foi a primeira vez na historia do país en que un xefe militar foi declarado culpable de alta traizón e tamén condenado a morte, aínda que o Tribunal Supremo acabou revogando a pena en 2020 por considerar que o tribunal especial que se constituira para xulgado era inconstitucional.[32] Ademais, Musharraf foi xulgado "in absentia" pois residía enDubai (Emiratos Árabes Unidos) dende2016, cidade na que faleceu doente deamiloidose o5 de febreiro de2023.[33][34]
.jpg)
_(2011599971).jpg)
