OPeñón de Vélez da Gomera (encastelán:Peñón de Vélez de la Gomera) é unhapenínsula epraza de soberaníaespañola, orixinalmenteilla rochosa ata o terremoto de1930, situada no norte deÁfrica, a 126 km ao oeste deMelilla e a 117 km ao sueste deCeuta, unida ao continente por unha estreita franxa de area.
Ten unha extensión de 19.000 m² aproximadamente e unha altitude máxima de 87 m sobre o nivel do mar. O límite que separaEspaña deMarrocos por Vélez da Gomera constitúe a fronteira máis pequena do mundo, con apenas 85 metros de lonxitude. Actualmente e de forma permanente está habitado con efectivos de varias unidades doExército de Terra de España.
Esta illa é un dosenclaves militares deEspaña no norte deÁfrica, na costa que se estende entre Ceuta e Melilla, cuxa posesión retivo España logo daindependencia doProtectorado Español de Marrocos, debido ao feito de que a súa posesión databa de datas anteriores á propia existencia do reino marroquí e non estaba xa que logo suxeita aoprotectorado.
O territorio ocupárono os españois por primeira vez o23 de xullo de1508, cando unha escuadra española mandada porPedro Navarro aniquilou ao poderoso núcleo depiratas que o defendían. En1522 Muley Mohamed, señor do territorio no que se atopaba o Peñón conseguiu apoderarse do mesmo. Finalmente, o6 de setembro de1564,García Álvarez de Toledo y Osorio, marqués de Villafranca e Vicerrei deCataluña, recupera o Peñón para España por orde deFilipe II. O Peñón de Vélez da Gomera mantívose ininterrompidamente baixo soberanía española desde ese momento. En1921, no contexto daGuerra de Marrocos, decídese reforzar a presenza española no mesmo.
En1930 o antigo illote rochoso quedou unido a terra firme polos efectos dunterremoto.