Este artigo amosaletras urdús. Sen osoporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.
Paquistán[1] (enurdú پاکستان), e oficialmenteRepública Islámica de Paquistán (en urdú اسلامی جمہوریۂ پاكستان), é un estado deAsia Meridional. Cunha poboación de 180 millóns de habitantes, é o sexto país máis poboado do mundo. Ten unha área de 796.095 km2, o que o sitúa no número 36 en tamaño. Está localizado nunha rexión moi importante estratexicamente, cunha costa de 1046 km ó longo doMar Arábigo e doGolfo de Omán no sur. Limita coaIndia polo leste, conAfganistán polo norte o polo oeste, conIrán polo suroeste e conChina polo nordeste. Está separado deTadjiikistán polo territorio afgán doCorredor de Wakhan.
A historia de Paquistán, que no período que precede a fundación da nación en 1947, é compartida por Afganistán, India e Irán, pódese datar ata os comezos da vida humana no sur de Asia.
A rexión actual de Paquistán serviu como terra fértil para algunhas das máis importantes civilizacións do sur de Asia e como porta de entrada do subcontinente a Oriente medio e Asia Central. Paquistán é fogar dalgúns dos máis importantes sitios arqueolóxicos, incluíndo os restos máis antigos de homínidos do Paleolítico no sur de Asia, localizados no val do río Soan. Localizada na primeira ruta de migración costeira do homo sapiens ó saír de África, a rexión foi habitada dende moi cedo por humanos modernos.
Os seguintes séculos viron á rexión absorber moitas influencias doutras culturas, cuxas representacións pódense atopar no lugar de Taksila, representando o período budista, o sitio greco-budista de Takht-i-Bahi, os monumentos islámicos-sindhi de Thatta, pertencentes ó século XIV, e os monumentos mogois construídos no século XVII no forte Lahore. Dende o s. XVIII, a rexión foi dominada pola Compañía Británica das Indias Orientais, dando como resultado 90 anos de continuo dominio británico, e rematando coa creación de Paquistán en 1947, a través dos esforzos, do poeta nacionalAllama Iqbal e o fundador do país, Muhammad Ali Jinnah. Dende entón, experimentou gobernos democráticos e militares, dando como resultado períodos dun importante crecemento económico e militar e tamén outros de inestabilidade; deste último o máis significativo foi o que resultou na secesión, en 1971, do leste de Paquistán, que se convertería enBangladesh.
Paquistán declarouse oficialmente unha nación federal, e en outubro de 1999 o xeneralPervez Musharraf derrocou ao goberno civil, liderado porNawaz Sharif, e asumiu o poder executivo. As eleccións do goberno local levaronse a cabo no 2000. Musharraf declarouse presidente en 2001. Elixiuse un novo parlamento en 2002, e nomeouse aZafarullah Khan Jamali, fiel seguidor de Musharraf:primeiro ministro. Despois de máis dun ano de preitos políticos na lexislatura bicameral, Musharraf presentou un compromiso con algúns dos seus opoñentes parlamentarios, e outorgou aos seus seguidores dous terzos da maioría de votos requirida para modificar a constitución en decembro de 2003. As reformas constitucionais aprobaron algúns dos decretos de Musharraf e, de maneira retroactiva, legitimizaron a súa presidencia, co que o liberaron do requisito de ser electo para ocupar o seu cargo.
Os intermitentes períodos democráticos en Paquistán obedecen a unha longa historia de ditaduras militares, incluídas a do xeneralAyub Khan, na década de 1960, a do xeneralMuhammad Zia-ul-Haq, nos anos 1980, e a do xeneralPervez Musharraf, a partir de 1999.
Tras gañar aseleccións do 6 de outubro de 2007,Pervez Musharraf prometera renunciar ao seu cargo de xefe do exército e levar a cabo un goberno civil. Ante isto, a ex primeira ministraBenazir Bhutto volveu ao país tras varios anos de exilio, coa esperanza dun retorno paulatino ádemocracia. Con todo, o 3 de novembro produciuse unautogolpe de Estado, botando por terra as promesas de apertura e iniciando unha novaditadura militar conMusharraf á cabeza. O 27 de decembro dese mesmo ano a ex primeira ministraBenazir Bhutto é asasinada nun atentado.
O 18 de agosto de 2008,Pervez Musharraf dimitiu para evitar a destitución por parte daAsemblea Nacional que se ía a votar ao día seguinte polos partidos que sostiñan ao goberno. Substituíulle de maneira interinaMuhammad Mian Soomro, presidente doSenado, tal como ten previsto a constitución ata a elección dun novo presidente. Nas eleccións presidenciais do 6 de setembro foi elixido presidenteAsif Ali Zardari.[9]
Paquistán está situado no sur do continenteasiático e linda ao noroeste conAfganistán, ao nordés coaChina, ao leste coaIndia, ao oeste conIrán e ao sur coocéano Índico. O seu principal río é oIndo, o cal flúe polo Panxab até desembocar nomar Arábigo. Contra o norte e o occidente do territorio localízase unha rexión montañosa, na cal están algúns dos cumes máis altos do mundo. O sueste paquistaní, especialmente cara á fronteira coa India, é unha rexióndesértica.
A mesquita nacional de Paquistán, Mesquita Faisal, construída en 1986 polo arquitecto turcoVedat Dalokay por conta do rei sauditaFaisal bin Abdul-Aziz.
Paquistán é o segundo país islámico por poboación[10] e o segundo con máis poboación xiíta no mundo[11]. Arredor do 97% dos paquistanís son musulmáns, a maioría sunnitas, estimándose os xiítas entre o 5 e o 20%[12][13]. Un 2,3% son ahmaditas[14], que oficialmente non son considerados musulmáns desde a emenda constitucional de 1974.[15]. Hai tamén varias comunidadescoranistas, que só aceptan oCorán rexeitando aHadîth (tradición)[16][17]. A violencia sectaria entre denominacións musulmás aumentou nos últimos anos, con 400 mortos entre os xiítas só en 2012 pero tamén chamados á fin desa violencia e apelando á unidade entre xiítas e sunnitas contra ela[18][19]. Os ahmaditas son particularmente perseguidos, en especial desde a emenda constitucional de 1974 e mesmo en 1984 prohibíuselles denominar os seus templos como mesquitas[20]. En 2012 un 12% dos musulmáns paquistanís considerábanse só musulmáns, sen pertencer a ningunha denominación particular.[21]
O islam sincretizou nalgún grao as crenzas preislámicas, resultando nunha relixión con algunhas tradicións diferentes ás do mundo árabe[22]. Osufismo, unha tradición mística islámica ten unha longa historia no país e é moi popular, con dous santuarios de místicos sufís con longa tradición, os deAlí Hajweri enLahore (ca. XII)[23] eShahbaz Qalander enSehwan.
Tras o islam, as outras dúas grande relixións son ohinduísmo e ocristianismo con arredor de 2.800.000 de fieis cada unha en 2005.[24]. Tamén hai seguidores daFe Bahá'í, uns 30.000, dosikhismo,budismo ezoroastrianismo, con arredor de 20.000 seguidores cada unha[12] e uns poucosxainistas. A maioría dos cristiáns son descendentes de conversos das castas baixas hinduístas punxabís durante a época colonial británica. Fóra do Punxab, os cristiáns só teñen presenza nos centros urbanos. Unha excepción é a comunidade católica deKarachi, que ten a súa orixe en emigrantes procedentes deGoa e mais en támiles establecidos na cidade na primeira metade do século XX.
Camión artístico de Paquistán, un elemento único da cultura do país.
A sociedade paquistaní é moi xerárquica, con grande importancia das etiquetas culturais locais e os valores tradicionais islámicos que gobernan a vida persoal e política. A unidade familiar básica é a familia extensa,[25] malia que hai unha tendencia cara ás familias nucleares por razóns socioeconómicas.[26] O traxe tradicional tanto para homes como para mulleres é oShalwar Kameez; os pantalóns e as camisolas son populares tamén entre os homes.[Cómpre referencia] A clase media medrou ata os 35 millóns de habitantes, e a clase alta e media alta acadou os 17 millóns nas últimas décadas.[27] As festas de Paquistán, como oEid ul-Fitr,Eid al-Adha e o Ramadán son relixiosas na súa orixe.
↑Rahmat Ali. The Pakistan National Movement, ed."Rahmat Ali ::Now or Never". p. 2. Arquivado dendeo orixinal o 19 de abril de 2011. Consultado o 14 de abril de 2011.
↑Roderic H. Davidson (1960). "Where is the Middle East?".Foreign Affairs38 (4). pp. 665–675.doi:10.2307/20029452.
↑Ishtiaq Ahmed (12 de agosto de 1999). "South Asia". En Ingvar Svanberg, David Westerlund.Islam Outside the Arab World. Routledge. pp. 201–222.ISBN978-0700711246.
↑Irfan Husain (17 de abril de 2010)."The rise of Mehran man".Dawn. Pakistan News. Arquivado dendeo orixinal o 25 de novembro de 2010. Consultado o 25 de xullo de 2010.
Malik, Hafeez (2006).The Encyclopedia of Pakistan. Oxford University Press.ISBN 978-0-19-597735-6
Malik, Iftikhar (2005).Culture and Customs of Pakistan (Culture and Customs of Asia). Greenwood.ISBN 978-0-313-33126-8
McCartney, Matthew (2011).Pakistan – The Political Economy of Growth, Stagnation and the State, 1951–2009 Routledge.ISBN 978-0-415-57747-2
Raja, Masood Ashraf (2010) [1857–1947].Constructing Pakistan: Foundational Texts and the Rise of Muslim National Identity. Oxford.ISBN 978-0-19-547811-2
Spear, Percival (2007).India, Pakistan and the West. Read Books Publishers.ISBN 1-4067-1215-9
_(Afro-Eurasia_centered).svg%26amp%3blang%3dgl)
