Louis Désiré Blanquart-Evrard en 1869, estampado en albumina, por si mesmo O Hypaethral Temple, Philae, deFrancis Frith,1857; medio: impresión albumina, tamaño orixinal 38,2×49,0 cm; da colección das National Galleries of Scotland Impresión albuminada de John Moran deLimon Bay, High Tide., 1871, impresión deprata albumina, tamaño orixinal 7 15/16 × 10 5/8 in. (20,2 × 27 cm),J. Paul Getty Museum,Os Ánxeles,California Impresión en albumina de Camille Silvy da vizcondesa Amberley, tamaño orixinal 3 3/8 in. × 2 1/8 in. (85 mm × 55 mm)
Aimpresión de albumina, tamén chamadaimpresión de prata de albumina, ouimpresión albuminada era un procedemeento fotográfico de obtención dun positivo por contacto directo a partir de un negativo, xeralmente de vidro ao colodión húmido.
A técnica foi publicada en xaneiro de 1847[1] porLouis Désiré Blanquart-Evrard, e foi o primeiro método explotábel comercialmente para producir unha impresión fotográfica sobre unha base de papel a partir dun negativo. Comercializouse en Francia, e entre1855 e1895 foi o tipo de copia positiva máis utilizada polos fotógrafos.
O nome deste antigo procedemento fotográfico débese áovoalbumina, unha proteína solúbel en auga, presente naclara do ovo, en combinación con outros produtos como cloruro de amonio. Blanquet-Evrad utilizou a albumina que se atopa nas claras deovo para unir os produtos químicos fotográficos ao papel e converteuse na forma dominante de positivos fotográficos desde 1855 até principios do século XX, cun pico no período 1860-90. Durante mediados doséculo XIX, acarte de visite converteuse nun dos usos máis populares do método da albumina. Nese século,E. & H. T. Anthony & Company foron os maiores fabricantes e distribuidores de papel e impresións fotográficasAlbumen nosEstados Unidos.[2]
Un anaco depapel, xeralmente 100% algodón, cóbrese cunha emulsión de clara deovo (albumina) e sal (cloruro de sodio ou cloruro de amonio), despois sécase. A albumina sela o papel e crea unha superficie lixeiramente brillante para que ofotosensibilizador descanse.
Despois, o papel mergúllase nunha solución de nitrato de prata e auga que fai que a superficie sexa sensible á luz UV.
Despois, o papel sécase en ausencia de luz UV.
O papel seco e preparado colócase nun marco en contacto directo baixo un negativo. O negativo é tradicionalmente un negativo de vidro con emulsión de colodión, pero este paso tamén se pode realizar cun negativo de haluro de prata moderno. O papel con negativo exponse entón á luz até que a imaxe alcanza o nivel de escuridade desexado, que normalmente é un pouco máis claro que o produto final. O progreso da impresión pódese comprobar durante a exposición xa que se trata dun proceso de impresión e pódese ver a imaxe tomando forma mentres se expón á luz. Aínda que hai moito tempo utilizouse a luz solar directa, unha unidade de exposición UV adoita utilizarse na actualidade porque é máis previsible, xa que o papel é máis sensible áluz ultravioleta.
Un baño de tiosulfato de sodio corrixe a exposición da impresión, evitando un maior escurecemento.
O ton dourado ouselenio opcional mellora o ton da fotografía e estabiliza o esvaecemento. Dependendo dotóner, o ton pode realizarse antes ou despois de arranxar a impresión.
Dado que a imaxe emerxe como resultado directo da exposición á luz, sen a axuda dunha solución de revelado, pódese dicir que unha impresión de albumina é unha fotografíaimpresa máis que unha fotografía desenvolvida.
O sal de mesa (cloruro de sodio) na emulsión de albumina forma cloruro de prata ao entrar en contacto co nitrato de prata. O cloruro de prata é inestábel cando se expón á luz, o que fai que se descompoña en prata e cloro. O ión prata (Ag+) redúcese a prata (Ag) mediante a adición dun electrón durante o proceso de revelado/impresión, e o cloruro de prata restante lívase durante a fixación. As partes negras da imaxe están formadas por prata metálica (Ag).
Marshall, F.A.S.Photography: the importance of its applications in preserving pictorial records.Containing a practical description of the Talbotype process (London: Hering & Remington; Peterborough, T Chadwell & J Clarke, 1855).
