Anon-violencia[1] é unhafilosofía eestratexia para ocambio social que rexeita o uso daviolencia.
Como tal, a non-violencia é unha alternativa á aceptación pasiva daopresión e áloita armada contra ela. As persoas que practican a non-violencia poden usar varios métodos nas súas campañas para o cambiosocial, incluíndo as formasesenciais daeducación e a persuasión, adesobediencia civil e aacción directa non-violenta, e acomunicación realizada a través dos medios de comunicación.
A non-violencia está moitas veces ligada copacifismo mais son fundamentalmente diferentes. O pacifismo rexeita o uso daviolencia como unha decisiónpersoal porrazónsmorais ouespirituais, mais non implica unha inclinación cara ao cambiosociopolítico. A non-violencia, por outra banda, supón a intención de (mais non se limita ao) cambio social ou político como unha razón para o rexeitamento da violencia.
Unha persoa pode defender a non-violencia nuncontexto específico, mentres defende a violencia noutros contextos.
Nos tempos modernos, a non-violencia foi unha poderosa ferramenta para a protesta social.[2][3][4] Hai moitos exemplos do seu uso naresistencia non-violenta e a revolución non-violenta.
Algúns exemplos sonMahatma Gandhi, líder de décadas de loita non violenta contra o longodominio británico na India, que, finalmente, axudou aIndia a gañar a súa independencia en1947,Martin Luther King, adoptou os métodos non violentos na loita para gañar osdereitos civís dos afroamericanos ou as campañas de César Chávez na década de1960 para protestar contra o tratamento dos traballadores agrícolas enCalifornia.[5] En1989, a "Revolución de Veludo" enChecoslovaquia, que levou á caída dogobernocomunista,[6] é considerada unha das máis importantesrevolucións non-violentas dunha gran parte de1989.[7]
Máis recentemente, campañas, non-violentas deLeymah Gbowee e asmulleres deLiberia foron quen de acadar apaz despois de 14 anos deguerra civil.[8]
No estudo "Porque a resistenciacivil funciona", sobre o éxito dos métodos violentos e non-violentos, os primeiros conseguen unha cuarta parte dos obxectivos en comparación cos non-violentos que obteñen o éxito na metade dos casos.[9]
Lev Trotski,Frantz Fanon,Reinhold Niebuhr,Subhash Chandra Bose,George Orwell,Ward Churchill[10] eMalcolm X foron algúns críticos fervorosos da non-violencia, argumentando de varias formas que a non-violencia e o pacifismo son un intento de impoñer a moral daburguesía sobre oproletariado, que a violencia é unha necesario acompañamento á mudanza revolucionaria, ou que o dereito álexítima defensa é fundamental.
No medio darepresión violenta de radicais afroamericanos nos Estados Unidos durante a década de 1960, o membro dosPanteras Negras George Jackson dixo das tácticas de non-violencia deMartin Luther King:
Malcolm X tamén se enfrontou cos líderes dos dereitos civís sobre o tema da non-violencia, argumentando que a violencia non é unha opción para descartar:
Eu creo que é un crime para calquera persoa continuar a aceptar a brutalidade sen facer nada para defenderse.[13]
No seu libroHow Nonviolence Protects the State (Como a non-violencia protexe o estado), o anarquistaPedro Gelderloos critica a non-violencia como ineficaz,racista, estadista,patriarcal, cunha táctica e estratexia inferior aoactivismo militante, e errónea.[14] Gelderloos afirma que astradicionais eedulcoradas historias do impacto da non-violencia ignoran a participación de membros dosmovementos como oMovemento de independencia da India e oMovemento afroamericano polos dereitos civís e falsamente amosan Gandhi e King como os activistas de máis éxito nestes respectivos movementos.[15] Ademais, argumenta que a non-violencia é xeralmente defendida polosbrancos conprivilexios que esperan que "os pobos oprimidos, moitos dos cales son as persoas de cor, sufran con paciencia a violencia inconcibíbel, ata o momento en que o 'Gran Pai Branco' sexa influído polas demandas do movemento ou dos pacifistas cando eles acaden amasa críticalendaria" (o número suficiente de persoas).[16]
Aeficacia da non-violencia tamén foi cuestionada por algúns manifestantesanti-capitalistas defendendo unha "diversidade de tácticas" durante as manifestacións na rúa en toda Europa e os Estados Unidos de América despois das protestas contra a Organización Mundial do Comercio realizadas enSeattle e enWashington en1999.
 | Este artigo ou sección precisa dunha revisión do formato que siga olibro de estilo da Galipedia. Pode axudar amellorar este artigo e outros encondicións semellantes. |
