Pobos británicos contra comezos do século VIIMapa que amosa a expansión do reino de Mercia.
Mercia foi un dos reinos daheptarquía anglosaxoa, o nome é unha latinización doInglés antigoMierce ouMyrce, que significa "xente da fronteira" (verMarca). O reino céntrase no val dorío Trent e os seus afluentes, na rexión agora coñecida como aMidlands inglesas.[1] A capital do reino era a cidade deTamworth, que foi a sede dos reis de Mercia de polo menos ao redor do ano 584, cando orei Creoda construíu unha fortaleza na cidade. Os veciños de Mercia eranNorthumbria,Powys, os reinos deGales do Sur,Wessex,Sussex,Essex eAnglia Oriental.
Durante 300 anos (entre o 600 e o 900), logo de anexar ou adquirir a submisión de cinco dos seis reinos da heptarquía (East Anglia, Essex, Kent, Sussex e Wessex), Mercia dominaba Inglaterra ao sur dorío Humber, este período coñécese como asupremacía merciana. O reinado dorei Offa, que é o máis recordado polasúa muralla, que marcaba o límite entre Mercia e os reinos de Gales, coñécese ás veces como a "idade de ouro de Mercia".Nicholas Brooks observou que "os merciáns destacan de lonxe como o máis exitoso dos diversos primeiros pobos anglosaxóns ata finais do século noveno",[2] e algúns historiadores, comoSir Frank Stenton, cren que a unificación deInglaterra ao sur do estuario doHumber logrouse durante o reinado de Offa.[3]
Mercia foi orixinalmente un reino pagán, pero oRei Penda converteuse ao cristianismo en torno ao656, o cristianismo quedou establecido firmemente no reino a finais do século VII. ADiocese de Mercia foi fundada en 656, co primeiro bispo,Diuma, con sé enRepton. Logo de só 13 anos en Repton, no 669 o quinto bispo,San Chad, trasladou o obispado aLichfield, no que ten a sé desde entón. No 691 a Diocese de Mercia converteuse naDiocese de Lichfield. Durante un breve período do 787 ao 799 a diocese foi unarcebispado, aínda que se disolveu oficialmente en 803. O actual bispo,Jonathan Gledhill, é o 98 desde a creación da diocese.A finais do século noveno, logo das invasións dosviquingos e o seugrande exército pagán, a maior parte do antigo territorio de Mercia foi absorbido porDanelaw. No seu apoxeo Danelaw incluíuLondres, toda East Anglia e a maior parte do norte de Inglaterra.
O último rei de Mercia,Ceolwulf II, morreu no ano 879, con iso o reino parece perder a súa independencia política. Inicialmente foi gobernada por un señor ouealdorman baixo o señorío deAlfredo o Grande, que se facía chamar "rei dos anglosaxóns". O reino tivo un breve período de independencia na metade do século X, e de novo moi brevemente en 1016, con todo esta vez foi visto como unha provincia dentro do Reino de Inglaterra, non como un reino independente.Mercia aínda se utiliza como unha designación xeográfica, e o nome é utilizado por gran variedade de organizacións, incluíndo unidades militares, entidades públicas, comerciais e benéficas.
O primeiro rei coñecido de Mercia foi chamadoCreoda, quen dicía ser o bisneto deIcel. Subiu ao poder aproximadamente no ano585 e foi sucedido polo seu filloPybba en593.Cearl, un parente de Creoda, seguiu a Pybba en606. En615, Cearl deu á súa fillaCwenburg en matrimonio aEdwin, rei deDeira que el protexera mentres era un príncipe desterrado. O seguinte rei merciano foiPenda, quen gobernou dende aproximadamente do 626 ou 633 até655.
Os gobernantes tradicionais de Mercia eran coñecidos como os Iclingas, descendentes dos reis dosanglos. Cando a liña masculina dos Iclingas se extinguiu, unha serie de familias, etiquetadas como B, C e W polos historiadores, competiron polo trono.[4].
Iclingas (Icel e os seus descendentes en liña masculina) Dinastía B (agrupación deducida de conxecturas baseada só nos nomes) Dinastía C (aparentemente descenden dunha irmá de Penda) Dinastía W (Wiglaf e os seus descendentes, máis tarde casaron con C) Afiliación dinástica descoñecida Mercia baixo ocupación externa Aethelred II e a súa familia (recoñecendo o señorío doReino de Wessex)
Fillo de Pybba. Elevou a Mercia a un estado dominante entre os reinos anglosaxóns. Último gobernantepagán de Mercia. Morto en batalla porOswiu de Northumbria.
Tataraneto de Eowa. O meirande e poderoso de todos os reis de Mercia, autoproclamouseRei dos ingleses en774, construíu aMuralla de Offa, e introduciu openique de prata.
Fillo de Coenwulf. Sendo apenas un neno, reinou durante un breve período tras a morte de seu pai. Presuntamente foi asasinado e máis tarde canonizado (San Kenelm).[5]
Filla de Aethelred II e Aethelfleda. Deposta polo seu tío,Eduardo o Vello (4 de decembro de 918), quen anexou Mercia a Wessex, creando oReino de Inglaterra.
Fillo de Eduardo o Vello e o sobriño de Ethelfleda. Converteuse en rei de Mercia despois da morte de Eduardo (xullo de 924), e en rei de Wessex sobre 16 días despois.
↑Roach & Hartman, eds. (1997)English Pronouncing Dictionary, 15th edition. (Cambridge University Press). p. 316; see also J.C. Wells,Longman Pronunciation Dictionary and Upton et al.,Oxford Dictionary of Pronunciation for Current English.
↑*Brooks, N. (1989). "The formation of the Mercian kingdom". En Steven Bassett.The Origins of Anglo-Saxon Kingdoms. Leicester. p.159
↑Stenton, F. M. (1970). "The Supremacy of the Mercian kings". En D. M. Stenton.Preparatory to Anglo-Saxon England. Oxford. pp. 48–66.
↑Zaluckyj, Sarah & Feryok, Marge.Mercia: The Anglo-Saxon Kingdom of Central England (2001)ISBN 1-873827-62-8
