_S%25C3%25BCdkehre.jpg) | |
| Maserati | |
|---|---|
| Información | |
| País |  Italia |
| Fabricante | Maserati |
| Deseñador | Gioacchino Colombo Valerio Colotti |
| Produción | |
| Predecesor | |
| Sucesor | |
| Longo | mm |
| Largo | 2280 mm |
| Alto | mm |
| Peso | 630 Kg. |
| Chasis | Aluminio bastidor tipo escaleira tubular |
| Suspensión | IndependenteSuspensión Wishbone |
| Motor | Maserati, dianteiro |
| Potencia | 1954 – 2490 cc,6 en liña 1957 – coches oficiais –V12 |
| Transmisión | Manual 5 velocidades |
| Tracción | Posterior |
| Freos | |
| Prestacións | |
| Pneumáticos | Pirelli |
| Debut | Gran Premio da Arxentina de 1954, J.M. Fangio, 1º |
| Pilotos |  Juan Manuel Fangio, Stirling Moss |
| Carreiras | 46 Grandes Premios de F1 (277 saídas) |
| Gañadas | 8 1954:(Arxentina,Bélxica- J.M. Fangio) 1956:(Mónaco,Italia – Stirling Moss) 1957:(Arxentina,Mónaco,Francia,Alemaña – J.M. Fangio) |
| Poles | 8 |
| Voltas rápidas | 10 |
| Camp. Cons. | 0 |
| Camp. Pilt. | 2 1954: J.M. Fangio (Maserati / Mercedes) 1957: J.M. Fangio |
OMaserati 250F foi un coche de carreiras feito porMaserati enItalia que utilizaba un motor de '2,5 litros' e participou nas carreiras deFórmula Un entre xaneiro de 1954 e novembro de 1960. Fabricáronse vinte e seis variantes.
%2c_Paris_Motor_Show_2018%2c_IMG_0323.jpg)
O 250F utilizou principalmente o motor SSG 220 bhp (@ 7400 rpm) de 2.5-litrosMaserati A66 en liña,Tambor de freo acanalado 13.4 ", suspensión dianteira independente Wishbone e un eixe traseiroDe Dion. Foi construído porGioacchino Colombo,Vittorio Bellentani eAlberto Massimino; o traballo tubular era deValerio Colotti.
Unha versión simplificada con carrozaría cas rodas parcialmente cubertas (similar ao 1954Mercedes-Benz W196 "Typ Monza"). Utilizouse noGran Premio de Francia de 1956.[1]
 | |
Información sobreficheiros multimedia. | |
O primeiro 250F correu noGran Premio da Arxentina de 1954 ondeJuan Manuel Fangio gañou a primeira das súas dúas vitorias antes de marchar ao novo equipoMercedes. Fangio gañou o Campionato Mundial de Pilotos de1954, con puntos gañados tanto con Maserati como con Mercedes-Benz;Stirling Moss correu co seu 250F de propiedade privada a tempada completa en1954.
En1955 presentou unhacaixa de cambios de 5 velocidades, unhafuel injection SU (240 bhp) efreos de discoDunlop.Jean Behra liderou un equipo oficial de cinco membros que incluía aLuigi Musso.
En 1956Stirling Moss gañou os Grandes Premios deMónaco eItalia, ambos nun coche oficial.
En 1956 presentaronse tres coches250F T2 por primeira vez para os pilotos oficiais. Desenvolvido porGiulio Alfieri utilizando tubos de aceiro máis lixeiros que locian un delgado, carrozaría máis ríxida e nalgunha unidade o novomotor V12 de 315 bhp (235 kW), malia que non ofrecía ningunha verdadeira vantaxe sobre o maior 6 en liña. Máis tarde desenvolveuse o V12 de 3 litros que gañou dúas carreiras noCooper T81 eT86 desde 1966 ata 1969, a última variante do motor, o "Tipo 10" tiña tres válvulas e dúas buxías por cilindro.
En1957Juan Manuel Fangio logrou catro vitorias de campionato, incluíndo a súa lendaria última vitoria noGran Premio de Alemaña enNürburgring (4 de agosto de 1957), onde recuperou 48 segundos en 22 voltas, pasando ao líder da carreira,Mike Hawthorn, na última volta para levarse a vitoria. Ao facelo, rachou a marca de volta en Nürburgring, 10 veces.
Na tempada1958, o 250F foi totalmente superado polos novos coches de F1 con motor traseiro. Con todo, o coche seguía sendo o favorito dos pilotos privados, incluíndo aMaría Teresa de Filippis, e foi utilizado ata a tempada de F1 de1960, o último da fórmula 2,5 litros.
En total, o 250F competiu en 46 carreiras do campionato de Fórmula Un con 277 entradas, logrando oito vitorias. O éxito non se limita aos eventos do Campionato Mundial, o 250F gañou moitas carreiras fóra do campionato do mundo.
Stirling Moss dixo máis tarde que o 250F fora o mellor coche de F1 con motor dianteiro.[2]
 | Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Maserati 250F |
