| Marie-Galante (fr) Aïchi (crb)  | ||||
| ||||
| Localización | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Estado | Francia | |||
| Rexións | Guadalupe | |||
| Capital | Grand-Bourg | |||
| Poboación | ||||
| Poboación | 11.528(2013) (67,42hab./km²) | |||
| Xeografía | ||||
| Parte de | ||||
| Superficie | 171 km² | |||
| Medición | 15,1 ( ) ×15,6 ( ) km | |||
| Bañado por | Mar Caribe | |||
| Identificador descritivo | ||||
| Fuso horario | ||||
Marie-Galante é unhailla doarquipélago deGuadalupe, localizada a unha distancia de 30 km. A súa superficie é de 158,01 km² e tiña 10 867 habitantes en 2016.
Esta illa foi bautizada comoMaría Galanda porCristovo Colón o3 de novembro de1493, durante a súa segunda viaxe asIndias Occidentais. Ese era o nome da súa carabela.
Foi primeiramentecolonizada a mediados doséculo XVII polosfranceses, que levaran alí ós seusescravos. A economía colonial estaba baseada nacana de azucre e en (2007) oturismo está a gañar terreo, aínda que non se recuperou da crise.
Marie-Galante divídese en trescomunas (poboación a 1 de xaneiro de 2013):
Os Huecoides foron a civilización máis antiga que se sabe ocupou Marie-Galante, seguidos da triboArauaque no século III que a chamaron Touloukaéra. Oscaribes ocupárona no século IX e déronlle o nome de Aichi ou Aulinagan, o algodón da terra. As poboacións indíxenas cultivaron aiuca e aprenderan o uso de plantas medicinais. Tamén viviron da pesca. En varias covas atopáronse restos de cerámica,petróglifos e obxectos relixiosos.
Foi chamada Marí-Galante polo almiranteCristovo Colón pola axuda de Nicolas Galof Galante na conquista da mesma. O3 de novembro de1493 ancorou no illote que agora se chama Anse Ballet enGrand-Bourg. Durante a súasegunda viaxe ásIndias Occidentais, a primeira illa que atopou chamounaLa Deseada e á segunda co nome da nave almiranta,Marigalante. Ambas illas se protocolizaron de soberanía española en respectivos actos.
Segundo escribiu L. Martínez de Isasti, un século despois do descubrimento, o nome débese ao capitán Vasco Martín Cotillos[1] que escolleu o nome da súa muller para a illa.
Posteriormente foi colonizada polos franceses noséculo XVII, que trouxeron consigo a escravos e desenvolveron unha economía sobre a base da explotación da cana de azucre.
O 8 de novembro de 1648, o gobernadorCharles Houël organizou o primeiro asentamento decolonos franceses: uns cincuenta homes vivían preto do lugar chamado Vieux Fort ("Forte Vello").Jacques de Boisseret comprou a illa á Compañía francesa das illas de América o 4 de setembro de 1649. En1653, construíuse un segundo forte en Grand-Bourg.
Acana de azucre, probablemente orixinaria daIndia, fora importada a América por Cristovo Colón. Dado que o azucre se converteu nunha importante mercancía, cultivouse en Guadalupe desde 1654 por colonos xudeus neerlandeses exiliados do Brasil que crearon as primeiras plantacións de azucre equipados con pequenos muíños accionados por bois para esmagar a cana.
A poboación sufriu de privacións e dos ataques dos caribes ata1660, cando se asinou un tratado de paz en Basseterre entre nativos e colonos, no que os caribes autorizaron a franceses ebritánicos a asentarse nas illas deDominica eSan Vicente. Coa illa agora en paz, e a dispoñibilidade da tecnoloxía dos muíños convertérona nunha economía baseada nas plantacións mediante o uso de escravos africanos importados. En1671, a poboación estaba constituída nun 57% por negros traídos de África.
En1676, chegou unha frotaholandesa que secuestrou á poboación e saqueou as súas instalacións. Logo da repoboación da illa, os novos habitantes foron atacados tres veces polos holandeses e polos británicos en 1690 e 1691. Estes ataques resultaron na destrución dos muíños, as refinerías e a despoboación da illa. O gobernador xeral deMartinica prohibiu a repoboación da illa ata 1696. Desde1692 ata1816, ingleses e franceses enfrontáronse pola illa en cinco ocasións. Durante este período, Marie-Galante foi independente desde novembro de1792 ata1794. En 1790, de ao redor de 11 500 habitantes, 9 400 eran escravos.
Os muíños de vento foron construídos por primeira vez en 1780. En 1830, funcionaban 105 muíños, a metade dos cales aínda eran movidos por bois. Hoxe en día, 72 torres de muíños mantéñense aínda en pé.
Os británicos capturaron Guadalupe, e con ela, Marie-Galante,La Désirade, e todas as dependencias de Guadalupe, en abril de 1794, e aboliron a escravitude por primeira vez.[2] OTratado de Amiens en 1802 devolveunas a Francia. Coa restauración, a escravitude tamén se restableceu en 1802.
En marzo de 1808, aRoyal Navy tomou posesión de Marie-Galante para deter aos corsarios franceses que usaban o seu porto[3] En agosto, unha pequena forza francesa intentou recapturar a illa, pero a guarnición británica, formada porRoyal Marines, complementados con algúns efectivos do 1ºWest India Regiment, derrotaron e capturaron aos franceses.[4] Os británicos devolveron a illa a Francia en 1815.
En1838 un incendio destruíu Grand-Bourg, e en1843 a illa foi asolada por un terremoto.
A escravitude, finalmente chegou ao seu fin en1848, grazas aos esforzos combinados dos abolicionistas, tales comoVictor Schoelcher e as repetidas revoltas de escravos, a abolición definitiva da escravitude celebrouse durante tres días e tres noites. Pero estes acontecementos non marcaron o fin da violencia colonial. Nas eleccións lexislativas do 24 de xuño e 25 de xuño de 1849, onde os antigos escravos votaron por primeira vez, a policía reprimiu aos libertos que se opuxeron á fraude organizada polos grandes terratenentes brancos. Moitos negros morreron durante estas revoltas que levaron á vertedura deron e do azucre da plantación "Piragua" nun estanque próximo. Hoxe en día este estanque coñécese comola mare au punch (o estanque deponche) en memoria destes tráxicos sucesos. Non foi senón ata1920 que os descendentes dos escravos convértense en propietarios de plantancións de cana de azucre en Marie-Galante.
En1865, un ciclón e o cólera azoutaron a illa e a súa xente. En1902, un segundo incendio devastou Grand-Bourg. Outros ciclóns afectaron á illa en1928 e1995.
Guadalupe (Grande-Terre eBasse-Terre), xunto coas súas dependencias (Marie-Galante,San Martín,San Bartolomeu,Les Saintes eLa Désirade), son undepartamento de ultramar francés desde 1946 e un só departamento darexión desde 1982. Dentro de Marie-Galante existen tres comunas, sonCapesterre,Grand-Bourg eSaint-Louis. Xuntas, foron designadas como entidade intercomunal o 8 de xaneiro de 1994, a primeira creada nunDepartamento de ultramar francés. (En 2007 San Martín e San Bartolomeu convertéronse nunha colectividade de ultramar, facéndose politicamente independentes de Guadalupe.)
O24 de xaneiro de2010 ás 6 horas 43 minutos hora local, un terremoto cunha magnitude de 5,1 produciuse en Martinica. O seu epicentro atopouse a uns 60 quilómetros de Marie-Galante, e 52 km de Saint-François no norte de Guadalupe, a unha profundidade de 67 km.
Marie-Galante comprende trescomunas (Grand-Bourg,Capesterre-de-Marie-Galante eSaint-Louis), cunha poboación combinada de censo de 2013 de 11 528 habitantes. A illa é comunmente coñecida como A Grande galette ('gran galleta') debido á súa forma redonda e unha superficie case plana; o seu pico máis alto, oMorne Constant, elévase a 204 m. A illa ten un sustrato calcáreo montañoso, refrescado polosventos alisios.
A costa norte caracterízase por un alto cantil. Unha falla chamada o "bar" separa o cuadrante norte do resto da illa. Ao oeste, praias emangleiros esténdense ao longo domar Caribe. Os ríosSaint-Louis e Vieux-Fort corren a través da meseta que se atopa no centro de Marie-Galante. No leste e o sur, a meseta descende bruscamente a unha chaira costeira que bordea oocéano Atlántico da que está protexida por unha barreira dearrecife de coral.
A economía colonial baseouse no cultivo detabaco,anil,café ealgodón. Pero desde o século XVII, a cana de azucre converteuse nunha importante fonte de ingresos. Isto continuou nos séculos XIX e XX, adaptándose á abolición da escravitude e a gran crise do azucre.
Durante o dominio da industria da cana de azucre, Marie-Galante adquiriu o alcumo de "a illa dos cen muíños". En 1818 había máis dun centenar de muíños para procesar a cana de azucre. O mollo da cana transfórmase en azucre ou ron. Os muíños accionados orixinalmente porbois, substituíronse por muíños de vento en 1780, á súa vez substituídos polos muíños alimentados a vapor a partir de 1883.
O século XIX trouxo a desaparición do modelo económico anterior. Aos poucos o refinado de azucre en pequena escala procesouse nas fábricas máis grandes: antes de 1885 cinco fábricas controlaban a industria. En 1931, dezaoito destilerías de azucre e catro fábricas estaban en produción. No século XX, as grandes plantacións deron lugar ás pequenas explotacións, organizadas en cooperativas. Pero a agricultura nas Indias Occidentais Francesas está suxeita á competencia global e a principios do século XXI, só unha refinaría de azucre (usine de Grande-Anse) e tres destilarías (Bellevue, Bielle, e Poisson) permanecen en Marie-Galante. O ron branco que producen está suxeito a unhaDenominación de Orixe. A produción de azucre orgánico podería ser un desenvolvemento innovador, pero a situación política actual terminou coas subvencións europeas poñendo as prácticas agrícolas actuais en perigo e polo tanto poñendo en perigo o futuro económico de Marie-Galante e os seus habitantes.
Aínda existen restos da vella economía e rica historia de Marie-Galante que son unha atracción turística: un carreiro natural con 70 puntos de interese, incluíndo dous muíños restaurados (o muíño Bézard e o Bellevue Distillery), vivendas coloniais e vellas refinerías de azucre (a casa de Murat e Mill) produce unha rede de camiños para excursionistas para descubrir a illa e a súa xente.
Do mesmo xeito que as outras illas da rexión, Marie-Galante experimentou a transformación económica que acompaña o turismo. Con todo, o desenvolvemento do turismo baséase nunha política de conservación da natureza e o patrimonio, xa sexaprecolombiano, colonial ou contemporáneo. OAeroporto de Marie-Galante atópase naPointe des Basses, a medio camiño entre Grand-Bourg e Capesterre facendo difícil o acceso ao aeroporto.
Marie-Galante tiña 30.000 habitantes no ano 1946. Houbo un éxodo de persoas a Guadalupe e Francia e a illa tiña menos de 12.009 habitantes no censo de 2006. Esta diminución da poboación está relacionada coa diminución da economía da cana de azucre. A densidade de poboación en 2006 era de 76 persoas por km².
 | Commons ten máis contidos multimedia sobre: Marie-Galante |
.jpeg)
