A historia rexistrada do Gran-Ducado do Luxemburgo comeza coa construción do Castelo do Luxemburgo naIdade Media. En torno desta fortaleza desenvolveuse gradualmente unha cidade, que se transformou no centro dunha pequena mais importante nación con gran valor estratéxico para Francia, Alemaña e osPaíses Baixos. Despois de séculos de conquistas e goberno por estados estranxeiros, o Luxemburgo acabou por se tornar nunha nación independente e neutral noséculo XIX.
Luxemburgo é o sétimo menor país de Europa, atopándose no posto 167 a nivel mundial. O Gran Ducado ten un territorio de carácter montañoso e con extensas masas boscosas. Orelevo presenta dúas rexións diferenciadas: no norte, chamadoOesling, esténdense os contrafortes meridionais do macizo montañoso dasArdenas, cunha altura máxima de 500 metros, e pola que discorren os afluentes doMosela. Ao sur, oGutland, constitúe unha extensa chaira, prolongación da conca parisiense. De leste para oeste, o país é atravesado poloSauer (Sûre en francés), afluente do Mosela, que pola súa beira dereita recibe oAlzette e pola esquerda oOur e oClerf, entre outros.
A paisaxe luxemburgués complétase co curso do Mosela, que discorre polo sector oriental, trazando a fronteira con Alemaña.
Oclima é continental, húmido, máis rigoroso nas rexións altas do norte, e máis moderado no sur. As precipitacións anuais son copiosas, os veráns frescos, mentres que os invernos son suaves.
A capital,Luxemburgo é a poboación máis grande do país. Outras cidades importantes sonEsch-sur-Alzette, para o suroeste da capital eEchternach, ao leste, contra a fronteira con Alemaña.
A situación lingüística de Luxemburgo é caracterizada pola práctica e o recoñecemento de tres idiomas oficiais:francés,alemán eluxemburgués. O plurilingüismo de Luxemburgo resulta da coexistencia de dous grupos étnicos, un románico e outro xermánico.
Nos primeiros tempos do país, o francés tiña un gran prestixio, e aínda posúe un uso preferente como idioma administrativo e oficial. O alemán foi utilizado no campo político, para formular as leis e ordenanzas, a fin de facelas comprensibles para todos. Na escola primaria, a educación estaba limitada ao alemán, mentres que o francés era ensinado na educación secundaria.
A lei do26 de xullo de1843 reforzou o bilingüismo, introducindo o ensino do francés nas escolas primarias.
O luxemburgués, un dialecto do alemán[Cómpre referencia] moi influído polo francés, nativo da rexión deMosela, foi introducido na escola primaria en1912.
Ata1984, o uso oficial das linguas estaba baseado nos decretos de1830,1832 e1834, os cales permitían elixir libremente entre o francés e o alemán. O francés foi o preferido para a administración. O luxemburgués aínda non tiña status oficial.
A revisión constitucional de1984 deulles aos lexisladores a posibilidade de regular os idiomas mediante lei. O24 de febreiro de1984 unha lei fixo que o luxemburgués fose o idioma oficial: "O luxemburgués é a lingua nacional dos luxemburgueses" di o seu artigo 1. Ademais, esta lei recoñeceu os tres idiomas utilizados (o francés, o alemán e o luxemburgués) como linguas oficiais. O francés aínda permanece como o idioma da lexislación (segundo recolle o artigo 2 da citada norma), debido á aplicación do código civil napoleónico. O artigo terceiro establece como linguas administrativas e xudiciais ao francés, alemán e luxemburgués.
O luxemburgués é ensinado nas escolas, despois do francés e o alemán. É ensinado só unha hora e durante os primeiros anos da escola secundaria. Nas escolas secundarias tamén se ensinainglés e moitas veces un dos seguintes idiomas:latín,español ouitaliano. A nivel universitario, o multilingüismo fai posible que os estudantes poidan continuar a súa educación superior en países nos que se fale alemán, francés ou inglés[Cómpre referencia].
.svg)
.svg)
