O francés é a terceira daslinguas románicas en número de falantes, despois docastelán e doportugués. En1999, o francés era a 11a lingua máis falada no mundo, cuns 77 millóns de falantes comolingua materna (chamadosfrancófonos) e uns 128 millóns no total, incluíndo os que a usan como segunda lingua.[5][6] No 2015, aproximadamente o 40% da poboación francófona (incluíndo asegunda lingua e os falantes parciais) vivían en Europa, o 36% naÁfrica subsahariana e noocéano Índico, o 15% nonorte de África eOriente Medio, 8% nasAméricas, e o 1% enAsia eOceanía.[7] O francés é a segunda lingua materna máis falada naUnión Europea.[8] Dos europeos que falan outras linguas nativamente, aproximadamente unha quinta parte é capaz de falar francés como segunda lingua.[9] O francés é a segunda lingua estranxeira máis ensinada na UE. Todas as institucións da UE usan o francés como lingua de traballo xunto co inglés e o alemán; en determinadas institucións, o francés é a única lingua de traballo (por exemplo, noTribunal de Xustiza da Unión Europea).[10] O francés tamén é a décimo oitavalingua nativa máis falada do mundo, a quintalingua máis falada por número total de falantes e a segunda ou terceira lingua máis estudada a nivel mundial (con preto de 120 millóns de aprendices a partir de 2017).[11] Como resultado docolonialismo francés e belga a partir do século XVI, o francés foi introducido en novos territorios de América, África e Asia. A maioría dos falantes dunha segunda lingua residen naÁfrica francófona, en particular enGabón,Alxeria,Marrocos,Tunisia,Mauricio,Senegal eCosta do Marfil.[12]
Calcúlase que o francés ten uns 76 millóns de falantes nativos e uns 235 millóns de falantes diarios que o falan con fluidez;[13][14][15] e entre 77 e 110 millóns de falantes que o falan comosegunda lingua en distintos graos de dominio, principalmente en África.[16]Segundo a OIF, aproximadamente 321 millóns de persoas en todo o mundo son "capaces de falar a lingua francesa".[17] sen especificar os criterios para esta estimación nin a quen engloba.ontheuplocalfr2014 Segundo unha proxección demográfica liderada polaUniversidade Laval e aRede demográfica da Axencia Universitaria da Francofonía, o número total de falantes de francés alcanzará aproximadamente os 500 millóns en 2025 e 650 millóns para 2050.[18] OIF estima 700 millóns para 2050, dos cales o 80% estarán en África.[7]
Antes dasegunda guerra mundial o francés era considerado a lingua internacional por excelencia, particularmente na diplomacia, e unhalingua franca nocomercio, navegación e transporte.
Debido ao dominio romano, os habitantes da Galia adoptaron gradualmente o latín e, a medida que a lingua foi aprendida pola xente común, desenvolveu un carácter local distinto, con diferenzas gramaticais co latín tal e como se fala noutros lugares, algunhas das cales están testemuñadas engraffiti.[20] Esta variedade local evolucionou cara ás linguas galorromances, que inclúen o francés e os seus parentes máis próximos, como oarpitano.
A evolución do latín na Galia estivo marcada pola súa coexistencia durante máis de medio milenio xunto ás linguasceltas e a nativagala, que non se extinguiu ata finais do século VI, moito despois daCaída do Imperio Romano de Occidente.[21] A poboación seguía sendo nun 90% de orixe indíxena;[22][23] a clase romanizadora eran a elite nativa local (non os colonos romanos), cuxos fillos aprendían latín nas escolas romanas. No momento do colapso do Imperio, esta elite local fora abandonando lentamente o galo por completo, pero as poboacións rurais e de clase baixa seguían sendo galofalantes que ás veces tamén podían falar latín ou grego.[24] O cambio lingüístico final do galo ao latín vulgar entre as poboacións rurais e de clase baixa produciuse máis tarde, cando tanto eles como os gobernantes/clases militares francos adoptaron a fala do latín vulgar galo-romano. da elite intelectual urbana.[24]
A lingua gala probablemente sobreviviu ata o século VI en Francia a pesar da considerableromanización.[21] Coexistindo co latín, o galo axudou a dar forma aos dialectos dolatín vulgar que se converteron en francés[24][21] aportandopréstamos ecalcos léxicos (incluíndooui,[25] a palabra para "si"),[26] cambios sonoros moldeados pola influencia gala,[27][28][29] que influíron na conxugación e na orde das palabras.[26][30][20] Estudos computacionais recentes suxiren que os primeiros cambios de xénero poden estar motivados polo xénero da palabra correspondente en galo.[31]
O número estimado de palabras francesas que se poden atribuír ao galo sitúase en 154 poloPetit Robert,[32] que adoita considerarse que representa o francés estandarizado, mentres que se se inclúen dialectos non estándar, o número aumenta a 240.[33] Os préstamos galos coñecidos están sesgados cara a certos campos semánticos, como a vida vexetal (chêne,bille, etc.), os animais (mouton, etc.), a natureza (boue). , etc.), actividades domésticas (ex.berceau), agricultura e unidades de medida rurais (arpent,lieue,borne,boisseau), armamento ,[34] e produtos comercializados a nivel rexional e non máis lonxe.[35] Esta distribución semántica foi atribuída a que os campesiños foron os últimos en aferrarse ao galo.[35][34]
O inicio do francés na Galia estivo moi influenciado polas invasións xermánicas no país. Estas invasións tiveron o maior impacto na zona norte do país e na lingua de alí.[36] A fenda lingüística comezou a crecer en todo o país. A poboación do norte falabalinguas de oïl mentres que a poboación do sur falabaoccitano.[36] As linguas de oïl converteronse no que se coñece como francés antigo. O período do francés antigo abrangue entre osséculosVIII eXIV. O francés antigo compartía moitas características co latín. Por exemplo, o francés antigo facía uso de diferentes ordes de palabras posibles do mesmo xeito que o facía o latín porquetiña un sistema de casos que conservaba a diferenza entre ossuxeitos nominativos e os nonsuxeitos oblicuos.[37] O período está marcado por unha forte influencia desuperestratos dalingua francaxermánica, que incluía de forma non exhaustiva o uso na fala da clase alta e os rexistros superiores dunhasegunda lingua verbal,[38] unha gran porcentaxe do vocabulario (agora en torno ao 15% do vocabulario francés moderno[39]) incluíndo o pronome singular impersoalon (un calco do xermánicohome), e o nome da propia lingua.
Ata as súas etapas posteriores, ofrancés antigo, xunto ao occitano antigo, mantivo unha reliquia do antigosistema nominal de casos do latín máis tempo que a maioría das outras linguas románicas (coa notable excepción doromanés que aínda mantén actualmente unha distinción de casos), diferenciando entre un caso oblicuo e un caso nominativo. Afonoloxía caracterizouse por un intenso acentuado silábico, o que provocou a aparición de variosditongos complicados como-eau que máis tarde serían convertidos en monotongos.[Cómpre referencia]
Dentro do francés antigo xurdiron moitos dialectos, pero o dialectofrancien non só continuou, senón que tamén prosperou durante o período do francés medio (séculos XIV-XVII).[36] O francés moderno xurdiu deste dialecto francien.[36] Desde o punto de vista gramatical, durante o período do francés medio perdéronse asdeclinacións dos substantivos e empezáronse a estandarizar as regras.Robert Estienne (1503-1559) publicou o primeiro dicionario latino-francés, que incluía información sobre fonética, etimoloxía e gramática.[40] Politicamente, aOrdenanza de Villers-Cotterêts (1539) nomeou o francés como alingua oficial dodereito e da administración francesa, en lugar do latín e das demais linguas do país.
Durante oséculo XVII, o francés substituíu olatín como a lingua máis importante da diplomacia e das relacións internacionais (lingua franca). Mantivo este papel ata aproximadamente mediados doséculo XX, cando foi substituído polopolo inglés xa que os Estados Unidos convertéronse na potencia global dominante despois dasegunda guerra mundial.[41][42] Stanley Meisler deLos Angeles Times dixo que o feito de que oTratado de Versalles estivese escrito tanto en inglés como en francés foi o "primeiro golpe diplomático" contra a lingua francesa.[43]
Durante oGrand Siècle (século XVII), Francia, baixo o goberno de poderosos líderes como oCardeal Richelieu eLois XIV, gozou dun período de prosperidade e prominencia entre as nacións europeas. Richelieu creou aAcademia Francesa para protexer a lingua francesa. A principios doséculo XIX, o francés parisiense converteuse na lingua principal da aristocracia francesa.
Preto de principios do século XIX, ogoberno francés comezou a levar a cabo políticas co obxectivo final de erradicar as moitas minorías e linguas rexionais (patois) faladas en Francia. Isto comezou en 1794 co "Informe sobre a necesidade e os medios de aniquilar o patois e universalizar o uso da lingua francesa" deHenri Grégoire. Cando o ensino público se fixoobrigatorio, só se ensinaba francés e castigouse o uso de calquera outra lingua (patois). Os obxectivos dosistema escolar público foron especialmente claros para os profesores de fala francesa enviados para ensinar a estudantes en rexións comoOccitania eBretaña. As instrucións dadas por un funcionario francés aos profesores dosdepartamento deFinistère, no oeste daBretaña, incluían as seguintes: "E lembrade, señores: déronvos o seu posto para matar a lingua bretoa".[44] O prefecto dePireneos Atlánticos noPaís Vasco francés escribiu en 1846: "As nosas escolas no País Vasco están especialmente destinadas a substituír olingua vasca polo francés. ."[44] Aos estudantes ensinábanse que as súas linguas ancestrais eran inferiores e que deberían avergoñarse delas; este proceso era coñecido na rexión de fala occitana comovergonha.
Falado polo 19,71% da poboación da Unión Europea, o francés é a terceira lingua máis falada na UE, despois do inglés e o alemán e é a segunda lingua máis ensinada despois do inglés.[8][46]
Segundo aConstitución de Francia, o francés é a lingua oficial da República desde 1992,[47] aínda que aordenanza de Villers-Cotterêts fíxoo obrigatorio para os documentos legais en 1539. Francia obriga o uso do francés nas publicacións oficiais do goberno, na educación pública, excepto en casos específicos e nos contratos legais; os anuncios deben levar unha tradución de palabras estranxeiras.
En Bélxica, o francés é unha lingua oficial a nivel federal xunto co holandés e o alemán. A nivel rexional, o francés é a única lingua oficial deValonia (excluíndo unha parte doscantóns do Leste, que son de falaalemá) e unha das dúas linguas oficiais. —xunto coholandés—daRexión de Bruxelas-Capital, onde é falado pola maioría da poboación (aprox. 80%), a miúdo como lingua principal.[48]
O francés é unha das catro linguas oficiais de Suíza, xunto co alemán, o italiano e oromanche, e fálase na parte occidental de Suíza, chamadaRomandía, da queXenebra é a cidade máis grande. As divisións lingüísticas en Suíza non coinciden con subdivisións políticas, e algúnscantóns teñen status bilingüe: por exemplo, os cantóns deValais,Friburgo eBerna, e cidades comoBiel/Bienne. O francés é a lingua nativa de preto do 23% da poboación suíza, e é falado polo 50%[49] da súa poboación..
Distribución dos falantes nativos de francés en 6 países en 2021
Xunto coluxemburgués e o alemán, o francés é unha das tres linguas oficiais deLuxemburgo, onde en xeral é a lingua preferente dos negocios así como das distintas administracións públicas. Tamén é a lingua oficial deMónaco.
A nivel rexional, o francés é recoñecido como lingua oficial na rexión doVal de Aosta de Italia, onde é a primeira lingua do 30% aproximadamente da poboación, mentres que os dialectos franceses seguen sendo falados por minorías nas [[Illas da Canle] ]. Tamén se fala enAndorra e é a lingua principal despois docatalán enEl Pas de la Casa. A lingua ensínase como a segunda lingua primaria naterra alemá deSaarland, ensinando o francés desde preescolar polo que máis do 43% dos cidadáns poden falar francés.[50][51]
Países normalmente considerados parte da África francófona A súa poboación era de 442,1 millóns en 2020,[52] e prevese que chegue os 845 millóns[53] e 891 millóns[54] en 2050. Territorios onde se fala como primeira lingua
A maioría da poboación francófona do mundo vive enÁfrica. Segundo unha estimación do 2018 da Organización Internacional da Francofonía, son uns 141 millóns de africanos repartidos en 34 países e territorios.[Note 1] e pode falar francés comoprimeira ou comosegunda lingua.[55][56] Este número non inclúe as persoas que viven en países africanos non francófonos que aprenderon francés como lingua estranxeira. Debido ao aumento do francés en África, espérase que a poboación total de fala francesa en todo o mundo chegue aos 700 millóns de persoas en 2050.[57] O francés é a lingua de máis rápido crecemento no continente (en canto a linguas oficiais ou estranxeiras).[58][59]O francés é principalmente unha segunda lingua en África, pero converteuse na primeira lingua nalgunhas áreas urbanas, como a rexión deAbidjan enCosta do Marfil[60] e enLibreville en Gabón.[61] Non hai un sófrancés africano, senón múltiples formas que diverxeron polo contacto con variaslinguas africanas indíxenas.[62]
AÁfrica subsahariana é a rexión onde a lingua francesa é máis probable que se expanda, debido á expansión da educación e ao rápido crecemento da poboación.[63] Tamén é onde máis evolucionou a lingua nos últimos anos.[64][65] Algunhas formas vernáculas do francés en África poden ser difíciles de entender para os falantes de francés doutros países,[66] pero as formas escritas da lingua están moi relacionadas coas do resto do mundo francófono.
O francés escríbese coalfabeto latino. Ten cincodiacríticos (acento agudo, acento circunflexo, acento grave, cedilla ediérese), así como unha ligadura (œ).
A escritura ten pouco que ver coa pronuncia real. Unha característica do francés é o uso de dúas ou tres letras para indicar un fonema, aínda que moitas veces estes fonemas franceses reúnen o carácter de dous fonemas predominando un deles, por exemplo o dígrafo ou no francés parisiense soa practicamente como unha [ou] galega aínda que mantén case átono algo do fonema [ou]. En xeral, a forma escrita é máis conservadora que a forma falada. A pronuncia típica do francés normativo fai recaer case sempre o acento prosódico na última sílaba (agudismo). A pouca correspondencia entre o francés escrito e o falado é un fenómeno bastante frecuente que se debe aos fortes cambios fonéticos que se presentaron desde o período do francés antigo, e que non se corresponderon con cambios na escritura. Con todo, ocorreron algúns cambios conscientes na escritura para restaurar a ortografía latina:
Francés antigodoit > francésdoigt «dedo» (Latíndigitum)
Francés antigopie > francéspied (Latínpedem), galego «pé»
Ás veces os impresores impuxeron a súa propia grafía para evitar ambigüidade:
Antes da imprenta:uit (oito)
A partir da imprenta:huit, que evitaba a confusión con "vit".
É case imposible predicir a escritura baseándose unicamente na pronuncia. As consoantes finais, en particular p, s, x, z, t e d, adoitan ser mudas; e n e m son perceptibles ata ao final de palabra porque nasalizan á vogal que acompañan. En cambio, c, r, f, e l adoitan pronunciarse ata en posición final. Por exemplo, as seguintes palabras terminan en consoante, pero na súa pronuncia acaban nun son vocálico: nez, doigt, pied, aller, les, lit, beaux.[67][68]
Os diacríticos teñen un significado fonético, semántico e etimolóxico.
Acento grave (à,è,ù): Sobre o 'a', o 'e' ou o 'u', unicamente distingue os homófonos entre si:à («a», «cara a») contraa («ten»),ou («ou») contraoù («onde»). Sobre un e, indica o son /ε/. Acento agudo (é): Sobre o 'e', indica o son /e/. Ademais, adoita indicar a omisión histórica dunha consoante que seguía ó e (normalmente un s):écouter <escouter. Acento circunflexo (â,ê,î,ô,û): Sobre o 'e', indica o son /ε/. Tamén pode indicar a omisión histórica dunha letra adxacente (normalmente un s):château <chasteau/castel,fête <feste,sûr <seur,dîner <disner. Por extensión, tamén pode marcar a diferenza entre homófonos:du («de o») contradû («debido», participio pasado dedevoir, «deber»). Diérese ou trema (ë,ï): Indica que unha vogal que normalmente formaría ditongo non o forma:naïve,Noël(«Nadal»). A diérese no y (ÿ) só se presenta nalgúns nomes propios (como l'Haÿ-lles-Roses) e en francés antigo. Cedilla (ç): Indica que o c pronúnciase /s/ onde, de non levala, pronunciaríase /k/. O idioma valón introduciu oå para o son o longo e aberto, o longo e pechado ou a longo, segundo as variedades locais.
A ligaduraœ non é máis que unha contracción deoe, e non ten ningún significado especial.
Intentouse reformar a ortografía francesa, pero estes intentos de reforma non tiveron éxito.[69][70]
Difusión do idioma francés no mundo en2006, o azul escuro indica un territorio onde o fala máis do 70% da poboación, o celeste indica zonas nas cales entre o 70% e o 25% da poboación fala ou coñece o francés, o verde sinala zonas nas que os francófonos son minoría.
As estimacións sobre o número de francófonos varían dependendo dos criterios considerados polas fontes. As fontes principais e as súas respectivas estimacións son:
Alto Consello daOrganización Internacional da FrancofoníaArquivado 24 de xullo de 2010 enWayback Machine. (1998): 190 millóns de francoparlantes, e 110 millóns de "francisants": persoas que falan francés con diferente grao de dominio (A fonte é unha organización intergobernamental cuxos membros son os gobernos dos países cunha presenza significativa da lingua francesa).
Linguasphere Observatory (1999): 125 millóns incluíndo persoas translinguais: primeira lingua para 90 millóns de persoas, segunda lingua para 35 millóns (A fonte é unha rede independente de investigación lingüística con bases en Francia, Gales e a India).
Eurobarómetro[Ligazón morta] (2001): máis de 105 millóns (28% de 376 millóns) falan francés na Unión Europea sen contar outros cidadáns (A fonte é unha enquisa de INRA (Europe) s.a. sobre 16.078 persoas realizada a requirimento da Dirección Xeral de Educación e Cultura da Comisión Europea).
SIL (Ethnologue, 15ª edición): primeira lingua de 65 millóns de persoas (AfonteArquivado 01 de outubro de 2007 enWayback Machine. é unha institución lingüística con status consultivo en UNESCO e a ONU).
↑Marie-Ève, Harton; Richard, Marcoux; Alexandre, Wolff; Sarah; Wagner, Jacob (novembro de 2014). Observatoire démographique et statistique de l'espace francophone, ed."Estimation des francophones dans le monde en 2015"(pdf). Sources et démarches méthodologiques.odsef.fss.ulaval.ca. Québec. Consultado o 26 de xuño do 2022..
↑Lauerman, John (30 de agosto de 2011)."Mandarin Chinese Most Useful Business Language After English".Bloomberg. New York. Arquivado dendeo orixinal o 29 de marzo de 2015.O francés, falado por 68 millóns de persoas en todo o mundo e lingua oficial de 27 países, ocupa o segundo lugar. [despois do Mandarin].
↑24,024,124,2Mufwene, Salikoko S. "Language birth and death." Annu. Rev. Anthropol. 33 (2004): 201-222.
↑Peter Schrijver,Studies in the History of Celtic Pronouns and Particles, Maynooth, 1997, 15.
↑26,026,1Savignac, Jean-Paul (2004).Dictionnaire Français-Gaulois. Paris: La Différence. p. 26.
↑Pellegrini, Giovanni Battista. 2011. "Substrata." In Posner and Green (2011),Romance Comparative and Historical Linguistics, De Gruyter Mouton: pages 43-74. Celtic influences on French discussed in pages 64-67. Page 65:"In recent years the primary role of the substratum... has been disputed. Beset doucmented is the CT- >it change which is found in all Western Romania... more reservations have been expressed about... ū > [y]..."; :"Sumario na páx. 67: "Non cabe dúbida de que a forma en que o francés se diferencia das outras linguas románicas occidentais (Vidos 1956: 363) débese en gran medida á intensidade do seu substrato celta, en comparación con zonas laterais como Iberia e Venecia..."
↑Henri Guiter, "Sur le substrat gaulois dans la Romania", inMunus amicitae. Studia linguistica in honorem Witoldi Manczak septuagenarii, eds., Anna Bochnakowa & Stanislan Widlak, Krakow, 1995.
↑Eugeen Roegiest,Vers les sources des langues romanes: Un itinéraire linguistique à travers la Romania (Leuven, Belgium: Acco, 2006), 83.
↑Matasovic, Ranko (2007). "Insular Celtic as a Language Area".Papers from the Workship within the Framework of the XIII International Congress of Celtic Studies. The Celtic Languages in Contact: 106.
↑Christian Schmitt (1997). "Keltische im heutigen Französisch".Zeitschrift für Celtische Philologie. 49-50: 814–829.
↑Müller, Bodo (1982). "Geostatistik der gallischen/keltischen Substratwörter in der Galloromania". En Winkelmann, Otto.Festschrift für Johannes Hubschmid zum 65. Geburtsag. Beiträge zur allgemeinen, indogermanischen und romanischen Sprachwissenschaft. pp. 603–620.
↑34,034,1Urban Holmes and Alexander Herman Schutz (June 1938).A History of the French Language. Biblo & Tannen Publishers. p. 30.ISBN9780819601919."...sesenta e oito ou máis palabras celtas en latín estándar; non todos estes baixaron ao romance.... non sobreviviron entre a xente. A fala vulgar na Galia utilizaba moitas outras... polo menos 361 palabras de procedencia galo en francés e provenzal. Estas palabras celtas caeron en tipos máis caseiros que... préstamos da agricultura alemá... efectos domésticos... animais... comida e bebida... árbores... corpo -- 17 (dor < ' 'durnu), vestido... construción... aves... peixes... insectos...pièce < *pettia, e o resto repartido entre armas, relixión, literatura, música, persoas, enfermidades e minerais. É evidente que os campesiños foron os últimos en aferrarse ao seu celta. O reconto do elemento celta foi feito por Leslie Moss na Universidade de Carolina do Norte... baseándose na unanimidade de acordo entre os mellores lexicógrafos...
↑35,035,1Eugeen Roegiest,Vers les sources des langues romanes: Un itinéraire linguistique à travers la Romania (Leuven, Belgium: Acco, 2006), page 82.
↑Rowlett, P. 2007. The Syntax of French. Cambridge: Cambridge University Press. Page 4
↑Pope, Mildred K. (1934). From Latin to Modern French with Especial Consideration of Anglo-Norman Phonology and Morphology. Manchester: Manchester University Press.
↑Victor, Joseph M. (1978).Charles de Bovelles, 1479–1553: An Intellectual Biography. Librairie Droz. p. 28.
↑44,044,1Labouysse, Georges (2007).L'Imposture. Mensonges et manipulations de l'Histoire officielle. France: Institut d'études occitanes.ISBN978-2-85910-426-9.
↑EUROPA, data for EU25, published before 2007 enlargement.
↑Van Parijs, Philippe, Professor of economic and social ethics at theUCLouvain, Profesor visitante daUniversidade Harvard e daKULeuven."Belgium's new linguistic challenge"(PDF).KVS Express (Suplemento do Newspaper de Morgen) marzo-abril de 2006: Artigo dafonte orixinal (pdf 4.9 MB) pp. 34–36 republicado polo Servizo do Goberno Federal belga (ministerio) de Economía - Dirección Xeral de Estatística Bélxica. Arquivado dendeo orixinal(PDF) o 13 de xuño de 2007. Consultado o 29 de xullo do 2022. – A situación lingüística en Bélxica (e en particular varias estimacións da poboación que fala francés e holandés en Bruxelas) é discutida en detalle.
↑"L'aménagement linguistique dans le monde".CEFAN (Chaire pour le développement de la recherche sur la culture d’expression française en Amérique du Nord, Université Laval(enfrancés). Jacques Leclerc. Consultado o 29 de xullo do 2022.
↑France-DiplomatieArquivado 2009-07-27 enWayback Machine. "Ademais, o crecemento demográfico dos países do hemisferio sur lévanos a prever un novo aumento do número global de falantes de francés."
↑(enfrancés)c) Le sabir franco-africainArquivado 17 de xaneiro de 2013 enWayback Machine.:"C'est la variété du français la plus fluctuante. Le sabir franco-africain est instable et hétérogène sous toutes ses formes. Il existe des énoncés où les mots sont français mais leur ordre reste celui de la langue africaine. En somme, autant les langues africaines sont envahies par les structures et les mots français, autant la langue française se métamorphose en Afrique, donnant naissance à plusieurs variétés."
↑(enfrancés)République centrafricaineArquivado 05 de abril de 2007 enWayback Machine.:Il existe une autre variété de français, beaucoup plus répandue et plus permissive : le français local. C'est un français très influencé par les langues centrafricaines, surtout par le sango. Cette variété est parlée par les classes non-instruites, qui n'ont pu terminer leur scolarité. Ils utilisent ce qu'ils connaissent du français avec des emprunts massifs aux langues locales. Cette variété peut causer des problèmes de compréhension avec les francophones des autres pays, car les interférences linguistiques, d'ordre lexical et sémantique, sont très importantes. (Un exemplo dunha variedade de francés africano que é difícil de entender para os falantes de francés europeo).
