Le Havre foi fortemente bombardeado durante asegunda guerra mundial. Para iso, foi condecorada coaLegion d'Honneur en 1949. A zona destruída foi reconstruída entre 1945 e 1964, segundo o plan dun equipo dirixido polo arquitectoAuguste Perret.[1] En 2005, aUnesco inscribiu oCentro Reconstruído de Le Havre noPatrimonio da Humanidade,[2] acollendo a "explotación novedosa do potencial do formigón". O espazo de 133 hectáreas onde se sitúa representa, segundo a UNESCO, "un exemplo excepcional de arquitectura urbana da posguerra", e é un dos poucos lugares deste tipo rexistrados enEuropa.
O seu alcume éPorta oceánica. Arquitectonicamente, esta designación baséase na “porta” que forma o edificio ao final da avenida Foch, que desemboca no mar. É o segundo porto francés, a primeira cidade normanda e a segunda área metropolitana daAlta Normandía.
Le Havre está situado no suroeste doPais de Caux. A cidade limita co litoral ao oeste, a ría do Sena ao sur e a costa ao norte. O Sena sempre foi unha fronteira natural entre a Alta Normandía e aBaixa Normandía. Polo tanto,Honfleur está, segundo a expresión dos havreses, "do outro lado da costa da auga". Para facer fronte a esta relativa limitación, multiplicáronse as solucións: a máis prestixiosa é aponte de Normandía que une as dúas ribeiras do Sena, e sitúa a Honfleur a só un cuarto de hora de Le Havre. Os xeógrafos e funcionarios crearon unha nova entidade ao redor das dúas marxes da ría, xestionada pola "Axencia de Urbanismo da Rexión do Havre e a Ría do Sena".
A cidade de Le Havre está formada por dous conxuntos naturais separados por un cantil ou costa:
A cidade baixa comprende o porto, o centro urbano e os barrios periféricos, e construíuse sobre antigos pantanos que foron desecados dende o século XVI. O solo está formado por aluvións depositados polo Sena. O centro urbano, reconstruído despois dasegunda guerra mundial, descansa sobre máis dun metro de entullos rasados.
A cidade alta comprende barrios residenciais ricos, de clase media ou desfavorecidos (Mont-Gaaillard, Caucriauville, Mare Rouge). Son dúas mesetas abertas nos vales secos (vallon d'Ignauval) e campos en socalcos. A parte noroeste da cidade alta (Sainte-Adresse e Dollemard (un distrito de Le Havre) é a máis alta (entre 90 e 115 metros de altitude). O Cap de Héve está situado a uns 100 metros de altitude.
Debido á súa situación na costa daMancha, o clima de Le Havre é oceánico. Os días nos que non hai o máis mínimo vento son excepcionais, os ventos dominantes veñen do suroeste e determinan as influencias marítimas ao longo do ano. Segundo os datos da estación meteorolóxica de Cap de Héve (1970-1999), hai 24 días ao ano nos que a temperatura baixa por debaixo dos 0 °C e 14 días nos que supera os 25 °C.
Datos climáticos para Le Havre (localizado en Cap de la Heve, 1981–2010)
Cando se fundou en 1517, a cidade recibiu o nome deFranciscópole en honor deFrancisco I de Francia. Posteriormente chamáronaLe Havre-de-Grâce ("Porto de Graza, de aíHavre de Grace, Maryland). Ordenouse a súa construción para substituír os antigos portos deHonfleur eHarfleur, cuxa utilidade diminuíra debido á sedimentación.
A historia da cidade está inextricablemente ligada ao seu porto. No século XVIII, a medida que o comercio dasIndias Occidentais se sumaba ao de Francia e Europa, Le Havre comezou a medrar. O 19 de novembro de 1793, a cidade cambiou o seu nome a Hâvre de Marat e máis tarde Hâvre-Marat en honra ao recentemente falecidoJean-Paul Marat, que foi visto como un mártir daRevolución Francesa. A principios de 1795, porén, a memoria de Marat quedou algo empañada, e o 13 de xaneiro de 1795, Hâvre-Marat cambiou o seu nome unha vez máis a simplemente Le Havre, o seu nome moderno. Durante o século XIX converteuse nun centro industrial.
Ao final daprimeira guerra mundial, Le Havre xogou un papel importante como porto de tránsito utilizado para resolver os asuntos despois da guerra.[7]
O nome da cidade testemúñase en 1489 na formale Hable de Grace e despoisVille de Grace en 1516, dous anos antes da súa fundación oficial por parte deFrancisco I de Francia.[8] Outros nomes que non se impuxeron foron o nome erudito e transitorio deFranciscopolis (en homenaxe ao mesmo rei atopado nalgúns documentos) así como o deHavre Marat (referíndose aJean-Paul Marat durante aRevolución Francesa), aínda que este último explica por que o determinante complementario-de-Grace tampouco se restaurase.[8] Este cualificativo sen dúbida facía referencia á capela de Nôtre Dame situada no lugar dacatedral do mesmo nome. A capela daba cara á capela Nôtre Dame de Grace deHonfleur, ao outro lado do esteiro.[8]
O substantivo comúnhavre que significa "porto" estaba sen uso no finais do século XVIII ou principios do XIX pero aínda se conserva na frasehavre de paix que significa "refuxio seguro". Xeralmente considérase un préstamo doHolandés medio do século XII.[9] Unha orixe xermánica pode explicar a "aspiración" doh inicial.
Non obstante, as novas investigacións céntranse no feito de que o termo foi testemuñado moi cedo (século XII) e entextos normandos nas formasHable,hafne,havene,havne ehaule fan improbable unha orixe holandesa. Pola contra, unha etimoloxía doescandinavo é relevante dado onórdico antigohöfn (xenitivohafnar) ouhafn que significa "porto natural" ou "refuxio" e a evolución fonética do termoétrave, que seguramente é de orixe escandinava, tamén está testemuñada en formas similares comoestable e probablemente orixinada no antigostafn escandinavo.[10]
↑Bullock, Arthur (2009). The History Press, ed.Gloucestershire Between the Wars: A Memoria.ISBN978-0-7524-4793-3. Páxinas 102-110.
↑8,08,18,2François de Beaurepaire (pref. Marianne Mulon),Os nomes das comunas e das antigas parroquias de Seine-Maritime, París, A. et J. Picard, 1979, 180 p.,ISBN2-7084-0040-1,OCLC6403150, p. 92-93(enfrancés)
↑Elisabeth Ridel,Os viquingos e as palabras: a contribución do antigo escandinavo á lingua francesa, éditions errance, París, 2009, p. 203, 226, 227, 228.(enfrancés)
.svg)
