| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 4 de agosto de 1917 Indianapolis, Estados Unidos de América |
| Morte | 31 de outubro de 2012 (95 anos) Condado de Litchfield, Estados Unidos de América(pt)  |
| Causa da morte | Tumor de Merkel(pt) |
| Educación | Universidade de Lehigh |
| Actividade | |
| Ocupación | piloto de Fórmula Un, piloto de automobilismo, inventor |
| Carreira militar | |
| Conflito | Segunda Guerra Mundial |
| Deporte | automobilismo |
| Participou en | |
| 24 Horas de Le Mans | |
 | |
John Cooper Fitch, nado o4 de agosto de1917 enIndianápolis,Indiana, e finado o31 de outubro de2012, foi un piloto de carreiras e inventorestadounidense. Foi o primeiro estadounidense en competir con éxito en Europa na posguerra.
Durante a súa carreira de piloto, que durou 18 anos, Fitch gañou carreiras de coches deportivos tan notables como o Gran Premio de Eva Duarte Perón - Sport,12 Horas de Sebring de 1953,Mille Miglia de 1955 (clase de automóbiles de produción), e oRAC Tourist Trophy de 1955, así como numerosas carreiras doSCCA National Sports Car Championship. Tamén estivo involucrado nos ambiciosos proxectos de Briggs Cunningham para Le Mans a comezos dos anos 50, e máis tarde foi membro do equipo de coches deportivos Mercedes-Benz. Tamén participou en dous Grandes Premios do Campionato Mundial.
Despois da súa retirada en 1964, Fitch foi xerente do circuíto de Lime Rock Park e xefe do equipo de carreiras de Chevrolet Corvette. O seu maior legado é a seguridade nos deportes de motor, así como o traballo pioneiro para mellorar a seguridade dos vehículos de estrada, isto axudou a salvar innumerables vidas. Traballou en sistemas avanzados de cápsulas de seguridade do condutor. Tamén foi consultor en deseño de circuítos, ademais de inventar moitos outros dispositivos de automoción. Ata os 90 anos, Fitch seguiu sendo consultor e apareceu en eventos históricos.[1]
John Fitch naceu enIndianápolis, Indiana, en 1917. Era descendente do inventor do barco de vapor, John Fitch. O padrasto de Fitch era un executivo daStutz Motor Company, que o introduciu nos coches e ás carreiras desde unha idade temperá. A finais dos anos trinta, Fitch asistiu aoKentucky Military Institute e logo estudouenxeñería civil naLehigh University. En 1939, viaxou a Europa e viu a última carreira de automóbiles en Brooklands antes do estalido dasegunda guerra mundial. Regresou aos Estados Unidos e navegou ao redor do golfo de México nunhagoleta de 10 metros desdeSarasota aNew Orleans.[2][3][4]
A súa primeira paixón non foron os coches, senón os avións, polo que non foi de estrañar que cando estalou a guerra se ofrecese voluntario para ser piloto, mentres estaba en Inglaterra nunha longa viaxe ao redor do mundo (1939). Na primavera de 1941, presentouse voluntario para oUnited States Army Air Corps. O seu servizo levouno ao norte de África, onde voou co A-20 Havoc e logo a Inglaterra. En 1944, o capitán Fitch era piloto dunP-51 Mustang co cuarto grupo de caza en misións de escolta de bombardeiros e converteuse nun dos estadounidenses que derrubou un avión de combate alemánMesserschmitt Me 262. Tan só dous meses antes do final da guerra, foi abatido mentres facía un terceiro pase de ametrallamento a un tren do Eixo e pasou o resto da guerra como prisioneiro de guerra.[3][4][5][6]
Cando Fitch regresou aos Estados Unidos, era un dos moitos pilotos novos que desenvolveron a necesidade de velocidade durante o conflito. Fitch abriu un concesionario de vehículosMG e tamén comezou a competir cun MG-TC en circuítos como Bridgehampton, Thompson eWatkins Glen. A diferenza de moitos dos seus contemporáneos, Fitch era bo. Tan bo, de feito, que chamou a atención do rico afeccionado ás carreirasBriggs Cunningham, que animou a Fitch a comezar a tempada de carreiras de 1951 na Arxentina.[3][4]
En 1950, Fitch correu co seu Fiat 1100 con motorFord flathead V8, que logo modificou no " Fitch Model B", e acabou o ano pilotando unJaguar XK120 nas Sebring Grand Prix of Endurance Six Hours. En 1951, ademais de facer campaña no seu Fitch-Whitmore, aumentou a súa reputación gañando o Gran Premio de Eva Duarte Perón - Spot no seu Allard-Cadillac J2. Como resultado desa vitoria,Juan Perón outorgoulle xenerosamente a pertenza aoPartido Justicialista, mentres queEva Perón entregoulle o trofeo e deulle un bico. Tamén obtivo o apoio de Cunningham, cuxa influencia económica permitiu correr a Fitch. Conduciu un Cunningham C-2R para o equipo Cunningham en varias carreiras, incluída as24 Horas de Le Mans de 1951, logrando unha serie de impresionantes vitorias a principios dos anos 50, daquela en circuítos de estrada como Elkhart Lake e Watkins Glen, e foi coroado como o primeiro campión nacional de coches deportivos SCCA. En 1951, John competiu cun coche de Fórmula Tres Effyh, gañando en Bridgehampton e gañando unha clase enGiants Despair.[3][4][5][6]
En 1952, Fitch seguiu competindo co Fitch-Whitmore e tamén cun Cunningham C4-R con motorChrysler para o equipo Cunningham en varias carreiras (unha vez máis incluído Le Mans), e un Sunbeam oficial noAlpine Rally. Sete anos despois de loitar contra alemáns, estaba a competir cos seus coches: unPorsche 356 nunha carreira no míticoNürburgring, e un prototipoMercedes-Benz 300 SL naCarreira Panamericana. Foi en Le Mans cando Fitch estivo a piques de facer realidade o soño de Cunningham cunha vitoria de Le Mans totalmente américana, cando, tras marcar avolta rápida no seu C4-R, viuse obrigado a retirarse no final da carreira como resultado dun "mal combustible". Durante a carreira, Fitch quedou impresionado co novo Mercedes-Benz 300 SL, mentres que o enxeñeiro xefe do equipo de Mercedes,Rudolf Uhlenhaut, quedou impresionado co rendemento de Fitch, ofreceulle a Fitch a oportunidade de probar o coche en Nürburgring. Aconsellado polo director do equipo de Mercedes,Alfred Neubauer, que o tomase con calma, a axenda de Fitch foi máis agresiva ao ver isto como unha proba para unirse ao equipo de Daimler. Pilotou as dúas voltas asignadas coma se a súa carreira dependese diso. A resposta de Neubauer foi que Fitch fixera unha volta máis para demostrar que non eran casualidades. Fitch rebaixou uns segundos da súa volta anterior e a sesión rematou co proverbial:Estaremos en contacto se xorde algo. Decidiu facer que ocorrera "algo" e persuadiu a Neubauer de que enviara un equipo de 300 SL a México para aCarrera Panamaricana, unha carreira na que o equipo alemán non ía participar. A persistencia de Fitch deu resultado, e foi convidado a Cidade de México para pilotar un do trío de coches e pilotos do equipoHermann Lang eKarl Kling, dous [[cupé]s para os alemáns e un novo, pero sen probar, roadster para Fitch. O coche de Fitch gastaba as bandas de rodadura dos seus pneumáticos e tamén experimentou un rebentón a alta velocidade que sacou un dos soportes do amortecedor, o que afectou á suspensión dianteira. Con Kling e Lang acabando primeiro e segundo, volveron a colocar a Mercedes-Benz no mapa en América do Norte, en canto a Fitch, as reparacións do seu coche foron ilegais e foi descualificado. Pode que non gañase a carreira, pero gañou o respecto de Nuebauer..[3][4][7]
No seu ano máis notable, 1953, Fitch e o seu copilotoPhil Walters derrotaron ao poderoso equipo deAston Martin nas 12 Horas de Sebring, nunCunningham C4R con motorChrysler, para sorpresa do director do equipo inglés,John Wyer. Pensou que gañara a carreiraNunca imaxinei que ninguén nos gañaría. Especialmente non os estadounidenses. Foi a primeira vitoria en Sebring para os pilotos estadounidenses nun coche americano. Fitch competiu en moitas carreiras europeas ese ano e foi nomeadoPiloto de vehículos deportivos do ano pola revistaSpeed Age. Ademais de competir de novo cun Cunningham C4R e un Cunningham C5R para o equipo Cunningham, competiu en rallyes europeos nun Sunbeam-Talbot para o equipo Sunbeam e competiu cun Porsche 356 enNürburgring, tamén competiu naMille Miglia nunNash-Healey para o equipo de fábrica, no Gran Premio Aix-les-Bains nunCooper Monaco para o equipoCooper, a carreiraRAC Tourist Trophy nunFrazer Nash oficial, logo fixo a primeira das dúas saídas nun Gran Premio do Campionato do Mundo, sen conseguir rematar o Gran Premio de Italia nun HWM-Alta en Monza, e fixo a súa primeira carreira como novato nas500 Millas de Indianápolis nunKurtis-Kraft -Offenhauser pero non clasificou para a carreira. Non obstante, mentres corría cun Cunningham C5R, Fitch sobreviviu a un aterrador choque a 225 km/h, durante as 12 Heures internationales de Reims.[3][8]
En 1954, Fitch pilotou para Cunningham nun Cunningham C4R, e tamén para Ferrari, e de novo nun Mercedes-Benz 300 SL. En 1955, Fitch correu para o equipo de coches deportivos Daimler-Benz AG xunto aJuan Manuel Fangio,Karl Kling eStirling Moss, sen dúbida o equipo de carreiras máis formidable de todos os tempos, dominando todos os niveis de competición, desde coches deFórmula 1 ata coches de diésel de produción. Ese ano, Fitch gañou a clase Gran Turismo 1300 na Mille Miglia ao volante dun Mercedes-Benz 300 SL de serie, quedando no quinto posto da xeral por detrás dos seus compañeiros de equipo Moss e Fangio nos seusMercedes-Benz 300 SLR. Fitch informou de que a suspensión era tan mala que,tivemos que parar e amarrar o eixo cos nosos cintos. Con todo, só foi derrotado por coches de carreiras oficiais. Fitch tamén xogou unha man na vitoria de Moss, cando concibiu e construíu o famoso dispositivo "mapa desprazable nunha caixa" utilizado polo navegante de MossDenis Jenkinson, para guiar os seus 300 SLR polo traizoeiro circuíto. Máis tarde esa tempada, asociouse con Moss para gañar o RAC Tourist Trophy noCircuíto de Dundrod, enIrlanda do Norte. Considerou que o estreito circuíto era perigoso e non apto para as carreiras de motor, como fixeron outros pilotos; e o Tourist Trophy mudouse ao circuíto de Goodwood en Inglaterra. Mentres tanto, quedou noveno no seu último Gran Premio do Campionato do Mundo en Monza, pilotando unMaserati 250F no Gran Premio de Italia.[3][4][5][8][9][10]
Antes do Tourist Trophy, Fitch emparellouse conPierre Levegh nun 300 SLR, nas24 Horas de Le Mans de 1955. Levegh pilotaba no momento do peor accidente nas carreiras, no que morreron 85 espectadores e, na confusión inicial, avisouse á familia de Fitch nos Estados Unidos de que se estrelara. No momento do accidente, Fitch estaba no remolque de Mercedes despois dun café coa esposa de Levegh, xusto detrás dos boxes. Cando escoitaron a explosión, Fitch díxolle a Madame Levegh:Espera aquí, vou ver o que pasou. Atopándoo todo no caos, axudou a algúns xendarmes e xornalistas feridos. Despois volveu ao tráiler.Supoño que o meu rostro sombrío debeu dicilo todo, porque non tiña que dicir. Madame Levegh asentiu lentamente.Seino, Fitch. Foi Pierre. Está morto. Sei que está morto. O incidente espertou o seu interese polo resto da súa vida polasinnovacións en seguridade nas carreiras e nas estradas.[3][5][11][12]
Cando regresou das carreiras en Europa ao final da tempada '55, Fitch foi elixido polo enxeñeiro xefe de ChevroletEd Cole para dirixir o novo equipo de carreirasChevrolet Corvette con oito pilotos, durante dous anos. Aínda que nese momento o Corvette era amplamente criticado por ter máis estilo que substancia, baixo a dirección de Fitch o ano comezou establecendo unrécord de velocidade terrestre para coches de produción enDaytona Beach de 233 km/h, seguido de dúas vitorias de clase e unha vitoria por equipos en Sebring. Durante este período, Fitch seguiu correndo con éxito co equipo Cunningham, que agora competía nos Estados Unidos cosJaguar D-Type. Foi tanto xefe de equipo como piloto na aparición do Corvette SS nas12 Horas de Sebring de 1957. A finais de 1957, Fitch comezara a correr enMaserati, co que seguiu correndo en 1958, principalmente no novo Lime Rock Park, onde fora fundamental na promoción da pista e onde fora director do circuíto.[3]
En 1959 pilotou un Porsche 718 RSK de fábrica nas 12 Horas de Sebring, compartindo conEdgar Barth o segundo posto da clase e o quinto posto na xeral. Seguiu correndo co seu amigo Briggs Cunningham no seu Jaguar D-Type e Lister Jaguar, xunto co Stingray Racer] do deseñador Bill Mitchell de Chevrolet, e un Cooper Monaco. Foi no seu papel de director de circuíto en Lime Rock cando organizou e pilotou na famosa carreira de Fórmula Libre, onde Rodger Ward sorprendeu aos caros e exóticos coches deportivos ao vencelos nun coche anano propulsado por un motor Offenhauser, normalmente considerado só para ser competitivo en pistas ovaladas.[3]
En 1960, Fitch reincorporouse ao equipo de Briggs Cunningham para competir unha vez máis en Le Mans. Os Corvettes preparados por Cunningham foran probados e perfeccionados en Bridgehampton, e despois correron nas 12 Horas de Sebring. ConBob Grossman como copiloto, o Corvette de produción do equipo Cunningham ocupou o primeiro posto na clase Grand Touring 5000 (e oitavo na xeral) en Le Mans, un récord de Corvette que estivo máis de 40 anos.[3][13]
Despois diso, Fitch e Cunningham uníronse para competir cun Maserati de dous litros en eventos de resistencia en Sebring eRoad America ata 1961, e nunJaguar E-Type en Sebring en 1962 e de novo en 1963. Fitch tamén competiu cun Genie BMC en 1963, logo regresou a Cunningham para conducir unPorsche 904 en Sebring en 1965 e 1966. O conmovedor conto da súa última carreira comeza nacarreira de Sebring de 1966. Fitch, Cunningham e Dave Jordan compartían un Porsche. Ben entrada a carreira, rompeu unha válvula e o coche quedou fóra da competición. Nese momento, Fitch e Cunningham xa non estaban entusiasmados en competir para gañar; segundo Fitch,O pensamento de que esta sería a nosa última carreira nunca se nos ocorreu. Non obstante, houbo a sensación de que realmente non planeamos gañar. No pasado, normalmente intentamos elaborar unha estratexia para gañar, pero esta vez non. Creo que estivemos alí porque só nos gustaba conducir. E en Sebring puidemos, durante 12 horas! Ademais, era o mellor lugar para ver a carreira. Así, a rotura dunha válvula no coche en 1966, marcou o final das súas andainas nas carreiras para ambos.[3][14]
Fitch seguiu pilotando encarreiras de época, particularmente en Lime Rock Park, así como enGoodwood Festival of Speed e noMonterey Historic Automobile Races.
Non obstante, Fitch volveu á competición oficial automobilística aos 87 anos de idade no 2003 e de novo no 2005, cando se uniu de novo cun Mercedes-Benz 300 SLR de 50 anos, propiedade de Bob Sirna, esta vez enBonneville Salt Flats nun intento de bater o récord de velocidade terrestre da clase, un lugar novedoso tanto para o coche como para o piloto. Os intentos fallaron debido á bomba deinxección de combustible que limitou a velocidade máxima a só 241 km/h, pero o equipo prometeu volver o ano seguinte. Cun característico humor autocrítico, Fitch sinalou que pilotara eses coches máis rápido que iso baixoa choiva, pola noite e nunha estrada con outros 60 coches. O extraordinario suceso está documentado nunha película de Chris Szwedo tituladaA Gullwing at Twilight: The Bonneville Ride of John Fitch. Uns anos antes, Fitch estableceu un récord de velocidade, conducindo marcha atrás, alcanzando os 96 km/h, fixado en Lime Rock.[15][16][17]
Fitch deseñou un total de cinco coches.
En 1950, Fitch construíu e competiu cun Fiat 1100 co pequeno (60 cabalos)motor Ford Flathead afinado para midget racing, que logo modificou no "Modelo B de Fitch" engadindo un corpoCrosley. En 1951, ademais de facer campaña no Fitch-Whitmore, unJaguar XK120 ao que cabía un corpo lixeiro de aluminio, aforrando 800 libras. John gañou o Gran Premio de Eva Duarte Perón - Deporte nun Allard J2 propulsado porCadillac, que reconstruíra a partir dun naufraxio. Para 1952, Fitch continuou correndo co seu Fitch-Whitmore ademais doutros coches.[3]
Como piloto de estrada, Fitch estaba especialmente interesado noChevrolet Corvair como base para un coche potente orientado ás estradas e á circuítos debido ao seu manexo, mentres que outros se concentraron máis no Ford Falcon ou noFord Mustang con potencial de máis potencia. O seu Fitch Sprint só tivo pequenas modificacións no motor, levándoo a 155 CV (116 kW),[18] pero a actualizacións deamortecedores eresortes, axustes naaliñación das rodas,relación de dirección máis rápida, rodas de aliaxe, melloras nos freos, volante con aro de madeira (coiro dispoñible por 9,95 dólares adicionais) e outras pequenas modificacións fixeron que fose extremadamente competitivo cos coches deportivos europeos que custaban moito máis. Estaban dispoñibles opcións de carrozaría como spoiler, pero a opción máis notable visualmente foi o "Ventop", unha capa de fibra de vidro superposta noPilar C e a parte traseira do teito que daba ao coche un perfil de "arcobotante".
Fitch seguiu deseñando e construíndo un prototipo do Fitch Phoenix, un coche deportivo baseado no Corvair, que se asemella superficialmente a un Bizzarrini 1900 GT Europa (o superdeportivo italiano Bizzarrini GT Strada, baseado no Corvette) e unha versión máis pequena baseada no Corvette. Cun peso total de 885 kg, incluso cunha carrozaría de aceiro, e co motor Corvair modificado concarburador Weber para entregar 175 CV ( 130 kW), o coche daba un potente rendemento por 8.760 $. Tamén estiveron presentes a influencia intermecanica e as luces traseiras da berlina Fiat 1500C de 1964-1967. Desafortunadamente, aLei de seguridade no tráfico de 1966 impuxo restricións á capacidade de producir automóbiles a pequena escala, despois seguiu a decisión de Chevrolet de terminar a produción do Corvair, o que confirmou o final do plan de Fitch. Non obstante, conservou o prototipo e ocasionalmente o exhibiu en salóns de automóbiles. Vese brevemente na película "Gullwing at Twilight: The Bonneville Ride of John Fitch", mencionada anteriormente.O Fitch Phoenix ten un papel importante nun episodio da serieDiscovery ChannelChasing Classic Cars organizado porWayne Carini onde lle fai unha pequena restauración antes de que saia á poxa. e vendérase por 230.000 dólares.[19]
A compañía de Fitch, John Fitch & Co., Inc., chegou a fabricar e comercializar o Fitch Firebird e Toronado Phantom, pero obtivo menos atención que o Sprint.
Despois dodesastre de Le Mans de 1955, Fitch dedicou un grande esforzo á tarefa de aumentar a seguridade nos deportes de motor e a condución en xeral, como resultado fundou a súa compañía, Impact Attenuation Inc. As súas innovacións caracterizáronse non só pola súa eficacia, senón tamén pola súa practicidade no mundo real, como solucións accesibles e de fácil instalación e mantemento.[3]
Inspirado nas latas de combustible cheas de area que usou para protexer a súa tenda de campaña durante a guerra, ideou o sistemaFitch Barrier, agora omnipresente nas autoestradas americanas, para a instalación en torno a obxectos fixos en circuítos e autoestradas, para absorber o impacto. Normalmente, Fitch insistía en probar o sistema el mesmo. Desde que se utilizaron por primeira vez a finais dos anos 60, estímase que salvaron ata 17.000 vidas.[20]
Outros sistemas de absorción de impactos deseñados por Fitch son a barreira de compresión Fitch, adecuada para pistas ovaladas e outras situacións de alta velocidade con pouca área de escape, que consta dun conxunto de cilindros de elastómero resistentes de paredes grosas, un diámetro de cerca du metro colocado entre o gardarail e o muro, absorbendo suavemente a enerxía do vehículo sen devolvela á pista, e o gardarail Fitch Desprazable onde hai máis espazo dispoñible, unha varanda montada sobre patíns para que poida deslizarse cara a atrás ao impactar, capturando o coche gradualmente. Isto reduce as forzas mecánicas e redirixe o coche paralelo á parede.[3]
Como modificacións vehiculares para a seguridade nas carreiras, Fitch tamén deseñou a Fitch Driver Capsule, un asento fácil de instalar que incorpora un respaldo que pivota integramente co cinto de seguridade para reducir a forza de inercia experimentada polo condutor. Máis tarde ampliou o principio coa Fitch Full Driver Capsule, ancorando o casco ao respaldo para evitarfractura basilar do cranio e a hiperextensión dopescozo, dun xeito similar á función do dispositivoHANS.[21]
Fitch tamén desenvolveu outras innovacións automobilísticas, incluído o Evans Waterless Engine Cooling System, un sistema de refrixeración baseado nopropilenglicol que non require presurización, o DeConti Brake, un sistema de freada secundario arrefriado por líquido para camións lixeiros, autobuses e vehículos similares, o Fitch FuelCatálise, que reduce a proporción de moléculas de cadea lixeira (C1 - C4) na gasolina e inhibe aoxidación e crecemento de microorganismos tanto na gasolina como no diésel, sistemas autonivelantes de suspensión automotriz, polos que logrou varias patentes, a cheminea termo-sifónica de Salisbury que utiliza a calor residual para proporcionar calefacción por convección e a terapia de tracción de columna vertebral Fitch, que permite a liberdade de movemento na cama mentres continúa proporcionando tensión que alivia a presión do disco.[22][23][24]
Fitch participou activamente na cruzada para aumentar a seguridade en circuítos e estradas, uníndose a expertos médicos comoSteve Olvey eTerry Trammel, enxeñeiros como Bill Milliken eKarl Ludvigsen, e xornalistas comoChris Economaki,Brock Yates eMike Joy, así como moitos dos seus amigos pilotos de carreiras. Serviu como consultor de numerosas investigacións e organizacións gobernamentais sobre o tema da manipulación e dinámica de vehículos, xa que se relacionan coa seguridade.
Durante a súa vida, Fitch fundou ou estivo asociado a alto nivel con varias empresas, incluíndo John Fitch & Co., Inc., Advanced Power Systems International, Race Safety, Inc.,Impact Attenuation, Inc., Impact Dynamics, LLC., Roadway Safety Service Inc., DeConti Industries Inc., Consulier Industries, Inc., Highway Safety Research Corp., así comoLime Rock Park.
Fitch era mariñeiro afeccionado. Estivo casado coa súa esposa Elizabeth ata a súa morte en 2009. Residiu enConnecticut, preto deLime Rock Park.
John e Elizabeth tiveron tres fillos, John, Christopher (Kip) e Stephen.
Fitch morreu o 31 de outubro de 2012 porcarcinoma de células Merkel na súa casa de Connecticut.[4][25]
(Chave) (carreiras en letra grosa indicanpole position; carreiras enitálica indican volta rápida)
| Ano | Equipo | Chasis | Motor | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | Pos. | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1953 | HW Motors Ltd | HWM | Alta4 en liña | ARX | 500 | NED | BEL | FRA | GBR | ALE | SUI | ITA Ret | NC | 0 |
| 1955 | Stirling Moss Ltd. | Maserati250F | Maserati6 en liña | ARX | MON | 500 | BEL | NED | GBR | ITA 9 | NC | 0 |
| Ano | Equipo | Co-Pilotos | Coche | Clase | Voltas | Pos. | Pos. clase |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1951 |  B. S. Cunningham | Phil Walters | Cunningham-Chrysler C2-R | S8.0 | 223 | 18th | 1º |
| 1952 | B. S. Cunningham | George Rice | Cunningham-Chrysler C4-R | S8.0 | Ret (motor) | ||
| 1953 | Briggs Cunningham | Phil Walters | Cunningham-Chrysler C5-R | S8.0 | 299 | 3º | 1º |
| 1954 | Briggs Cunningham | Phil Walters | Ferrari 375 MM | S5.0 | 120 | Ret (transmisión) | |
| 1955 |  Daimler-Benz AG |  Pierre Levegh | Mercedes-Benz 300 SLR | S3.0 | 32 | Ret (Accidente mortal - Levegh) | |
| 1960 | B. S. Cunningham | Bob Grossman | Chevrolet Corvette C1 | GT5.0 | 281 | 8º | 1º |
| Anor | Equipo | Co-Pilotos | Coche | Clase | Voltas | Pos. | Pos. clase |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1952 | B. S. Cunningham | Phil Walters | Cunningham-Chrysler C4-R | S8.0 | 0 | NTS (retirado) | |
| 1953 | Briggs S. Cunningham | Phil Walters | Cunningham-Chrysler C4-R | S8.0 | 177 | 1º | 1º |
| 1954 | Briggs S. Cunningham | Phil Walters | Ferrari 375 MM | S5.0 | 104 | Ret. (motor) | |
| 1956 | Raceway Enterprises | Walt Hansgen | Chevrolet Corvette Special | S8.0 | 176 | 9º | 1º |
| 1957 | Lindsay Hopkins |  Piero Taruffi | Chevrolet Corvette SS | S5.0 | 23 | Ret. (Suspensión traseira) | |
| 1958 | Harry Kullen | Ed Hugus | Ferrari 250 TR | S3.0 | 85 | Ret. (motor) | |
| 1959 |  Porsche Auto Co. |  Edgar Barth | Porsche 718 RSK | S1.5 | 181 | 5º | 2º |
| 1961 | Momo Corporation | Dick Thompson | Maserati Tipo 61 | S3.0 | Ret. (transmisión) | ||
| 1962 | Briggs Cunningham | Briggs Cunningham | Jaguar E-Type | GT4.0 | 176 | 14º | 1º |
| 1963 | Briggs Cunningham | Briggs Cunningham | Jaguar E-Type | GT4.0 | 112 | Ret. (embrague) | |
| 1965 | Briggs Cunningham | Briggs CunninghamBill Bencker | Porsche 904 GTS | GT2.0 | 173 | 20º | 4º |
| 1966 | Briggs Cunningham | Briggs Cunningham Dave Jordan | Porsche 904 GTS | S2.0 | 148 | Ret. (resorte valor) | |
| Ano | Equipo | Co-Pilotos | Coche | Clase | Voltas | Pos. | Pos. clase |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1953 | B. S. Cunningham | Phil Walters | Cunningham-Chrysler C5-R | S+2.0 | Ret. (accidente) | ||
| Ano | Equipo | Co-Pilotos | Coche | Clase | Pos. | Clase Pos. |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1953 | Nash Healey Inc. | Raymond Willday | Nash-Healey Spider | S+2.0 | Ret. (freos) | |
| 1955 | Daimler Benz AG | Kurt Gesell | Mercedes-Benz 300 SL | GT+1.3 | 5th | 1º |
| Ano | Equipo | Co-Pilotos | Coche | Clase | Pos. | Clase Pos. |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1951 | E. Carl Kiekhaefer | John Fitch / Dick Williams | Chrysler Saratoga Special - Race No. 32 | S | DSC | |
| 1952 | Daimler-Benz Aktiengesellschaft | Eugen Gieger | Mercedes-Benz 300 SL SpyderRace No. 6 | S | DSC (reparación ilegal) | |
| 1953 | E. Carl Kiekhaefer | John Fitch /Bob Boile | Chrysler New Yorker Special | S+1.6 | DSC (exceder o límite de tempo) | |
| Ano | Equipo | Co-Pilotos | Coche | Clase | Pos. | Pos. clase |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1953 |  Rootes Motors | Peter Collins John Cutts | Sunbeam-Talbot 90 | Ret Caixa de cambios | ||
| Ano | Chasis | Motor | Saídas | Final | Equipo |
|---|---|---|---|---|---|
| 1953 | Kurtis Kraft | Offenhauser | NSC | Verlin Brown |
 | Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: John Fitch |
Ademais de numerosos artigos en revistas e naEncyclopædia Britannica, Fitch escribiu a súa autobiografía (algo prematuramente, en 1960), "Aventura sobre rodas", publicada porG.P. Putnam & Sons. En 1993 publicouse unha biografía autorizada titulada "John Fitch: Racing Through Life", escrita por James Grinnell. O libroRacing Through Life de Carl Goodwin tamén documenta a vida de Fitch. Fitch escribiu dos seus anos co equipo de carreiras de Mercedes-Benz no seu libro de 2005, "Racing with Mercedes"Photo Data Research. Ademais, estreouse en DVD un documental cinematográfico no que aparecía Fitch intentando bater un récord de velocidade nos salos de Bonneville, "A Gullwing at Twilight: The Bonneville Ride of John Fitch"Chris Szwedo Productions no sistema de radiodifusión pública estadounidense en 2006.
