Debido á súa localización naDorsal mesoatlántica, Islandia é unha illa xeoloxicamente activa e con moitaactividade volcánica; esta localización é a causante da paisaxe característica islandesa. A paisaxe do interior da illa caracterízase pola presenza de grandes chairas, montañas eglaciares. Grazas áCorrente do Golfo, Islandia posúe unclima menos rigoroso que o que lle correspondería pola súalatitude, e por iso pode desenvolverse a vida na illa.
Islandia está habitada dende o ano874 cando, segundo oLandnámabók, o xefenorueguésIngólfur Arnarson converteuse no primeiro habitante permanente da illa. Co paso dos séculos a illa poboouse con xentes de orixenórdica ecéltica. Entre1262 e1944 a illa pertenceu ásmonarquíasnorueguesa edinamarquesa. Até oséculo XX, a poboación islandesa adicouse principalmente actividades relacionadas coapesca e aagricultura, non foi até finais deste século cando a economía islandesa comezou a desenvolverse e a virar cara a outras actividades.
Ísland é unvocablo que provén dalingua nórdica antiga, que significa "terra de xeo". Con todo, de acordo coassagas de islandeses o primeiro nome do país foiSnæland ("terra de neve"), cuñado polomariñeiro viquingoNaddoddr, un noruegués que foi un dos primeiros poboadores dasIllas Feroe, e que se converteu no primeiro nórdico en chegar á illa. PosteriormenteGardar Svavarsson, un dos primeiros islandeses, rebatizou a illa comoGarðarshólma ("illotes de Gardar")[2]>[3]
O nome definitivo "Ísland" tería sido dado porFlóki Vilgerðarson, en alusión ás paisaxes deinverno do actual territorio islandés.[2] A filla de Flóki afogárase na viaxe, logo o seu gando morreu. As sagas din que abatido Flóki subiu unha montaña e viu un fiorde (Arnarfjörður), cheo de icebergs, o que o levou a darlle á illa o seu nome actual.[4] A lenda de que os poboadores viquingos escolleron este nome para disuadir a colonización da súa verde illa é un mito.[4]
Outras teorías falan de nomes recibidos antes do descubrimento noruegués da illa, como por exemplo que proveña do nome dadeusaexipciaIsis. Unha última teoría conta que o nome procede dunhalingua celta, segundo teorías que din que a illa xa fora habitada antes da chegada dosviquingos, neste caso por unha tribo que se chamarían os "Iceni" que, despois de enfrontarse aos romanos contra oséculo I, emigrarían dasillas Británicas cara ao norte chegando a Islandia, co que a orixe do nome viría de "Ice-leanbh" ou "os fillos de Iceni".[5]
A pesar de que nalgúns documentos oficiais indícaseLýðveldið Ísland (República da Islandia) como o nome oficial do país, a constitución actual do país defíneo simplemente como "Ísland" (Islandia), sen a anteposición do termo "república".[6]
Aínda que existen evidencias da presenza de monxesirlandeses na illa, xeralmente considérase que Islandia foi fundada e poboada por exploradoresnoruegueses. O primeiro destes foiIngólfur Arnarson, quen construíu o seu fogar enReiquiavik, capital actual da Islandia. Ingólfur foi seguido por outros poboadores, principalmente homesnoruegueses e os seus escravosirlandeses. No ano930 fundouse o primeiro estado libre islandés, coAlþingi como principal órgano político, lexislativo e xudicial. No ano1000 a illa adoptou oCristianismo como relixión oficial.
O estado libre islandés durou até1262, cando o sistema político elaborado polos primeiros poboadores sucumbiu ante o aumento do poder dos xefes islandeses. Os problemas internos e civís sucedéronse no período máis sanguento da historia da Islandia, coñecido comoSturlungaöld (narrado naSaga Sturlunga), o que levou á sinatura doGamli sáttmáli, acordo polo que Islandia pasaba a estar baixo o dominio da coroanorueguesa. Noséculo XIV Islandia pasou ás mans doReino de Dinamarca e Noruega e máis tarde áUnión de Kalmar tras a unión doReino Dano-noruegués conSuecia. Nos séculos vindeiros Islandia converteuse nun dos países máis pobres daEuropa debido ás erupcións volcánicas e ao duro clima, que facían moi difícil a vida nunha sociedade que vivía exclusivamente daagricultura e dapesca.
A mediados doséculo XVI, o reiChristian III de Dinamarca comezou a impoñer o luteranismo en todo os seus dominios. O último bispo católico en Islandia foi decapitado en1550, e foi despois disto cando toda a poboación se converteu ao luteranismo, a denominación cristiá predominante no país desde entón.
En1874Dinamarca outorgoulle a Islandia a autonomía política, que foi ampliada en1904. O Acto de Unión, un tratado con Dinamarca asinado o1 de decembro de1918, recoñeceu a Islandia como unEstado soberano independente unido con Dinamarca baixo a coroa dun mesmo rei. Durante asegunda guerra mundial, a ocupaciónalemá deDinamarca o9 de abril de1940 rompeu as comunicacións entre Islandia e Dinamarca. Un mes despois, as forzas militares británicas navegaron até o porto deReiquiavik, comezando a invasión e ocupación de Islandia polasforzas aliadas que aguantarían ao longo de toda a guerra. No verán de1941 os británicos abandonaron a illa e a ocupación foi asumida polosEstados Unidos. Coa axuda americana, e segundo un plebiscito, Islandia volveuse formalmente unha República Independente o17 de xuño de1944. Fixéronse dousreferendos, un sobre aindependencia política deDinamarca e outro sobre o establecemento dunharepública. Oreferendo sobre aindependencia acadou uns resultados do 97% a favor e oreferendo sobre arepública tivo arredor do 95% de votos a favor. As forzas de ocupación marcharon en1946. O5 de maio de1951, dous anos despois de que Islandia se unise áOTAN, asinouse un acordo de defensa cosEstados Unidos e as tropas americanas volveron e quedaron como parte do tratado de defensa até o outono do2006.
Islandia vista dende un satélite espacialMapa da illa de IslandiaLago volcánico de Grímsvötn noglaciar deVatnajökullDettifoss, a maiorfervenza daEuropa, atópase no nordeste de IslandiaOvolcán Eyjafjallajökull en erupción. (10-5-2010).
Islandia atópase no Atlántico norte ao sur doCírculo polar ártico, situada ao mesmo nivel que a illa islandesa deGrímsey no norte da costa islandesa. Ao contrario que a súa veciñaGroenlandia, Islandia considérase parte daEuropa, e non docontinente americano, aínda que xeoloxicamente a illa pertence a ambos os dous continentes. Debido á súa cultura, economía e semellanzas lingüísticas, Islandia adoita incluírse naEscandinavia. A illa é adécimo oitava illa maior do mundo e a segunda maior de Europa, só detrás daGran Bretaña.
Aproximadamente o 11 % da illa atópase baixo osglaciares,[7] incluído o maior de Europa, o Vatnajökull, cuns 8400 km² e un grosor medio duns 900 m.[8] A illa posúe unha costa de 4970 km, onde se sitúan a maioría das vilas, xa que o interior é practicamente inhabitábel. As vilas principais do país sonReiquiavik,Keflavík, onde se atopa o aeroporto principal, eAkureyri. A illa deGrímsey noCírculo polar ártico posúe o núcleo de poboación máis setentrional de Islandia.[9]
O únicomamífero terrestre nativo que había na illa cando chegaron os primeiros humanos era oraposo ártico (Vulpes lagopus L.). O raposo chegou á illa ao rematar a idade do xeo, camiñando sobre o mar conxelado. Na illa non existen ninréptiles ninanfibios nativos. En Islandia hai arredor de 1300 especies coñecidas deinsectos, unha cifra bastante baixa en comparación coa doutros países (existen arredor de 925 000 especies coñecidas no mundo). Durante a derradeira idade do xeo todo o país quedou cuberto permanentemente de neve e xeo glaciar, o que explica o pequeno número de especies que viven en Islandia.
Cando os humanos chegaron, os bosques debidueiros cubrían aproximadamente entre o 25 e o 40 % do territorio islandés, máis en canto chegaron os primeiros habitantes, estes bosques foron tallados para a construción dos novos poboados. Durante oséculo XX os bosques islandeses chegaron a un mínimo histórico, chegando case a desaparecer. Dende aquela, a plantación de novos bosques fixo medrar a superficie arborada da illa, aínda que non é comparábel coa superficie que tiveron os bosques orixinarios.
No ano 2025 máis do 11% da superficie está cuberta porglaciares, que ocupan unha superficie superior á ocupada por glaciares na Europa continental. O maior (e o maior de Europa) é oVatnajökull, ó leste,protexido como parque nacional. A súa área é duns 8400 km², cun espesor medio de máis de 900 m. Séguenlle en importancia o Langjökull e o Hofsjökull, ambos no interior da illa.[11]
Un terreo xeoloxicamente novo, Islandia atópase nun punto xeolóxico quente, que se cre foi causado por unha columna de fume, naDorsal mesoatlántica, que pasa xusto polo medio da illa. Esta situación significa, xeoloxicamente, que a illa posúe unha actividade moi forte, e ten variosvolcáns activos, destacando o Hekla, o Eldgjá e o Eldfell. A erupción do Laki entre1783 e1784 causou unha famenta que matou preto dun cuarto da poboación da illa; a erupción causou nubes de po e unha especie de néboa que permaneceu sobre a maior parte deEuropa e partes deAsia eÁfrica durante algúns meses.
Na illa tamén existen multitude degeysers (palabra derivada do nome dun dos moitos existentes en Islandia, Geysir). Grazas á dispoñibilidade da enerxía xeotérmica, e aos numerosos ríos efervenzas que se aproveitan paraenerxía hidráulica, os habitantes da maioría das poboacións teñen auga quente e calefacción a baixo prezo. A illa en si mesma está composta principalmente debasalto, unharocha ultrabásica (moi baixa endióxido de silicio) asociada co vulcanismo ao igual que enHawai. Hai, porén, unha variedade de tipos de volcáns en Islandia que producen lavas máis evolucionadas, que forman rochas como ariolita e aandesita.
Islandia posúe unha das illas máis novas do mundo, a illa deSurtsey, xurdida do océano debido a unha erupción volcánica entre o8 de novembro de1963 e o5 de xuño de1968.
O clima da costa de Islandia é oceánico frío. A quenteCorrente do Golfo proporciona á zona maiores temperaturas que as que teñen outras zonas na mesmalatitude no mundo. Os invernos adoitan seren benignos e ventosos, mentres que os veráns normalmente son húmidos e frescos. No mundo pódense encontrar outras rexións con climas semellantes, como asIllas Aleutianas, apenínsula de Alasca e aTerra do Fogo (Chile/Arxentina). Existen algunhas diferenzas respecto ao clima segundo as zonas da illa. A costa sur é máis quente, húmida e ventosa que a norte. A neves son tamén máis comúns no norte que no sur. AsTerras altas centrais constitúen a parte máis fría do país.
A maior temperatura rexistrada na illa foi de 30,5 C o22 de xuño de1939 en Teigarhorn, na costa sueste. A temperatura máis fría rexistrada foi de -38 °C o22 de xaneiro1918 en Grímsstaðir e Möðrudalur no interior e nordeste. O rexistro de temperatura máxima enReiquiavik foi de 24,8 °C o11 de agosto do2004, e -24,5 °C o21 de xaneiro de1918.
Media das temperaturas máxima e mínima (°C) (1961–1990)[12]
Islandia é unha illa con poucos recursosminerais eagrícolas. O curto período de tempo dende a derradeiraIdade do xeo, arredor dos 10.000 anos, provocou que as plantas e os animais tivesen pouco tempo para emigraren á illa, desenvolverse e evolucionar. Aproximadamente 3 cuartos da illa atópanse baleiros de vexetación. A maior parte da vexetación consiste nas praderías, as cales constitúen o principal alimento para o gando. A única árbore nativa de Islandia é obidueiro (Betula pubescens Ehrh.). O poboamento permanente da illa causou un grande impacto no ecosistema, no solo volcánico e na limitada biodiversidade. Os bosques foron sistematicamente tallados durante séculos para a obtención de madeira e de leña. Adeforestación deu lugar áerosión e á perda desolo, o que fixo que os bosques tivesen maior dificultade para rexenerarse. Na actualidade, só se poden atopar pequenos bosques de bidueiro nalgúns lugares illados.
Alþingi, o parlamento nacional de Islandia, enReiquiavik.Colexio electoral durante as eleccións de2009.Os primeiros ministros dos países nórdicos, coa primeira ministra islandesa,Jóhanna Sigurðardóttir, no centro (2010).
OPresidente de Islandia, elixido por un mandato de catro anos, ten poderes limitados, sendo o primeiro ministro e o seu gabinete os que exercen as funcións executivas. O presidente exerce funcións máis cerimoniais, servindo coma diplomático, representante do país e xefe de Estado. O xefe de goberno é oprimeiro ministro que, xuntamente co seu gabinete, coida da parte executiva do goberno. O gabinete é nomeado polo presidente despois de eleccións xerais para oAlþingi; con todo, este proceso é xeralmente conducido polos líderes dos partidos políticos, que deciden entre si. Só cando os líderes dos partidos son incapaces de chegaren a unha conclusión por si mesmos nun prazo razoable é o presidente quen exerce ese poder e nomea o propio gabinete, aínda que iso nunca aconteceu até o momento dende a República, fundada en1944, mais en1942 o rexente do país, Sveinn Björnsson, fixo nomear un parlamento non-gobernamental. O rexente tiña, para todos os efectos prácticos, a posición dun presidente, e Björnsson, de feito, tornouse no primeiro presidente do país en1944. Os Gobernos de Islandia foron case sempre coalicións de dúas ou máis forzas debido ao feito de que ningún partido político recibiu nunca unha maioría de escanos noAlþingi durante o período da república.
A extensión dos poderes políticos do presidente son contestados por estudosos legais en Islandia; diversas disposicións da Constitución parecen dar algúns poderes importantes ao presidente, mais outras disposicións, e as tradicións, suxiren outra cousa distinta. O presidente é elixido cada catro anos, ao igual que o gabinete gobernamental e os consellos municipais.
O parlamento moderno, chamado "Alþingi", foi fundado en1845 como un órgano consultivo dorei danés, visto como o restabelecemento dunha asemblea fundada en930, no período da Mancomunidade e suspensa en1799. O Alþingi está composto por 63 membros, elixidos cada catro anos, excepto se fose disolto máis cedo. Existe sufraxio universal nas eleccións presidenciais e a idade mínima para presentar unha candidatura é de 18 anos. Os membros do Alþingi son elixidos con base á representación proporcional dos seis círculos electorais. Até1991 o Alþingi estivo dividido entre unha cámara alta e unha baixa, pero isto foi modificado para constituír un pleno sistema unicameral.
O sistema xudicial consiste no Tribunal Supremo ou Hæstiréttur, en que os conselleiros son nomeados polo presidente de por vida, e nos tribunais comarcais. A Constitución di que o poder xudicial está separado dos restantes, neste caso, lexislativo e executivo.
As rexións son oito divisións territoriais usadas principalmente para fins estatísticos, aínda que tamén seguen esta división as xurisdicións dos tribunais de distrito e o sistema de código postal, este último con algunhas excepcións. Até o ano2003 tamén representaban circunscricións electorais para oAlþingi, cando foron modificadas ás actuais seis: Reiquiavik norte, Reiquiavik sur, Nordés, Noroeste, Sur e Suroeste. O cambio fíxose para harmonizar o peso de cada distrito, xa que anteriormente un voto emitido nalgunha das zonas escasamente poboadas de Islandia influía máis que un voto da cidade deReiquiavik. Aínda que este problema reduciuse co novo sistema, aínda existe.
A primeira forma de organización divide o país en oito rexións, que son empregadas principalmente para fins estatísticos; as cortes de distrito empregan unha versión máis antiga desta división para definir as súas xurisdicións.[16] Ata 2003, ascircunscricións para as eleccións parlamentarias definíanse polas rexións, mais cambiaron a só seis. O cambio nesta división realizouse para equilibrar o peso das diferentes circunscricións do país, xa que anteriormente un voto nunha das áreas escasamente poboadas tiña maior influencia que un voto emitido dentro da área da capital. Este desequilibrio reduciuse co cambio de circunscricións, mais aínda persiste.[16]
Os vinte e tres condados son, para a maioría, divisións históricas. Actualmente, o país divídese en 26 maxistrados (sýslumenn, singularsýslumaður) que corresponden aos gobernos locais. Entre as súas funcións encóntranse a recadación de impostos, orexistro civil, etc. Logo dunha reorganización dasforzas de seguridade en 2007, a cal combinou os corpos policiais de múltiples condados nun só, cerca da metade dos condados quedaron a cargo deste corpo policial unido e sen un goberno local.[16]
Hai 64 municipios en Islandia, os cales regulan asuntos do goberno local, como asescolas, otransporte e ouso do solo. Os municipios son o segundo nivel administrativo de Islandia, xa que os distritos electorais non teñen relevancia máis que con fins estatísticos e electorais.Reiquiavik é, con moito, o municipio islandés máis poboado, con cerca de catro veces a poboación deKópavogur, o segundo máis poboado.[16]
Xeración deenerxía xeotérmica en Islandia, enerxía que se manifesta por medio de procesos xeolóxicos como volcáns, geyseres e fontes termais.
A economía tipoescandinava de Islandia é basicamentecapitalista, mais cunha ampla asistencia social, baixodesemprego e unha extraordinaria equidade na distribución de ingresos. Na ausencia de recursos naturais (excepto pola abundante enerxía hidroeléctrica exeotérmica), a economía depende principalmente da industria pesqueira, que dá lugar ao 70% das ganancias porexportacións e emprega ao 12 % da forza laboral.
A economía non só é moi sensíbel ás diminucións na cantidade de peixe senón tamén ás baixas nos prezos mundiais dos seus principais produtos de exportación: o peixe e os produtos relacionados coa enerxía:aluminio e ferrosilicio. O goberno de centro-dereita ten plans de continuar coa súa política de reducir oorzamento e o déficit por conta corrente, ao limitar os préstamos estranxeiros, conter ainflación, revisar as políticas depesca eagricultura, diversificar a economía eprivatizar as industrias estatais.
A economía islandesa estívose diversificando durante os últimos anos nas industrias manufactureiras e nos servizos. Novos desenvolvementos na produción desoftware,biotecnoloxía e servizos financeiros tamén están a crecer. O sectorturístico tamén se está expandindo coas recentes tendencias en ecoturismo e observación debaleas. O crecemento foi bastante estábel durante o período1996-2001 cun crecemento que roldou do 3% a 5% anual. En2002, con todo, houbo un declive nun ambiente derecesión xeneralizado. En2003 o crecemento volveu a repuntar e ainflación caeu do 5% ao 2%.
Manifestación de protesta por mor da crise económica en Austurvöllur o15 de novembro de2008.
A crise económica de2008 foi a maior do país, incluíndo o colapso damoeda nacional, que perdeu un 50% do seu valor fronte aoeuro entre xaneiro e outubro de2008. O8 de outubro de2008, o Banco Central de Islandia abandonou a súa tentativa de manter unha taxa de cambio fixa en 131 coroas por euro e o9 de outubro, acoroa islandesa cotizábase a 340 por euro.
Ademais da moeda sucederon problemas cos principais bancos do país e houbo amplas dificultades no refinanciamento da débeda. A finais desetembro de2008, anunciouse que o banco Glitnir sería nacionalizado, e unha semana despois o control do Landsbanki e do Glitnir foron cedidos á Autoridade Supervisora Financeira de Islandia. Esa mesma organización tomou o control do Kaupthing. O20 de novembro de2008 o consello de administración doFondo Monetario Internacional aprobou un préstamo de 2 100 millóns dedólares a Islandia.[17]
Unha das causas desta crise foi que o país, ao ser unha illa moi afastada de Europa, tiña un sistema financeiro e económico máis ou menos equilibrado, e o efecto da globalización contribuíu a facilitar tanto unhas fortes entradas de diñeiro externo, como moitas facilidades aos bancos islandeses a financiarse no exterior. Este efecto, xunto ao exceso de ambición dos tres bancos privados islandeses e dalgúns novos empresarios, leváronlles a endebedarse e investir parte deste diñeiro na propia Islandia provocando fortes alzas na bolsa e no mercado inmobiliario.[18] Así, en xaneiro, o Partido Conservador viuse obrigado de deixar o poder despois de 18 anos.
A insistencia por parte do novo gobernosocialdemócrata en asumir as débedas dos bancos nacionalizados polo erario público, premido poloFMI,Países Baixos eGran Bretaña, provocou unha nova vaga de protestas que forzou ao goberno a convocar unreferendo sobre o asunto. Os resultados do plebiscito foron tallantes: o 93% dos votantes rexeitaron facerse cargo das débedas bancarias. A consecuencia inmediata foi unha crise política de grandes dimensións que desembocou na creación dunha comisión de cidadáns comúns encargados de redactaren unha novaConstitución[19].
As principais comunicacións en Islandia son porestrada. A Estrada nº 1 ou de circunvalación, coñecida enlingua islandesa como Hringvegur, enlaza as cidades máis habitadas rodeando por completo a illa, e as estradas secundarias conectan con cidades menos importantes e aldeas. Hai en total 13.028 quilómetros de vías, 4.343 delas pavimentados e 8.685 sen pavimentar.
A navegación ao longo da illa está reservada ao transporte de mercadorías, aínda que este medio de transporte tende a ser suplantado polo transporte en camións. Voos con liñas regulares conectan o Aeroporto de Reiquivik co resto de cidades importantes do país, e hai que destacar que non hai vías férreas. A pesar do seu illamento xeográfico, a compañía aérea de baixos prezos Icelandair ten operativos voos dende o aeroporto Internacional de Keflavík e o de Reiquiavik aAmérica do Norte e cidades Europeas comoLondres eCopenhaguen. O outro aeroporto da illa é de Akureyri. Tamén está comunicada co resto de Europa a través de ferrys regulares, destacando os portos para o transporte mariño de Akureyri, Hornafjörður, Ísafjörður, Keflavík, Raufarhöfn, Reiquiavik, Seyðisfjörður, Straumsvík, Vestmannaeyjar.
O1 de decembro do ano2008 Islandia tiña unha poboación de 319.756 habitantes. Aesperanza de vida era de 81,5 anos (a cuarta máis alta do mundo). O 99,9 % da poboación estaba alfabetizada e a media de fillos por muller era de 1,91. A natureza illada de Islandia supuxo unha taxa de inmigración e unhadiversidade xenética moi limitadas ao longo de centos de anos. A similitude xenética dos islandeses é, hoxe en día, motivo de estudo.
A minoría étnica máis grande é a minoríapolaca, que conta con máis de 8.000 habitantes, incluso algunhas páxinas web islandesas inclúen tamén unha versión polaca.[21]
Alingua oficial de Islandia é oislandés, unhalingua nórdica que descende donórdico antigo. De feito, é a lingua que mudou menos dende que evolucionou do nórdico antigo, xa que ten preservado moitasflexións de verbos e substantivos. Ademais, boa parte do vocabulario islandés que se foi creando a través do tempo baséase máis nas raíces nativas das palabras que enempréstitos tomados doutras linguas. Tamén é a única lingua viva que aínda emprega a letrarúnicaÞ. A lingua viva máis próxima ao islandés é oferoés.[22] Na educación, o emprego e ensinanza dalingua de sinais islandesa encóntrase regulada poloPlan de Estudos Nacional.
Oinglés é amplamente empregado como a segunda lingua, do mesmo xeito que odinamarqués. Estudar ambas linguas é obrigatorio.[23] Outras linguas comunmente faladas son oalemán, onoruegués e osueco. A maioría aprende o dinamarqués de xeito que sexa comprensible para as persoas de fala norueguesa e sueca; frecuentemente esta lingua é denominadaskandinavíska («escandinavo») polos islandeses.[24]
No canto de empregarapelidos como en todaEuropa continental, os islandeses empreganpatronímicos. Este sitúase detrás do nome dado á persoa, por exemplo:Ólafur Jónsson («Ólafur, fillo de Jón») ouKatrín Karlsdóttir («Katrín, filla de Karl»). Como consecuencia, asguías telefónicas ordénanse alfabeticamente segundo o primeiro nome, non o patronímico.[25]
Dentro deste último grupo inclúense entre 20 e 25 denominaciónscristiás. A relixión non cristiá máis estendida no país é aÁsatrúarfélagið, unha relixiónneopagana inspirada en diversas formas de relixiosidadepoliteísta anteriores aocristianismo.[27] Islandia foi o primeiro país do mundo en recoñecer unha relixión neopagá como relixión legal.[28]
As mostras máis antigas que se coñecen son tallas en madeira que representan motivos daslendasviquingas,esculturas de temascristiáns e algúns manuscritos miniados. Entre osséculos XVI eXVIII cobrou grande importancia a arte popular, que se enriqueceu coa elaboración de pezas de ourivaría, a confección de teas e a realización degravados. Noséculo XIX experimentouse un renacer artístico coa penetración das correntes vindas deEuropa. Houbo un desenvolvemento da pintura de paisaxe, representada porÁsgrímur Jónsson (1876-1958) eJóhannes Kjarval (1885-1972), e daescultura, conÁsmundur Sveinsson eEinar Jónsson, o artista máis significativo e xenial da historia moderna de Islandia.
Noséculo XX introducíronse as correntes daarte abstracta, osurrealismo etc. Unha das figuras máis importantes da arte islandés contemporáneo éErró, quen produciu unha obra caracterizada por unha figuración de ton crítico. En canto á música os islandeses máis internacionais sonBjörk e o grupoSigur Rós.
O típicoÞorramatur.Björk, cantante, compositora e actriz, quizais unha das islandesas máis coñecidas a nivel mundial.Ólafur Stefánsson coa selección de balonmán islandesa.Eiður Guðjohnsen, o máis coñecido futbolista islandés.
A gastronomía de Islandia é unha cociña que conta con dúas vertentes principais, por unha banda a adoración polopeixe e doutra banda o gusto polas carnes (especialmente o cordeiro). Gran parte dos métodos de cociña son tradicionais, pero pode notarse unha influencia dacociña norueguesa nalgúns dos pratos. Un dos pratos máis populares é o Þorramatur.
O sistema educativo islandés é un dos máis reputados do mundo, grazas á súa cobertura e alto nivel de formación. Case o 100 % da poboación esta alfabetizada. A escolarización xeralizouse desde finais doséculo XVIII.
En1907 a asistencia a clase fíxose obrigatoria para todos os nenos dos 10 aos 14 anos; antes dos 10 eran instruídos nos seus fogares. En1946 a educación obrigatoria estendeuse dende os 6 até os 15 anos. En1993 existían 205 escolas de ciclo completo ademais de 36 colexios secundarios e 12 establecementos para educación terciaria.
Aqueles que desexen continuar a súa educación poden asistir tamén a colexios especializados ou a escolas de linguas. A educación académica propiamente dita non comezou até1847 coa formación do SeminarioTeolóxico, seguido en1876 pola Facultade deMedicina e en1908 pola Facultade deDereito.
Estas tres institucións fusionáronse en1911 cando a Universidade de Islandia se estableceu no Centenario do nacemento deJón Sigurdsson, e unha cuarta facultade, a deFilosofía, foi agregada, fundamentalmente relacionada confiloloxía,historia eliteratura.
Á facultade de Medicina agregáronse os departamentos de cirurxía dental e farmacia en1941 e1957 respectivamente.Economía, con énfase en administración de empresas, foi agregada á Facultade de Dereito en1941, mais é agora unha facultade independente. No mesmo ano foi inaugurada a Facultade de Enxeñaría e Ciencias, a cal agora confire o grao B.S. (Bacharel en Ciencias) enenxeñaría,matemáticas eciencias naturais. Dentro da Facultade de Filosofía é posible obter o grao B.A. (Bacharel en Artes) en materias tales comoinglés,francés,alemán,latín,grego, todas aslinguas nórdicas,física,matemáticas,química etc.
Toda a educación en Islandia é gratuíta. Varios centros de investigación e institucións experimentais traballan en cooperación coa Universidade. A Biblioteca Universitaria é a segunda en importancia do país, despois da Biblioteca Nacional.
En1967 foi fundado o Instituto do Manuscrito despois dun acordo alcanzado entre as autoridades danesas e islandesas asegurando o retorno dun gran número de preciosos manuscritos islandeses, preservados enCopenhaguen desde oséculo XVIII e comezos doXVIII. A colección inclúe a maioría dos manuscritos existentes da antiga literatura islandesa.
Obalonmán é un dos deportes máis destacados, deporte no que a selección nacional conseguiu a medalla de prata, único metal obtido nosXogos Olímpicos de Beijing en 2008, e que supuxo o cuarto en toda a historia do país logo da prata de Vilhjálmur Einarsson en1956 e os bronces de Bjarni Friðriksson (1984) e Vala Flosadóttir (2000).
Algúns dos deportistas máis destacados na historia de Islandia foron Jón Páll Sigmarsson e Magnús Ver Magnússon, gañadores da competición do home máis forte do mundo catro veces cada un, o xogador de fútbolEiður Guðjohnsen ou os xogadores de balonmán Alexander Petersson, nacionalizadoletón, e Ólafur Stefánsson. Con todo, o deportista islandés máis coñecido mundialmente, aínda que de orixeestadounidense, sexa o famoso xadrecistaBobby Fischer.
.jpeg)
.svg%26amp%3blang%3dgl)
.png)
.svg)
.svg)
