Cosimo de Migliorati foi consagrado bispo o 5 de decembro de1387, logo de ser nomeadoarcebispo de Rávena o 4 de novembro anterior polo papa Urbano VI. Migliorati non puido ocupar a súa sede enRávena por mor da oposición do Señor da cidade,Guido de Polenta, que dera a súa obediencia ao antipapaClemente VII. En xuño de1389 foi transferido á sede deBoloña.[1]
Á morte de Bonifacio IX, os cardeais presentes noconclave do 17 de outubro de 1404, á cabeza de Migliorati comocamarlengo, xuraron renunciar á tiara en caso de ser elixidos se con iso era posíbel acabar co cisma que desde1378 dividía á Igrexa católica.
Migliorati foi elixido por unanimidade, a situación na cidade impediulle celebrar o concilio no que debería cumprir a súa promesa de renunciar á tiara. En efecto, o partidoxibelino inicia unha revolta cando coñece o resultado da elección, obrigando ao pontífice a reclamar axuda ao rei deNápoles,Ladislau quen sufoca a rebelión obtendo de Inocencio o compromiso de que nas negociacións para acabar co cisma, quedarían recoñecidos os seus dereitos ao reino napolitano que lle disputabaLois de Anjou.[2]
Inocencio VII foi un papanepotista, nomeou cardeal ao seu sobriño Ludovico Migliorati, quen até ese momento actuara como mercenario ás ordes de Gian Galeazzo Visconti. Ludovico, en1405, secuestrou e asasinou a once aristócratas romanos opositores do seu tío, polo que Inocencio tivo que fuxir aViterbo deixando Roma en mans de turbas de romanos furiosos que asasinaron a máis de trintagüelfos, membros do partido papal, entre eles o abade de Perugia. Novamente houbo de intervir Ladislau co envío de tropas que acabaron cos alborotos, permitindo que o Papa regresase a Roma en xaneiro de1406.[2]
Inocencio recompensou ao seu sobriño Ludovico nomeándoo marqués e conde deFermo. Enfurecido pola acción do pontífice, o rei Ladislau esixiu estender a súa autoridade sobre a propia Roma e osEstados Pontificios, para o cal premeu a Inocencio coas tropas que mantiña noCastelo Sant'Angelo que, aínda que estaban destinadas a protexer o Vaticano, eran utilizadas polo napolitano para efectuar incursións armadas en Roma e nos territorios circundantes. Só cando o pontífice excomungou a Ladislau, este retirou as súas tropas do castelo.[2]
Inocencio mantivo disputas co antipapaBieito XIII debido a que este último mandou unha carta acusando ao papa de non querer terminar o Cisma.[3]
Inocencio morreu en Roma, o 6 de novembro de 1406, de maneira imprevista. Rumoreouse que foi envelenado, pero non existen probas suficientes para aseguralo.[4]
No libro dasProfecías de San Malaquías pódese identificar a este papa co lemaDe meliore sidere (Da estrela mellor), cita que pode facer referencia ao apelido familiar, Migliorati, que significa "mellorado" e a que no seu escudo de armas aparece unha estrela.
↑Ott, Michael."Inocencio VII, papa".Enciclopedia Católica(en español). Arquivado dendeo orixinal o 04 de marzo de 2016. Consultado o 29 de decembro de 2014.
↑"Inocencio VII".Biografías y vidas. La enciclopedia biográfica en línea(en español). Consultado o 29 de decembro de 2014.
.jpg)
