Póster de propaganda estadounidense (c. 1942-1945), dirixido a soldados e mariñeiros dasegunda guerra mundial onde se apelaba ó seu patriotismo para que se protexeran dasenfermidades venéreas (nome médico usado nesa época).
Asinfeccións de transmisión sexual (ITS),enfermidades de transmisión sexual (ETS) ou máis coñecidas porenfermidades venéreas, son o conxunto de entidades clínicas infectocontaxiosas agrupadas que se transmiten dun a outro individuo soamente por medio de contacto íntimo que se produce, case de maneira exclusiva, durante asrelacións sexuais, incluíndo o sexo vaxinal, osexo anal e mais osexo oral. Os axentes produtores das infeccións de transmisión sexual inclúen bacterias,virus,fungos eprotozoos. Con todo, poden transmitirse tamén polo uso dexiringas contaminadas ou ben por contacto co sangue, e algunhas delas poden transmitirse durante o embarazo ou o parto, desde a nai ao fillo.[1]
Entre as infeccións de transmisión sexual atópanse:
Aclamidia é unha doenza de transmisión sexual causada pola bacteriaChlamydia trachomatis. Nas mulleres os síntomas poden ir dende supuracións anormais da vaxina, dor durante a micción e sangrado entre períodos, aínda que a maioría das mulleres non experimentan ningún síntoma.[2] Nos homes pode presentarse dor durante a micción e supuracións anormais do pene.[3] Se se deixa sen tratar, a clamidia pode infectar o tracto urinario tanto en homes como en mulleres e levar unhadoenza pelviana inflamatoria. Esta pode ocasionar graves problemas durante o embarazo e mesmo provocar infertilidade. Tamén pode causar un embarazo ectópico potencialmente mortal. Porén, a clamidia pódese curar con antibióticos.
As dúas formas máis comúns deherpes teñen orixe nunha infección por mor dovirus do herpes simple. O virus da variedade 1 contáxiase oralmente e provoca herpes labial, mentres que o da variedade 2 contráese por medio de contacto sexual e afecta os xenitais. Porén, ámbalas dúas cepas do virus poden afectar a calquera dos dous sitios.[4] Algunhas persoas sonasintomáticas ou presentan síntomas moi febles. Aqueles que experimentan síntomas normalmente percíbenos entre 2 e 20 días despois da exposición ao virus e dura entre dúas e catro semanas. Os síntomas poden incluír vexigas, dor de cabeza, dor de costas, sensación de proído ou formigueo nos xenitais ou na zona anal, dor durante a micción, síntomas gripais, inflamación das glándulas ou febre. O herpes contáxiase por medio do contacto cutáneo coa persoa infectada. O virus afecta as áreas onde entra no corpo. Isto pode acontecer con bicos, sexo vaxinal, sexo oral e anal. O virus é máis infeccioso durante o tempo no que os síntomas son visíbeis, aínda que as persoas asintomáticas poden espallar o virus co contacto coa pel.[5] A primeira vez que unha persoa é contaxiada é a peor, xa que o corpo non ten anticorpos para facerlle fronte ao virus. Despois da primeira vez, os síntomas poden ser máis leves ou mesmo inexistentes. Non hai cura para a doenza mais existenmedicamentos antivirais para tratar os síntomas e reducen os riscos de transmisión (Valtrex). Aínda que a cepa 1 é tipicamente a versión "oral" do virus e a 2 a "xenital", unha persoa coa cepa 1 na boca pode transmitir o virus á súa parella nos xenitais. O virus, sen importar o tipo, pode asentarse nun nervio da parte superior da columna vertebral e producir o gromo "oral" ou na parte inferior da columna producindo o gromo "xenital".
Ovirus do papiloma humano (VPH) é a doenza de transmisión sexual máis común dosEstados Unidos de América.[6] Existen máis de corenta cepas do virus e as máis das veces non causan problemas de saúde. No 90% dos casos, osistema inmunolóxico do corpo elimina a infección de xeito natural en arredor de dous anos.[7] Nos casos nos que o corpo non elimina a infección poden aparecer verrugas xenitais (vultos arredor dos xenitais que poden ser grandes ou pequenos, elevados, planos ou con forma de coliflor) ou mesmocancro cervical e outros tipos decancro relacionados co virus. Os síntomas non adoitan aparecer até que a doenza non se atopa en estadios máis avanzados. É importante para as mulleres facercitoloxías vaxinais para previr e tratar os casos de cancro. Tamén existenvacinas dispoñíbeis para mulleres comoCervarix eGardasil, que as protexen contra os tipos de VPH que causa cancro cervical. O VPH pódese contaxiar por medio de contacto xenital así como durante o sexo oral. É importante lembrar que a parella infectada non ten porqué amosar síntomas.
Agonorrea está provocada por unha bacteria que vive na maioría das membranas dauretra,vaxina,recto,boca,gorxa eollos. A infección pódese contaxiar polo contacto co pene, a vaxina, a boca ou o ano. Os síntomas adoitan aparecen despois de dous ou cinco tralo contacto coa persoa infectada, aínda que algúns homes non amosan síntomas até pasado un mes. Entre eles inclúense dor e sensación de queimarse durante a micción, un incremento da frecuencia e necesidade de mexar, secrecións do pene (de cor branca, verde ou amarela), uretra inflamada, testículos inflamados e sensíbeis e dor de gorxa. Nas mulleres os síntomas inclúen secrecións da vaxina, proído e sensación de queimarse durante a micción, relacións sexuais dolorosas, dor severa baixo o abdome (se a infección chega ástrompa de Falopio) ou febre (se a infección chega ástrompa de Falopio). Porén, moitas mulleres non amosan síntomas.[8] Existen cepas de gonorrearesistentes ao tratamento con antibióticos, mais a maioría poden curarse.
Sífilis secundaria.
Asífilis é unha doenza de transmisión sexual causada por unha bacteria. De non tratala, pode traer maiores complicacións e mesmo provocar a morte.[9] As manifestacións clínicas da sífilis son a aparición de úlceras no tracto uro-xenital, na boca e no recto. Se non se tratan os síntomas empeoran. Nos últimos anos, a prevalencia da doenza diminuíu enEuropa Occidental, mais aumentou naEuropa do leste e nosEstados Unidos de América.[10] Unha alta incidencia da sífilis pode atoparse en países comoCamerún,Camboxa ePapúa-Nova Guinea.[11]
Atricomoníase é unha ETS común que está causada pola infección dunparasitoprotozoo chamadoTrichomonas vaginalis.[12] Afecta tanto a homes como a mulleres, aínda que os síntomas son máis frecuentes nas mulleres.[13] A maioría dos pacientes son tratados cun antibiótico chamado metronidazole, que é moi efectivo.[14]
OVIH (Virus da inmunodeficiencia humana) ataca osistema inmunolóxico do corpo, interfire na súa capacidade de protección contra as infeccións e permite que se produzaninfeccións oportunistas que ameazan a vida e favorecen a formación decancros. A infección por VIH orixina unha diminución ata niveis baixos das células TCD4+, vitais para o sistema inmunolóxico. A infección polo VIH contráese pola transferencia entre persoas desangue,seme,fluído vaxinal,preexaculado, ouleite materno de persoas infectadas.[15] Cando o VIH se atopa no seu estadio máis avanzado, dicimos que un individuo tenSIDA (síndrome de inmunodeficiencia adquirida).[16] Existen varios estadios na progresión da infección de VIH: infección primaria, infección asintomática, infección sintomática e SIDA. No primeiro estadio de infección primaria o individuo terá síntomas semellantes aos dagripe (dor de cabeza, fatiga, febre e dor muscular) durante dúas semanas. No estadio asintomático, os síntomas desaparecen e o paciente pode permanecer asintomático durante varios anos. Cando o VIH avanza cara ao estadio sintomático, o sistema inmunolóxico está moi debilitado e hai un reconto moi baixo de células CD4+ (células T axudantes. Cando o VIH supón un risco de morte para a persoa chámase SIDA. As persoas con SIDA contraen facilmente infeccións oportunistas e morren como consecuencia delas.[2] Cando se descubriu a doenza nadécada de 1980, as persoas con SIDA non tiñan posibilidades de vivir máis que por uns poucos anos. Hoxe en día existen antiretrovirais que axudan a tratar a infección de VIH, mais non hai unha cura coñecida para o VIH ou a SIDA, mais os medicamentos axudan a reducir a cantidade do virus no corpo, polo que as persoas afectadas poden vivir máis anos e mellor. Porén, aínda que os niveis do virus no corpo sexan moi baixos existe un pequeno risco de contaxiar o virus a outras persoas.[17]
Existen varias especies de bacterias, protozoos, fungos e virus que aínda permanecen pouco documentados e estudados en relación coa transmisión sexual. A pesar de que os arriba descritos inclúen os que xeralmente coñecemos como ETS, a transmisión sexual de microbios non está restrinxida á lista anterior. Dado que as vías de transmisión sexual non son consideradas comúns e os propios microbios non implican unha investigación máis profunda da enfermidade, os seguintes patóxenos non se consideran nas clínicas de saúde sexual. Porén, algúns deste microbios sábese que se poden transmitir por vía sexual.
Entre os microbios considerados transmisíbeis sexualmente (mais non considerados ETS) atópanse:
Virus Marburg - o virus aínda está presente noseme mesmo 7 semanas despois da recuperación clínica do paciente.[18]
HTLV (ámbolos tipos 1 e 2) - Pódese transmitir por vía sexual e polo leite materno. Causa risco de padecerleucemia.[19]
↑Verdonck, K.; González, E.; Van Dooren, S.; Vandamme, A. M.; Vanham, G.; Gotuzzo, E. (April 2007). "Human T-lymphotropic virus 1: Recent knowledge about an ancient infection".The Lancet Infectious Diseases7 (4): 266–281.PMID17376384.doi:10.1016/S1473-3099(07)70081-6.
↑27,027,127,2Burchell A; et al. (March 2006). "Modeling the Sexual Transmissibility of Human Papillomavirus Infection using Stochastic Computer Simulation and Empirical Data from a Cohort Study of Young Women in Montreal, Canada".American Journal of Epidemiology169 (3): 534–543.PMID16421235.doi:10.1093/aje/kwj077.
↑Richard Pearson (2007)."Pinworm Infection".Merck Manual Home Health Handbook. Arquivado dendeo orixinal o 31 de outubro de 2013. Consultado o 01 de xuño de 2016.
↑33,033,133,2Caini, Saverio; Gandini, Sara; Dudas, Maria; Bremer, Viviane; Severi, Ettore; Gherasim, Alin (2014). "Sexually transmitted infections and prostate cancer risk: A systematic review and meta-analysis".Cancer Epidemiology38 (4): 329–338.ISSN1877-7821.PMID24986642.doi:10.1016/j.canep.2014.06.002.
↑38,038,138,2Larsen, Bryan; Hwang, Joseph (2010). "Mycoplasma, Ureaplasma, and Adverse Pregnancy Outcomes: A Fresh Look".Infectious Diseases in Obstetrics and Gynecology2010: 1–7.ISSN1064-7449.doi:10.1155/2010/521921.
↑Zarei, Omid; Rezania, Simin; Mousavi, Atefeh (2013). "Mycoplasma genitalium and Cancer: A Brief Review".Asian Pacific Journal of Cancer Prevention14 (6): 3425–3428.ISSN1513-7368.doi:10.7314/APJCP.2013.14.6.3425.
↑Manchester, Marianne; McGowin, Chris L.; Anderson-Smits, Colin (2011). "Mycoplasma genitalium: An Emerging Cause of Sexually Transmitted Disease in Women".PLoS Pathogens7 (5): e1001324.ISSN1553-7374.doi:10.1371/journal.ppat.1001324.
↑Taylor-Robinson D, Clin Infect Dis. 1996 Oct;23(4):671-82; quiz 683-4. Infections due to species of Mycoplasma and Ureaplasma: an update.
↑Shukla N, Poles M (2004). "Hepatitis B virus infection: co-infection with hepatitis C virus, hepatitis D virus, and human immunodeficiency virus".Clin Liver Dis8 (2): 445–60, viii.PMID15481349.doi:10.1016/j.cld.2004.02.005.
