A súa situación ó sur da China e ó leste da India dálle o seu nome ó territorio. A península está situada aproximadamente entre os 25º de latitude norte e aliña do ecuador, e os 90º de lonxitude leste e os 110º de lonxitude leste.
As principais cadeas montañosas son as de Assam (a Montaña Azul, de 2170 m), e as Arakan-Yoma, entre o Bramaputra e Irawadi, as Shañ-Yoma, entre este e o Salwin, que se elevan a uns 3.200 metros e asmontañas Tanen-taung-gyi entre Me-kong e Salwin, (Lai-pang-ngoun, 2.460 m).
En tempos remotos esta zona foi poboada por dúas correntes inmigratorias, unha que veu do norte daIndia a través deSiam (Tailandia), tribos de indios que ocuparon as zonas coñecidas hoxe comoLaos,Camboxa,Siam,Cochinchina e o centro e o sur da rexión deAnnam. A segunda destas correntes corresponde ósmongois, que, dende o sur daChina, trasladáronse ó norte de Annam, fundando oImperio Annamita. Estes annamitas foron mesturándose cos habitantes anteriores ata que os absorberon por completo.
A dinastía chinesa gobernou Annam coma vasalos doImperio Celestial ata 257 a. C. De 257-110 a. C., o Imperio Annamita estivo gobernado por dúas dinastías nativas, ambas feudais aChina. Pero dende 110 a. C. ata 930 China ocupou Annam e foi xestionada e administrada por gobernadores chineses, excepto pola dominación de dúas efémeras dinastías locais.
Estes territorios tamén estiveron gobernados pola dinastía dos Khmer, pero, segundo arquivos chineses, foron os seus vasalos ata 1296. Unha segunda indicación da decadencia Khmer foi o establecemento doReino dos Ciampas no sur e centro deAnnam. Neste período, a influencia annamita foi fortemente resistida por Khmer e Ciampas, pero despois uniron forzas para loitar contra o rei deCamboxa derrotado pola devandita unión e convertido en vasalo, en 1658. Isto levou a unha guerra civil no territorio de Camboxa, que provocou a intervención de Annam en 1675, establecendo un rei vasalo en Odong e outro enSaigón.
Unha nova revolta na zona en 1689 permitiu que Annam establecera gobernantes propios en novas rexións, pertencentes á familia Nguyen.Nas derradeiras décadas doséculo XVIII houbo unha grande insurrección provocada porTay Shon Thong Tac (a Guerra das Grandes Montañas do Oeste). Esta rebelión obrigou a refuxiarse na China ó último dos membros da familia Nguyen; pero posteriormente, o herdeiro, Nguyen-an, logrou axudafrancesa e tomou as cidades de Saigón (1789) eHue (1801). En 1802 entrou en Ke-so (Hanoi), a capital deTonkín, e se declarou a si mesmo Emperador baixo o nome de Gia-long.
Con tódolos territorios de Indochina, agás Laos, Gia-long dedicou toda a súa enerxía a ordena-lo país. A el débese que a península tivera unha cantidade importante de canles e camiños, especialmente un gran camiño que comeza en Saigón, atravesa Annam e Tonkín, pasando a través de Hue e Hanoi, rematando enLang-song, na fronteira coa China. En 1820 Minh-mang sucedeu ó seu pai Gia-long, pero este odiaba notablemente óseuropeos. Durante o seu reinado (1820-1841), Siam arrebatou Camboxa a Annam, o que provocou a intervención francesa.
Osportugueses foron os primeiros que desembarcaron nas costas de Indochina en 1511, e pouco despois chegaron osespañois, que mantiveron un trato cos nativos da rexión por bastante tempo. Máis tarde osholandeses construíron unha factoría enHanoi, a capital deTonkín. Os primeiros misioneiros católicos desembarcaron naCochinchina no ano 1615, e en Tonkín en 1626. Os comerciantes daCompañía Holandesa das Indias Orientais establecéronse en Tonkín en 1636, osingleses en 1672 e os franceses en 1684.
En canto a España, o seu primeiro contacto co rey de Annam foi a través dos seus misioneiros. A embaixada española foi fundada en 1645 por varios relixiosos e soldados. Os embaixadores foron recibidos polo rei de Annam, e 4.000 homes das tropas annamitas renderon honores a este primeiro comité. O 7 de xullo de 1676 varios dominicos españois deFilipinas encargáronse da misión de Tonkín central. Pero a partir doséculo XVIII foron perseguidos, resultando asasinados moitos misioneiros: Leziniana (1745), Castañeda (1745), Odorico (1834), o vispo Ignacio Delgado (1839), Henarez Fernández y Jiménez (1839). En 1787 o reiNguyen Anh foi expulsado da Cochinchina a causa dunha sublevación, concluíndo unha alianza conLois XVI pola cal cedía a Francia apenínsula de Turana e dúas pequenas illas a cambio de axuda militar. En 1789 chegou á Cochinchina procedente deSiam o bispo francésPigneau de Behaine, en calidade de plenipotenciario de Lois XVI, quen axudou ó seu protexido a obte-la vitoria. Unha vez lograda, Nguyen Anh proclamouse emperador co nome de Gia Long, levando a cabo unión de Tonkin e Cochinchina con Annam (1802). Baixo o reinado dos seus sucesores foron perseguidos os cristiáns, cuxas comunidades españolas e francesas estendéranse considerablemente. Estas persecucións aumentaron baixo o reinado de Tu-Duc, o que obrigou a Francia a enviar unha escuadra baixo as ordes deLilieux Villeneuve.
Uns vinte anos máis tarde, e como consecuencia do asasinato de 10.000 cristiáns e do bispo españolJosé María Díaz, unhaexpedición franco-española foi organizada ó mando deRigault de Genouilly, xefe das forzas navais de Francia naChina. O conde Waleswki, ministro francés de negocios estranxeiros, solicitou á raíñaIsabel II a cooperación de España a través do envío de tropas dende Filipinas. O goberno español aceptou, enviando 1.500 homes baixo as ordes do coronelRuiz de Lanzarote, que desembarcou o 31 de agosto de 1858 nabaía de Turana, conquistando as fortificacións annamitas. O 16 de febreiro de 1859 a cidade deSaigón tamén foi conquistada polas tropas do coronel. No mes de abril do mesmo ano, a pesar da diminución das forzas expedicionarias provocadas polo envío de parte do continxente francés a China, vólvese a producir unha nova vitoria contra os annamitas, pero a escaseza de tropas obrigou ó mando francés a evacuar Saigón o 23 de maio de 1860. Na zona quedaron só 1.000 homes entre franceses e españois, que se defenderon como puideron das forzas annamitas, moi superiores en número. O 5 de xuño de 1869 asinouse en Saigón un tratado de paz que poñía fin a catro anos de hostilidades. Nel definíanse:
1º A cesión a Francia das provincias de Bieng-Hoa, Gia-Dinh e Finh-Toung, e a illa de Poula-Condare. 2º Franceses e españois podían comerciar nos portos de Turana, Balal e Luang-an. 3º O reino Annamita debía pagar unha indemnización de 4 millóns de pesos, suma que beneficiou principalmente ós franceses.
Finalmente, polo convenio deHué en 1867, o emperador de Annam cedeu a Francia a provincia de Saigón, Vien-Hoa e My-tho. Este territorio foi organizado baixo o nome de Cochinchina Francesa. En 1870, o explorador Dupuis remontou o Songka ata Yun-nan, pero a guerra franco-alemá paralizou a misión. Dupuis retomou as súas exploracións en 1873, e se apoderou dos fortes de Hanoi en Tonkín. En 1874 asinouse un convenio en virtude do cal se abrían tres novos portos ó comercio francés, e no mesmo ano cedeuse a Francia a zona da desembocadura deSongka. A todo isto, o reino de Annam continuaba sen cumprir o tratado asinado en 1869. Foi daquela cando o almirante francés Courbet destruíu os fortes de Hué e obrigou ó emperador Tu-Duc a recoñecer o protectorado de Francia sobre Annam e Tonkin (a 25 de agosto de 1884). Meses máis tarde, morreu o emperador Tu-Duc, e despois dos efémeros reinados de Kien-Phuc e Ham-Nghi, un sobriño de Tu-Duc chamado Dong Khanh subiu ó trono (1885 – 1889). Despois del reinaron Thanh Tai (1889 – 1907), Duy Tan (1907 – 1916) e Khai Dinh (1916 – 1925), ó que sucedeu seu fillo Bao Day.
Osfranceses tomaronSaigón e arredores en 1859,Camboxa en 1863, aCochinchina en 1867,Annam eTonkín en 1883 e finalmenteLaos, establecendo unha das colonias doimperio colonial francés. AIndochina Francesa formouse en outubro de 1887 con Annam, Tonkín, Cochinchina, e aRepública Khmer ; Laos agregouse en 1893. A federación durou ata 1954. A capital de Indochina foi Hanói. Cada territorio mantivo nominalmente certa autonomía ó ter á súa fronte a distintos monarcas, aínda que o poder real estivera en mans das autoridades francesas.
En setembro de 1940, durante asegunda guerra mundial, Francia, derrotada polo III Reich cedeu o territorio aoXapón tras unha breve resistencia das tropas francesas alí presentes. Isto permitiu ao Xapón un mellor acceso a China durante asegunda guerra sino-xaponesa, contra as forzas deChiang Kai-shek. Pero isto tamén era parte da estratexia do Xapón para a dominación doocéano Pacífico. Os xaponeses mantiveron a burocracia francesa en Indochina.
Mapa da rexión de Indochina.
Despois da guerra, Francia procurou reafirmarse no país, pero chegou o conflito conViet Minh, unha organización de nacionalistas comunistasvietnamita baixo o mando deHo Chi Minh, quen fora educado en Francia. Durante a segunda guerra mundial, osEstados Unidos apoiaran óViet Minh na súa resistencia contra os xaponeses; o grupo controlaba o país, posto que os franceses marcharan en 1945. Despois de persuadir ó EmperadorBao Dai para que abdicara no seu favor, o 2 de setembro de 1945, Ho Chi Minh —como presidente— declara a independencia para aRepública Democrática de Vietnam. Pero antes de finais de setembro, unha unión de forzasbritánicas, francesas eindias, restauraron o control francés. Comezaron entón amargas loitas. En 1950, Ho Chi Minh declara outra vez a independencia da República Democrática de Vietnam, que foi recoñecida polos gobernos comunistas da China e daUnión Soviética.
a loita durou ata marzo de 1954, cando oViet Minh tivo unha vitoria decisiva contra as forzas francesas nabatalla de Dien Bien Phu. Isto conduciu á partición de Vietnam nolado norte, baixo control do Viet Minh, elado sur, que foi chamado República de Vietnam, que contaba co apoio dos Estados Unidos, do Reino Unido e Francia. Os acontecementos de 1954 tamén marcaron a fin da dominación francesa na rexión, e o comezo do serio compromiso dos Estados Unidos con Vietnam do Sur que conduciu águerra de Vietnam.A separación foi acordada naConferencia de Xenebra, onde os Estados Unidos de América, a Unión Soviética, o Reino Unido, Francia e a República Popular da China tamén estableceron varias disputas excepcionais acerca daguerra de Corea. Foi nesta conferencia na que Francia abandonou calquera intención de reclamo do territorio na península de Indochina.
O 90% da poboación da Indochina practican obudismo, sendo as principais ramas as deTheravāda,Animismo eMahāyāna. Malia isto, hai entre un 3-4% da poboación que se declaracristiácatólica pola influencia colonial de Francia.
As seguintes cifras de evolución de poboación son aproximadas e non definitivas, baseadas en cálculos de historiadores sobre a poboación na Indochina, pero ofertan unha visión xeral do crecemento demográfico na península:
