Gaetana Aulenti, nada en Palazzolo dello Stella,Udine en1927 e finada enMilán o31 de outubro de2012, foi unhaarquitectaitaliana. Aulenti é unha das poucas mulleres que deixaron unha profunda impresión, ás veces polémica, na arquitectura internacional, así como naescenografía teatral e no deseño industrial.[1][2]
O seu pai era contador, fillo dun mestre da escola de Trani e a súa nai,napolitana, filla dun médico que ensinaba enPalermo. Aulenti asiste ao Liceo artístico deFlorencia, mais por mor daGuerra debe retornar ao norte, onde presta pequenos servizos á Resistencia.[3]
En1954 licénciase na Facultade de Arquitectura do Politécnico de Milán, e comeza a súa decenal colaboración coa redacción da revistaCasabella dirixida por Ernesto Nathan Rogers. Entre outras actividades foi membro do Comité de Dirección da revistaLotus International desde 1974 até 1979. Ao longo de case 60 anos de carreira, Aulenti traballou de forma independente en proxectos de arquitectura, deseño industrial, deseño de interiores e mesmo escenografía teatral. Logo de obter o título de doutora, deu clases na Escola de Arquitectura deVenecia desde 1960 até 1962 e na Escola de Arquitectura deMilán desde 1964 até 1967.[4]
Como moitos dos seus contemporáneos, Aulenti deseñou varias series de móbeis en toda a década de 1960 para a tenda La Rinascente e máis tarde deseñou móbeis para Zanotta.
Tamén desempeñou o cargo devicepresidenta da Asociación Italiana de Deseño Industrial (ADI).
En 1972 participa na exposición Italy:The New Domestic Landscape organizada por Emilio Ambasz noMoMA xunto con outros numerosos deseñadores e arquitectos emerxentes, entre eles Marco Zanuso e Richard Sapper, Joe Colombo, Ettore Sottsass, Gaetano Pesce, Archizoom, Superstudio, Gruppo Strum e 9999.
A paixón pola arte escénica levouna a colaborar, de 1976 a 1978, co director de ópera Luca Ronconi, deseñando a escenografía de óperas comoIl viaggio a Reims, deGioachino Rossini.[5]
Aulenti é coñecida por varios proxectos de museos de grande escala na década de 1980. En 1981 foi escollida para reformar a estación de trens de Orsay en París, orixinalmente deseñada por Victor Laloux, no Museo de Orsay. O espazo expón obras de artistas franceses de 1848 a 1915. Este traballo abriulle o camiño para conseguir comisións como o Pavillón de Italia naExposición Universal de Sevilla 1992, o encargo para crear un espazo para o Museo Nacional de Arte Moderna noCentro Georges Pompidou de París, a restauración do Palazzo Grassi como un museo de arte enVenecia (1985); a conversión dunha antiga embaixada de Italia enBerlín nunha Academia de Ciencias e a reforma doPalacio Nacional deMontjuïc (Barcelona), comoMuseo nacional de Arte de Cataluña (1985). EnSan Francisco, converteu a Biblioteca Central da cidade nun museo de arte asiática. En 2008 levou a cabo a restauración do Palazzo Branciforte enPalermo. En 2011, Aulenti supervisou a expansión do aeroporto dePerugia.[6]
Ela entendía que para deseñar eficazmente os ambientes domésticos, facíase necesario estabelecer un diálogo cos elementos e calidades da contorna urbana. Desta forma, poderíanse xerar formas arquitectónicas nas que os ámbitos privado e o público compartisen a súa complexidade formal e estilística.[7]
Parte dos seus arquivos atópanse no International Arquive of Women in Architecture en Virginia Tech.[8]
Foi nomeada Membro honorario do Instituto Americano de Arquitectura en 1990
En 1991 recibiu o Premio Imperial outorgado pola Japan Art Association (Toquio, 1991).[11]
Recibiu o título honorario en Belas Artes na Rhode Island School of Design (Providence, 2001).
En 2007 foille outorgado ex aequo o Marble Architectural Awards 2007 xunto aRenzo Piano[12]
En 2012, recibiu a Medalla de Ouro da Trienal de Milán pola súa traxectoria artística en recoñecemento á súa posición como un dos mestres do deseño italiano xunto a Vittorio Gregotti e a Maria Giuseppina Grasso Cannizzo.[13]
Ademais fóronlle concedidas as seguintes honras:
Cabaleiro da Lexión de Honra (Francia), 1987
Medalla de ouro Benemérito da cultura e da arte, 28 de marzo de1994[14]
Dama da Gran Cruz da Orde ao Mérito da República Italiana, 6 de decembro de1995[15]
Sigillo Longobardo outorgado polaLombardía 27 de abril de1999
_(6691941365).jpg)
