Gianfranco Zeffirelli, nado enFlorencia o12 de febreiro de1923 e finado enRoma o15 de xuño de2019,[1] foi undirector e produtor de cinema eóperaitaliano. Foi tamén senador (1994–2001) polo partidoForza Italia.
Zeffirelli naceu nos arredores de Florencia, froito da relación entre a deseñadora de moda Alaide Garosi e o repartidor de la e seda Ottorino Corsi. Como ambos os dous estaban casados, Alaide non puido empregar nin o seu apelido nin o de Corsi para o seu fillo. Finalmente escolleu "Zeffiretti", que son as “pequenas brisas” mencionadas na ópera deMozartIdomeneo, mais foi mal deletreado no rexistro e converteuse en Zeffirelli.[2] Cando tiña seis anos morreu a súa nai e foi criado por unha comunidade de ingleses expatriados e viuse envolto particularmente co grupoScorpioni, que inspirou o filme semiautobiográficoTea with Mussolini (1999).
Graduouse naAccademia di Belle Arti Firenze en 1941 e por consello do seu pai entrou na Universidade de Florencia para estudar arte e arquitectura.[3] Tralo inicio dasegunda guerra mundial loitou como partisano antes de reunirse cos soldados británicos e converterse no seu intérprete. Trala guerra volveu á universidade para continuar os seus estudos, mais tras verHenry V deLaurence Olivier en 1945 a súa atención pasou ao teatro.
Mentres traballaba como pintor de escena en Florencia, coñeceu e foi contratado porLuchino Visconti, que o converteu en axudante de director deLa Terra trema, estreado en 1948. Os métodos de Visconti tiveron un fondo impacto no traballo posterior de Zeffirelli.[4] Traballou tamén conVittorio De Sica eRoberto Rossellini. Na década de 1960 fíxose un nome deseñando e dirixindo as súas propias obras en Londres e Nova York e axiña traspasou as súas ideas ao cinema.
O seu primeiro filme foiA muller indomable (1967), orixinariamente pensado paraSophia Loren eMarcello Mastroianni mais finalmente protagonizado polas estrelas de HollywoodElizabeth Taylor eRichard Burton, que axudaron á produción e recibiron unha porcentaxe dos beneficios en lugar do seu salario normal. Mentres montaba o filme, Florencia sufriu unha gravísima inundación. Un mes máis tarde Zeffirelli estreou a curtametraxeFlorence: Days of Destruction, para acadar fondos para recuperarse do desastre.[5]
O grande éxito de Zeffirelli chegou o ano seguinte cando presentou dous adolescentes como protagonistas deRomeo and Juliet (1968). O filme volveuse moi popular e ningún traballo posterior tivo o mesmo impacto.
Tralas dúas adaptacións deShakespeare pasou ao cinema de temas relixiosos conBrother Sun, Sister Moon (1972), sobre a vida deFrancisco de Asís e a miniserieJesus of Nazareth (1977), que supuxo un éxito e foi emitida frecuentemente na televisión nos anos posteriores.
Despois de dous filmes contemporáneos, na década de 1980 dirixiu adaptacións de óperas á pantalla, con estrelas comoPlácido Domingo,Teresa Stratas,Juan Pons eKatia Ricciarelli. Volveu a Shakespeare conHamlet (1990), co entón heroe de acciónMel Gibson como protagonista.
Desde a década de 1950 Zeffirelli dirixiu óperas en Europa e nos Estados Unidos.
En 1996 fixo pública a súahomosexualidade, mais preferiu ser discreto sobre a súa vida privada.[6]
 | Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Franco Zeffirelli |
.jpg)
.svg){kind=logo}
