Enfarmacoloxía, osfibratos son unha clase deácidos carboxílicosanfipáticos. Utilízanse para tratar diversos trastornosmetabólicos, principalmente ahipercolesterolemia (alto nivel decolesterol), e son, por tanto, axentes hipolipidémicos.
Os fibratos utilízanse en terapias accesorias en moitas formas dehipercolesterolemia, usualmente en combinación conestatinas.[1] Os ensaios clínicos apoian o seu uso como axentes monoterápicos. Os fibratos reducen o número de ataques ao corazón non mortais, mais non melloran a mortalidade xeral por calquera causa e están, por tanto, indicados só en pacientes que non toleran as estatinas.[2][3]
Aínda que son menos efectivos para rebaixar os niveis deLDL, a capacidade dos fibratos de incrementar os niveis deHDL e diminuír o dostriglicéridos parece reducir aresistencia á insulina cando adislipidemia está asociada con outras características dasíndrome metabólica (hipertensión ediabetes mellitus tipo 2).[4] Utilízanse, pois, en moitashiperlipidemias. Debido a un raro incremento paradoxal de colesterol HDL (HDL-C) observado nalgúns pacientes que tomaron fenofibrato, recoméndase que os niveis de colesterol HDL sexan comprobados nos primeiros meses despois da iniciación da terapia de fibratos. Se se detecta un nivel moi deprimido de colesterol HDL, a terapia de fibratos debería suspenderse, e o nivel de colesterol HDL monitorizado ata que volva ao seu nivel basal (Medwatch).
A maioría dos fibratos poden causar trastornos estomacais leves emiopatía (dor muscular con elevación daCPK). Como os fibratos incrementan o contido decolesterol dabile, incrementan o risco de formación decálculos biliares.
En combinación con fármacos da clase dasestatinas, os fibratos causan un incremento do risco de padecerrabdomiólise, destrución idiosincrática dotecido muscular, que orixinainsuficiencia renal. As estatinas menoslipófilas teñen unha menor tencdencia a causar esta reacción, e son probablemente máis seguras cando se combinan con fibratos.
A súatoxicidade de fármaco inclúe a lesión renal aguda.[5]
Aínda que se levan usando clinicamente desde a década de 1930,[6] e incluso antes, o mecanismo de acción dos fibratos non quedou dilucidado ata a década de 1990, cando se descubriu que os fibratos activaban osPPAR (receptores activados polo proliferador do peroxisoma), especialmente oPPARα. Os PPAR son unha clase dereceptores intracelulares que modulan os metabolismos decarbohidratos egraxas e a diferenciación dotecido adiposo.
A activación dos PPAR induce atranscrición de diversosxenes que facilitan ometabolismo lipídico.
Os fibratos están estrutural e farmacoloxicamente relacionados coastiazolidinedionas, unha nova clase defármacos antdiabéticos que tamén actúan sobre os PPAR (concretamente sobre oPPARγ)
Os fibratos son un substrato deCYP3A4, que os metaboliza.[7]
Observouse que os fibratos aumentan a duración da vida do vermenematodoCoenorhabditis elegans.[8]
