Este artigo contén variasligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor,mellora o artigo introducindonotas ao pé,citando as fontes.
Osfenicios foron un pobo de orixesemítica que habitaron en Fenicia, no norte da rexión hoxe coñecida comoLíbano. Fundaron colonias nas costas domar Mediterráneo e durante longo tempo dominaron o comercio nas súas augas.
Inicialmente, máis que dun país, habería que falar de variascidades-estado principais, con gobernos independentes: Arados, Berytos (Beirut),Biblos,Sidón eTiro, todas estas cidades estaban localizadas no actual Líbano e corresponden aos períodos históricos de Fenicia.
Situados os fenicios no que é hoxe o Líbano, floreceron ata a conquista deAlexandre Magno que tivo lugar o332 a.C.. Vivían en cidades independentes e costeiras próximas ao mar, desunidas unhas doutras aínda que baixo a preponderancia ou hexemonía de Sidón ata oséculo XIII a.C. e da deTiro desde esta data en diante, sendo como a súa cidade santa ou centro moral e relixioso a famosaBiblos ou Gebal, de onde procedían os canteiros que traballaron para otemplo de Salomón (lib. III dos Reis c.V, v.18).
Cada cidade tiña o seu rei e o seu consello de anciáns (integrado por uns 100 membros). As súas actividades económicas eran principalmente o comercio marítimo devidro,metais,madeira decedro (que sacaban de Biblos) e tecidos (que tinguían coa púrpura obtida dun caracol do Mediterráneo, omúrice). Desta forma, constituíronse nas máis poderosastalasocracias do Mediterráneo, a imaxe da extintacivilización minoica. As súas rutas comerciais chegaban ata asCasitérides noAtlántico.
Despois de períodos consecutivos de dominación asiria,persa emacedónica, a rexión de orixe dos fenicios perdeu o seu poder, ao paso que unha das colonias fenicias do Mediterráneo, Cartago, ascendeu como un dos portos máis importantes do Mediterráneo. Nun intervalo de 120 anos, entre os séculosIII eII a.C., os fenicios de Cartago disputaron o control do Mediterráneo oImperio Romano nas chamadasguerras púnicas.
Despois da súa derrota, no ano146 a.C., pouco restou da cultura fenicia.
Durante as súas longas viaxes os fenicios debían abastecerse en distintos puntos do seu percorrido. Mesmo se supoñía que as limitacións inherentes á navegación primitiva (evitación da navegación nocturna) impedirían singraduras moi superiores aos 60km, aínda que se comprobou que percorrían distancias moito maiores sen tocaren porto.[1]Co tempo, esas escalas foron transformándose en establecementos permanentes que permitisen o almacenamento e o comercio estábel cospobos indíxenas, que a historiografía denomina factorías ou colonias, de forma similar áscolonias gregas. A colonización fenicia foi un fenómeno comercial e poboador localizado en portos de fácil defensa, penínsulas ou illas próximas á costa, sen conquistas territoriais no interior.
Tamén se estableceron colonias fenicias nas proximidades dalgunhas cidades de maior grado de civilización, onde obtiñan concesións, como na cidade exipcia deMenfis.
Os mariños comerciantes deSidón crearon asentamentos-almacéns amurallados. Os de Tiro fundaron cara ao ano-800 no norte de ÁfricaQart Hadasht (Cartago), cuxa posición estratéxica entre oMediterráneo occidental e oMediterráneo oriental a converteu na máis importante de todas as colonias. Terminou por acoller o centro da civilización púnica cando as cidades metropolitanas do Levante foron conquistadas poloImperio persa (-539).
A rivalidade secular que mantiñan gregos e fenicios polas rutas comerciais e o establecemento de colonias levou, tamén noséculo -VI, a un enfrontamento militar de grande envergadura, abatalla de Alalia (ano-537), na que a colonia grega focense de Alalia se enfrontou á frota cartaxinesa, aliada cosetruscos, redefiníndose a relación de forzas na rexión.
As factorías fenicias esparexéronse practicamente por toda a ribeira sur mediterránea e as súas illas: desdeGadir, máis aló doestreito de Xibraltar, na contorna do mítico reino deTartessos e porta das rutas doocéano Atlántico, cara ao norte -Europa- e o sur -África-, ata as costas de Asia e oMar Negro.
A fundación da novaQart Hadasht (Nova Cartago, a actual Cartagena) foi unha iniciativa posterior, respondendo aos novos criterios da civilización púnico-cartaxinesa doséculo III a.C., na época dasguerras púnicas contra Roma. Tamén a esa época pertencen os restos púnicos deMelilla.
A maior parte das colonias fenicias eran tirias (fundadas por Tiro). Propúxose como unha diferenza coas colonias sidonias (fundadas por Sidón) a divindade tutelar:Melkart para Tiro,Astarté para Sidón.[2] Outra diferenza é que varias colonias sidonias estaban establecidas na ribeira norte do Mediterráneo, comoTemesa (preto de Nápoles), a illas deCiterea,Chipre,Creta eRodas,[3] ou en Asia. Sinalouse como trazo propio das colonias sidonias na Península Ibérica os seus topónimos coa terminación -ipo (Baicipo,Dipo,Acinipo,Lacipo,Iripo,Oripo,Ostipo,Sisipo,Ventipo,Olisipo).[4] Dise que, de entre as colonias de Sidón,Paros proporcionaba mármore,Thasos, ouro,Melos, xofre e alume; mentres que a tinguidura púrpura proviña de Citerea e Creta.[5]
Cabeza de home barbado, procedente de Cartago, séc. IV-III a.C., Museo do Louvre
O pobo fenicio constitúe un poderoso lazo de unión entre as civilizacións e máis aínda entre as formas artísticas do mundo antigo, pola imitación, fusión e difusión delas, aínda que non se considere como orixinal inventor dalgunha.
Os fenicios utilizaban unalfabeto fonético, que os gregos adoptaron á súa propia lingua e, co tempo, serviu de base para todos osalfabetos occidentais. Este alfabeto tiña puntos para as vogais e 20 ou 30 signos para as consoantes, pero foi moi importante, xa que, o alfabeto non era secreto a diferenza dalgúns pobos que o deixaban só para autoridades superiores.
A cultura fenicia foi moi importante na súa época, pero, sorprendentemente, quedaron poucas pegadas da súa historia. Coñecemos a súa existencia, sobre todo, a través dos textos doutros pobos que entraron en contacto con eles, en particular osasirios, osbabilonios e, máis tarde, osgregos.
Á fragmentación política do territorio fenicio correspondeu un variado panteón de divindades, de xeito que non se pode falar dunha relixión unificada. As fontes fenicias son parcas en información teolóxica, que ás veces redúcese apenas a inscricións epigráficas, e mesmo, en ocasións, só coñecemos algunhas divindades por alusións bíblicas.
Con todo hai certos deuses, que por debaixo das diferenzas dos seus nomes, esconden unha mesma figura. A divindade máxima parece corresponder aEl, que, ao mesmo tempo, corresponde á raíz semítica para "deus", e como tal aparece tamén entre oshebreos naBiblia. O deus creador é El, mais non ocupa un lugar principal nas grandes cidades.Baal é o deus principal de Tiro, pero enSidón ese lugar corresponde aEshmun, un deus diferente. O correspondente feminino de Baal éBaalat.Astarte é unha das máximas divindades femininas, mais corresponde noMediterráneo occidental aTanit, esta á súa vez é diferente deTanit Pene Baal etc.
Non todas estas divindades son semíticas en orixe; poden corresponder a deuses prefenicios subsistentes e que acabaron asimilados. Á súa vez o panteón fenicio complicouse, porque sufriu osincretismo exipcio, helénico e romano, de xeito queBaalat foi asimilada aHator,Melqart aHércules,Baal Hammón aCronos/Saturno,Tanit aHera/Xuno etc.
En canto aos seus templos, as escavacións en Oriente de lugares comoHazor,Betshan,Alalaj,Tell Taynat e na chaira deSharon, xunto coas indicacións bíblicas sobre otemplo de Salomón enXerusalén, construídos por arquitectos fenicios, permítenos saber que tiñan unha división tripartita cunpórtico dianteiro, máis estreito que o corpo do edificio, unvestíbulo e unsancta sanctorum. Como no templo de Salomón, dúas columnas erguíanse na entrada. Porén, parte dos santuarios están ao aire libre, no alto de outeiros ou montes, sinalados soamente conaltares circulares ou conbetilos. Nas colonias estes santuarios poden situarse en lugares chairos.
O aspecto máis coñecido dos cultos fenicios son os sacrificios humanos. Sacrifícanse os primoxénitos (acto designado comomolk), seguramente para tentar asegurar o resto da descendencia. Efectúanse sacrificios en masa para aplacar o furor dos deuses, especialmente en caso de derrota militar. O lugar de sacrificio é denominadotofet, tomado dun topónimo bíblico. Con todo, foi frecuente o sacrificio, por substitución, dun animal.
Para os servizos relixiosos as fontes mostransacerdotes e sacerdotisas. Aínda que hai familias especializadas, tamén os reis e nobres poden exercer o papel. De xeito que se sostén que ambos estamentos eran simplemente os mantedores da cultura e tradicións fenicias.
A arte fenicia estúdase principalmente nas ruínas das cidades que foron colonias sidonitas ou tirias, como as deSardeña eEspaña e, sobre todo, nas establecidas na illa deChipre.
As súas producións teñen máis de industriais que de artísticas e nas súas esculturas,cerámica, xoias e metalistería áchase como dominante a influencia exipcia desde oséculo X a.C., que é a data máis antiga que se adoita asignar á arte recoñecidamente fenicia, admitindo desde logo elementos asirios ata chegar aoséculo VII a.C.. Con todo, a partir de devandito século predomina a forma grega, chegando ás veces a confundirse as súas producións coas gregas, como se confunden as anteriores ao século X a.C., xunto coas asirias e exipcias.
As formas dearquitectura infírense máis polos debuxos dos selos e outros relevos que polas ruínas dos seus edificios, aínda que non faltan algúns restos de pezas arquitectónicas achados en Chipre e Fenicia. Entre estes, figura ocapitel con volutas, inspirado na arte oriental e que ben puido ser o antecesor do capitelxónico.
Os templos fenicios, como o de Biblos, distinguíanse por ter o santuario sen cuberta. Nel dábase culto a unha pedra oubetilo que xeralmente consistía nun aerólito de forma cónica, como pedra caída do ceo, situado no medio da estancia, á cal precedía un adro rodeado interiormente decolumnas. Era tamén característica a forma que aossarcófagos suntuosos de pedra daban os fenicios sidonitas, que se adaptaba máis ou menos ao contorno da figura humana como os da madeira exipcios (sarcófagos antropoides) e ostentaba en relevo sobre tápaa unha imaxe típica ou talvez o retrato do defunto.
Grass, Michael; Roulliard, Pierre; Teixidor, Javier (1991)., M. et alli, El universo fenicio. Mondadori. Madrid: Mondadori.ISBN978-8439717874.
Liverani, Mario (1995).El antiguo oriente. Historia, sociedad y economía. Barcelona: Crítica.ISBN978-8474236231.
Montenegro, Ángel (2001).Colonizaciones y formacion. Los pueblos preromanos (1200-218 a.C.). Historia de EspañaII. Madrid: Gredos.ISBN978-8424913861.
Corzo, R.,Los fenicios, señores del mar. Historia 16. Madrid 1994.
Lancel, S.,Cartago. Crítica. Barcelona 1994.
Belén, M. e Chapa, T.La edad del Hierro. Síntesis. Madrid 1997.
Wagner, C. G.,Los fenicios. AkalHistoria del Mundo Antiguo. Madrid 1989.
El próximo Oriente Antiguo. Vol. I. Síntesis.
Blázquez. J. M. e Castillo, A.Manual de Historia de España. Vol. I.Prehistoria y Edad Antigua.Espasa-Calpe.
García Alfonso, E.,Los fenicios en la costa de Málaga. Revista de Arqueología. Ano X. Número 103. Novembro de 1989.
Torres Ortiz, M.La cronología absoluta europea y el inicio de la colonización fenicia en occidente. Implicaciones cronológicas en Chipre y el Próximo Oriente. Complutum, 9, 1998. pp. 49–60.
Aubet, M. E.,El comercio fenicio en Occidente: Balance y perspectivas. EnI Fenici: Ieri oggi dommi. Riserche, scoperte, progetti (Roma 3-5 de marzo de 1994). Publicado por el Istituto per la Civitá Fenicia e Punica del Cosiglio Nazionale delle Riserche. Roma 1995.
Tiro y las colonias fenicias de Occidente. Edición ampliada y puesta al día. Crítica. Barcelona 1997.
Frankenstein, S.,Arqueología del colonialismo: el imperialismo fenicio y griego en el sur de la Península Ibérica y el suroeste de Alemania. Crítica.
Blázquez, J. M. e Castillo, A.Manual de Historia de España. Vol I. Prehistoria y Edad Antigua. Espasa- Calpe. pp. 88–89.
Wagner, C. G.,El Próximo Oriente Antiguo. Vol. I. Síntesis. pp. 155–157..
