Ezra Weston Loomis Pound, nado o30 de outubro de1885 e finado o1 de novembro de1972, foi un poeta, músico e crítico estadounidense expatriado, membro da chamadaxeración perdida (Lost generation), que foi unha das figuras senlleiras do movemento poético moderno de comezos e mediados doséculo XX. Foi fundador ou cofundador de movementos como oimaxinismo e ovorticismo. Seguidor deBenito Mussolini, eran coñecidas as súas simpatíasfascistas.
Pound naceu en Hailey,Idaho, os seus pais foron Homer Loomis e Isabel Weston Pound. Estudou dous anos na universidade dePensilvania e recibiu licenzatura en filoloxía románica polo Hamilton College en1905. Durante os seus estudos en Pensilvania coñeceu e fíxose amigo do poetaWilliam Carlos Williams e de Hilda Doolittle (H.D.) coa que tivo unha relación amorosa. Hilda Doolitle tivo tamén relación cunha muller, Frances Gregg, coa que partiu despois paraEuropa. Pound foi profesor no Wabash College de Crawfordsville,Indiana, durante menos dun ano. En1908 marchou a Europa e, despois de pasar uns meses enVenecia estableceuse enLondres.
Os primeiros poemas de Pound foron inspirados polosprerrafaelitas e outros poetas doséculo XIX e da literatura románica medieval e tamén polas filosofías ocultistas e místicas. En Londres, baixo a influencia deFord Madox Ford eT. E. Hulme empezou a descartar a linguaxe poética e a buscar a súa propia identidade como poeta. Consideraba aWilliam Butler Yeats como o máis grande poeta vivo e fíxose amigo seu chegando mesmo a ser o seu secretario. Estaba tamén interesado polas crenzas ocultistas de Yeats. Durante aprimeira guerra mundial os dous viviron en Stone Cottage enSussex,Inglaterra, estudando xaponés, especialmente oteatro Noh. Prestaron atención especial as obras de Ernest Fenollosa, profesor americano noXapón autor de traballos en caracteres chineses que foron transformados por Pound no que el chamaba o método ideográmico. En1914, Pound casou con Dorothy Shakespear, artista, e filla da novelista e vella amante de Yeats Olivia Shakespear.
En1915 Pound publicouCathay, un pequeno volume de poemas que describiu como “tirado na maior parte de chinés de Rihaku (Li Po), das notas de Ernest Fenollosa e dos descifrados dos profesores Mori e Ariga". O volume inclúe obras comoThe River Merchant's Wife(A muller do mercador do río),A Letter (Unha carta) eA Ballad of the Mulberry Road (Unha balada de Mulberry Road). A diferenza de anteriores tradutores americanos de poesía, Pound ofrecía ao lector traducións libres en verso. Moitos críticos consideran os poemas deCathay os mellores da poesía imaxinista de Pound. O seu valor coma traducións e, poren, discutido. Nin Pound nin Fenollosa falaban ou lían con soltura o chinés e Pound ten sido criticado por engadir ou omitir seccións ós seus poemas que non teñen relación co texto orixinal. Hugh Kenner, nun capítulo chamado "A invención da China," afirma que cathay debe ser lido coma un libro sobre aprimeira guerra mundial e non coma un intento de tradución coidadosa de poemas. Kenner afirma que, máis que traducións, os poemas son experimentos na poética en inglés e elexías polo occidente en guerra.
A guerra sacudiu a crenza de Pound na moderna civilización occidental e pouco despois dela deixou Londres, despois de publicarHomage to Sextus Propertius (Homenaxe a Sextus Popertius) (1919) eHugh Selwyn Mauberley (1920). Estes poemas son como unha despedida dos anos ingleses de Pound, mentres que osCantos, iniciados en1915 apuntan ó seu novo camiño.
En1920 Pound instalouse en París onde se moveu entre un círculo de artistas, músicos e escritores que estaban a revolucionar a mundo da arte moderna. Foi amigo de figuras comaMarcel Duchamp,Tristan Tzara,Fernand Leger e outros membros dodadaísmo e osurrealismo. Continuou o traballo nosCantos. O poema reflectía cada vez máis as súas preocupacións políticas e económicas. Durante estes anos escribiu tamén críticas, traducións en prosa e compuxo dúas óperas coa axuda deGeorge Antheil e algunhas pezas para violín. En1922 empezou unha relación coa violinista Olga Rudge. Con ela e con Dorothy Shakespear formou un inquedoménage à trois que ía durar ata a fin da vida do poeta.
O10 de outubro de1924, Pound deixa París definitivamente e marcha a Rápallo enItalia. Despois dunha breve estancia, el e Dorothy viaxan aSicilia e volven a Rápallo para asentarse alí en xaneiro de1925. En Italia continua a actuar coma catalizador cultural. O escultor Heinz Henghes, por exemplo visitouno e conseguiu, grazas a Pound, aloxamento e material para traballar. O poetaJames Laughlin foi animado por Pound a fundar a editoraNew Directions que sería o vehículo para moitos novos autores.Nesta época Pound organizou unha serie anual de concertos en Rapallo nos que se interpretaron unha ampla variedade de músicas clásicas e modernas. Esta actividade musical contribuíu en parte a redescubrir a música deVivaldi, que fora esquecida despois da morte do músico italiano.
Pound fíxose un seguidor entusiasta deMussolini, e nos seus escritos detéctanse sentimentos antisemitas (aínda que o antisemitismo non estaba entre as ideas de Mussolini). En1939 viaxou aos Estados Unidos por primeira vez despois de moitos anos, e parece que considerou establecerse alí, aínda que finalmente volveu a Italia.As causas do retorno, simpatías políticas á parte, foron tamén familiares. Os pais anciáns de Pound marcharan a Italia para estar con el e o seu estado de saúde non lles permitía xa volver aAmérica. Tiña tamén unha filla italiana adolescente (María) da súa amante Olga Rudge. María vivira, malìa ter dobre nacionalidade, toda a súa vida en Italia e non era fácil que se decidira a cambiar de residencia.
Despois do comezo dasegunda guerra mundial Pound foi un activo propagandista doEixo. Continuou a traballar en publicacións científicas e escribiu numerosos artigos xornalísticos. Foi contrario a entrada dos Estados Unidos na guerra e mesmo se dirixiu aos seus contactos políticos enWashington para evita-la. Falou na radio italiana e deu discursos sobre temas culturais. Pound cría que as causas da guerra eran económicas e nos seus discursos atacaba a usura e afirmaba que a democracia representativa fora usurpada pola infiltración dos banqueiros nos gobernos mediante a creación dos bancos centrais. Cría que a capacidade dos bancos centrais de emitir diñeiro, permitía que os bancos puidesen controlar os medios británicos e estadounidenses para forzar a súa opinión en favor da guerra e dos mesmos bancos. En política incorporou denuncias antisemitas o seu discurso contra a guerra. Nunha das súas transmisións radiofónicas afirmou:
“O Xudeu é tan unido co préstamo que é imposible separar esa tortilla. Sería mellor para ti retirarte a Derbyshire e desafiar a Nova Xerusalén, mellor retirarte a Gloucester e atopar un lugar que sexa Inglaterra no canto de loitar polos xudeus e ignorar o proceso.... Tolérache o Xudeu e o Xudeu minou o teu imperio [•••] . O Gran Xudeu fixo podrecer cada nación na que se infiltrou (15 de marzo de 1942).
Aínda que non esta claro que os seus discursos radiofónicos foran escoitados nos Estados Unidos (as emisión en onda curta da radio italiana non eran moi fiables), o certo é que os seus escritos tiveron certa influencia en Italia.
Despois da ocupación aliada do sur de Italia en xullo de 1943 e a formación daRepública de Salo no norte de Italia por Mussolini, Pound xogou un gran papel nas actividades culturais e propagandísticas da nova república, que durou ata a primavera de1945.
O2 de maio de1945 foi arrestado e posteriormente liberado por partisanos italianos. El mesmo se entregou as tropas estadounidenses e foi encerrado nun campo de detención preto dePisa onde se di que sufriu unha crise nerviosa. Alí esbozou osPisan Cants (Cantos pisanos) que significan un cambio de dirección no traballo de Pound, centrado na meditación sobre a súa propia ruína e a de Europa e sobre a seu lugar no mundo natural. OsPisan Cantos gañaron o primeiroPremio Bollingenda Biblioteca do Congreso dos Estados Unidos en1949.
Despois da guerra Pound foi levado os Estados Unidos para ser xulgado por traizón. Os cargos cubrían só a época na que Italia estaba oficialmente en guerra cos Estados Unidos, antes da captura deRoma e a fuxida de Mussolini. Pound non foi perseguido polas súas actividades en favor da República de Salo porque esta nunca fora recoñecida polos Estados Unidos. Foi considerado incapacitado para afronta-lo xuízo pola súa saúde mental e internado no hospital de St. Elizabeth en Washington, D.C. onde permaneceu entre1946 e1958. O tema do seu recurso por demencia é motivo de controversia porque os seus traballos durante a guerra non parecen corresponder ós dunha persoa con problemas mentais. A alegación de demencia foi parte dunha apelación destinada a evitar a posible condena a morte do escritor. O caso de Pound é similar ó do autor norueguésKnut Hamsun, que colaborou cos nazis e foi declarado tolo pola autoridades despois da guerra, aínda que seguiu a publicar despois da sentenza.No hospital Pound recibía visitas de celebridades literarias e mesmo tivo relacións sexuais coa súa muller e varias amantes. Estivo rodeado de poetas e admiradores e continuou a traballar nos Cantos e a traducir os clásicos confucianos. Un dos visitantes máis asiduos era o presidente do Rights Democratic Party, co que Punmd discutía temas como a preservación da segregación racial nos Estados Unidos. Outra visitante asidua era Eustace Mullins investigadora da Biblioteca do Congreso, á que Pound encargou escribir un libro sobre a historia de reserva Federal a que cría responsable da participación dos estados Unidos nas dúas guerras mundiais para acadar máis poder e diñeiro para a banca. Coñeceu a Hugh Kenner, que co seu libro “The Poetry of Ezra Pound” (1951) influíu na valoración da obra de Pound. Entre os visitantes de Pound na época cóntanse a poetisaElizabeth Bishop,Robert Lowell, Sheri Martinelli,William Carlos Williams eLouis Zukofsky. Pound foi liberado finalmente despois dunha campaña levada a cabo por artistas comoRobert Frost e Archibald MacLeish.
Preguntado pola súa opinión sobre os Estados Unidos despois de ser liberado, Pound manifestou que era “Un asilo de lunáticos”. Volveu a Italia onde permaneceu ata a súa morte en1972.
En Italia Pound continuou a escribir os seus Cantos, aínda que cun certo sentido de fracaso artístico.Allen Ginsberg, nunha entrevista, afirmou que Pound lamentaba moitas das súas posturas anteriores e a presenza do antisemitismo nas súas obras, opinión que algunhas cartas de Pound publicadas despois da súa morte parecen desmentir taxativamente. Pound morreu enVenecia en1972.
Nos Cantos Pound tentou buscar sempre a cualidade musical da poesía. O ouvido de Pound estaba adestrado na poesía trobadoresca e desafiaba aos novos poetas a exercitar o ouvido con traducións para aprender como funcionaba a escolla das palabras. Mais, despois de traducir textos de dez linguas diferentes considerou que:
Os grandes medos para os novos que queren apender a escribir estrofas sonCatulo eFrançois Villon. Tívenme que limitar a musicalos porque non os puiden traducir.
En1919, Pound comezou unha carreira de compositor novel, segundo escribiu privadamente como oposición á música deClaude Debussy. De xeito autodidacta, escribiu unha pequena serie de obras, entre as que se conta a musicalización para violín da sextina deDante "Al poco giorno". Escribiu dúas óperas “Le Testament” baseada no poema do mesmo nome de François Villon e "Cavalcanti", posta en música de once poemas deGuido Cavalcanti. Pound comezou a compoñer "Le testament" coa axuda da pianista londiniense Agnes Bedford. Nos anos en París (1921-1924), Pound fíxose amigo do pianista e compositor americanoGeorge Antheil, que colaborou tamén en "Le Testament".
Inmediatamente antes do comezo dasegunda guerra mundial interesouse pola arte e asociouse cosvorticistas. Pound inventou o nome do movemento e deulle moita publicidade.Como tradutor colaborou moito a dar a coñecer ó público angloparlante as poesías chinesa e provenzal, reactivou o interese polos clásicos confucianos e introduciu a poesía xaponesa clásica e o dramaNoh no mundo anglosaxón. Traduciu clásicos gregos, latinos e anglosaxóns.
