| Explorer 7 / S-1 | |
|---|---|
 Explorer 7 sendo instalado no fogueteJuno II | |
| Tipo | Científico |
| Organización | NASA |
| Data de lanzamento | 13 de outubro de 1959, 15:30GMT[1][2][3][4] |
| Foguete portador | Juno II[2][5] |
| Sitio de lanzamento | Centro Espacial de Cabo Cañaveral, LC-5[2][6] |
| Obxectivo da misión | Estudo dos raios X solares e dosraios cósmicos.[2][6] |
| NSSDC ID | 1959-009A |
| Masa | 41,5 kg[5] |
| Dimensións | Bicono truncado de 75 cm dediámetro e 75 cm de alto[2] |
| Datos orbitais | |
| Semieixo maior | 6963 km[1] |
| Inclinación | 50,3graos[1] |
| Apoapse | 691,8 km[1] |
| Periapse | 393,3 km[1] |
Explorer 7, tamén coñecido comoS-1 ouS-1A, foi unsatélite artificial daNASA lanzado o 13 de outubro de1959 mediante unfogueteJuno II desde oCentro Espacial de Cabo Cañaveral. Un intento previo para lanzar unha nave igual, o 16 de xullo de 1959, finalizou en fracaso pola perda de control do foguete lanzador aos 5,5 segundos da engalaxe.[2][5][6]
A misión de Explorer 7 foi estudar osraios X e os raiosultravioleta nalonxitude de onda da liñaLyman alfa doSol, así como osraios cósmicos pesados, a capacidade de penetración dos micrometeoritos e o equilibrio decalor daatmosfera terrestre.[2][5][6]
O satélite estabilizábase mediante xiro e estaba formado por dous conos defibra de vidro unidos pola base xunto cuncilindro intermedio, cunha altura total de 75 cm, igual que o seudiámetro. A alimentación eléctrica era proporcionada por 3000células solares que recubrían a superficie do satélite e que alimentaban unha serie de 15baterías deníquel-cadmio. O satélite transmitía datos mediante dúasantenas de dipolo cunha potencia de 1watt e a unhafrecuencia de 20 MHz, mentres que unha terceira antena, a 108 MHz, se usaba para seguimento danave.[2][5][6]
No ecuador do satélite atopábanse cincobolómetros para medir a radiación térmica daTerra, así como tres celas desulfuro de cadmio que servían de detectores de micrometeoritos. Na parte superior do satélite atopábanse unhacámara de ións cilíndrica e un detector deberilio para raios X, mentres que na inferior había uncontador Geiger. Na parte central do cono superior ía instalada a cámara de ionización.[2][5][6]
Explorer 7 foi inxectado nunha órbita inicial de 1058,7 km deapoxeo e 551,9 km deperixeo, cunhainclinación orbital de 50,3graos e unperíodo de 100,9minutos. Enviou datos de maneira continua ata febreiro de1961 e logo intermitente ata o 24 de agosto dese mesmo ano, e logo xa non volveu transmitir.[1][3][6]
 | Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Explorer 7 |
