Oestatero (dogrego:στατήρ, "peso") ou aestatera(a través dolat:statēra) foi unhamoeda da Antiga Greciacuñada enprata,electro eouro en diversas rexións e épocas, que se basea nunha anteriorunidade de peso. O termo utilízase tamén para designar outras moedas similares, a imitación dos estateros gregos, emitidas noutros lugares daEuropa Antiga e doOriente Medio.[1][2]
En función das súas autoridades emisoras e da súa tipoloxía, os estateros poden recibir denominacións máis específicas, como "dárico", "filipo" ou "creseida".[3]
Segundo ohistoriadoringlésRobin Lane Fox, o estatero como unidade de peso ten a súa orixe nailla deEubea, cunpeso duns 16,8gramos ou 0,59onzas, tomando como base osiclofenicio, cun peso semellante, e que tamén se correspondía coa quincuaxésima parte dunhamina.[4][5]
O estatero como moeda de prata daAntiga Grecia, primeiro en forma delingote e máis tarde xa comomoeda cuñada, apareceu noséculo VIIIa. de C. e mantívose en circulación ata oséculo Ida nosa era. O primeiro estatero cuñado que se coñece, xa coa marca da autoridade emisora saíu dosobradoiros monetarios deExina arredor do ano700 a. de C. e amosa o tradicionalsapoconcho das moedas desta procedencia. Un destes exemplares consérvase noGabinete de Medallas daBiblioteca Nacional de Francia, enParís.[6]
O estatero de prata emitido enCorinto, de 8,6 gramos de peso, dividiuse en tres dracmas de prata de 2,9 gramos, aínda que a súa vinculación co didracma (dous dracmas)ateniense de prata era evidente, xa que compartían o mesmo peso de 8,6 gramos (0,30oz). Consecuentemente, otetradracma (catro dracmas) ateniense pesaba 17,2 gramos (0,61 oz). A cuñaxe de estateros tamén se produciu en diversascidades-Estado gregas, como é o caso da xa citadaAegina,Aspendos,Delfos,Knossos ouCidonia, moitas outras deXonia,Lampsaco,Metaponto,Olimpia,Paestum,Siracusa,Thasos ouTebas, entre outras.[7]
Tamén existiu o estatero de ouro, aínda que a súa cuñaxe foi máis esporádica e só nalgúns lugares, xa que se trataba máis comunmente dunha unidade de conta equivalente, segundo a época e o lugar, a 20 ou a 28 dracmas dependendo en sitio e tempo (o de Atenas, por exemplo, era de 20 dracmas). O motivo destas variacións é que o estatero de ouro pesaba xeralmente 8,5 gramos, o dobre ca un dracma, mentres que a pariedade entre o ouro e a prata tiña flutuacións, ata que se estableceu en 1:10. O uso do ouro na cuñaxe de estateros parece maioritariamente de orixemacedonia. Os tipos máis coñecidos de estateros de ouro gregos correspóndense cos de 28 dracmas deCízico.[8]
As equivalencias do estatero coas outras moedas daquela época é a seguinte:[9]
O estatero tiña moi numerosas fraccións, das que as máis utilizadas eran as seguintes:[10]
Os guerreiros das tribosceltas trouxeron este valor áEuropa Central eOccidental logo de tomaren contacto con el mentres servían comomercenarios no norte de Grecia.
NaGalia, ao regresaren á súa terra os xefes galos que serviron nosexércitos deFilipo II de Macedonia ou nos deAlexandre e os seus sucesores, tamén emitiron estateros de ouro (coñecidos como "filipos"), tomando como modelo os emitidos por Filipo II.[11] Algúns destes estateros galos foron, pola súa vez, importados polosbritánicos en grandes cantidades, quen, por imitación, chegaron tamén a producilos nasillas. Estes estateros británicos adoitan pesar entre 4,5 e 6,5 gramos (0,16 a 0,23oz).[12]
Ademais de nas Illas Británicas, os estateros celtas e as súas imitacións chegaron tamén a emitirse nas actuaisPolonia eRepública Checa.[13] E seguindo a extensión da cultura grega cara aoleste da man de Alexandre, os estateros chegaron mesmo a territoriosasiáticos nos actuaisAfganistán ePaquistán, no tempo doemperadorKanishka (século II d. de C.).[14]
.jpg)
.jpg)
 | Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Estatero |
