| Durio | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Especies | |||||||||||||||||||
Ver texto. | |||||||||||||||||||
Odurio é ofroito tropical de variasespecies de árbores pertencentes ao xéneroDurio dentro da familiaMalvaceae[1] (aínda que algúns taxonomistas sitúan o xéneroDurio nunha familia diferente, as Durionaceae). Para moitos asiáticos, este é orei das froitas. Diferénciase por ter un froito grande (de até 30 cm de longo e 3 kg de peso) cun cheiro único, que se converte nunfedor tenaz ao cabo dun tempo, e unhas espiñas que o cobren. A polpa é de amarelo pálido a vermello, dependendo da especie.
Os durios son orixinarios deBrunei,Indonesia eMalaisia, e son coñecidos en Occidente desde hai uns seiscentos anos.
Empregado por primeira vez ao redor de1580, o nome "durian" deriva da palabralingua malaiadûrî (que significa 'espiña'),[2] unha referencia aos numerosos espiños da casca, xunto co sufixo de construción do substantivo-an.[3] O nome da especie 'zibethinus' deriva do nomecivet (Viverra zibetha), coñecida polo seu cheiro.[4] As probas máis antigas pódense rastrexar nas transcricións xavanesas antigas ao redor do século XII. A palabra "duryyan" foi escrita na placa de cobre de Mar'smu: "i Mar'smu hulu wras Sang Duryyan".
Utilízase para aromatizar moitos doces tradicionais malaios, xeados kacang, dodol, arroz glutinoso, etc.
A través dedurion, o nome indonesio da planta.
 | Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Durio |
