Waldir Pereira, máis coñecido comoDidi, nado enCampos dos Goytacazes (Río de Xaneiro) o8 de outubro de1928 e finado noRío de Xaneiro o12 de maio de2001, foi unfutbolistabrasileiro, que xogaba comocentrocampista edianteiro. Considerado un dos mellores centrocampistas de todos os tempos e un dos mellores futbolistas da historia do seu país, participou en tresCopas do Mundo coaselección brasileira (1954,1958 e1962), proclamándose campión nas dúas últimas, e foi ídolo para os seareiros tanto doFluminense como doBotafogo.
Cun estilo elegante e moi técnico, destacou pola súa ampla visión e lectura do xogo, polos seus medidos pases en longo e pola súa condución do balón. Era tamén un especialista nos lanzamentos de faltas e está considerado como o inventor da chamada "folha seca", unha técnica de golpeo na que o balón baixa de súpeto e que máis tarde utilizaron outros destacados lanzadores de faltas comoJuninho Pernambucano ouCristiano Ronaldo.[1] Tamén se lle atribúe ser o primeiro en usar a técnica daparadinha nos lanzamentos depenalti.[2]
Nacido nunha familia pobre da cidade deCampos dos Goytacazes, durante a súa infancia vendíacacahuetes para axudar á súa familia, ao tempo que comezaba a xogar aofútbol nas rúas.[3] Aos 14 anos estivo a piques de perder unha perna, debido a unha grave infección dunha ferida do seu xeonllo, pero tras uns meses nunhacadeira de rodas, recuperouse e puido emprender unha carreira como futbolista.[1]
Pasou polas canteiras de varios clubs do seu estado, como o São Cristóvão da súa cidade natal, o Industrial, oRio Branco, oGoytacaz e oAmericano.[3] Despois de pasar poloMadureira, fichou en 1949 por un dos catro grandes do fútbolcarioca, oFluminense.[1] Axiña comezou a destacar e en xuño de1950 foi o autor do primeiro gol da historia no célebreestádio do Maracanã, construído para aCopa do Mundo dese ano, nun partido inaugural entre as seleccións xuvenís do Río de Xaneiro e deSão Paulo.[4]
En 1951 conquistou o seu primeiroCampionato Carioca, ás ordes deZezé Moreira e cun equipo que contaba con xogadores comoCastilho,Pinheiro,Telê Santana,Orlando Pingo de Ouro ouCarlyle.[5] Ao ano seguinte gañou aCopa Internacional de Río, marcando un dos goles na final ante oCorinthians.
Ese mesmo ano liderou aselección brasileira na súa conquista da primeira edición doCampionato Panamericano, celebrado enSantiago de Chile, e onde tivo como compañeiros entre outros aDjalma Santos,Waldo,Altair ou os seus compañeiros do Fluminense Castilho, Telê Santana, Orlando Pingo de Ouro e Pinheiro.
Foi convocado polo seleccionadorZezé Moreira para oMundial de 1954, celebrado en Suíza. Marcou un gol anteMéxico e outro anteIugoslavia, pero o seu equipo caeu eliminado nos cuartos de final contraHungría, no partido coñecido como a "Batalla de Berna".[6]
Tralo Mundial continuou dous anos máis noFlu, acadando os 298 partidos e 91 goles. En 1956 asinou por un dos máximos rivales históricos do club tricolor, oBotafogo.[1] No equipo branco e negro coincidiu con lendas do fútbol brasileiro comoNilton Santos eGarrincha e en1957 gañou o seu segundo Campionato Carioca, despois dunha histórica goleada na final contra o seu ex equipo, o Fluminense.[7]
Xa como unha das maiores estrelas do fútbol brasileiro, en1958 disputou enSuecia a súa segundaCopa do Mundo, ás ordes do novo seleccionadorVicente Feola. Cunha histórica dianteira formada polo propio Didi,Garrincha,Zagallo,Vavá ePelé, e liderada por este último, a selección brasileira conseguiu o seu primeiro título mundial, despois de esmagar na final aoequipo anfitrión por 5-2.[8]
En 1959 deixou o seu país para dar o salto ao fútbol europeo, fichando poloReal Madrid. Foi titular en todos os partidos da primeira volta datempada 1959/60, pero o seu rendemento foi moi inferior ao esperado. Ao longo dos anos especulouse cun posible boicot por parte da grande estrela do equipo,Alfredo Di Stéfano, e tamén con problemas de adaptación ao clima.[9] De calquera xeito, o brasileiro acabou por desaparecer das aliñacións deManuel Fleitas Solich e só reapareceu para a derradeira xornada ante aUD Las Palmas. Pechou a súa única campaña naPrimeira División española cun total de 19 encontros e 6 goles.[9]
A continuación regresou ao Botafogo, onde formou parte dun dos mellores cadros de xogadores da historia do fútbol brasileiro, compartindo equipo cos afamadosGarrincha,Nilton Santos,Zagallo,Amarildo,Quarentinha e as novas promesasManga,Gérson,Rildo eJairzinho. Por aquel entón, o Botafogo era o único club do país capaz de competir con éxito coSantos dePelé. Conquistou os Campionatos Cariocas de 1961 e 1962, así como oTorneo Río-São Paulo de 1962. A continuación xogou dous anos noPerú, nas filas doSporting Cristal (onde exerceu como xogador-adestrador), regresando ao Botafogo en 1964 para unha terceira e última etapa no club. O seu balance final no Botafogo foi de 313 partidos e 114 goles.
Por último pasou poloVeracruz mexicano e poloSão Paulo, onde pechou a súa carreira en 1966, aos 38 anos de idade.
Trala súa retirada dedicouse á labor deadestrador e tras dirixir novamente o Sporting Cristal, foi elixido para adestrar aselección do Perú. Fíxoo con éxito, conseguindo a clasificación para oMundial de 1970, tras 40 anos de ausencia, e eliminando no camiño áArxentina, que quedou fóra dunha Copa do Mundo por primeira e única vez na súa historia.[10] Cun talentoso grupo de xogadores entre os que destacaban estrelas comoTeófilo Cubillas ouHéctor Chumpitaz, o equipo peruano derrotou aBulgaria eMarrocos para acadar unha histórica clasificación aos cuartos de final, onde finalmente caeu eliminada a mans do Brasil adestrado polo seu antigo compañeiroZagallo.[11]
Tralo Mundial adestrou oRiver Plate arxentino antes de se converter no novo técnico doFenerbahçe, co que gañou dúasligas turcas, nas tempadas 1973/74 e 1974/75. Posteriormente dirixiu preto dunha decena de equipos máis, a maioría deles no Brasil (Fluminense,Cruzeiro,Botafogo,Fortaleza,São Paulo eBangu), aínda que tamén tivo pasaxes polos bancos deArabia Saudita (Al-Ahli eAl Shabab) e de novo o Perú (Alianza Lima).
Faleceu noRío de Xaneiro o 12 de maio de 2001 por unhapneumonía causada por complicacións derivadas duncancro colorrectal.[12]
.svg) | ||
| ||
.svg) | ||
.svg)
