David Ben-Gurion (enhebreo:דָּוִד בֶּן גּוּרִיּוֹן), nado comaDavid Gruen enPłońsk en1886 e finado en1973, foi primeiro ministro deIsrael entre1948 e1953 e de novo de1955 a1963.
Convertido enRusia aosionismo e aosocialismo, en 1906 trasladouse aPalestina, en1915 as autoridades otomás expulsárono de Palestina polas súas actividades políticas e asentouse enNova York, volveu a Palestina cando os británicos a conquistaron.
Ben-Gurion converteuse nun dos líderes do sionismo laborista, cando esta era a tendencia maioritaria no seo daOrganización Sionista Mundial. Ben-Gurion foi o arquitecto daYishuv, que creou un Estado xudeu dentro do Estado, e daHaganah, a organización paramilitarlaborista.
Unha das súas primeiras ordes, como xefe de Estadode facto, foi a de unificar a todos os grupos combatentes hebreos, creando así aoExército de Defensa de Israel, oTzáhal (polas súas siglas en hebreo). Ben-Gurion outorgou á consolidación das Forzas Armadas e á desaparición como tales dasmilicias previas ao Estado, unha importancia tal, ao momento que non dubidou en mandar bombardear ata o seu afundimento ao barco rebelde "Altalena", conMenajem Beguin a bordo, con tal de impoñer a supremacía do novo estado e impedir o caos que suporía a tolerancia de grupos armados independentes.
O25 de xaneiro de1949, aínda sen concluír a guerra, tiveron lugar as primeiras eleccións ao parlamento israelí, aKnéset, das cales Ben-Gurion xurdiu electo como primeiroPrimeiro ministro, ao mando dopartido Laborista que se alzou con 46 escanos dos 120 en xogo, ocupando así mesmo o cargo de ministro de Defensa.
Ben-Gurion abocouse co ímpeto que o caracterizou á ardua tarefa de construír, estabilizar e consolidar un país en permanente conflito, semidespoboado, desprovisto de materias primas ou outras riquezas, e extremadamente heteroxéneo na súa composición demográfica. A súa peculiar percepción histórica, que combinaba permanentemente o sublime co mundano, levoulle a abrir de pau a pau as portas dainmigración xudía ao novo estado, aínda a costa de instalar ás multitudes recentemente chegadas en míseros casaríos maltreitos, en terras usurpadas aos palestinos, e de impoñer un durísimo sistema deracionamento de comestibles e outros bens a toda a poboación, que se prolongou ata fins dosanos 50. Produto dese mesmo realismo, asinou o10 de setembro de1952, co naquel momentoChanceler deAlemaña Occidental,Konrad Adenauer, un extremadamente controvertidoacordo de indemnizacións e rendas alemás, como retribución inicial e parcial polos bens confiscados e polos traballos forzados - que non polas vidas perdidas ou o sufrimento causado aos xudeus noHolocausto - perpetrados polaAlemaña nazi.
.jpg)
.svg)
.svg)
%2c_Flag_of_Syria_(1980%25E2%2580%25932024).svg)
.svg)
