ODaniano é, naescala de tempo xeolóxica, a idade episo máis antigo dos tres que conforman aépoca e seriePaleoceno. Esténdese no tempo entre os 66 e os 61,6 millóns de anos atrás. A súa base vén definida polaExtinción masiva do Cretáceo-Terciario. O Daniano está precedido poloMaastrichtiano noCretáceoSuperior e é seguido poloSelandiano.[1]
O Daniano foi introducido na literatura científica polo xeólogoPierre Jean Édouard Desor en1847. Foi denominado así a partir do topónimolatino paraDinamarca. O pisoMontiano da estratigrafíabelga (polo nome da cidade deMons) considérase agora un sinónimo obsoleto.
A base do daniano defínese na anomalía deiridio que caracteriza a fronteiracretácea-paleóxena (fronteira K-T) nas seccións estratigráficas en todo o mundo. Unha sección enKef,Tunisia, foi designada como o perfil de referencia (GSSP) para este importante límite.[2] É moi importante porque a anomalía de iridio é recoñecida facilmente e foraminíferos planctónicos primitivos do Daniano definen a súa base. Osforaminíferos do Daniano repoboaron os mares doPaleoceno despois da extinción masiva doCretáceo.[3] A primeira substitución de foraminíferos do Paleoxeno é a deGlobigerina eugubina, que se utiliza para definir a base do piso Daniano.[4] Este foraminífero substituíu o xénero cretáceoGlobotruncana.
A parte superior de piso Daniano (a base do Selandiano ) está cerca do límite bioestratigráfico entre as biozonas mariñas NP4 e NP5. Sitúase un pouco despois das primeiras aparicións de moitas novas especies de plancto calcario do xéneroFasciculithus (F. ulii,F. billii,F. janii,F. involutus,F. tympaniformis eF. pileatus) e preto da primeira aparición da especie deplancto calcarioNeochiastozygus perfectus.
O piso Daniano superponse ás idades mamífero de América do NortePuerciano eTorrejoniano e ásidades mamífero de AsiaShanghuiano e parte baixa doNongshaniano. Inclúe as máis antigas zonas de mamíferos do Paleóxeno europeo, MP1 a MP5.[5]
Aínda que osdinosauros non avianos extinguíronse, os mamíferos e outrosanimais terrestres pequenos sobreviviron, a maioría nin sequera do tamaño dunha ovella. Con todo había excepcións, comoAnkalagon saurognathus, que alcanzaba o tamaño dun oso de tamaño mediano. Numerosas liñaxes depaxaros modernos tamén sobreviviron, particularmente na área ao redor deAustralia, pero tamén noutros lugares, por exemplo,Scaniornis na rexión doMar do Norte. Os océanos mantivéronse moi similares aos mares do Cretáceo Superior, só que había menos vida, unsréptiles mariños (como eran tartarugas e crocodilos), e outros animais menos coñecidos.
